CHAPTER 1
โดนยา (1)
แสงไฟสลัวและเสียงเพลงบีตหนักภายในห้องสุดหรูที่มีผู้คนมากมายกำลังสนุกสนานในงานวันเกิด อาหารมากมายบนโต๊ะพร้อมทั้งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย โดยพนักงานของโรงแรมที่ถูกจ้างมาเพื่อดูแลงานในวันนี้
ในส่วนของแพรดาวเธอกำลังเลือกตักขนมอยู่คนเดียว ส่วนหลินเพื่อนสนิทของเธอก็แยกตัวขอไปทักทายเจ้าของวันเกิดอีกฟากหนึ่ง
หญิงสาวมองขนมหน้าตาน่าทานที่วางเรียงรายตรงหน้าอย่างตื่นเต้น ไม่รีรอมือเล็กเอื้อมไปหยิบมันใส่จานของตัวเองทันที
"สวัสดีครับ" เสียงทุ้มของชายร่างสูงโปร่งเอ่ยทักทายเป็นภาษาจีน
แพรดาวหันไปยังต้นเสียงก็พบว่าคนที่เข้ามาทักทายเป็นชายที่มีใบหน้าหล่อเหล่า ผิวขาวเนียนละเอียด และมีส่วนสูงมากกว่าเธอค่อนข้างมาก รอยยิ้มหวานผลิออกมาอย่างเป็นมิตรเธอโค้งศีรษะเล็กน้อยเพื่อทักทาย
แพรดาวเองก็พอฟังภาษาจีนออกบางคำแต่ถ้าจะให้เธอตอบหรือพูดคุยเป็นภาษาจีนเป็นประโยคยาว ๆ ก็คงทำไม่ได้ เพราะปกติที่เธอพูดคุยกันกับเพื่อนก็จะสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษเสียส่วนใหญ่
"สวัสดีค่ะ" เธอตอบกลับไปเป็นภาษาอังกฤษ ใบหน้าหวานยิ้มเบา ๆ ก่อนจะขอตัวเดินออกมา
ทว่าชายคนนั้นกลับเดินตามเธอไปติด ๆ หญิงสาวหันไปมองเขาด้วยความแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมปล่อยให้เขาตามเธอมาถึงที่นั่ง
"ผมขอนั่งด้วยได้ไหมครับ" เสียงเข้มเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษเมื่อรู้ว่าแพรดาวไม่ถนัดพูดภาษาจีน
"ได้ค่ะ" เธอตอบรับและมองหาเพื่อนสนิทกลัยมาหรือยัง แยกกันไปร่วมครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ก็ไม่เห้นว่าหลินจะกลับมาสีกที โชคดีโต๊ะที่เธอนั่งนั้นมีเก้าอยู่สี่ตัวหากเพื่อนของเธอกลับมาจะได้ไม่โวยวายเอา
"ผมไทด์ครับ แล้วคุณล่ะครับ"
"แพรค่ะ"
"ผมอยากรู้จักคุณ ดื่มกับผมสักแก้วนะครับ" มือหนาส่งแก้วไวน์ราคาแพงให้กับหญิงสาวตรงไหน ซึ่งแพรดาวเองก็ได้แต่มองอย่างชั่งใจเนื่องจากเธอไม่เคยดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาก่อน
"เอ่อ..."
