การทรยศ

รุ่งอรุณหลังคืนแห่งความวุ่นวาย แสงตะวันสาดส่องเข้ามาในเรือนพักของท่านราชครูจ้าว เหม่ยหลินรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา หลี่เฟยหลง ชิวลี่ฮวา หลี่เฟยหาน และหลี่เฟยหยาง ต่างกอดเธอแน่นด้วยความโล่งใจ การปรากฏตัวของหัวหน้าหมาและท่านราชครูจ้าวราวกับแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์แห่งความมืดมิด

ท่านราชครูจ้าวนั่งลงตรงข้ามกับเหม่ยหลิน ใบหน้าของท่านเต็มไปด้วยความเมตตาและแววตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม

"ท่านแม่เจียง" ท่านราชครูจ้าวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ข้าต้องขออภัยแทนเจ้าเมืองหลี่กวงหมิงด้วย ที่ทำให้ท่านต้องมาประสบเรื่องราวเลวร้ายเช่นนี้"

เหม่ยหลินก้มศีรษะเล็กน้อย "ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านราชครู ข้าเข้าใจดีว่าอำนาจมักจะทำให้คนตาบอด"

"ถูกต้อง" ท่านราชครูจ้าวพยักหน้า "เรื่องของเจ้าเมืองหลี่กวงหมิงนั้น ข้าได้ส่งคนไปสอบสวนแล้ว และข้าเชื่อว่าเขาจะต้องได้รับโทษทัณฑ์ตามความผิดที่เขากระทำ"

ท่านราชครูจ้าวหันไปมองหัวหน้าหมาที่ยืนอยู่ข้างๆ "หัวหน้าหมา เจ้าทำความดีความชอบในครั้งนี้ ข้าจะรายงานเรื่องนี้ต่อองค์จักรพรรดิ ให้ท่านได้รับความดีความชอบอย่างที่ควรจะได้รับ"

หัวหน้าหมาก้มศีรษะด้วยความนอบน้อม "ขอบพระคุณท่านราชครูขอรับ"

ความจริงเบื้องหลัง "ซุปแห่งชีวิตอมตะ" และการเชิญเข้าวัง

"ท่านแม่เจียง" ท่านราชครูจ้าวกล่าวต่อ "ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกท่าน" ท่านราชครูจ้าวลุกขึ้นยืน เดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปนอกท้องฟ้าที่กำลังสว่างขึ้น

"ท่านรู้หรือไม่ว่าเหตุใดองค์จักรพรรดิจึงส่งข้ามายังเมืองนี้?" ท่านราชครูจ้าวถาม

เหม่ยหลินส่ายหน้า "ข้าไม่ทราบเจ้าค่ะท่านราชครู"

"องค์จักรพรรดิประชวรหนักมานานแล้ว" ท่านราชครูจ้าวกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า "หมอหลวงทุกคนต่างก็หมดหนทางรักษา ไม่มีใครสามารถเยียวยาพระอาการของพระองค์ได้เลย"

คำพูดของท่านราชครูจ้าวทำให้เหม่ยหลินถึงกับตกใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่าองค์จักรพรรดิจะประชวรหนักถึงเพียงนี้

"แล้วเกี่ยวอะไรกับข้าหรือเจ้าคะท่านราชครู?" เหม่ยหลินถามด้วยความสงสัย

ท่านราชครูจ้าวหันกลับมามองเหม่ยหลิน ดวงตาของท่านเป็นประกาย "ข้าได้ยินข่าวลือเรื่องซุปแห่งชีวิตอมตะของท่านแม่เจียง และสรรพคุณอันน่าอัศจรรย์ของมัน"

เหม่ยหลินถึงกับอึ้ง เธอไม่คิดว่าเรื่องซุปของเธอจะไปถึงหูองค์จักรพรรดิได้

"ข้าได้นำซุปแห่งชีวิตอมตะของท่านไปให้องค์จักรพรรดิได้ลองเสวยแล้ว" ท่านราชครูจ้าวกล่าว "และน่าอัศจรรย์นัก! หลังจากที่พระองค์เสวยซุปของท่านไปเพียงครั้งเดียว พระอาการก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด! ร่างกายของพระองค์มีพละกำลังมากขึ้น สีพระพักตร์ก็สดใสขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ!"

คำพูดของท่านราชครูจ้าวทำให้เหม่ยหลินรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เธอไม่เคยคิดว่าซุปของเธอจะมีอานุภาพถึงเพียงนี้

"ดังนั้น" ท่านราชครูจ้าวกล่าวต่อ "องค์จักรพรรดิจึงมีราชโองการให้ข้ามาเชิญท่านแม่เจียงและครอบครัวเข้าวังหลวง เพื่อให้ท่านไปเป็นพ่อครัวหลวงประจำพระองค์ และปรุงซุปแห่งชีวิตอมตะถวายองค์จักรพรรดิทุกวัน!"

