ประลองรสชาติ

เช้าตรู่วันประลอง ท้องฟ้าเหนือเมืองหลวงยังคงมืดสลัวด้วยไอหมอกจางๆ แต่ใจกลางเมืองกลับคึกคักไปด้วยผู้คนมหาศาลที่หลั่งไหลมาจากทั่วทุกสารทิศ เพื่อเป็นสักขีพยานในศึกประลองรสชาติครั้งประวัติศาสตร์นี้ ไม่ใช่เพียงแค่การแข่งขันทำอาหารธรรมดา แต่มันคือการปะทะกันระหว่าง อำนาจ และ ความสามารถ ระหว่าง ศักดิ์ศรี ของเจ้าเมืองผู้ยิ่งใหญ่ กับ ความกล้าหาญ ของแม่ครัวสามัญชน

เหม่ยหลินและครอบครัวเดินทางมาถึงลานประลองที่ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ มีเวทีขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลาง รายล้อมด้วยที่นั่งสำหรับแขกผู้มีเกียรติและประชาชนทั่วไป กลิ่นหอมของเครื่องหอมปะปนกับกลิ่นไอของตลาดสดอบอวลไปทั่วบริเวณ

"ท่านแม่! คนเยอะมากเลยขอรับ!" หลี่เฟยหยางเกาะแขนเหม่ยหลินแน่น ดวงตากลมโตสอดส่ายมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้นปนหวาดหวั่น

"ไม่ต้องกลัวหรอกลูก" เหม่ยหลินยิ้มให้กำลังใจลูกชาย เธอเองก็รู้สึกตื่นเต้นไม่แพ้กัน แต่ความมุ่งมั่นในใจกลับแข็งแกร่งกว่าสิ่งใด

เมื่อเดินไปถึงหลังเวที พวกเขาก็เห็นเจ้าเมืองหลี่กวงหมิงยืนอยู่พร้อมกับพ่อครัวประจำจวนของเขา และชายชุดดำสองคนที่คุ้นหน้าคุ้นตา ใบหน้าของหลี่กวงหมิงเรียบตึง แต่แววตาของเขากลับฉายแววไม่พอใจที่เห็นเหม่ยหลินและครอบครัวมาปรากฏตัว

"หึ! คิดว่าจะไม่มาเสียแล้ว!" หลี่กวงหมิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

เหม่ยหลินเพียงแค่ยิ้มบางๆ ไม่ได้ตอบโต้ใดๆ เธอหันไปตรวจดูวัตถุดิบและอุปกรณ์ที่ถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะปรุงอาหารของเธอ ซึ่งถูกแบ่งแยกออกจากโต๊ะของเจ้าเมืองอย่างชัดเจน

"ท่านแม่! วันนี้เราจะทำให้ดีที่สุดเลยนะขอรับ!" หลี่เฟยหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แววตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

"ใช่แล้วลูก" เหม่ยหลินตอบ พลางลูบศีรษะของเขาเบาๆ

ไม่นานนัก เสียงกลองก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณเปิดการประลอง ขุนนางผู้ใหญ่และผู้พิพากษาซึ่งได้รับแต่งตั้งให้เป็นกรรมการตัดสินขึ้นไปยืนบนเวที ผู้คนต่างส่งเสียงเฮด้วยความตื่นเต้น

"ขอเรียนเชิญท่านเจ้าเมืองหลี่กวงหมิง และท่านแม่เจียงเหมยลี่ ผู้ท้าประลอง ขึ้นสู่เวที!" เสียงประกาศดังก้องไปทั่วลานประลอง

หลี่กวงหมิงเดินขึ้นไปบนเวทีด้วยท่าทางสง่างาม ท่ามกลางเสียงปรบมือจากประชาชนบางส่วน เหม่ยหลินก้าวขึ้นไปบนเวทีอย่างมั่นคง ท่ามกลางเสียงซุบซิบและสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยปนชื่นชม

"การประลองในวันนี้ จะตัดสินโดยคณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิ และพ่อครัวหลวงจากวังหลวง!" ผู้พิพากษาประกาศ "ทั้งสองฝ่ายจะต้องปรุงอาหารสองเมนู โดยใช้เวลาทั้งหมดสามชั่วโมง! เมนูแรกจะต้องเป็นอาหารคาว และเมนูที่สองจะต้องเป็นอาหารหวาน! ขอให้ทั้งสองฝ่ายเตรียมตัว!"

