บทที่ 3
หลังจากเมื่อคืนนี้เขาบังคับให้เธอกลับออกมาจากโรงพยาบาลเพราะว่าไม่พอใจหมอคิมแต่พอถึงบ้านสามีของเธอแทบไม่เหลียวแลและไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บแค่ไหน และเขาก็ไม่ได้นอนห้องเดียวกับเธอธารามไปนอนกับลูก
เรือนร่างบางนอนบิดไปมาบนเตียงไปหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อและมีเสียงครวญครางออกมาพร้อมกับมือทั้งสองข้างไขว่คว้าไปข้างหน้าเหมือนกับจะดึงอะไรบางอย่าง
"เฮือก คุณพ่อ แฮกๆ" คนตัวเล็กยกมือจับหน้าอกของตัวเองหลังจากที่ตื่นจากฝันร้าย เธอหายใจหอบเหนื่อยจนตัวโยกสะดุ้งพรวดตื่นขึ้นและร้องเรียกถึงคนเป็นคุณพ่อ เรื่องราวในความฝันที่เธอฝันถึงนั้นมันเหมือนกับความจริงมากๆ หลินหลินที่นั่งนึกถึงความฝันอยู่สักพักยกมือกุมหัวของตนเองลูบเข้าที่ใบหน้า
"มันก็แค่ความฝันสามีของเธอเขาอาจจะโกรธในสิ่งที่เธอทำกับเขาไว้" หลินหลินยังคงปักใจเชื่อว่าธารามไม่ได้โกรธแค้นเหมือนกับที่ปากพูดอาจจะโกรธตอนที่เธอเคยเอาแต่ใจตอนที่พ่อของเธอยังมีชีวิตอยู่
เมื่อหลินหลินลุกขึ้นรีบอาบน้ำแต่งตัวลงมาด้านล่างเพื่อจะมาหาลูกชาย แต่พอลงมาด้านล่างเห็นผู้หญิงคนอื่นกำลังนั่งทานข้าวอยู่กับสามี ไม่พอยังมีผู้ชายที่หน้าตาคุ้นๆ นั่งอยู่ด้วย
"อายศ อามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" ใบหน้าน้อยขมวดคิ้วจ้องมองผู้ชายวัยกลางคนที่ยกยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์วางช้อนและส้อมลงมองมาที่หลินหลิน
"สวัสดีหลินหลินจำอาได้ไหม" อายศคนที่เธอไม่เคยอยากจำเป็นน้องชายต่างสายเลือดพ่อของเธอซึ่งเป็นคนที่เห็นแก่ตัว พ่อของเธอเคยเล่าให้ฟังว่าอายศคือลูกติดภรรยาใหม่ของคุณปู่คอยแต่จะกลั่นแกล้งและเอาเปรียบพ่อของหลินหลินทุกอย่าง
"จำได้ก็ไม่อยากจำ มาที่นี่ทำไมงานศพพ่อหลินไม่เห็นอายศมาเลย" ถ้าเขาสำนึกจริงถ้าเขายังเคารพพ่อของเธอจริงงานศพพ่อของเธอจะต้องเห็นเขาและครอบครัวแล้วแต่นี่ไม่มีใครมาเลยสักคน
"คุณพ่อคะ อย่าไปคุยกับคนที่เขาไม่นับถือเราเลยค่ะ เมื่อก่อนนี้คุณพ่อช่วยพ่อของเขามาตั้งมากมาย พ่อของเขายังตัดขาดจากคุณพ่อได้เลย" นิตาจับแขนของอายศและเอ่ยเรียกพ่อ แต่ที่จำได้พ่อของเธอเคยเล่าให้ฟังว่าอายศนี้มีครอบครัวแต่เป็นหมันทำไมถึงมีลูกสาวนี่มันอะไรกัน
