บุปผาท้าชะตา ตอนที่ 7

วันงานจวนตระกูลเหวิน ผู้คนมากมายทยอยมากันอย่างไม่ขาดสายทั้งขุนนางน้อยใหญ่ในราชสำนัก พ่อค้าวาณิช หรือแม้แต่คนในวังก็ส่งของขวัญมามากมาย

“งานปีนี้จัดได้ยิ่งใหญ่ไม่แพ้ปีก่อน ๆ เลยนะขอรับท่านเสนาบดี”

เสียงเอ่ยทักทายเจ้าของงานดังขึ้นพร้อมการปรากฏตัวของคนตระกูลฟางที่เข้างานมาด้วยใบหน้าแจ่มใส ฟางหมิงชิง เสนาบดีกรมการคลังเดินเข้ามาหาเจ้าของงานข้างกายมีฮูหยินอย่างจางหวั่นเมี่ยวและบุตรชายบุตรสาว ฟางจ้าวคังและฟางถิงอิง

“ไม่หรอก อันที่จริงก็อยากงดจัดเช่นกันแต่ทุกคนไม่เห็นด้วย นี้ก็ลดลงมาแล้วนะเพราะภัยหนาวที่มาเยือน ทำให้ผู้คนล้มตายกันไม่น้อยเลย นี้ก็ส่งคนให้เอาของไปบริจาคแล้ว แต่ก็ไม่พออยู่ดี”

เจ้าของงานกล่าวด้วยรอยยิ้มทำเอาคนถามหน้าเจื่อนลงไปนิดหน่อยเพราะยังไม่ได้ช่วยอันใดในเรื่องนี้เลย

“เจ้ากรมอาญาช่างเป็นคนดีเสียจริง ทางข้าเองก็พึ่งให้คนไปตั้งโรงทานมีหลายคนร่วมด้วยเมื่อเช้าก็เลยพอให้ได้อิ่มกันบ้าง” ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาในวงสนทนาด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรมองเสนาบดีกรมอาญาด้วยรอยยิ้ม ข้างกายยังมีดรุณน้อยวัยแรกแย้มมาด้วยถึงสองคน

“นึกว่าใคร นายท่านโจวนี้เอง กิจการช่วงนี้คงขายดีมากเป็นแน่ถึงได้แจกข้าวแจกของผู้ลี้ภัยมากมายเหล่านั้นได้”

น้ำเสียงเหน็บแนมดังขึ้นจากด้านข้างไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นฟางฟมิงชิงนั้นเอง นายท่านโจวผู้นี้มีร้านค้าหลักคือขายข้าวกับธัญพืชต่าง ๆ และร้านค้าผ้า ยิ่งช่วงหน้าหนาวนี้คงขึ้นราคาเก็บเอากำไรสนุกมือสิท่า

“เชิญทุกท่านด้านในดีกว่า วันนี้ข้ามีเรื่องสำคัญจะประกาศด้วย” เจ้าบ้านอย่างเหวินกงอวิ๋นรีบห้ามทัพทันทีก่อนจะเดินนำทุกคนเข้าไปที่โถงรับรอง ในขณะที่ทางฝั่งตระกูลฟางล้วนยิ้มหน้าบานจนหน้าหมั่นไส้

“เอาละ ข้าขอบคุณทุกคนมากที่มาในวันนี้ อันที่จริงข้าเองก็คงจัดงานนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วละ เพราะจัดแล้วมันเหนื่อยปล่อยให้เด็ก ๆ จัดงานของเขาไป อีกอย่างภัยธรรมชาติก็โหดร้ายขึ้นทุกปีเอาเงินส่วนนี้ไปช่วยคนยังดีกว่า” คำพูดนี้ทำเอาหลายคนหน้าชากันเลยทีเดียว แต่ก็ไม่มีใครกล้าไม่พอใจเพราะเขาเองก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่จัดงานเช่นนี้อีกเพียงแค่ไม่จัดของตนเองเท่านั้น