"นะครับแพร"
"กะ...ก็ได้ค่ะ" เธอรับแก้วไวน์จากมือเขาขึ้นมาดื่มจนหมด ตั้งใจหากเธอดื่มมันไปแล้วคนตรงหน้าก็จะได้ไปจากเธอเสียที
"โทษทียัยแพร พอดีฉันเจอเพื่อนก็เลยคุยเพลินไปเลย" เสียงของหลินเพื่อนสนิทเอ่ยขึ้นหลังจากวางจานอาหารลงบนโต๊ะ สีหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นว่าแพรดาวไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว
"เพื่อนคุณมาแล้วงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"
"ค่ะ"
"ผมนั่งอยู่ตรงบาร์ ถ้าอยากทานค็อกเทลก็มาได้นะครับ ผมจะแนะนำเพื่อน ๆ ให้รู้จัก" ชายหนุ่มพเยิดหน้าไปทางบาร์ค็อกเทลซึ่งบริเวณนั้นมีผู้ชายเต็มไปหมด
"ไปค่ะ ไปแน่นอน" เสียงตอบรับด้วยความตื่นเต้นเอ่ยออกไปทำให้ไทด์หลุดขำออกมา แต่เสียงที่ว่านั้นไม่ใช่เสียงของแพรดาวแต่เป็นหลินเพื่อนของเธอที่เอ่ยปากตอบรับไปอย่างมั่นเหมาะ
"ผมจะรอนะครับ" เขาทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป
หลินรีบนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามแพรดาวและขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะเค้นถามเธอเพื่อเอาคำตอบ
"ใคร! บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะยัยแพร"
"เราก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าชื่อไทด์" แพรดาวตอบอย่างไม่ใส่ใจ เธอตักขนมตรงหน้าขึ้นมาทานอย่างเอร็ดอร่อย แต่ผิดกับอีกฝ่ายที่มองเธอด้วยสายตาจับผิด
"จริงอะ แต่เขาหล่ออะ หล่อมากกก"
แพรดาวได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ เพราะรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนเธอน่ะคลั่งไคล้คนหล่อขนาดไหน
งานเลี้ยงยังดำเนินต่อไปยิ่งดึกเพลงยิ่งเปิดแนวบีตหนัก เจ้าภาพงานวันเกิดลงทุนจ้างดีเจดังเพื่อมาสร้างความบันเทิงให้กับงานครั้งนี้ ซึ่งผู้คนในห้องต่างก็กำลังมึนเมาจากแสงสปอตไลต์และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
มือเล็กของหลินจูงมือแพรดาวให้เดินไปที่บาร์ค็อกเทลตามคำชวนของไทด์ที่กล่าวไว้ก่อนหน้า ซึ่งแพรดาวเองก็ได้ปฏิเสธไปแล้วหลายหนเพราะกลัวว่าจะได้ดื่มมันเข้าไปอีก เธอเองก็รู้ตัวดีว่าดื่มไม่เก่งเลยอย่างจะเลี่ยงเพราะกลัวจะทำอะไรไม่ดีเข้า
"มาเถอะน่าแพร"
"หลินก็รู้ว่าเราดื่มไม่เก่ง"
"งั้นแพรไม่ต้องกินก็ได้ แค่ไปนั่งเฉย ๆ" เมื่อได้ยินเช่นนั้นแพรดาวจึงพยักหน้าตอบและยอมเดินตามแรงจูงของเพื่อนไป
กว่าจะฝ่าฝูงชนมาได้ก็เล่นทำเอาทั้งสองเหงื่อแทบตก หลินนั่งที่บาร์ก่อนจะสั่งเครื่องดื่มค็อกเทลเมนูโปรดที่ตัวเองชอบดื่ม ส่วนแพรดาวที่นั่งข้าง ๆ ก็ได้แต่มองเพื่อนสนิทอยู่เงียบ ๆ