"ถ้าไม่ทานข้าวก็เชิญออกไปผมกำลังอยู่กับแขก" เสียงทุ้มที่หัวโต๊ะนั้นดังขึ้นสามีของเธอเอ่ยไล่ภรรยาตัวเองอย่างหน้าตาเฉยและไม่เหลียวมองเธอเลยสักนิด ส่วนผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ ยิ้มด้วยมุมปากสายตามองมาที่หลินหลินอย่างเหยียดหยาม
"คุณกำลังทำอะไรอยู่ธาราม คุณเอาผู้หญิงของคุณเข้ามาอยู่ในบ้านของฉันและยังเอาพ่อของมันมาด้วยอีก คุณไม่รู้เหรอว่าพ่อของมันคือน้องชายของคุณพ่อ" หลินหลินชี้หน้าใส่ทั้งพ่อและลูกตวาดเสียงดังใส่สามีจนกระทั่งธารามลุกขึ้นจากเก้าอี้
"หยุดตะโกนแหกปากโวยวายเดี๋ยวนี้ เธอทำตัวต่ำยิ่งกว่าคนในสลัมเป็นผู้ดีแต่โวยวายเหมือนกับแม่ค้าท้ายตลาด" ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ผิดไปหมดในสายตาของเขาไม่เคยมีเธออยู่ในนั้นเลยเหรอแล้วที่ผ่านมามันคืออะไร
"ธารามฉันต้องการคุยกับคุณ" หลินหลินสูดลมหายใจเข้าและปล่อยออกพยายามพูดดีกับธารามเพื่อที่จะถามหาความจริงว่าทั้งสองพ่อลูกนี้มาทำไม แต่หลินหลินยังไม่ทันได้จับแขนของสามีตัวเอง นิตาเดินมาขวางแทนที่ตัวเองและกอดแขนของธารามให้หลินหลินเห็นต่อหน้า
"คุณธารามนั่งทานข้าวก่อนนะคะ อย่าหัวเสียไปเลย" น้ำเสียงอ่อนหวานยั่วยวนผัวคนอื่นโดยที่ไม่อาย ความอดทนของคนมีขีดจำกัดโดยเฉพาะผู้ที่เป็นเมียเห็นผู้หญิงคนอื่นมายุ่งเกี่ยวกับผัวตัวเองมีที่ไหนจะอดทนได้
หลินหลินพุ่งตัวเข้าหานิตาจับผมของเธอกระชากจนนิตาต้องปล่อยมือออกจากแขนของธาราม ใบหน้าโกรธจ้องมองผู้หญิงหน้าด้านด้วยความเกลียด
"มันจะหน้าด้านเกินไปแล้วนะ ในบ้านคนอื่นยังยั่วผัวเขาขนาดนี้ ร่านมากใช่ไหมเธอไม่ได้ตายดีแน่" หลินหลินตบหน้านิตาไปหลายครั้งจนนิตาล้มลงไปกองกับพื้นไม่มีใครห้ามได้ขนาดธารามที่พยายามล็อกแขนภรรยาตัวเองเอาไว้ยังถูกสะบัดออกจนแทบล้ม ฤทธิ์ของความโกรธและความหึงหวงมันมากเกินกว่าที่ใครจะเข้ามาห้ามได้
หลังจากที่หลินหลินตบนิตาไปสามถึงสี่ครั้ง เธอลุกขึ้นมาหยิบถ้วยแกงต้องการที่จะเอาราดหน้าของนิตา หลินหลินที่นั่งทับตัวของนิตาไว้ส่วนมือขวานั้นถือถ้วยแกงอยู่ตรงหน้าแน่นอนว่าถ้วยแกงนั้นยังคงร้อนเพราะควันยังออกจากถ้วยไม่หยุด
"หน้าเธอด้านมากใช่ไหม ต้องการเอาผัวคนอื่นเขาโดยหน้าไม่อายแกงกะหรี่ในถ้วยนี่มันยังร้อนอยู่เลย มันเหมาะกับกะหรี่แบบเธอนิตา กรี๊ด!" นิตายังสู้แรงของหลินหลินไม่ได้เธอได้เพียงแต่ยกมือปิดหน้าเอาไว้เพราะหลินหลินกำลังเทแกงในมือนั้นใส่หน้าของเธอ
