อุบาย

ชัยชนะอันหอมหวานจากการประลองรสชาติสะท้านเมืองหลวง มิได้นำมาซึ่งความสงบสุขอย่างที่เหม่ยหลินและครอบครัวคาดหวัง ตรงกันข้าม มันกลับเป็นจุดเริ่มต้นของพายุลูกใหม่ที่โหมกระหน่ำรุนแรงกว่าเดิม แสงแห่งชื่อเสียงที่เจิดจ้าของ “เชฟเหม่ยหลิน” ส่องสว่างไปทั่วอาณาจักร ทว่าในเงามืดนั้น พลังอำนาจที่มองไม่เห็นกำลังเคลื่อนไหวอย่างลับๆ

ความผันผวนในจวนเจ้าเมือง

หลี่กวงหมิง เจ้าเมืองผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่เคยพ่ายแพ้ต่อใคร บัดนี้กลับถูกแม่ครัวสามัญชนหักหน้าอย่างยับเยินกลางที่สาธารณะ ความอัปยศครั้งนี้กัดกินจิตใจของเขาอย่างรุนแรง ทำให้เขากลายเป็นคนเจ้าอารมณ์และหวาดระแวงยิ่งกว่าเดิม ทุกวันเขาจะสั่งให้คนนำอาหารของเหม่ยหลินมาให้เขากิน แต่เขาก็ไม่เคยบอกว่าอร่อยเลยแม้แต่คำเดียว และมักจะหาเรื่องตำหนิอย่างไม่เป็นเหตุผล

“นี่มันอะไรกัน! ข้าวผัดนี่แข็งเกินไป! เจ้าคิดว่าข้าเป็นชาวนาที่กินแต่ข้าวแข็งๆ อย่างนั้นรึ!” หลี่กวงหมิงปาจานข้าวผัดลงพื้นเสียงดังลั่นในห้องอาหารของเขา

พ่อครัวประจำจวนและบรรดาคนรับใช้ต่างพากันตัวสั่นงันงก พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามอง

ขณะเดียวกัน ในมุมมืดของจวน เจ้าเมืองได้ส่งคนไปสืบเรื่องราวของเหม่ยหลินอย่างละเอียด ไม่ว่าจะเป็นแหล่งที่มาของวัตถุดิบ ความสัมพันธ์กับชาวบ้าน หรือแม้กระทั่งพฤติกรรมในแต่ละวัน เขายิ่งสืบมากเท่าไหร่ก็ยิ่งพบว่าเหม่ยหลินไม่ใช่แม่ครัวธรรมดา นางมีความรู้เรื่องอาหารและสมุนไพรอย่างลึกซึ้งเกินกว่าคนในยุคนี้จะเทียบได้ ยิ่งทำให้ความแค้นและความอยากได้สูตรลับของเขาทวีคูณขึ้นไปอีก

“ข้าจะไม่ยอมแพ้แค่นี้แน่! เจ้าจะต้องคายสูตรออกมาให้ข้าให้ได้ ไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม!” หลี่กวงหมิงกัดฟันกรอด เสียงคำรามต่ำๆ เล็ดลอดออกมาจากลำคอ

อาณาจักรอาหารของเหม่ยหลิน

แม้จะมีภัยคุกคามจากเจ้าเมือง แต่ชีวิตที่ตลาดของเหม่ยหลินกลับรุ่งเรืองถึงขีดสุด แผงขายของเธอกลายเป็นแลนด์มาร์คสำคัญของเมืองหลวง ผู้คนต่างแห่แหนมาลิ้มลองอาหารของ “เชฟเหม่ยหลิน” ที่ไม่ได้มีแค่บะหมี่เจและซุปเห็ดหลินจือดำอีกต่อไป