"คนเยอะเนอะ พ่อลี่ต้องรวยมากแน่ ๆ เลย" เสียงเล็กเอ่ยกับหลินพรางมองไปรอบ ๆ ห้อง
"เรียกว่าอภิมหาเศรษฐีดีกว่า พ่อยัยลี่น่ะเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ตั้งหลายที่ แถมยังเป็นหุ้นส่วนบริษัทค้าอาวุธที่ถูกกฎหมายอีก"
บทที่ 6เจียมตัว (1)- ปัจจุบัน -ร่างบางของแพรดาวกำลังงุ่นง่วนวุ่นวายกับการเตรียมอาหารเช้าก่อนไปมหาวิทยาลัย โดยไม่ลืมที่จะเตรียมอาหารเช้าสำหรับคนไปทำงานที่ต้องการเพียงแค่กาแฟดำและขนมปังปิ้งสองแผ่นเท่านั้นมือเล็กตักข้าวต้มกุ้งเมนูโปรดของตัวเองใส่ชามตามด้วยผักชีและพริกไทยโรยหน้า เมื่อทุกอย่างเสร็จตามที่ต้องการแพรดาวจึงหยิบชามข้าวต้มของตัวเองและแก้วกาแฟสีขาวใส่ถาด เพื่อที่จะนำไปตั้งโต๊ะสำหรับอาหารเช้ามื้อนี้หมับ!“อ๊ะ” แพรดาวร้องขึ้นเมื่อเธอถูกสวมกอดจากด้านหลังโดยไม่ทันตั้งตัว แต่โชคยังเข้าข้างที่เธอยังสามารถประคองถาดอาหารไว้ไม่ให้หล่น“หอม” ใบหน้าคมคายซบลงที่ไหล่มนของแพรดาว มือหนาสวมกอดเอวบางหลวม ๆ ก่อนที่จะก้มสูดดมที่เรือนผมนุ่มของเธอ“ไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนนะคะ เดี๋ยวแพรยกไปให้” แพรดาวเอ่ยพลางแกะมือหนาของเขาออก“ก็ได้” คนตัวโตยอมทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารร่างสูงหยิบหนังสือพิมพ์รายวันขึ้นมาอ่านพลางขยับคลายเนกไทออกเล็กน้อย ไม่นานแพรดาวก็ยกแก้วกาแฟและขนมปังปิ้งมาวางอยู่ตรงหน้าตามด้วยชามข้าวต้มเมนูโปรดของเธอเมื่อเห็นว่าแพรดาวนั่งลงประจำที่แล้วร่างสูงจึงพับหนังสือพิมพ์
*เนื้อหาต่อไปนี้มีการกระทำที่ไม่เหมาะสม*ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาชี้นำให้ทำตาม ผู้เขียนได้ทำการเขียนนิยายเรื่องนี้นานพอสมควร วุฒิภาวะและความคิดความอ่านยังไม่เพียงพอ โปรดใช้วิจารณญาณในการเสพผลงานนะคะ ต้องขออภัยสำหรับเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมด้วยค่ะCHAPTER 5ผิดสัญญา (2)“ฮึก ปะ...ปล่อยนะ!” เวลตันยิ้มหยันเมื่อคนตัวเล็กใต้ร่างของเขาเอาแต่ผลักไส แม้ว่าจะรู้ตัวดีว่ายังไงก็หนีไม่พ้น แต่เธอยังยังอ้อนวอนในสิ่งที่เขาไม่คิดจะทำความดื้อดึงและความพยศในตัวเธอทำให้ไฟอารมณ์ของเวลตันเดือดพล่าน ฤทธิ์แอลกอฮอล์และสัญชาตญาณของสัตว์ป่าดิบเถื่อนเมื่อเห็นเรือนร่างยั่วยวนตรงหน้ามีใครบ้างที่จะโง่และยอมปล่อยเหยื่อตัวเล็กตัวนี้ไป“แค่รับข้อเสนอของฉันเงินสักบาทเธอก็ไม่ต้องจ่าย” เสียงเข้มเอ่ยแหบพร่าที่ข้างแก้มใส คนตัวเล็กเบี่ยงออก ถ้าเธอยอมรับข้อเสนอบ้า ๆ นั่นมันก็ไม่ต่างอะไรไปจากคนขายตัว!“หยุดนะ! คุณอดอยากถึงขนาดบังคับขืนใจคนอื่นเลยหรอ! มาเฟียอย่างคุณจะมาสนใจแพรทำไม คุณมีผู้หญิงมากมายแล้วทำไมต้องเอาแพรไปเกี่ยวด้วย!”“หลงตัวเองเกินไปรึเปล่าแพรดาว”“อ๊ะ!” แพรดาวเบ้หน้าเมื่อถูกมือหนาบีบกรามเล็ก“คิดว่าฉันสนใจเธอขนาดนั้น