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ" ถ้วยแกงในมือถูกกระชากออกหลินหลินล้มลงไปกองกับพื้น ธารามที่เป็นคนจับถ้วยแกงออกจากเธอ ไม่พอเขายังดึงนิตาลุกขึ้นและโอบกอดเอาไว้
ผู้เป็นสามีปกป้องผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่ภรรยาตัวเอง ส่วนผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นทำท่าทีร้องไห้สะอึกสะอื้นแต่แอบเบะปากใส่นิตาด้วยความสะใจ
"มันตอแหล" หลินหลินเธอชี้หน้านิตาด้วยที่เธอเป็นคนตรงๆ ถึงแม้ว่าจะร้ายก็ร้ายแบบให้เห็นไม่ใช่เสแสร้งแบบผู้หญิงคนนี้
"เธอมันจะมากเกินไปแล้วนะ เธอกล้าทำอะไรลูกสาวฉันเหรอออกไปจากบ้านของธาราม" หลินหลินหันไปมองอายศที่ดูโมโหและเอ่ยไล่ให้หลินหลินออกไปจากบ้าน
หลินหลินหันไปมองหน้าอายศเตรียมที่จะด่า แต่ธารามของเธอนั้นคว้าจับแขนโดยการปล่อยนิตาและกระชากหลินหลินขึ้นมาบนห้อง
"โอ๊ย...ธารามฉันเจ็บนะ" เรือนร่างบางถูกเหวี่ยงจนล้มลงไปบนเตียงคนตัวโตผู้เป็นสามียืนอยู่ตรงหน้า มือหนาลูบหน้าของตัวเองในสายตาของเขาทำไมไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย
"ธารามฉันรักคุณนะ ฉันรักคุณมากเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม ฉันไม่อยากให้คุณมีคนอื่น ฮื่อๆ ฉันพร้อมที่จะเปลี่ยนตัวเองและยอมทุกอย่างทำเพื่อคุณเป็นภรรยาที่ดี" หลินหลินโอบกอดสามีตัวเองในขณะนั่งอยู่บนเตียงและสามียืนอยู่ด้านหน้า เธอร้องไห้สะอื้นพยายามกอดเขาเอาไว้แน่น แต่ธารามพยายามจับแขนของหลินหลินออกจากตัวเองแต่มือของหลินหลินก็กอดเขาแน่นไม่ยอมปล่อยออก
"คุณธาราม ฮื่อๆ ฉันเป็นภรรยาของคุณนะ เมื่อก่อนนี้เราเคยรักกันมากไม่ใช่เหรอ" คนตัวโตสูดลมหายใจเข้าและรวบจับแขนด้วยความแรงกระชากแขนของเธอนั้นจนหลุดออก
"เลิกโง่สักที ฉันมีผู้หญิงมาที่บ้านขนาดนี้แสดงให้เห็นชัดขนาดนี้ ว่าฉันรักกับผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่เธอที่เป็นเมียเก่า อ๋อ ไม่สิเธอไม่ใช่เมียเก่า เธอไม่เคยเป็นเมียฉันเลยต่างหากเพราะทุกครั้งที่ฉันอยู่กับเธอ ฉันขยะแขยงยิ่งกว่าอยู่กับกองขยะซะอีก มีเวลาก็เตรียมตัวไปหย่าให้กับฉัน" เขาพูดคำนี้เป็นครั้งที่สองเขาต้องการที่จะหย่าอีกแล้วหรอ แต่ไม่ ไม่มีทางไม่มีวันที่เธอจะหย่าให้กับเขา
"ไม่ฉันไม่หย่า" !!!!
