Kabanata 3 => Hindi ka nandito upang maghirap

“Pumasok ka.”

Malamig pa rin ang tinig ni Señor Lucien.

Dahan-dahang pumasok si Megan sa loob ng opisina, isang maluwag na silid na tila pinaghalong kapangyarihan at katahimikan ang bumungad sa kanya. Mahina ang ilaw, at ang mga dingding ay puno ng estante ng mga aklat. Sa gitna, isang malaking mesa na yari sa maitim at matibay na kahoy. Doon nakaupo si Señor Lucien, nakasandig ang siko sa mesa at nakapangalumbaba, tila hindi mo mawari kung galit siya o interesado. Isa siyang gwapo at matipunong lalaki, na bakaas ang pagiging sanay sa pagbibigay ng utos at sa pagsunod ng lahat sa kanyang ritmo.

Tahimik na isinara ni Manang Nelda ang pinto at iniwan silang dalawa sa loob.

Halos hindi makalingon si Megan. Sa halip, ibinaling niya ang paningin sa suot niyang puting pantulog. Ramdam niyang dayuhan siya sa lugar na ito, parang ibong tinanggalan ng pakpak at ipinasok sa hawlang gawa sa ginto.

Tahimik lang si Lucien sa unang minuto. Tila binibigyan siya ng oras para makapag-adjust... o baka tinitimbang lang siya. Sa bawat segundo ng katahimikan na lumilipas, pakiramdam ni Megan ay lalo siyang lumiliit.

“Umupo ka,” utos nito.

Maingat siyang lumapit sa isa sa mga silyang nasa harap ng mesa at marahang umupo nang hindi pa rin nagtataas ng paningin. Pilit niyang pinapakalma ang kaba sa kanyang dibdib. Nanginig ang kanyang mga kamay kaya’t pinilit niyang ipatong ang mga ito sa kanyang pajama at pigilan ang panginginig.

“Alam mo ba kung bakit ka narito?” tanong ni Lucien sa malamig at mababang tinig, walang halong emosyon.

Nag taas ng tinginsi Megan ngunit agad ding ibinaba ang paningin nang masalubong ang malamig na titig ng misteryosong señorito.

“Dahil... binili niyo ho ako...”

“Binili kita para sa isang kasunduan.”

Napakunot-noo siya.

“Kasunduan ho?”

“Hindi mo pa kailangang malaman ang tungkol doon. Ang mahalaga lang ay nandito ka na. At kung nais mong manatili, kailangan mong sumunod at patunayan na karapat-dapat ka sa kasunduang iyon.”

“O-oho, Señorito. Gagawin ko ho ang lahat. Maglilinis ako, magluluto, maglalaba, mag-aalaga ng hayop kung meron man. Basta ho… huwag niyo lang akong ibalik sa Inay ko. Kahit ano hong iutos ninyo, susundin ko. Magiging masunurin ho ako. Hindi na ako uulit. Hindi ako tatanggi. Hindi ako aalis. Kahit ano hong gusto ninyo, gagawin ko.”

Napalunok si Megan pagkatapos sabihin iyon. Ramdam niya ang panginginig ng kanyang tinig ngunit pinilit niyang maging matatag. Ayaw niyang ipakitang mahina siya. Ayaw niyang isipin ng lalaki na wala siyang halaga.

Tinitigan siya ni Lucien. Wala pa ring bakas ng galit o lambing sa mukha nito. Blangko ang tingin nito na parang sinusuri siya mula ulo hanggang paa, mula sa manipis niyang damit hanggang sa nanginginig niyang laman.

“Bakit ayaw mong bumalik sa nanay mo?” tanong ng lalaki.

“Dahil…” bahagya siyang napatigil, nanginginig ang tinig.

“…kapag hindi ho ako sumusunod sa gusto niya, binubugbog ho niya ako. Wala ho akong halaga sa kanya. Mas mahalaga pa ho sa kanya ang bisyo kaysa sa akin. Pero kahit gano’n, mahal ko pa rin siya. Nanay ko pa rin siya.”

