ประมูลสาวงาม ภาคปลาย 1

บทล่าสุด

• ตื๊อรักวาณิช   หวนกลับ (?) 3

  "พวกเจ้า ถอยไปให้หมด!" ฮูหยินน้อยในสภาพเต้านมคัดเต่งเต็มที่มองแม่นมตาเขียว "ข้าจะให้นมลูกเอง"แม่นมอ้าปากจะแย้ง แต่หมิงเสวี่ยที่งุ่นง่านคล้ายช้างตกมันนั้นน่ากลัวเกินกว่าจะโต้แย้งสิ่งใด ได้แต่ย่อกายรับทราบและจูงมือกันออกไป หมิงเสวี่ยมองจนแน่ใจว่าแม่นมจะไม่ขัดขวางการให้นมลูกของนางอีก จากนั้นจึงกลับมายิ้มแป้นให้กับทารกน้อยทั้งสอง"ซือเซียน นางฟ้าของแม่ หิวนมหรือลูก..." นางพูด สายตาก็หยาดเยิ้ม พร้อมกับอุ้มทารกน้อยขึ้นมาอุ้มและปลดเอี๊ยมของตนเสียงร้องไห้นั้นดังมาจากนางฟ้าตัวน้อยซือเซียนจริงๆ เมื่อนางได้กลิ่นนม ปากเล็กๆ ก็ขยับเข้าหาอกแม่เป็นการใหญ่ เด็กน้อยที่กำลังหิวดูดนมจากหน้าอกนางอย่างเพลิดเพลิน แต่หมิงเสวี่ยนั้นเกร็งเจ็บไปทั้งร่าง เจ็บ เจ็บยิ่งนัก!!!"กินเยอะๆ เยอะนะลูกรักของแม่" ถึงจะเจ็บปานใด แต่เมื่อเห็นเด็กน้อยกินนมของนางอย่างหิวโหยเช่นนั้นก็อดดีใจมิได้ แต่ขนาดสาวน้อยจอมกินจุอย่างเสี่ยวเซียนยังดูดแทบไม่ไหว สักพักก็ผลักหน้าออกมา...นางกินไม่ไหวแล้ว..."อีกหน่อยเถอะนะ คนดีของแม่..." หมิงเสวี่ยใช้มือข้างที่ว่างจับเต้าเต่งของตนยัดเยียดให้ลูกสาว แต่ไม่ว่าจะจ่อปากนางเท่าไร ซือเซียนน้อยก็เบ

• ตื๊อรักวาณิช   หวนกลับ (?) 2

  "ไม่ตายเจ้าค่ะ ไม่ตาย แต่จะปวดมากทีเดียว" ป้าหยางบอกพลางเดินไปหยิบผ้าขาวบางมาผืนหนึ่งหมิงเสวี่ยร้อนใจแทบแย่จึงรีบเดินไปถามอีก "ทำอย่างไรดีล่ะ?" ถามไปก็มองป้าหยางอย่างสงสัยป้าหยางหยิบข้าวสารจากในถังมาครึ่งกำมือ เทใส่ผ้าขาวผืนนั้นและมัดจนคล้ายมัดยาสมุนไพรเพื่อเอาไปต้ม"ทางแก้ทางเดียวคือต้องรีบไปให้นมคุณหนูคุณชายเจ้าค่ะ" ป้าหยางไม่เอ่ยถามว่าเด็กๆ ไปไหน เหตุใดนางไม่ให้นมกับพวกเขาจนตันเพียงนี้ ห่อข้าวสารน้อยถูกใส่ลงในหม้อนึ่งบนเตา "แต่ตอนนี้คงต้องประคบร้อนให้หน้าอกคลายตัวเสียหน่อยก่อน"นางมองลังถึงที่อยู่บนเตาอย่างไม่วางใจ "ได้ผลแน่นะ?""เพียงช่วยให้หน้าอกไม่แข็งมากขึ้นเท่านั้นเจ้าค่ะ" ป้าหยางรออยู่ชั่วครู่ก็เปิดหม้อ หยิบห่อข้าวสารร้อนมาหุ้มด้วยผ้าอีกผืน "ทนเจ็บหน่อยนะเจ้าคะ""โอ๊ย!!!" พอถุงข้างสารร้อนระอุนาบลงกับเต้านม หมิงเสวี่ยก็ร้องโหยหวนดังลั่นเจ็บ! สวรรค์! ทำไมมันเจ็บขนาดนี้! ป้าหยางไม่สนใจเสียงร้องโหยหวนของหมิงเสวี่ย ซ้ำยังกดน้ำหนักมือประคบเพื่อบรรเทาอาการของเด็กสาวหมิงเสวี่ยเอามือจิกเก้าอี้ไม้แน่นจนมือแทบหัก น้ำตารินพรากๆอาบแก้มใส เสียงร้องดังจากปากไม่ขาด ป้าหยางประคบหน้าอกจนทั