เหม่ยหลินพยักหน้าเล็กน้อย เธอหันไปมองเจ้าเมืองหลี่กวงหมิงที่กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาเย็นชา

"เริ่มได้!"

เมนูแรก: การปะทะแห่งรสชาติ

เมื่อเสียงสัญญาณเริ่มต้นดังขึ้น ทั้งสองฝ่ายก็เริ่มลงมือปรุงอาหารอย่างรวดเร็ว

หลี่กวงหมิงภายใต้คำแนะนำของพ่อครัวประจำจวนของเขา เลือกที่จะทำ "เป็ดย่างซอสพริกหม่าล่า" ซึ่งเป็นเมนูที่ขึ้นชื่อของจวนเจ้าเมือง และเป็นที่ชื่นชอบของคนในยุคนั้น พ่อครัวของเจ้าเมืองเริ่มต้นด้วยการเลาะกระดูกเป็ดออกอย่างรวดเร็ว นำเป็ดไปหมักกับเครื่องเทศนานาชนิด ก่อนจะนำไปย่างบนเตาถ่านจนหนังเป็ดกรอบเป็นสีทอง ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ

ด้านเหม่ยหลิน เธอเลือกที่จะทำ "มังกรซ่อนกายในทะเลบุปผา" ตามที่วางแผนไว้ เธอเริ่มต้นด้วยการหุงข้าวอย่างพิถีพิถัน โดยใช้ข้าวที่ได้จากการแลกเปลี่ยนและผสมกับมันเทศเล็กน้อย เพื่อให้ข้าวมีเนื้อสัมผัสที่เหนียวนุ่มและมีรสหวานธรรมชาติ จากนั้นเธอนำข้าวที่หุงสุกแล้วมาบดอย่างละเอียด ปรุงรสด้วยเกลือและน้ำมันงาเล็กน้อย แล้วปั้นเป็นรูปมังกรตัวเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผักลวกที่จัดเรียงเป็นรูปดอกไม้สีสันสดใส ราดด้วยซอสเต้าเจี้ยวโบราณที่เธอปรุงขึ้นเป็นพิเศษ

กลิ่นหอมของเป็ดย่างและกลิ่นหอมละมุนของซอสเต้าเจี้ยวผัดลอยคละคลุ้งไปทั่วลานประลอง ผู้คนต่างส่งเสียงซุบซิบและถกเถียงกันถึงเมนูของทั้งสองฝ่าย

"เป็ดย่างของท่านเจ้าเมืองช่างหอมยั่วยวนนัก!"

"แต่อาหารของแม่เจียงก็ดูแปลกตาและน่าสนใจไม่แพ้กันเลยนะ!"

เมื่อหมดเวลาสำหรับเมนูแรก ทั้งสองฝ่ายก็นำอาหารไปวางบนโต๊ะให้คณะกรรมการได้ชิม คณะกรรมการเริ่มต้นด้วยการชิมเป็ดย่างซอสพริกหม่าล่าของเจ้าเมือง รสชาติที่เข้มข้นของเนื้อเป็ดที่หมักจนเข้าเนื้อ ผสานกับความเผ็ดร้อนของซอสพริกหม่าล่า ทำให้พวกเขาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

จากนั้น พวกเขาก็หันมาลองชิม "มังกรซ่อนกายในทะเลบุปผา" ของเหม่ยหลิน เมื่อพวกเขาตักข้าวปั้นรูปมังกรเข้าปาก คำแรกที่พวกเขาได้ลิ้มรสคือความเหนียวนุ่มของข้าวที่ถูกปรุงรสอย่างกลมกล่อม ความหวานธรรมชาติของมันเทศ และความกรอบสดของผักลวกที่เข้ากันอย่างลงตัวกับซอสเต้าเจี้ยวโบราณที่หอมละมุน มันเป็นรสชาติที่เรียบง่าย แต่กลับสร้างความประทับใจให้แก่พวกเขาอย่างมาก

"นี่มัน...อร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ!" พ่อครัวหลวงจากวังหลวงเอ่ยชมด้วยความประหลาดใจ "ข้าวปั้นที่ดูธรรมดาๆ กลับมีรสชาติที่ล้ำลึกและหอมละมุนถึงเพียงนี้!"

