บทที่ 4 (1/2) : ไม่คิดที่จะถอย (1)

     เมิ่งเจียวซินก้าวขาลงไปนั่งแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ ก่อนจะลองนำเอาความทรงจำของร่างนี้รวมเข้ากับเนื้อหาในนิยาย ตอนนี้น่าจะอยู่ช่วงที่ซุนเย่ผิงพาตัวเองไปขายให้กับหอโคมเขียวประจำเมืองเป็นแน่ เนื่องจากเนื้อหาในนิยายมีบรรยายเอาไว้ว่า...

     หลังจากที่ซุนเย่ผิงไปทำความรู้จักและพูดคุยกับสตรีในหอโคมเขียวนางหนึ่งมาได้สักพัก นางก็เริ่มมีความคิดที่จะใช้หน้าตาและเรือนร่างของตัวเองหลีกหนีจากความเป็นบ่าว แล้วด้วยความทะเยอทะยานและความรักสบายของนาง ซุนเย่ผิงจึงเริ่มวาดฝันเอาไว้ว่า ด้วยใบหน้านี้ของนาง หากนางก้าวขาเข้าไปในหอโคมเขียวก็คงจะได้ขึ้นเป็นนางคณิกาอันดับหนึ่งของที่นั่นเป็นแน่ แล้วเมื่อจูมี่ผู้เป็นป้าห่าง ๆ ของนางขอลากลับไปเยี่ยมบุตรชายที่บ้านเดิมเป็นเวลาหนึ่งเดือน นางก็รีบใช้ช่วงเวลานั้นขายตัวเองเพื่อเข้าไปฝึกศาสตร์ด้านต่าง ๆ ที่นางคณิกาพึงมีในหอโคมเขียวทันที 

     ถึงแม้สุดท้ายซุนเย่ผิงจะไม่สามารถขึ้นเป็นนางคณิกาอันดับหนึ่งของหอโคมเขียวแห่งนั้นได้ แต่นางก็ได้ติดหนึ่งในสามของนางคณิกาผู้มีใบหน้างดงามของที่นั่น แล้วก็ด้วยเพราะเงินจากการประมูลคืนแรกของนาง เมื่อจูมี่เดินทางกลับมาถึงเรือนของเมิ่งเจียวซิน ซุนเย่ผิงก็รีบนำเงินจากการขายตัวเองให้กับหอโคมเขียวรวมเข้ากับเงินส่วนแบ่งที่เพิ่งจะได้รับมา เข้ามาใช้ไถ่ถอนตัวเองและผู้เป็นป้าจากความเป็นบ่าวทันที

     โดยซุนเย่ผิงโกหกผู้เป็นป้าของนางว่า ตนเองได้บังเอิญไปช่วยชีวิตคนผู้หนึ่งเอาไว้ อีกฝ่ายจึงมอบเงินจำนวนนี้มาเป็นการตอบแทน

     แต่ด้วยความที่จูมี่รักเมิ่งเจียวซินมาก และไม่อยากทิ้งผู้เป็นนายไว้เพียงลำพัง จูมี่จึงเอ่ยปฏิเสธเงินของนาง ซุนเย่ผิงก็ทำได้เพียงไถ่ถอนตัวเอง แล้วออกไปใช้ชีวิตเป็นนางคณิกาแบบเต็มตัว

     แล้วหลังจากนั้นไม่นาน ในเช้าวันหนึ่งขณะที่ซุนเย่ผิงกำลังพักผ่อนอยู่ในหอโคมเขียว จูมี่ก็ได้บุกเข้าไปพูดคุยกับท่านเจ้าของหอ เพื่อขอไถ่ตัวผู้เป็นหลานสาว เพราะจูมี่คิดว่าซุนเย่ผิงถูกจับมาขายในระหว่างเดินทางกลับไปยังบ้านเดิม

     ซุนเย่ผิงจึงจำเป็นต้องออกมาสารภาพความจริงทุกอย่างกับผู้เป็นป้า แล้วหลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ไม่ว่าซุนเย่ผิงจะซื้อของหรือนำเงินไปให้กับจูมี่ที่เรือนของเมิ่งเจียวซิน แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมออกมาพบหรือออกมารับของจากนางเลยสักครั้ง กว่าที่ผู้เป็นป้าจะยอมกลับมาพูดคุยกับนางอีกครั้ง ก็คือวันที่อีกฝ่ายต้องการขอความช่วยเหลือจากนาง เพื่อเมิ่งเจียวซิน...