บทที่ 13หลินหลินเธอเดินออกมาจากห้องนอนเห็นนิตานั้นออกมาพอดี ใบหน้าเจ้าเล่ห์ดั่งกับสุนัขจิ้งจอกฉีกยิ้มและใบหน้านั้นที่ซ่อนไปด้วยความร้าย"ฉันเตือนเธอแล้วหลินหลินว่าให้เธอหย่ากับคุณธารามตั้งแต่แรกเขาจะได้ไม่เกลียดเธอไปมากกว่านี้ อีกอย่างลูกของเธอจะได้อยู่อย่างสุขสบายแต่นี่เธอเลือกทางเดินชีวิตเองก็คงต้องออกไปทั้งแม่ทั้งลูกอะนะ" หลินจ้องมองสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตัวนี้ทำท่าทีผยองเดินเข้ามาหาและพูดถึงตัวเองกับลูก แผนการทั้งหมดต้องเป็นนิตาที่ใส่ร้ายให้เธอดูเป็นคนเลวในสายตาธารามแน่นอนหลินหลินเธอยิ้มให้กับนิตาและกอดอกเดินก้าวขาขยับตรงมาหานิตาและดูนิตากลัวจนต้องก้าวขาถอยหลังหนี"เธอไม่รู้เหรอว่าการลงโทษของเขาเมื่อคืนนี้มันหนักแค่ไหน ถึงกับจุกไปหมดเลยนะ เธอรู้ไหมว่าการโดนกระแทกแบบใส่อารมณ์มันฟินแค่ไหน" นิตายืนกำหมัดเข้าหากันอยากจะตบหน้าของผู้หญิงคนนี้ เมื่อพูดเยาะเย้ยถึงเรื่องเมื่อคืน แต่ใบหน้าของหลินหลินที่ยิ้มให้ยังคงแสดงถึงความสุข"ลิ้นของเขานะดีมากเลย เขาไม่เคยเปลี่ยนเลยแหละทั้งดูดทั้งดึงแทบจะดึงวิญญาณฉันออกจากร่างอยู่แล้วอะ ฮ่าๆ พูดแล้
บทที่ 12เรือนร่างบางที่เปลือยเปล่าพยายามขัดขืนจนหมดแรงเธอนอนนิ่งน้ำตาไหลริน หลินหลินไม่ได้เสียใจที่จะมีอะไรกันกับสามมีแต่เธอเสียใจที่เขานั้นข่มเหงบังคับขืนใจให้มีอะไรด้วยจนร่างกายนั้นปวดร้าว"อ๊าส์~เธอบีบบังคับให้ฉันทำแบบนี้เองนะ" เสียงครวญครางของคนตัวโตที่กำลังสนุกกับยอดอกอวบอิ่มทั้งสองเต้ามือหนาบีบเคล้นขยำจนมันแทบแหลกราวกับลูกโป่งปากอันร้อนผ่าวดูดเม็ดหัวสีชมพูดั่งกับเม็ดบัวบนยอดอกสลับทั้งซ้ายและขวากัดขบฟันลงจนคนตัวเล็กนั้นสะดุ้ง"ฉันจะทำให้ถึงใจเธอเหมือนกับที่มันทำดีไหมล่ะ" ในใจรู้สึกโกรธมากที่ธารามทำแบบนั้นเธอหันมองหน้าเขาทั้งน้ำตา คนตัวโตไม่หยุดการกระทำอย่างแน่นอนเรียวปากน้อยถูกบดขยี้และถูกจับขาชันขึ้นเป็นรูปตัวเอ็มเรือนร่างบางนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงชันขาตั้งท่ารอ เขาที่ปลดเสื้อผ้าออกและขึ้นไปนั่งอยู่ระหว่างขาของเธอแท่งเอ็นร้อนที่คุ้นเคยเล่นทำกิจกรรมอย่างมีความสุข แต่ตอนนี้กลายเป็นแท่งเอ็นร้อนอันใหญ่ที่แสนเจ็บปวด ปลายหัวแท่งเอ็นร้อนจ่อหน้าช่องสวาทเขากระแทกพรวดเดียวโดยที่ไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บแค่ไหน"อ๊อย!"เรือนร่างบาง