คำประกาศของท่านราชครูจ้าวทำให้ทุกคนในห้องถึงกับตกตะลึง การได้เข้าวังหลวงเป็นพ่อครัวหลวงเป็นเกียรติยศสูงสุดที่พ่อครัวทุกคนใฝ่ฝัน แต่มันก็หมายถึงการเข้าไปพัวพันกับการเมืองในราชสำนัก ซึ่งเป็นเรื่องที่อันตรายอย่างยิ่ง

"ท่านราชครู" เหม่ยหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล "ข้าเกรงว่าข้าจะรับตำแหน่งนี้ไม่ได้เจ้าค่ะ"

"ทำไมจะไม่ได้!" ท่านราชครูจ้าวเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ "นี่คือเกียรติยศสูงสุดที่พ่อครัวทุกคนใฝ่ฝัน! หากท่านตอบรับ ท่านและครอบครัวก็จะได้รับชีวิตที่สุขสบาย มีเงินทองใช้จ่ายไม่ขาดมือ!"

"ข้ามีครอบครัวที่ต้องดูแลเจ้าค่ะ" เหม่ยหลินตอบ "และข้าไม่สามารถทิ้งพวกเขามาอยู่กับท่านได้"

"แต่ในฐานะพ่อครัวหลวง ท่านก็สามารถนำครอบครัวของท่านเข้ามาอยู่ในวังหลวงได้ด้วย!" ท่านราชครูจ้าวกล่าว "พวกเขาจะได้รับการดูแลอย่างดีที่สุด! และที่สำคัญที่สุดคือ...พวกเขาจะปลอดภัยจากอันตรายใดๆ ทั้งปวง!"

ข้อเสนอของท่านราชครูจ้าวทำให้เหม่ยหลินถึงกับนิ่งไป เธอหันไปมองลูกๆ ของเธอที่กำลังมองเธอด้วยความหวัง การได้เข้าไปอยู่ในวังหลวงอาจเป็นทางเดียวที่จะทำให้พวกเขาปลอดภัยจากภัยคุกคามที่กำลังจะมาถึง

บททดสอบจากองค์จักรพรรดิและการทรยศที่คาดไม่ถึง

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เหม่ยหลินก็ตัดสินใจตอบรับคำเชิญของท่านราชครูจ้าว เธอรู้ว่านี่คือโอกาสเดียวที่จะปกป้องครอบครัวของเธอ และอาจจะเป็นโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของพวกเขาไปตลอดกาล

ในวันรุ่งขึ้น เหม่ยหลินและครอบครัวก็เดินทางเข้าสู่เมืองหลวงอย่างสมเกียรติ พวกเขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากผู้คนในเมืองหลวง และได้รับการจัดเตรียมที่พักอย่างดีเยี่ยมในวังหลวง

เมื่อเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ เหม่ยหลินก็พบว่าองค์จักรพรรดิเป็นชายชราที่ดูอ่อนแอและเหนื่อยล้า แต่ดวงตาของพระองค์กลับเต็มไปด้วยความหวังและปัญญา

"ท่านแม่เจียง" องค์จักรพรรดิเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "ข้าได้ยินเรื่องราวของท่านมามากแล้ว และข้าก็ซาบซึ้งในพระคุณของท่านที่ช่วยชีวิตข้าไว้"

เหม่ยหลินก้มศีรษะลงอย่างนอบน้อม "เป็นเกียรติอย่างยิ่งเจ้าค่ะฝ่าบาท"

"ข้าต้องการให้ท่านมาเป็นพ่อครัวหลวงประจำพระองค์" องค์จักรพรรดิกล่าวต่อ "และปรุงซุปแห่งชีวิตอมตะให้ข้าเสวยทุกวัน"

"แต่ฝ่าบาท..." เหม่ยหลินเอ่ยขึ้นอย่างลังเล "หม่อมฉันเป็นเพียงแม่ครัวสามัญชน...เกรงว่าจะไม่เหมาะสมกับตำแหน่งอันสูงส่งนี้เจ้าค่ะ"

"ไม่ต้องถ่อมตัวไปหรอก" องค์จักรพรรดิยิ้มบางๆ "ข้าเชื่อในความสามารถของท่าน และข้าก็เชื่อว่าท่านจะสามารถนำพาแสงสว่างมาสู่แผ่นดินนี้ได้"

องค์จักรพรรดิไม่ได้ขอให้เหม่ยหลินบอกสูตรซุปแห่งชีวิตอมตะให้พระองค์ แต่พระองค์มีข้อแม้เพียงอย่างเดียว นั่นคือ เหม่ยหลินต้องปรุงซุปแห่งชีวิตอมตะถวายพระองค์ทุกวัน และจะไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้ห้องครัวของเหม่ยหลินนอกจากคนในครอบครัวของเธอ และทหารองครักษ์ที่ได้รับความไว้วางใจจากองค์จักรพรรดิ