*เนื้อหาต่อไปนี้มีการกระทำที่ไม่เหมาะสม*ผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาชี้นำให้ทำตาม ผู้เขียนได้ทำการเขียนนิยายเรื่องนี้นานพอสมควร วุฒิภาวะและความคิดความอ่านยังไม่เพียงพอ โปรดใช้วิจารณญาณในการเสพผลงานนะคะ ต้องขออภัยสำหรับเนื้อหาที่ไม่เหมาะสมด้วยค่ะCHAPTER 5ผิดสัญญา (1)ณ บ้านหลังใหญ่สุดหรูราคานับร้อยล้านที่ถูกตกแต่งด้วยข้าวของเครื่องใช้และเฟอร์นิเจอร์ราคาแสนแพง ด้านนอกเป็นสวนดอกไม้และต้นไม้หลากหลายพันธุ์ ทางด้านหลังจะเป็นสระว่ายน้ำขนาดกลางเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจในวันหยุดรถแท็กซี่แล่นมาจอดที่หน้าประตูรั้วบ้านหลังใหญ่ คนในรถลงจากรถและรีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้านด้วยความรีบร้อน เนื่องจากเธอมาสายมากกว่าเวลานัดกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วแพรดาวทำงานพาร์ตไทม์หลังเลิกเรียนที่ร้านค้าใกล้ ๆ กับมหาวิทยาลัย ลำพังค่าใช้จ่ายรายเดือนที่พี่สาวของเธอส่งมาให้ใช้นั้นเพียงพอและอยู่ได้อย่างสบาย แต่ด้วยสัญญาที่เธอได้ตกลงไว้กับเวลตันทำให้เธอต้องหางานพิเศษทำเพราะต้องจ่ายให้เขามากถึงสี่หมื่นบาทต่อเดือนแต่ในเดือนนี้เธอได้รับค่าใช้จ่ายรายเดือนช้ากว่าปกติสองวันเพราะพี่สาวของเธอกำลังยุ่งกับงานที่อู่ อีกทั้งยังเป็นช่วงวันหยุดทำให้ระ
CHAPTER 4ข้อแลกเปลี่ยน 2 (2)หนึ่งเดือนผ่านไป“เฮียครับ คุณวิลเลียมขอเลื่อนนัดเย็นนี้ครับ แจ้งมาว่าภรรยาป่วยเลยต้องรีบไปดูแลครับ” เฉินลูกน้องคนสนิทหรือเรียกว่าเป็นมือขวาของผมเอ่ยบอกขณะที่ผมกำลังอ่านเอกสารตรงหน้าด้วยความเคร่งเครียด“อืม ก็ดี” ผมตอบกลับไปก่อนจะเลื่อนสายตามามองนาฬิกาที่ข้อมือ ซึ่งบ่งบอกเวลาสี่โมงเย็นแล้วผมจัดการปิดแฟ้มเอกสารและพิงกายกับเก้าอี้ทำงานอย่างเหนื่อยล้า นั่งอยู่ในที่ตรงนี้ตั้งแต่เช้าเพราะช่วงนี้ที่บริษัทค่อนข้างวุ่นวาย แล้วอีกอย่างธุรกิจคาสิโนที่ผมได้ร่วมลงทุนกับคนไทยก็กำลังไปได้ดี มันเลยทำให้ช่วงนี้ผมต้องทำงานหนักมากกว่าปกติหลายเท่า“แล้วเฮียจะกลับเลยรึเปล่าครับ”“กูจะไปหาโรส พวกมึงก็กลับกันได้เลย” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้และหยิบสูทขึ้นมาใส่ตามเดิม‘โรส’ คือผู้หญิงที่ผมเลี้ยงดูปัจจุบัน นับวันและเวลาคร่าว ๆ ที่เธอเข้ามาอยู่ในการดูแลของผมก็น่าจะสองปีได้แล้วโรสเป็นนางเอกดัง เธอสวยและมีชื่อเสียง ในช่วงที่เธอกำลังโด่งดังผมให้คนไปติดต่อเธอ จวบจนตอนนี้ก็เข้าสู่ปีที่สองแล้วที่เราอยู่ด้วยกัน เธอเข้ากับผมได้ดีโดยเฉพาะเรื่องบนเตียง ไม่เข้ายุ่งเรื่องส่วนตัวหรือเรื่องที่ตัวเ