บทที่ 11 "นายครับเรื่องที่นายให้ผมไปจัดการผมไปสืบมาแล้ว คุณเฉินลู่เป็นแฟนเก่าสมัยมัธยมของคุณหลินหลิน และในวันนั้นที่คุณเฉินลู่พาคุณหลินหลินออกไป ทางคุณหลินหลินสมยอมไม่ได้มีการอุ้มหรือฉุดกระชากไปโดยเด็ดขาด" ธารามกำหมัดและทุบลงที่โต๊ะทำงานของตัวเองลูกน้องที่เขาไว้ใจที่คอยให้สืบเรื่องนั้นรายงานว่าหลินหลินเต็มใจไปกับเฉินลู่ "เธอนี่มันร่านจริงๆ" "และยังมีเรื่องเมื่อสามปีก่อน ทั้งคู่เคยพากันเข้ารีสอร์ทนี่คือหลักฐานครับ" ธารามก้มมองภาพถ่ายที่รีสอร์ทแห่งหนึ่งมีผู้หญิงและผู้ชายยืนกอดคอกันซึ่งด้านหลังเหมือนกับหลินหลินจริงๆ และมันเป็นภาพถ่ายตอนกลางคืนซึ่งมองไม่ชัดแฟนเก่าอย่างนั้นเหรอ แล้วนัดเจอกันเมื่อสามปีก่อนก็ต้องหลังจากที่แต่งงานเป็นปีแล้วทำไมหลินหลินถึงยังไปเจอแฟนเก่า"ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนี้จะทำกับฉันได้" ยิ่งทำให้ธารามโกรธมาก ลูกน้องคนนั้นยังไม่พูดไม่จบเขาเอ่ยพูดขึ้นอีก"คุณธาราม ถ้าผมจะพูดอะไรบางอย่างคุณจะโกรธผมไหม" ธารามเงยหน้ามองลูกน้องคนนั้น เขาไว้ใจในตัวลูกน้องคนนี้ระดับหนึ่ง แต่ไม่ถึงกับไว้ใจทุกอย่างในทุกๆ ครั้งที่ต้องการให้ลูกน้องคนนี้สืบหาความจริง เขามักจะโทรไม่ค่อยใ
บทที่ 10นิตาเธอนัดเจอยศที่ร้านอาหารซึ่งไม่เข้าไปในบ้านไม่อยากไปเจอผู้หญิงอีกคนที่เป็นภรรยาของยศเพราะทั้งสองคนไม่ถูกกัน"ที่อารมณ์เสียแบบนี้ยังจัดการไอ้ธารามไม่ได้ใช่ไหม วิธีง่ายๆ แค่นี้ทำไมแกถึง...." นิตาถอนหายใจและวางแก้วน้ำลง ธารามไม่ใช่ผู้ชายทั่วไปที่จะคว้าเอาผู้หญิงไม่เลือกหน้าซึ่งนิตารู้ดี"คุณพ่อคะ คุณธารามไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่เอาผู้หญิงที่ไหนก็ได้มาทำเมียหรือว่าคว้าผู้หญิงข้างทางมาบำเรอร่างกาย เขาให้เกียรติผู้หญิงด้วยซ้ำ นิตาไม่อยากพูดถึงตรงนั้นตอนนี้ธารามมีใจให้กับหลินหลินหลานสาวของคุณพ่อนั่นแหละ" นิตาที่อยู่กับพ่อตัวเองแตกต่างจากนิตาที่อยู่กับธารามน้ำเสียงที่เคยอ่อนโยนกลายเป็นน้ำเสียงแข็งกระด้างพูดด้วยความโมโห"เอาเถอะที่แกต้องการให้ฉันออกมาหาไม่มีอะไรจริงๆ แกเข้าไปหาฉันที่บ้านก็ได้นะ ทำเหมือนไม่เคยเข้าไป""ไม่เอาค่ะ ไม่อยากไปเจอเมียใหม่ของคุณพ่อ ที่นิตานัดเจอคุณพ่อในวันนี้ นิตามีเรื่องอยากให้คุณพ่อช่วย" ผู้ชายวัยกลางคนใบหน้าจ้องมองผู้เป็นลูกสาวฝั่งตรงข้ามของโต๊ะจนคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยที่ลูกสาวนั้นต้องการให้ตัว