เหม่ยหลินเริ่มขยายเมนูให้หลากหลายขึ้น เธอใช้ความรู้เรื่องอาหารจากโลกปัจจุบันมาปรับใช้กับวัตถุดิบที่มีในยุค 70 และความรู้เรื่องสมุนไพรจีนที่เธอศึกษาเพิ่มเติมจากตำราเก่าแก่ที่หลี่เฟยหลงหามาให้ เธอคิดค้นเมนูใหม่ๆ ที่ทั้งอร่อย มีคุณค่าทางโภชนาการ และบางเมนูก็มีสรรพคุณทางยาด้วยซ้ำ

เมนูยอดนิยมบางส่วนที่เธอคิดค้นขึ้นมาได้แก่:

* “ข้าวผัดธัญพืชห้าสี”: ใช้ข้าวผสมกับถั่วชนิดต่างๆ และผักหลากสีสัน ผัดกับเต้าเจี้ยวโบราณและน้ำมันงา ให้รสชาติหอมมันและอุดมด้วยวิตามิน

* “เกี๊ยวน้ำสมุนไพรบำรุงเลือดลม”: ทำจากแป้งข้าวโพดห่อไส้หมูบดผสมผักและสมุนไพรบางชนิด ต้มในน้ำซุปกระดูกหมูที่เคี่ยวจนหอมหวาน มีสรรพคุณช่วยบำรุงร่างกาย

* “พุดดิ้งมันเทศรังนกนางแอ่น”: ขนมหวานที่ทำจากมันเทศบดละเอียด ผสมกับรังนกนางแอ่น (ที่ได้จากการสั่งซื้อวัตถุดิบพิเศษจากพ่อค้าที่เดินทางมาจากทางใต้) นึ่งจนเนื้อเนียนนุ่ม ราดด้วยน้ำเชื่อมจากน้ำตาลอ้อย ให้รสชาติหวานละมุนและมีสรรพคุณบำรุงผิวพรรณ

ความหลากหลายของเมนู ทำให้ลูกค้าของเหม่ยหลินเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ไม่ใช่แค่ชาวบ้านทั่วไป แต่รวมถึงพ่อค้าวาณิชผู้มั่งคั่ง ขุนนางชั้นผู้น้อย และแม้กระทั่งนักเดินทางจากต่างเมืองที่ได้ยินชื่อเสียงของเธอ

“ท่านแม่เจียง! ขนมหัวผักกาดทอดของท่านอร่อยจริง ๆ ข้าซื้อกลับไปฝากลูก ๆ ที่บ้านด้วย!”

“ซุปเห็ดหลินจือดำของท่านช่วยให้ร่างกายข้าฟื้นตัวจากความเหนื่อยล้าได้ดีจริง ๆ ขอบพระคุณท่านแม่เจียง!”

บุรุษลึกลับจากวังหลวง

วันหนึ่ง ขณะที่เหม่ยหลินกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารที่แผงขายของเธอ จู่ๆ ก็มีชายสูงวัยท่าทางภูมิฐาน สวมชุดผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มปักลายเมฆอันวิจิตร เดินเข้ามาใกล้แผงของเธอ ใบหน้าของเขาประดับด้วยรอยยิ้มบางๆ ดวงตาของเขาคมกริบแต่แฝงด้วยความเมตตา ชายคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือ ท่านราชครูจ้าว ผู้เป็นที่ปรึกษาคนสำคัญขององค์จักรพรรดิ และเป็นหนึ่งในคณะกรรมการตัดสินการประลองรสชาติครั้งก่อน

“ท่านแม่เจียง” ท่านราชครูจ้าวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ข้าได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานแล้วว่าท่านทำอาหารได้อร่อยเลิศนัก วันนี้ข้าจึงมาขอชิมด้วยตัวเอง”

เหม่ยหลินก้มศีรษะเล็กน้อยด้วยความเคารพ “เป็นเกียรติอย่างยิ่งเจ้าค่ะท่านราชครู”