     หลังจากเมิ่งเจียวซินนั่งคิดเรื่องของซุนเย่ผิงมาได้สักพัก นางก็ลุกขึ้นจากน้ำเพื่อจัดการดูแลร่างกายใหม่ของตัวเองจนเรียบร้อย จากนั้นนางจึงเดินไปหยิบพวกกุญแจที่บิดาเจ้าของร่างนี้นำมาฝากเอาไว้ ก่อนที่เจ้าตัวจะออกเดินทาง... โดยลูกกุญแจในพวงนี้มีไว้สำหรับเปิดห้องพักของอีกฝ่าย เปิดหีบเก็บของมีค่าที่อยู่ภายในห้องนั้น และเปิดห้องเก็บสมุนไพร ซึ่งที่ผ่านมาบิดาเจ้าของร่างนี้อนุญาตให้เพียงเมิ่งเจียวซินเท่านั้นที่สามารถเข้าออกสองห้องนี้ได้

     แล้วเมื่อนึกไปถึงเมิ่งเจียวฉือบิดาเจ้าของร่างนี้ เจ้าตัวได้ให้สัญญากับเมิ่งเจียวซินคนเดิมเอาไว้ว่า จะกลับมาให้ทันวันปักปิ่นของนาง แต่ตามเนื้อหาในนิยาย...พอถึงวันนั้นเจ้าตัวก็ไม่ได้กลับมาหานาง แล้วจนถึงลมหายใจสุดท้ายของตัวละครเมิ่งเจียวซินนางก็ยังไม่ได้พบกับผู้เป็นบิดา ซึ่งหลังจากที่ตัวละครเมิ่งเจียวซินจากไป นิยายก็ไม่ได้กล่าวถึงเมิ่งเจียวฉืออีกเลย

     เมิ่งเจียวซินคิดเรื่องบิดาเจ้าของร่างนี้พร้อมกับเดินไปเปิดประตูห้องเก็บสมุนไพร ภายในห้องมีทั้งยาที่ปรุงสำเร็จแล้ว สมุนไพรหลากหลายชนิด รวมไปถึงหม้อและอุปกรณ์สำหรับการปรุงยา นางจึงเข้าไปดูของต่าง ๆ ที่อยู่ภายในห้องนั้นสักพัก ก่อนจะล็อคประตู แล้วเดินไปเปิดประตูห้องพักของเมิ่งเจียวฉือ เพราะนางต้องการจะเข้าไปหาสมุดเปล่า เนื่องจากภายในห้องพักของนางมีเพียงกระดาษที่ใช้สำหรับวาดเขียนเท่านั้น 

     แล้วเมื่อเดินเข้าไปในห้องพักของเมิ่งเจียวฉือ นางก็เห็นชั้นวางหนังสือสี่ชั้นที่เต็มไปด้วยตำราสมุนไพร ตำราแพทย์ แล้วยังมีตำราสำหรับการปรุงยาด้วย เมิ่งเจียวซินจึงเดินเข้าไปดึงตำราที่น่าสนใจออกมาหนึ่งเล่ม แล้วนำไปวางที่โต๊ะเขียนหนังสือ จากนั้นนางจึงพลิกเปิดหน้าตำรา... 

     ‘ข้าสามารถอ่านและเข้าใจภาษาในโลกใบนี้ได้สินะ’ เมิ่งเจียวซินรู้สึกพอใจกับความสามารถที่ติดตัวมากับร่างนี้

     หลังจากนั้นเมิ่งเจียวซินก็สังเกตเห็นสมุดที่ดูเหมือนจะผ่านการใช้งานมาอย่างหนักวางอยู่บนโต๊ะตัวนั้นสามเล่ม นางจึงหยิบมาเปิดอ่าน สมุดทั้งสามเล่มมีการจดความแตกต่างระหว่างการตรวจการรักษามนุษย์กับพวกมารและพวกปีศาจแบบค่อนข้างที่จะละเอียด รวมไปถึงขั้นตอนการปรุงยาสมุนไพร แล้วก็ด้วยเพราะการที่นางหยิบสมุดสามเล่มนั้นออกมา นางจึงเจอสมุดเปล่าที่วางถัดจากแท่นฝนหมึก 

