บทที่ 3

Latest chapter

• คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก   บทที่10

  น่าขันหล่อนเป็น ‘เมียในความลับ’ ของเขามาหลายปี เวลาติดต่อหากันยังต้องผ่านคนอื่นกลับกันเมื่อเขาต้องการตัวหล่อนไม่ว่า ‘เมื่อไร’ ‘ที่ไหน’ หล่อนต้องพาตัวไปอยู่ตรงนั้นทันทีสำหรับหล่อนแล้วศักดิ์ศรีถูกซื้อได้ด้วยเงิน..นั้นไม่เกินจริงนักและที่หน้าโง่เข้าไปอีก..หล่อนดันทุ่มเท ‘ความรัก’ ไปให้ ‘คนที่ไม่เคยรัก’ จนหัวใจพังพิณหล่อนเข็ดแล้ว..ชาตินี้ไม่ว่าจะยังไงหล่อนจะไม่มีวันมอบหัวใจให้ใครง่ายๆ อีกขนิษฐารอสายได้ไม่นาน เลขาชายผู้ทรงประสิทธิภาพก็กรอกเสียงเย็นชามาตามสาย“คุณน้องมีธุระอะไรครับ”“พอดีฉันอยากคืนเงิน แล้วก็..ยกเลิกสัญญาผูกปิ่นโตค่ะ” เสียงหวานแผ่วเบาปลายเสียงสั่นเล็กน้อย คนปลายสายเองถึงกับแปลกใจเมื่อได้ฟังยกเลิกสัญญา?เจ้านายเขาคือใคร แล้วเธอล่ะเป็นใครกัน?ทำไมถึงกล้า 'ยกเลิก' สัญญาก่อน?เจ้าหล่อนก็แค่ผู้หญิงกะโปโล การศึกษาก็แค่มหาวิทยาลัยธรรมดาๆ ไม่โดดเด่น ที่มีดีก็แค่ ‘ความสวย’ และอายุยังน้อย“คุณขนิษฐา..คุณรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่?”“น้องรู้ตัวค่ะ น้องแค่..ไม่อยากทำงานนี้แล้ว” หล่อนอ้อมแอ้มตอบ และดูเหมือนว่าคำตอบที่ได้รับจะทำให้เลขาหนุ่มเริ่มจะไม่พอใจแน่ล่ะ มาบอกเลิกฉุกละหุกข

• คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก   บทที่9

  วันที่และเวลาบนมือถือบ่งบอกว่าหล่อนย้อนเวลามาในช่วงอายุยี่สิบ หรือหลังจากวันเกิดได้เพียงสามวันหล่อนจำได้ว่าในปีนั้นเพื่อส่งน้องสุดท้องเรียนพยาบาล มารดาจึงบีบบังคับให้หล่อนหาเงินจ่ายค่าเทอมน้องสาวแน่ละ รายได้จากงานพาร์ตไทม์นั้นเพียงพอกับแค่ค่าใช้จ่ายส่วนตัวของตัวเองเท่านั้น ไหนเลยจะมากพอที่จะส่งน้องเรียน อีกทั้งมหาวิทยาลัยที่นุชจรีเลือกดันเป็นมหาลัยเอกชนค่าเรียนแพงหูฉี่‘มันคือความฝันของยัยนุช ลูกเป็นพี่ก็ต้องช่วยพ่อกับแม่ส่งน้องสาวเรียนสิ’ แม่จอมปลอมเคยใช้ศีลธรรมจอมปลอมเพื่อกดดันให้ทำตาม ทั้งที่ในอดีตหล่อนเองก็เคยสอบติดมหาวิทยาลัยชั้นนำ..เพียงแต่ค่าแรกเข้าต้องออกก่อน บุพการีก็อ้างแต่ว่าไม่มีเงิน‘น้องก็เลือกเรียนมหาวิทยาลัยธรรมดาๆ สิ ม.C มันแพงเกินไป พ่อกับแม่ไม่มีปัญญาส่งหนูหรอก’คำที่ใช้ราวกับก้องในหัว วันนั้นหล่อนจึงเถียงแม่จอมปลอมไปว่า‘ทีน้องยังเรียนแค่มหาวิทยาลัยธรรมดาๆ เลย ทำไมไม่รอปีหน้าให้นุชสอบใหม่ แล้วก็…’‘เผ่ย..มันเหมือนกันที่ไหนล่ะ ทำไม? แกอิจฉาน้องมันที่จะได้เรียนดีๆ เหรอ? แกรู้ไหมถ้ายัยนุชสอบข้าราชการได้ ครอบครัวของเราก็จะมีหน้ามีตา..ตัวแกเองก็จะได้มีที่พึ่งพิงยามแก่

• คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก   บทที่8

  เฮือกหญิงสาวดิ้นรนสุดแรงเกิด ผวาลุกขึ้นนั่ง… ดวงตาคู่สวยคลอไปด้วยน้ำใสหยาดหยดจากปลายหางตา ร่างอรชรโทรมเหงื่อคล้ายกับความฝัน ทว่าใต้จิตสำนึกรับรู้โดยอัตโนมัติว่าทั้งหมดคือ 'ความจริง'มือเรียวสวยได้รูปกุมศีรษะ ก่อนจะยื่นมาตรงหน้าเพื่อหารอยเลือดจากการโดนทำร้ายน่าแปลก ความรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งองคาพยพล้วนหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงแค่อาการปวดหัวจากการพักผ่อนน้อยอย่างที่เคยเป็นบ่อยๆ เมื่อสมัยเรียน ขนิษฐากวาดตามองสถานที่โดยรอบเฟอร์นิเจอร์มีเพียงโต๊ะเครื่องแป้งเล็กๆ เตียงนอน ตู้เสื้อผ้าขนาดย่อม ประตูห้องน้ำทาสีเขียวหลุดลอก คล้ายจะคุ้นเคย และคล้ายจะไม่คุ้นเคยหอพักนักศึกษา?ใช่ที่นี่คือหอพักสมัยที่หล่อนเรียนมหาวิทยาลัย..มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?หล่อนจำได้ว่าก่อนอนุสติสุดท้ายหลุดออกไป..หล่อนกำลังโดนไฮโซสาวทำร้ายร่างกายถึงแก่ชีวิต และโดนครอบครัวจอมปลอมทำลายทุกอย่างที่หล่อนมีทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ แทนที่จะเป็นโรงพยาบาล?คำถามผุดขึ้นมาในสมองไม่ได้หยุด ก่อนจะพุ่งตัวไปยังกระจกโต๊ะเครื่องแป้งด้วยความรู้สึกสับสนงงงวยภาพสะท้อนตรงหน้าคือหญิงสาวหน้าตาประณีต ปากคอคิ้วคางล้วนรับกันหมดจด และที่เด่นสุดไม

• คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก   บทที่7

  ร่างอรชรอ้อนแอ้นในชุดเดรสสีเรียบแน่นิ่งไป นายมานพถึงกับช็อก กว่าจะรู้ตัวว่าต้องดึงลูกสาวไฮโซก็สายไปเสียแล้ว“อีบ้า ปล่อยกู…มึง..อีน้องมึงสมควรตาย มึงไม่ควรเกิดมา บนโลกนี้ไม่มีคนรักมึงหรอก” น้ำเสียงไร้สติกระแทกเข้าใจบุพการีแท้ๆฆาตกรคำนี้ลอยขึ้นมาในห้วงความคิดของคนทั้งคู่ ชวนให้ตัวแข็งทื่อ“เหี้ยแล้วล่ะ อีสาลี่..ทำไงดี” ชายคนเดียวในห้องกล่าวด้วยน้ำเสียงกระวนกระวายฉิบหายกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว!!ยังดีเมียคู่ทุกข์คู่ยากยังมีสติกว่า“ธารินหนูใจเย็นก่อนนะลูก ใจเย็น” เสียงแม่แท้ๆ แทรกเข้ามาในโสตประสาทพยายามประโลมปลอบ สติที่หลุดลอยไปด้วยฤทธิ์อิจฉาริษยาย้อนเริ่มกลับเข้ามา เนื้อตัวเริ่มสั่นด้วยความกลัวร่างลูกสาวตัวจริงนอนขดตัวจมกองเลือด ศีรษะถูกทุบจนแทบจำสภาพเดิมไม่ได้“กรี๊ด กรี๊ด ฉันไม่ได้ฆ่าผู้หญิงคนนั้น ฮือออออ”“ใจเย็นก่อนนะลูก ใจเย็นก่อนมีพ่อกับแม่..ทุกอย่างจะไม่เป็นไร”“มีคนตายในบ้านจะไม่เป็นไรกับผีบ้านมึงสิ..อีสาลี่” คนเป็นผัวตะคอกเสียงร้อนใจ ชีวิตแม้จะหาดีไม่ได้..ทว่าเรื่องฆ่าคนก็เกินกว่าที่จะมองว่าเป็นเรื่องปกติ“พี่ใจเย็นก่อน”“กูบอกพวกมึงสองตัวเลยนะ กูจะไม่ยอมติดคุกตอนแก่แน่!!” เท้

• คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก   บทที่ 6

  “อ้อ..แล้วฉันจะบอกให้เธอรู้ไว้อย่างนะ เผื่อเธอจะไม่รู้”“….”“ตระกูลวรรณศิลป์ไม่มีทางยอมรับ..ผู้หญิงที่เคย..” เสียงหวานกระซิบข้างหู ก่อนจะปรายตามองไล่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า“ขายตัว..เข้าร่วมวงศ์ตระกูล”เพียะใบหน้าเล็กสะบัดตามแรงที่กระทำ สร้างความตกใจให้กับคนในครอบครัวเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะนางสาลี่ที่เห็นลูกสาวแท้ๆ ถูกตบ ส่วนผีพนันแก่รีบเข้าไปดึงลูกสาวตัวปลอมออกห่างทันที“หน๊อย อีลูกนอกคอก แกกล้าตบลูกฉัน” คนเป็นแม่ผู้เลี้ยงดูมาหลายปีกล่าว มือเหี่ยวย่นตามวัยเข้าไปประคองลูกสาวตัวจริง ก่อนจะฟาดหน้าลูกสาวตัวปลอมเพียะ“นี่แม่ตบน้องเหรอคะ?” คนหน้าสวยถามเสียงสั่น“เออ..มึงอยากทำร้ายลูกกูทำไมล่ะ!!”“ฮึก..แม่แม่งโคตรใจร้ายเลย ฮึก..ทำไมแม่ทำกับน้องแบบนี้”“แกมันไม่ใช่ลูกฉัน..เลิกเรียกฉันว่าแม่ได้แล้ว”ทั้งเรื่องจงใจสลับตัวเด็ก และอีกในหลายๆ เรื่องในชีวิตที่พาให้เธอถึงจุดที่ไม่สามารถแก้ไขได้ หญิงแก่ตรงหน้าราวหลุดออกมาจากนรกไม่มีผิดหล่อนเจ็บซ้ำ..เจ็บซาก...ทุกๆ อย่างที่ทำล้วนแต่ทำเพื่อพวกเขาทั้งนั้น แล้วดูซิหล่อนได้อะไรกลับมาดวงตาคู่สวยที่แดงช้ำอยู่แล้วบัดนี้แดงก่ำจนเห็นเส้นเลือดฝอยแตกสลายซ้ำไ

• คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก   บทที่5

  “ริน..แม่บอกหนูหลายครั้งแล้วนะ ให้เรียกพ่อกับแม่..มาคนมาคุณอะไร..ไม่รื่นหูเลยลูก” แม่สาลี่พยายามใช้น้ำเย็นปะเหลาะ พร้อมเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้“พอเถอะค่ะ ครอบครัวของหนูคือตระกูลวรรณศิลป์ หนูมีพ่อเป็นรัฐมนตรีคนสำคัญในรัฐบาล แม่หนูเองก็เป็นคุณหญิงตราตั้ง..หนูไม่มีวันนับพวกคุณเป็นครอบครัวเด็ดขาด!!”นายมานพผู้พ่อได้ยินถึงกับชี้นิ้วเต้นผ่าง“อกตัญญู นังสาลี่เอ็งดูมัน..ดูนังลูกเลวคนนี้”“เอาน่าๆ คุณก็ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากับลูก”“นังสาลี่ มึงเข้าข้างใครกันแน่วะ มึงต้องเข้าข้างผัวมึงนี่” คำสรรพนามหยาบคายถูกพ่นออกมา นังสาลี่รีบป้องปากกระซิบขู่ข้างหู“พี่จะเอาไหมเงินเนี่ย” คำว่าเงินทรงอิทธิพลกับผีพนันเป็นอย่างมาก เพราะลูกคนกลางที่สามารถไถเงินได้ตลอดเวลา บัดนี้หมด ‘ความหวาน’ จนโดนไอ้เสี่ยไฮโซทิ้ง ไหนครอบครัวที่แท้จริงก็ไม่ยอมรับเป็นคนในตระกูล สภาพหรือก็ทรุดโทรมจากการบริจาคอวัยวะ ดีไม่ดีในอนาคตจะกลายเป็นภาระให้คนในบ้านแทนชายผู้ไม่ได้เรื่องพยายามสงบสติทำเสียงในลำคอเป็นเชิงรับคำ นึกโกรธลูกสาวผู้ร่ำรวยแต่ไม่คิดแบ่งปันให้คนในครอบครัว โดยลืมไปว่า ‘สันดาน’ บางอย่างก็ถ่ายทอดผ่าน DNA และไม่มีคนฉลาดท