เมนูที่สอง: การทดสอบใจและกลิ่นอายแห่งเซียน

เมื่อถึงเมนูที่สอง การแข่งขันก็เริ่มเข้มข้นขึ้นกว่าเดิม

หลี่กวงหมิงและพ่อครัวของเขาเลือกที่จะทำ "ขนมบัวลอยน้ำขิงไส้งาดำ" ซึ่งเป็นขนมหวานยอดนิยมที่แสดงถึงฝีมือในการทำขนมได้อย่างดีเยี่ยม พวกเขาปั้นบัวลอยอย่างปราณีต ใส่ไส้งาดำที่ปรุงรสอย่างหอมหวาน ก่อนจะนำไปต้มในน้ำขิงที่หอมร้อน

ด้านเหม่ยหลิน เธอเลือกที่จะทำ "ซุปแห่งชีวิตอมตะ" ตามที่วางแผนไว้ เธอเปิดหม้อซุปที่เธอเคี่ยวมาตั้งแต่เช้าตรู่ กลิ่นหอมของเห็ดหลินจือดำหายาก สมุนไพรจีนหลากหลายชนิด และกลิ่นหอมของ "น้ำทิพย์เซียน" ลอยฟุ้งไปทั่วลานประลอง สร้างความตกตะลึงให้แก่ผู้คนและคณะกรรมการอย่างมาก

"นี่มันกลิ่นอะไรกัน! ทำไมมันถึงได้หอมขนาดนี้!"

"กลิ่นนี้...ราวกับกลิ่นของสมุนไพรโบราณ! เป็นกลิ่นที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนเลย!"

หลี่กวงหมิงถึงกับขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ เขาจำกลิ่นของ "ซุปบำรุงเซียน" ที่เขาเคยดื่มที่จวนของเขาได้ และเขาก็รู้ว่าเหม่ยหลินกำลังใช้เมนูนี้ในการประลองครั้งนี้

เมื่อหมดเวลาสำหรับเมนูที่สอง ทั้งสองฝ่ายก็นำอาหารไปวางบนโต๊ะให้คณะกรรมการได้ชิม คณะกรรมการเริ่มต้นด้วยการชิมขนมบัวลอยน้ำขิงไส้งาดำของเจ้าเมือง รสชาติหวานมันของไส้งาดำ ผสานกับความเผ็ดร้อนของน้ำขิง ทำให้พวกเขารู้สึกอบอุ่นในอก

จากนั้น พวกเขาก็หันมาลองชิม "ซุปแห่งชีวิตอมตะ" ของเหม่ยหลิน เมื่อพวกเขาตักซุปเข้าปากคำแรก ดวงตาของทุกคนก็เบิกกว้างด้วยความทึ่ง รสชาติที่ล้ำลึก หอมหวาน และมีกลิ่นอายของสมุนไพรที่แตกต่างจากซุปใดๆ ที่เคยลิ้มลอง มันเป็นรสชาติที่ทำให้รู้สึกสดชื่น มีพลังงาน และจิตใจสงบ ราวกับได้ดื่มน้ำทิพย์จากสวรรค์

"นี่มันซุปอะไรกัน! มันไม่ใช่แค่ซุปธรรมดา!" พ่อครัวหลวงจากวังหลวงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "มันมีพลังบางอย่างอยู่ในนั้น! ราวกับซุปที่ปรุงโดยเซียน!"

เหตุการณ์ไม่คาดฝันและการตัดสิน

ขณะที่คณะกรรมการกำลังชิมซุปแห่งชีวิตอมตะอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นจากกลุ่มผู้ชมด้านหน้า

"ท่านเจ้าเมือง! นั่นมันเห็ดหลินจือดำที่ท่านสั่งให้คนไปหามาไม่ใช่หรือขอรับ!" ชายชราคนหนึ่งในกลุ่มผู้ชมตะโกนขึ้นมา

เสียงนั้นทำให้ทุกคนหันไปมอง เจ้าเมืองหลี่กวงหมิงถึงกับหน้าซีดเผือด เขารู้ว่าเห็ดหลินจือดำที่ใช้ในซุปของเหม่ยหลินนั้น เป็นเห็ดที่เขาเคยสั่งให้ลูกน้องไปหามาเพื่อบำรุงตัวเอง แต่เหม่ยหลินกลับนำมันมาใช้ในการประลองครั้งนี้