เหม่ยหลินตอบรับข้อเสนอขององค์จักรพรรดิ และเริ่มต้นชีวิตใหม่ในวังหลวง ลูกๆ ของเธอได้รับการศึกษาอย่างดีเยี่ยม หลี่เฟยหลงและหลี่เฟยหานได้รับการฝึกฝนการต่อสู้จากทหารองครักษ์ ส่วนชิวลี่ฮวาก็ได้เรียนรู้เรื่องการจัดดอกไม้และการเย็บปักถักร้อยจากนางกำนัลในวัง

ชีวิตในวังหลวงดูเหมือนจะดำเนินไปอย่างราบรื่น องค์จักรพรรดิมีพระพลานามัยที่แข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยซุปแห่งชีวิตอมตะของเหม่ยหลิน ชื่อเสียงของเหม่ยหลินในฐานะ "เชฟหลวงผู้รักษาจักรพรรดิ" ก็แพร่สะพัดไปทั่วทุกสารทิศ

แต่ในเงามืดของวังหลวง คลื่นใต้น้ำ กำลังก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ

วันหนึ่ง ขณะที่เหม่ยหลินกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมวัตถุดิบสำหรับซุปแห่งชีวิตอมตะในห้องครัวส่วนตัวของเธอ จู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง เมื่อเธอหันไปมอง เธอก็พบกับ หลี่เฟยหาน ลูกชายคนเล็กของเธอ! เขากำลังยืนอยู่หน้าเตาปรุงซุป ดวงตาของเขาเป็นประกายแปลกๆ และในมือของเขากำลังถือ ผงสีดำบางอย่าง!

"หลี่เฟยหาน! เจ้าทำอะไรของเจ้า!" เหม่ยหลินอุทานด้วยความตกใจ

หลี่เฟยหานหันมามองเหม่ยหลิน ใบหน้าของเขาซีดเผือด และในดวงตาของเขาก็ปรากฏแววของความหวาดกลัวและสำนึกผิด

"ท่านแม่...ลูก...ลูกขอโทษขอรับ!" หลี่เฟยหานกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ลูก...ลูกถูกบังคับ!"

"บังคับอย่างนั้นรึ! ใครบังคับเจ้า!" เหม่ยหลินถามด้วยความตกใจและสับสน

ในขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับร่างของ ขันทีจาง ขันทีคนสนิทขององค์จักรพรรดิ! ใบหน้าของขันทีจางปรากฏรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และชั่วร้าย

"โอ้! ตื่นแล้วอย่างนั้นรึแม่นางเหม่ยหลิน!" ขันทีจางกล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ดูท่าทางเจ้าจะสบายดีขึ้นเยอะเลยนี่"

เหม่ยหลินมองขันทีจางด้วยความไม่เข้าใจ เธอไม่เคยคิดว่าขันทีคนสนิทขององค์จักรพรรดิจะมาปรากฏตัวที่นี่ และยิ่งไม่คิดว่าเขาจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

"ขันทีจาง! ท่านมาทำอะไรที่นี่!" เหม่ยหลินถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

"ข้าก็แค่มาเก็บของสำคัญบางอย่างเท่านั้นเอง!" ขันทีจางตอบ พลางหันไปมองหลี่เฟยหานที่กำลังตัวสั่นงันงก "หลี่เฟยหาน! เจ้าทำหน้าที่ได้ดีมาก! ต่อไปนี้เจ้าก็จะเป็นคนรวยแล้ว!"

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร!" เหม่ยหลินตะโกนขึ้นอย่างโมโห "เจ้าบังคับให้ลูกของข้าทำอะไรกันแน่!"

"ฮ่า ๆ ๆ!" ขันทีจางหัวเราะเสียงดัง "ก็แค่บังคับให้ลูกชายของเจ้าแอบใส่ ยาพิษ ลงในซุปแห่งชีวิตอมตะขององค์จักรพรรดิเท่านั้นแหละ!"

คำพูดของขันทีจางราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจของเหม่ยหลิน เธอถึงกับเข่าอ่อนด้วยความตกใจและไม่เชื่อหูตัวเอง

"ไม่จริง! เจ้าโกหก!" เหม่ยหลินตะโกน

"จริงสิ!" ขันทีจางตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน "องค์จักรพรรดิผู้ชราภาพจะต้องตายด้วยน้ำมือของท่านเอง! แล้วใครจะเป็นผู้รับผิดชอบ! ก็ท่านแม่เจียงผู้นี้ไงเล่า! แล้วใครจะเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดในวังหลวง! ก็ข้านี่แหละ! ฮ่า ๆ ๆ!"

ขันทีจางหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความชั่วร้ายและโลภโมโทสัน เหม่ยหลินมองหลี่เฟยหานด้วยความเจ็บปวดและผิดหวัง เธอไม่เคยคิดเลยว่าลูกชายของเธอจะถูกใช้เป็นเครื่องมือในการก่ออาชญากรรมที่ร้ายแรงถึงเพียงนี้