ท่านราชครูจ้าวสั่งบะหมี่เจผักรวมและซุปเห็ดหลินจือดำ เมื่อเขาได้ลิ้มรสอาหารของเหม่ยหลิน ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ รสชาติที่เรียบง่ายแต่ล้ำลึกของบะหมี่เจ และกลิ่นหอมของซุปเห็ดหลินจือดำที่ช่วยบำรุงร่างกาย ทำให้เขารู้สึกสดชื่นและมีชีวิตชีวา

“อร่อย! อร่อยอย่างหาที่เปรียบไม่ได้!” ท่านราชครูจ้าวเอ่ยชมด้วยความจริงใจ “ท่านแม่เจียง ช่างเป็นยอดฝีมือที่หาได้ยากยิ่งนัก!”

ท่านราชครูจ้าวหันไปมองลูกๆ ของเหม่ยหลินที่กำลังช่วยงานอย่างขะมักเขม้น “ลูกๆ ของท่านก็ดูแข็งแรงและกระตือรือร้นนัก ดูท่าทางพวกเขาจะมีความสุขมากที่ได้ช่วยเหลือท่าน”

“เจ้าค่ะท่านราชครู” เหม่ยหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “พวกเขาเป็นกำลังใจสำคัญของข้าเจ้าค่ะ”

หลังจากกินอาหารเสร็จ ท่านราชครูจ้าวก็กล่าวขึ้นว่า “ท่านแม่เจียง ข้ามีเรื่องจะปรึกษาท่านเป็นการส่วนตัว หากท่านไม่รังเกียจ ขอเชิญท่านมาพบข้าที่เรือนพักของข้าในจวนเจ้าเมืองยามพลบค่ำวันนี้ได้หรือไม่?”

คำเชิญของท่านราชครูจ้าวทำให้เหม่ยหลินรู้สึกประหลาดใจและสับสนเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าท่านราชครูมีเรื่องอะไรจะคุยกับเธอ แต่เธอก็ไม่อาจปฏิเสธคำเชิญของบุคคลสำคัญเช่นนี้ได้

“เจ้าค่ะท่านราชครู ข้าจะไปตามนัดเจ้าค่ะ” เหม่ยหลินตอบ

เมื่อท่านราชครูจากไป เหม่ยหลินก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ลูกๆ ฟัง หลี่เฟยหลงแสดงความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด

“ท่านแม่! ท่านราชครูจะไม่มีเจตนาร้ายใช่ไหมขอรับ?” หลี่เฟยหลงถามด้วยความกังวล

“ไม่หรอกลูก” เหม่ยหลินตอบ “ท่านราชครูดูเป็นคนมีเมตตา และข้าคิดว่าท่านอาจจะมีเรื่องสำคัญบางอย่างจะบอกเรา”

ภัยร้ายจากมาดามหลี่และจางไห่

ในขณะที่เหม่ยหลินกำลังได้รับเกียรติจากราชสำนัก ด้านมืดของตลาดก็กำลังวางแผนร้าย จางไห่และมาดามหลี่ได้ยินข่าวว่าท่านราชครูจ้าวมาเยี่ยมเยียนเหม่ยหลิน และรู้ว่าเหม่ยหลินจะต้องไปที่เรือนพักของท่านราชครูในจวนเจ้าเมืองในยามพลบค่ำ

“พี่ใหญ่! นี่มันโอกาสของเราชัดๆ!” มาดามหลี่กล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความริษยา “ในเมื่อแม่เจียงไปถึงที่นั่นแล้ว เราก็จัดการนางได้ง่ายขึ้น!”

“เจ้าคิดจะทำอะไร?” จางไห่ถาม

“เราจะส่งคนไปลักพาตัวนาง!” มาดามหลี่ตอบด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม “แล้วบังคับให้นางคายสูตรอาหารออกมาให้หมด! จากนั้น...เราก็จะให้นางหายไปจากโลกนี้ซะ! แล้วเอาสูตรอาหารของนางไปขายให้ท่านเจ้าเมือง หรือไม่ก็เปิดร้านอาหารของเราเอง!”