CHAPTER 4ข้อแลกเปลี่ยน 2 (1)WELTON’S PART ;ผมมาที่สถานีตำรวจพร้อมกับพอร์ชเพื่อนสนิทและเป็นเจ้าของโรงแรมที่เกิดเหตุ รวมถึงแพรดาวและเพื่อนของเธอก็มาที่นี่ด้วย เนื่องจากผมรับปากกับเธอไว้แล้วว่าจะช่วยจัดการเรื่องคดี ซึ่งข้อแลกเปลี่ยนระหว่างเราก็คือ ‘เงิน’ แทนข้อเสนอก่อนหน้านั้นก็คือการมาเป็น ‘ผู้หญิงของผม’ฟังดูก็อาจจะแปลกใจว่าทำไมผมถึงให้ข้อเสนอนั้นกับเธอ ไม่ใช่เพราะว่าผมพิศวาสหรืออยากได้เธอขนาดนั้นหรอกนะ อ้อ...แล้วไอ้เรื่องที่เธอบอกว่าผมอยากเอาคืนพี่สาวเธอน่ะไม่ใช่เลยสักนิด ผมไม่ได้อยากเกี่ยวข้องกับเธอเลยจริงอยู่ที่ผมชอบเพลงพิณซึ่งก็คือพี่สาวของแพรดาว ผมชอบผู้หญิงคนนั้นก็เพราะเธอนั้นเข้มแข็งและน่าค้นหา เพลงพิณเป็นช่างซ่อมรถ แน่นอนว่ามันคือความประทับใจเพราะผมไม่เคยเห็นผู้หญิงสวยหุ่นดีที่ไหนเลือกทำอาชีพนี้ส่วนแพรดาวเธอแตกต่างจากพี่สาวโดยสิ้นเชิง เธอดูอ่อนแอ บอบบาง ใคร ๆ ก็คงอยากดูแลเธอราวกับไข่ในหินแต่ไม่ใช่ผม...สาเหตุที่แท้จริงของผมเลยก็คืออยากจัดการนิสัยพยศของเธอ เธอตัดสินผมไปแล้วว่าผมอยากเอาคืนพี่สาว แถมยังทำตัวอวดดีอีก!และที่สำคัญผมไม่เคยช่วยใครฟรี ๆ เงินสามแสนนั้นมันก็แค่ข้ออ
CHAPTER 3ข้อแลกเปลี่ยน 1 (4)“ใช่ค่ะ ใช่ แพรกับเพื่อนไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเลยสักนิด”“เรื่องคืนนั้นก็แปลว่าเธอโดนยาปลุกเซ็กซ์ใช่ไหม”“เอ่อ...ค่ะ...” ฉันตอบเสียงแผ่วลง ยิ่งพูดถึงเรื่องคืนนั้นฉันก็ยิ่งรู้สึกแย่“คืนนั้นฉันไม่ได้ป้องกัน เธอรู้ดีใช่ไหม”“คะ? อะ...เอ่อ ค่ะ! แพรทานยาคุมฉุกเฉินแล้วค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ หากผิดพลาดแพรก็จะไม่เรียกร้องหรือให้คุณรับผิดชอบเลนสักนิดค่ะ แพรรับรองได้!” ฉันตอบทันควัน หากมันผิดพลาดอะไรฉันจะขอรับมันไว้คนเดียวก็พอ แต่ฉันมั่นใจมากว่ามันจะไม่ได้เรื่องแบบนั้นแน่ๆแอบแปลกใจเหมือนกันแหละที่เขาพูดเรื่องคืนนั้นแทนที่จะพูดเรื่องคดี แต่เขาคงกลัวว่าจะมีปัญหาตามมาละมั้งถึงได้ย้ำอีกครั้ง แน่นอนว่าคนอย่างฉันเองก็รอบคอบที่จะซื้อยาคุมฉุกเฉินมากิน ถึงเขาจะบอกว่าใส่ถุงหรือป้องกันแล้วก็เถอะ ไม่ว่าเขาจะพูดยังไงฉันก็ต้องป้องกันด้วยวิธีที่ตัวเองทำได้เหมือนกัน“ละ...แล้ว...คะคุณจะช่วยแพรไหม”&