• ตื๊อรักวาณิช   หวนกลับ (?) 1

  หมิงเสวี่ยหยุดยืนที่หน้าโรงเตี๊ยมร้าง โรงเตี๊ยมที่นางเคยซุกหัวนอนอยู่หลายปี ภาพคืนวันเก่าๆ ย้อนมาให้เห็น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงจากดวงตาคู่งาม...ทุกอย่างผ่านพ้นไปราวกับนางหลับฝันไปตื่นหนึ่ง แต่เมื่อนางตัดสินใจเลือกทางนี้แล้ว นางจะไม่หันหลังกลับเด็ดขาด จากนี้ไปนางจะตั้งใจสร้างชีวิตใหม่ที่มีความสุขให้ได้หมิงเสวี่ยเริ่มเข้าไปในห้องเก็บของ หาไม้กวาดมาและเริ่มลงมือปัดกวาดเช็ดถู นางค่อยๆ เก็บกวาดไปทีละห้อง กว่าจะสะอาดพอที่จะอยู่ได้ก็ทำเอานางเหนื่อยจนสลบ แต่ถึงกระนั้นก็ผวาตื่นมาเพราะนึกขึ้นได้ว่าเวลานี้ ซือเซียนร้องไห้หิวนม เวลานี้ ซือเสียนผ้าอ้อมเปียก ความเคยชินเหล่านี้นำพาความเจ็บปวดมาให้นางไม่น้อยทีเดียวหมิงเสวี่ยก้มมองหน้าอกตนเองที่เริ่มเต่งตึงขึ้นมาด้วยอาการนมคัดเต้าและเสื้อก็เริ่มเปียกเพราะน้ำนมไหลซึมออกมาเรื่อยๆ นางลืม ลืมไปเสียสนิทเลยว่าร่างกายนั้นเคยชินกับการให้ลูกๆ ทั้งสองดูดนมทุกๆ สองชั่วยาม ยิ่งปล่อยไว้นานความเจ็บปวดบริเวณสองเต้ายิ่งเพิ่มพูน จนมันเหมือนจะปริแตกออกมาหมิงเสวี่ยหอบหายใจ หน้าอกของนางตอนนี้ทั้งเจ็บทั้งแข็ง หากใครเอาหัวมาชน คาดว่าหัวคงจะแตกได้เลยทีเดียวนางเดินงุ่นง

• ตื๊อรักวาณิช   จากลา 3

  และในที่สุด...วันนี้ก็มาถึง วันที่หมิงเสวี่ยจะเดินทางออกจากตระกูลไป๋ตามที่นางได้ลั่นวาจาเอาไว้หมิงเสวี่ยนั่งมองห่อผ้าที่มีเสื้อผ้าอยู่แค่สี่ห้าชุดตรงหน้า ส่วนไป๋จิ้งเหอได้แต่มองนางเก็บข้าวของด้วยสีหน้าที่พยายามทำเรียบเฉย เขาเดินมาหานางพร้อมกับถุงเงินใบย่อม หญิงสาวพลันเอ่ยเสียงแข็ง "ข้าไม่เอา""ข้าไม่ได้คิดจะดูถูกเจ้า แต่ว่าข้าอยากช่วยเจ้าให้ตั้งตัวโดยเร็ว" เขาวางถุงเงินบนมือบาง "เจ้าจะได้มีความสุขอย่างที่เจ้าต้องการจริงๆ เสียที..."หมิงเสวี่ยมองถุงเงินในมือและวางมันลงข้างตัว อย่างไม่ยอมรับ ไป๋จิ้งเหอได้แต่ถอนใจเบาๆ "หากเจ้าคิดถึงเด็กๆ ก็แวะมาได้""ไม่...ข้าจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว" หมิงเสวี่ยกระชับห่อผ้าในมือ "เลี้ยงพวกเขาให้ดี ถ้าท่านจะรับคนฮูหยินคนใหม่...อย่าให้นางรังแกลูกๆ ของท่านเด็ดขาด""ข้ารับรองว่าจะไม่มีเหตุการณ์เช่นนั้นขึ้นแน่" เขาเดินเข้ามาใกล้ ในขณะที่หมิงเสวี่ยไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสบตาเขา"น้องสาวคนดี รักษาตัวด้วยนะ" เฉี่ยวเหมยเอ่ยขึ้นและยื่นแผ่นหยกสลักลายดอกเหมยสำหรับห้อยกับเชือกผู้เอวให้นาง "ถือเสียว่าเป็นของที่ระลึกจากข้า""ท่านเองก็รักษาตัวด้วย เฉี่ยวเกอเกอ" คำเร