บทที่ 9หลินหลินกลับมาที่บ้านในตอนเช้าเห็นลูกชายตัวเล็กซึ่งหลายวันที่เขาไม่ได้เห็นน้องณธีเลยมีแต่พี่เลี้ยงอยู่ดูแล ตัวเธอละเลยความเป็นแม่ขนาดนี้เลยเหรอ เธอทิ้งทุกอย่างและก้าวเดินตรงไปหาลูกชายวัยสองขวบที่นั่งทานข้าวบนโต๊ะอาหารสำหรับเด็ก พี่เลี้ยงที่ป้อนข้าวอยู่นั้นขยับออก"คุณผู้หญิง" หลินหลินพยักหน้าให้กับพี่เลี้ยงและรับถ้วยข้าวมา เพื่อที่จะป้อนข้าวลูกชายเองเด็กชายตัวเล็กวัยสองขวบกำลังหัดพูดยิ้มหวานให้ผู้เป็นแม่ด้วยความเป็นเด็กดีใจมากที่แม่ของตัวเองนั้นมาหา"หม่ามี๊ รักมี๊ คิดถึง" ในดวงตาคู่น้อยน้ำตาเอ่อล้นหลินหลินละเลยความเป็นแม่ให้แต่พี่เลี้ยงดูแลจนตัวเองนั้นไม่เคยได้เข้าใกล้ลูก เมื่อได้ฟังคำพูดของลูกบอกว่าคิดถึงมันรู้สึกจุกอกและพูดอะไรไม่ออกนอกจากน้ำตาที่ไหลออกมา"ฮึ๊บ มี๊ก็คิดถึงลูกมากๆ เลยนะ รู้ไหมมี๊จะไม่ไปไหน วันนี้หม่ามี๊จะอยู่ดูแลน้องณธีและเล่นกับน้องณธีนะลูก" มือของหลินหลินสั่นมากเธอยกมือลูบหัวของลูกชายและยิ้มทั้งน้ำตาเด็กชายตัวเล็กยิ้มหวานให้กับผู้เป็นแม่และจับมือตอบ"รักมี๊สุดๆ" ถ้วยข้าวในมือนั้นปกติแล้วพี่เลี้ยงบอกว่าน
บทที่ 8ในตอนที่ธารามนอนอยู่นั้นเขาได้ยินเสียงประตูมีคนมาเคาะและเรียกเสียงดังซึ่งธารามนอนในห้องทำงานตัวเองด้านล่างโดยที่หนีหลินหลินมานอนโซฟาในห้องทำงาน เขาลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความหงุดหงิดแต่พอเปิดประตูออกมาเห็นนิตาเขาจึงปรับเปลี่ยนสีหน้าทันทีในตอนดึกขนาดนี้แล้วทำไมนิตาถึงยังไม่นอน"นิตามีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงยังไม่นอนนี่มันดึกมากแล้วนะ" ธารามก้มมองนาฬิกาที่แขนของตัวเองและเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าเธอยืนนิ่งถือโทรศัพท์เอาไว้ใบหน้าสวยนั้นดูใสซื่อ"คุณธารามคะ คือนิตาไม่รู้ว่าจะบอกคุณดีหรือเปล่า แต่มันคงไม่ดีแน่ๆ เพราะจะทำให้สามีภรรยานั้นเกลียดกัน นิตากลับห้องดีกว่าค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ" นิตาเดินหันหลังกลับเหมือนสำนึกผิดที่เขาทั้งสองคนจะทะเลาะกัน แต่จริงๆ แล้วในใจของเธอรอวันที่เขาหย่ากันต่างหากเมื่อนิตาหันหลังธารามจึงคว้าจับแขนของนิตาเอาไว้ดึงให้หันกลับ"มีอะไรนิตามาเคาะประตูเรียกผมแล้วอยู่ๆ ก็กลับไปจะปล่อยให้ผมค้างคาใจหรือยังไง เกิดอะไรขึ้น" สายตาของธารามจ้องมองนิตาที่ดูกล้าๆ กลัวๆ ไม่กล้าที่จะบอก เขาขมวดคิ้วเพ่งมองไปยังใบหน้าน้อยเอ่ยถามย้ำอีกครั้งจนนิตายื่นโทรศั