จางไห่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แม้จะรู้สึกไม่สบายใจนัก แต่ความโลภก็ครอบงำจิตใจของเขาในที่สุด

“ดี! งั้นเราจะส่งคนไปดักรอนางที่ทางเข้าจวนเจ้าเมืองตอนพลบค่ำ!” จางไห่กล่าว

การเผชิญหน้าในคืนมืด

เมื่อพลบค่ำ เหม่ยหลินก็เดินทางไปยังจวนเจ้าเมืองตามนัดของท่านราชครูจ้าว เธอสวมชุดเรียบง่าย แต่ใบหน้าของเธอยังคงเปี่ยมด้วยความมั่นใจ

ขณะที่เธอกำลังเดินไปตามทางเดินที่มืดสลัวซึ่งทอดไปสู่เรือนพักของท่านราชครู จู่ๆ ก็มีเงาร่างสองเงาพุ่งเข้ามาจากความมืด พร้อมกับผ้าผืนหนึ่งที่ถูกปิดปากและจมูกของเธอ

เหม่ยหลินพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่ผ้าผืนนั้นมีกลิ่นบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกมึนงงและอ่อนแรงลงอย่างรวดเร็ว ร่างกายของเธออ่อนปวกเปียก และสติของเธอก็ดับวูบไป

เมื่อเหม่ยหลินฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องมืดๆ ที่มีกลิ่นอับชื้น เธอถูกมัดแขนและขาไว้กับเก้าอี้ไม้เก่าๆ

“โอ้! ตื่นแล้วอย่างนั้นรึ!” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นในความมืด ร่างของมาดามหลี่ปรากฏขึ้นในแสงสลัวของตะเกียงที่จุดอยู่ตรงมุมห้อง ใบหน้าของนางประดับด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด

“มาดามหลี่! เจ้าทำอะไรกับข้า!” เหม่ยหลินถามด้วยน้ำเสียงที่ยังคงแผ่วเบา

“หึ! ข้าก็แค่เชิญเจ้ามาเป็นแขกของข้าเป็นการส่วนตัวเท่านั้นแหละ!” มาดามหลี่ตอบ “และในฐานะเจ้าของสูตรอาหารอันล้ำค่าของเจ้า! ข้าอยากให้เจ้ารู้ไว้ว่า...จากนี้ไป สูตรอาหารทั้งหมดของเจ้าจะเป็นของข้า!”

เหม่ยหลินมองมาดามหลี่ด้วยสายตาเย็นชา “เจ้าจะไม่มีทางได้สูตรอาหารของข้าไปเด็ดขาด!”

“หึ! ปากดีนัก!” มาดามหลี่หัวเราะเยาะ “เจ้าคิดว่าเจ้าจะต่อต้านข้าได้อย่างนั้นรึ! ในเมื่อตอนนี้เจ้าตกอยู่ในกำมือของข้าแล้ว!”

มาดามหลี่หันไปสั่งลูกน้องของเธอ “พวกแก! เอาเครื่องมือทรมานมา! ข้าจะทำให้แม่นางผู้นี้คายสูตรออกมาให้หมด!”

ลูกน้องของมาดามหลี่หยิบอุปกรณ์บางอย่างออกมาจากมุมห้อง มันเป็นอุปกรณ์ที่ดูน่ากลัวและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เหม่ยหลินรู้สึกเสียวสันหลังวาบ เธอรู้ว่ามาดามหลี่จะไม่เล่นตลกกับเธอแน่นอน

“เจ้าจะไม่ได้อะไรไปจากข้าเลย!” เหม่ยหลินกล่าวอย่างท้าทาย

“จริงอย่างนั้นรึ!?” มาดามหลี่เอ่ยขึ้นด้วยความโกรธ “ข้าจะดูสิว่าเจ้าจะทนได้นานแค่ไหน!”