Naluha ang kanyang mga mata, pero hindi siya umiiyak para sa sarili niya. Umiiyak siya para sa isang taong hindi kailanman itinuring siya bilang anak.

“Kung ang pagbenta ho sa akin ang makakapagpasaya sa kanya, kung iyon ang paraan para mapawi ang galit niya… tatanggapin ko. Masakit man, masaya na rin akong kahit papaano, nagamit niya ako sa bagay na gusto niya.”

Natahimik ang buong silid.

Tinitigan siya ni Señor Lucien. Wala pa ring ekspresyon sa mukha nito, ngunit sa likod ng malamig niyang mata, may bahagyang pag daan ng kung anong emosyon sa mga mata niya parang hindi inaasahan ang mga salitang narinig mula sa dalaga. Hindi rin nakalampas sa paningin niya ang namamagang pisngi ni Megan, alam niyang hindi lang iyon dahil sa pag iyak, at ang panginginig ng katawan ng dalaga.

Muling nagsalita si Megan, halos pabulong

“Hindi ko ho siya kinamumuhian. Dahil kung ako ho ang nasa kalagayan niya, baka gano’n din ang maging desisyon ko. Kaya kahit gaano kasakit… pipiliin ko pa rin siyang unawain. Kasi siya lang ho ang meron ako.”

Tumayo si Lucien, mahinahon, at umikot sa mesa hanggang sa makalapit sa kinauupuan ni Megan. Tumigil siya sa harapan nito. Napalunok si Megan. Hindi siya makatingin, at tila mas bumilis ang tibok ng puso niya sa ginawang paglapit ng lalaki.

Itinaas ni Lucien ang kanyang kamay at marahang itinapat ang dalawang daliri sa baba ng dalaga. Walang pagmamadali. Walang pananakot. Ngunit mabigat ang kilos. Itinaas niya ang mukha ni Megan upang magtama ang kanilang mga mata.

“Naiintindihan ko,” bulong niyang puno ng awtoridad. “Pero dito, hindi mo kailangang magmakaawa.”

Habang tinititigan ang maputlang mukha at mamulang pisngi ng dalaga, ramdam ni Lucien ang init ng katawan nito—may lagnat siya.

Napasinghap si Megan. Hindi niya inaasahan iyon. Akala niya ay pandidirihan siya nito, ipapahiya siya,at aapakan ang kaniyang pagkatao, pero hindi. Ang mga mata ni Lucien... bagama’t malamig pa rin, ay may bakas ng pag-unawa.

“Hindi kita binili para maging katulong,” saad ni Lucien, hindi malakas pero tiyak. “At lalong hindi kita binili para saktan.”

Napatigil si Megan. Hindi siya makasagot. Hindi niya maunawaan ang ibig sabihin ng mga salitang iyon.

“Pero gusto kong makita kung gaano ka katatag. Kung anong klaseng tao ka. Kaya bibigyan kita ng iba’t ibang klase ng trabaho.”

Tahimik si Megan, ngunit hindi na siya nanginginig tulad kanina. May bahagi sa kanya na tila unti-unting lumuluwag.

“Simula ngayon, hindi mo na kailangang magpanggap. Hindi mo kailangang umiyak nang palihim.”

Kaya niya bang hindi magpanggap? Totoo bang ayos lang na ipakita niyang pagod na siya?

“Bumalik ka na sa kwarto mo at magpahinga. Bukas, ibibigay ni Manang Nelda ang iskedyul ng mga gawain mo,” wika ng binata.

Tahimik siyang tumango at tumayo mula sa kinauupuan. Ngunit bago pa siya tuluyang makatayo nang maayos, biglang nagdilim ang kanyang paningin—at bumagsak ang kanyang katawan.

Agad siyang nasalo ni Lucien, kasabay ng pagdulas ng kanyang talukap.