     เมื่อได้ในสิ่งที่นางต้องการแล้ว เมิ่งเจียวซินก็คิดจะยืมตำราและสมุดบันทึกสามนี้กลับไปอ่าน นางจึงลุกขึ้นไปเลือกตำราที่น่าสนใจมาเพิ่มอีกห้าเล่ม หลังจากนั้นนางจึงนำตำราที่เลือกมาทั้งหกเล่ม สมุดจดบันทึกสามเล่ม สมุดเปล่าอีกหนึ่งเล่มเดินกลับไปวางไว้ที่โต๊ะกลางห้องพักของตนเอง ก่อนจะกลับมาล็อคประตูห้องพักของเมิ่งเจียวฉือ จากนั้นนางจึงเดินไปยกสำรับที่ซุนเย่ผิงจัดเตรียมทิ้งเอาไว้ให้

     ซึ่งในระหว่างที่เมิ่งเจียวซินเดินไปยกสำรับ นางก็ได้แวะปิดพร้อมกับลงกลอนประตูและหน้าต่างทุกบานภายในเรือนไปด้วยเลย

     พอกลับเข้ามาในห้องพัก เมิ่งเจียวซินก็เริ่มด้วยการนั่งรับสำรับพร้อมกับนำกระดาษเปล่า พู่กัน และแท่นฝนหมึกมาลองเขียนตัวอักษร ในเมื่อนางสามารถอ่านและเข้าใจเนื้อหาในตำราเหล่านี้ได้ ดังนั้นการเขียนตัวอักษรนางก็น่าจะทำมันได้เช่นกัน แล้วก็เป็นไปตามคาด 

     ยามนี้นางจึงได้ข้อสรุปแล้วว่า ความรู้ความสามารถบางอย่างที่ร่างนี้เคยทำได้หรือทำมันบ่อย ๆ จนติดเป็นนิสัย อย่างการอ่าน การเขียน การใช้ตะเกียบกินข้าวแบบในตอนนี้ รวมไปถึงการใส่ชุดสตรีจีนโบราณด้วยตัวเองแบบเมื่อครู่ นางจะสามารถทำมันได้เองอย่างเป็นธรรมชาติ 

     จากนั้นเมิ่งเจียวซินจึงลองใช้พู่กันเขียนเป็นตัวอักษรภาษาไทย แม้จะเขียนยากเพราะด้วยรูปแบบของตัวอักษร แต่นางก็ต้องทำ เนื่องจากยามนี้นางต้องการจดบันทึกเงื่อนไข ภารกิจ รวมไปถึงเป้าหมายของตัวนางเอง แล้วก็ด้วยเพราะนางไม่สามารถพกสมุดติดตัวไปได้ตลอดเวลา หากนางไม่ยอมเปลี่ยนภาษาแล้วมีผู้ใดมาบังเอิญเจอสมุดบันทึกของนางเข้า มันคงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับนางเป็นแน่ นางจึงต้องหาทางป้องกันตัวเองเอาไว้ก่อน 

     เมื่อใช้พู่กันเขียนภาษาไทยได้คล่องแล้ว เมิ่งเจียวซินจึงเริ่มด้วยการเขียนชื่อของตนเองลงไปในหน้าแรกของสมุด ตามด้วยเหตุผลที่ทำให้นางต้องเข้ามาอยู่ในโลกใบนี้ ต่อด้วยเงื่อนไข และภารกิจที่ระบบให้มา ก่อนที่นางจะเริ่มวิเคราะห์...จนได้ข้อสรุป หลังจากนั้นนางจึงเก็บสมุดบันทึกไว้ในลิ้นชักของโต๊ะข้างเตียง แล้วกลับมานั่งรับสำรับต่อจนหมด จากนั้นนางจึงนำตำราและสมุดบันทึกของเมิ่งเจียวฉือมานอนอ่านที่เตียงจนเผลอหลับไป