ความช่วยเหลือที่ไม่คาดฝัน

ในขณะที่มาดามหลี่กำลังจะลงมือทรมานเหม่ยหลิน จู่ๆ ก็มีเสียงทุบประตูห้องดังขึ้นอย่างรุนแรง

ปัง! ปัง! ปัง!

“ใครกัน! มาบังอาจบุกรุก!” มาดามหลี่ตะโกนขึ้นอย่างตกใจ

ประตูไม้เก่าๆ ถูกพังเข้ามาในพริบตา พร้อมกับเงาร่างของชายร่างสูงใหญ่ที่ก้าวเข้ามาในห้อง เขาคือ หัวหน้าหมา ผู้ซึ่งเคยเป็นลูกน้องของมาดามหลี่และจางไห่!

“หัวหน้าหมา! เจ้ามาทำอะไรที่นี่!” มาดามหลี่อุทานด้วยความตกใจ

“ข้ามาช่วยแม่เจียง!” หัวหน้าหมาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่เหม่ยหลินไม่เคยเห็นมาก่อน

ลูกน้องของมาดามหลี่พุ่งเข้าใส่หัวหน้าหมาทันที แต่หัวหน้าหมาซึ่งมีฝีมือด้านการต่อสู้ก็สามารถจัดการกับลูกน้องเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย

“เจ้า...เจ้ากล้าหักหลังข้าอย่างนั้นรึ!” มาดามหลี่ตะโกนขึ้นอย่างบ้าคลั่ง “เจ้าคิดว่าเจ้าจะทำอย่างนี้แล้วจะรอดไปได้รึ!”

“ข้าเคยเป็นคนผิดพลาด” หัวหน้าหมาตอบ “แต่ข้าจะไม่ยอมให้ใครมารังแกคนดีๆ อย่างแม่เจียงได้อีกแล้ว!”

มาดามหลี่พยายามจะเข้าทำร้ายเหม่ยหลิน แต่หัวหน้าหมาก็เข้ามาขวางไว้ทัน เขาปลดเชือกที่มัดเหม่ยหลินออกอย่างรวดเร็ว

“ท่านแม่เจียง! ท่านปลอดภัยแล้วขอรับ!” หัวหน้าหมากล่าว

“ขอบใจเจ้ามากนะหัวหน้าหมา” เหม่ยหลินกล่าวด้วยความซาบซึ้งใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าคนที่เคยเป็นศัตรูของเธอจะมาช่วยเธอในวันนี้

ในขณะเดียวกันนั้นเอง เสียงฝีเท้าดังขึ้นนอกห้อง พร้อมกับร่างของ ท่านราชครูจ้าว และกลุ่มทหารองครักษ์ที่ก้าวเข้ามาในห้อง

“มาดามหลี่! เจ้าทำอะไรกับท่านแม่เจียง!” ท่านราชครูจ้าวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “เจ้าบังอาจถึงเพียงนี้เชียวรึ!”

มาดามหลี่ถึงกับเข่าอ่อนเมื่อเห็นท่านราชครูจ้าวและทหารองครักษ์ ใบหน้าของนางซีดเผือดราวกับคนตาย

“ท่านราชครู! ข้า...ข้าเปล่าเจ้าค่ะ!” มาดามหลี่พยายามปฏิเสธ

“ไม่ต้องมาปฏิเสธ!” ท่านราชครูจ้าวสั่ง “จับตัวนางไป! และสอบสวนให้ละเอียด! หากพบว่านางกระทำความผิดจริง จะต้องได้รับโทษทัณฑ์สถานหนัก!”

ทหารองครักษ์เข้าจับกุมมาดามหลี่และลูกน้องของนางทันที

เหม่ยหลินมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความโล่งใจ เธอรู้ว่าเธอรอดพ้นจากภัยร้ายครั้งนี้ได้แล้ว และที่สำคัญที่สุดคือเธอได้เห็นถึงความดีงามที่ซ่อนอยู่ในจิตใจของหัวหน้าหมา