"ไม่จริง! นั่นมันเห็ดของข้า!" หลี่กวงหมิงตะโกนขึ้นอย่างโมโห

"ท่านเจ้าเมืองกล่าวอะไรหรือเจ้าคะ?" เหม่ยหลินยิ้มบางๆ "เห็ดหลินจือดำเป็นของธรรมชาติ ใครหามาได้ก็เป็นของผู้นั้น และข้าก็ได้รับเห็ดเหล่านี้มาจากลูกๆ ของข้าที่เสี่ยงชีวิตขึ้นไปหามาจากบนภูเขาเจ้าค่ะ"

คำพูดของเหม่ยหลินทำให้ผู้คนในตลาดต่างส่งเสียงฮือฮา พวกเขาเริ่มเข้าใจว่าเห็ดหลินจือดำที่อยู่ในซุปของเหม่ยหลินนั้นมีที่มาอย่างไร

หลี่กวงหมิงถึงกับพูดไม่ออก ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธและความอับอาย

ในที่สุด เมื่อคณะกรรมการได้ชิมอาหารของทั้งสองฝ่ายครบถ้วนแล้ว ผู้พิพากษาและขุนนางผู้ใหญ่ก็ปรึกษาหารือกันอย่างเคร่งเครียดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมายืนอยู่หน้าเวที

"เอาล่ะ! ทุกท่าน! การประลองรสชาติครั้งนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว!" ผู้พิพากษาประกาศด้วยน้ำเสียงก้องกังวาน "บัดนี้...ถึงเวลาประกาศผลการตัดสิน!"

บรรยากาศในลานประลองเงียบสงัดลงทันที ผู้คนต่างกลั้นหายใจรอฟังผลลัพธ์

"จากการพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้ว...คณะกรรมการขอประกาศให้ ท่านแม่เจียงเหมยลี่ เป็นผู้ชนะการประลองรสชาติในครั้งนี้!"

เสียงเฮลั่นและเสียงปรบมือดังสนั่นไปทั่วลานประลองราวกับพายุ ลูกๆ ของเหม่ยหลินโผเข้ากอดเธอด้วยความดีใจ ชิวลี่ฮวาก็เข้ามาจับมือเธออย่างซาบซึ้งใจ

หลี่กวงหมิงถึงกับตัวแข็งทื่อ ใบหน้าของเขาซีดเผือดราวกับไร้ซึ่งเลือดฝาด เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะพ่ายแพ้ให้กับแม่ครัวสามัญชนอย่างเหม่ยหลินได้ เขาถูกหยามเกียรติอย่างรุนแรงที่สุดเท่าที่เคยมีมา

"ไม่จริง! มันเป็นไปไม่ได้!" หลี่กวงหมิงตะโกนขึ้นอย่างบ้าคลั่ง "เจ้าโกง! เจ้าต้องโกงแน่ๆ!"

"ท่านเจ้าเมือง! โปรดสำรวม!" ผู้พิพากษาเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ผลการตัดสินเป็นไปอย่างยุติธรรม โดยมีพยานหลักฐานและคณะกรรมการเป็นผู้ยืนยัน!"

หลี่กวงหมิงกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ เขาหันไปมองเหม่ยหลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแค้น และในแววตาของเขาก็ปรากฏประกายบางอย่างที่เหม่ยหลินไม่เคยเห็นมาก่อน มันคือประกายของ ความบ้าคลั่ง และ ความพยาบาท

"เจ้า...เจ้าจะต้องเสียใจ! เจ้าจะต้องเสียใจที่กล้ามาหักหน้าข้า!" หลี่กวงหมิงกล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำและเต็มไปด้วยความอาฆาต ก่อนจะเดินจากเวทีไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับพ่อครัวและชายชุดดำของเขา

แม้จะได้รับชัยชนะ แต่เหม่ยหลินก็รู้สึกได้ถึงความอันตรายที่กำลังจะมาถึง เธอรู้ว่าหลี่กวงหมิงจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ และเขาจะต้องหาทางแก้แค้นเธอและครอบครัวอย่างแน่นอน

แต่ในตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอได้ปกป้องครอบครัวของเธอไว้ได้ และเธอได้แสดงให้ทุกคนเห็นแล้วว่า ความสามารถและความจริงใจนั้นยิ่งใหญ่กว่าอำนาจและศักดิ์ศรีจอมปลอม