• ตื๊อรักวาณิช   จากลา 2

  "เจ้ามีวิธีหรือ?" จริงสิ เขาลืมเรื่องนี้ไปได้อย่าง "ถ้ามีน่าจะบอกเฉี่ยวหลางแต่แรกสิ""เห็นท่านยุ่งอยู่เลยไม่ได้บอก...หากอยากให้ข้าบอก" นางจุมพิตเขาอีก "พาข้าไปที่เตียงสิเจ้าคะ"ไม่ว่าเปล่า นางดึงมือหนาอุ่นของเขามาทาบทับลงทรวงอกใหญ่ของนางและบังคับมือเขาลูบวนไปมา"หน้าอกเจ้าใหญ่กว่าเดิมอีกนะ หนี่เอ๋อร์" ขนาดปกติ มือเขาก็แทบจะกำไม่หมดอยู่แล้ว "แบบนี้เย่ว์เอ๋อร์จะกินนมได้หมดเหรอ?""ถึงตอนนั้นท่านก็ช่วยกินเสียสิ""ด้วยความยินดี" เขาตอบหน้าแป้น เดินอ้อมมาพยุงนางไปที่เตียง"เย่ว์เอ๋อร์ดิ้นอีกแล้ว" นางลูบท้องที่เด็กน้อยในครรภ์เตะจนจุก "วันนี้คึกคักน่าดู""สงสัยจะดีใจที่จะได้เจอท่านพ่อ..." เฉี่ยวเหมยยื่นมือไปปลดม่านเตียงลง "หรือว่าข้าคาดเดาสิ่งใดผิดไป ขอท่านหมอกรุณาชี้แนะข้าด้วย ว่าข้าควรทำเยี่ยงไร?" เฉี่ยวเหมยเอ่ยกระซิบขณะพรมจูบยังใบหน้าและริมฝีปากบาง มือไม้ที่เคยอยู่ไม่สุข ตอนนี้กลับทำได้แค่ป้วนเปี้ยนอยู่แถวทรวงอกนาง ไม่กล้ารุกรานต่ำกว่านั้น"ข้าไม่เป็นไรหรอก เฉี่ยวหลาง" นางยิ้มพลางดึงมือเขาให้สัมผัสต่ำลงไป เมื่อนางยืนยันว่าได้ เขาก็ไม่รีรอที่จะบุกตะลุย ครรภ์นางใหญ่มากแล้ว จึงต้องนอนตะแคงเข้

• ตื๊อรักวาณิช   จากลา 1

  หลังจากวันนั้น ไป๋จิ้งเหอก็เห็นหน้าหมิงเสวี่ยน้อยลง...นางกินข้าวในห้อง...รีบดูแลเด็กๆ ให้เสร็จก่อนเขาเข้ามา และคืนห้องนอนให้กับเขาเขาปั้นสีหน้าเย็นชาไม่ทุกข์ไม่ร้อนคล้ายนางเป็นเพียงอากาศที่ล่องลอยไปมาอยู่ในบ้าน แต่ละวันหากไม่ปลูกดอกอวี้หลันหรือวุ่นวายกับการดูแลมัน บางครั้งก็หายออกจากบ้านไปครั้งละนานๆเฉี่ยวเหมยไม่ชอบบรรยากาศเช่นนี้เลย เขาอยากจะให้ทุกอย่างกลับดังแต่ก่อน สุดท้ายเขาจึงไปปรึกษาฮูหยินสุดที่รักของเขา"หนี่เอ๋อร์ เราจะหาทางให้สองคนนี้คืนดีกันไม่ได้หรือ?""มีเจ้าค่ะ" นางเอ่ยเรียบๆ"อย่างไร" ภรรยาเขาช่างฉลาดยิ่ง"...รอให้เทพหนี่วาสร้างโลกใหม่""...นอกนั้นล่ะ?""ไม่มีเจ้าค่ะ"เฉี่ยวเหมยจนด้วยเกล้า "หนี่เอ๋อร์ นี่ข้าจริงจังนะ""ข้าก็ตอบจริงจังเจ้าค่ะ" นางหยิบกรรไกรตัดด้ายจากตุ๊กตา "เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ฮูหยินต้องเรียนรู้ด้วยตนเอง""ข้าอยากรู้จริงว่านางคิดอะไรอยู่กันแน่...""ข้าก็เช่นกัน" จื่อหนี่ตอบอย่างหน่ายๆ "ท่านไม่อยู่ ข้าก็พูดจนปากเปียกปากแฉะ ยังไม่เข้าหูนางเลย"เฉี่ยวเหมยหยิบตุ๊กตาหน้าตาพิกลขึ้นมาพินิจใกล้ๆ ก็สรุปว่ารสนิยมของภรรยานั้นช่างไม่ธรรมดาเสียจริง "อาจจะโดนทิฐิบังต