“อีกเรื่อง ข้าเองก็แก่แล้ว บุตรชายทั้งสองคนก็ยังไม่ออกเรือนกับเขา ไม่รู้ว่าจะได้ออกหรือไม่ด้วยซ้ำ” เหวินกงอวิ๋นกล่าวขำ ๆ จนผู้คนหัวเราะตาม แต่เมื่อมองไปแล้วกลับเห็นเพียงบุตรชายคนโตเท่านั้น ไม่เห็นอีกคนจนทุกคนนึกสงสัย

“อ่อ เจ้ารองยังมาไม่ถึง เมื่อคืนได้ข่าวว่ามีหิมะถล่มขว้างทางจึงทำให้ล่าช้านะ” เหวินกงอวิ๋นแจ้งเรื่องบุตรชายคนรองให้ทุกคนได้ทราบเดี๋ยวจะเอาไปพูดต่าง ๆ นานากันอีกกว่าไม่กตัญญูบิดานั้นนี้ให้น่ารำคาญ

“ท่านเสนาบดี” ฟางหมิงชิงเอ่ยเรียกเจ้าของงานด้วยรอยยิ้มเป็นนัย

“อ้อ เกือบลืมไปเลย อันที่จริงบุตรชายข้าก็มีสัญญาหมั้นหมายอยู่นะ รู้สึกจะเป็นเจ้ารองใช่ไหมเจ้าใหญ่”

“ขอรับท่านพ่อ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มอบอุ่นตามแบบฉบับของผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นใบหน้าหล่อเหลาคมคายมีรอยยิ้มบางประดับอยู่เล็กน้อยยิ่งเสริมให้เจ้าตัวดูเป็นบุรุษที่อบอุ่นอ่อนโยนยิ่ง

“คุณชายรองมีสัญญาหมั้นหมายหรือ กับใครกัน” เสียงเซ็งแซ่ของผู้คนในงานดังขึ้นจนฟังไม่ได้ศัพท์ว่าพูดอะไรกันบ้าง แต่มีอยู่กลุ่มหนึ่งที่ยืนยิ้มรับทุกคำกล่าวของผู้คนอย่างเย่อหยิ่ง

“เอาล่ะ ๆ ฟงหนานมีสัญญาหมั้นหมายอยู่กับ คุณหนูตระกูลฟาง ฟางมู่ตาน”

สิ้นเสียงนั้นทุกคนก็เงียบกันอย่างมิได้นัดหมาย ฟางมู่ตาน หลายคนเคยได้ยินชื่อนี้ แต่นางตายไปแล้วมิใช่หรือ

“อย่างที่ทุกคนทราบ มู่ตาน บุตรสาวคนนี้ของข้าอายุสั้นนัก ด้วยเหตุนี้ทางเราจึงอยากให้ตระกูลเหวินพิจารณาเปลี่ยนตัวคู่หมั้นเป็นถิงอิง ที่ตอนนี้นางเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนตระกูลฟาง ท่านเสนาบดีเห็นเป็นอย่างไรขอรับ” น้ำเสียงนอบน้อมมีความเศร้าเสียใจปนอยู่ทำให้ผู้คนรู้สงสารอยู่ไม่น้อยเลย เพราะหลังจากที่สูญเสียภรรยาเอกไป ตระกูลฟางก็ต้องมาสูญเสียคุณหนูใหญ่อีกคนด้วยอาการตรอมใจของนางที่ทำใจเรื่องมารดาไม่ได้

“อันที่จริงเรื่องนี้ข้าได้ถามกับบุตรชายแล้ว เขายินดีหมั้นหมายและแต่งกับคุณหนูตระกูลฟาง หากแต่”

สายตาคมจ้องมองไปที่กลุ่มคนตระกูลฟางทีละคนก่อนจะหยุดอยู่ที่ฟางหมิงชิงแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“หากแต่ ต้องเป็นคุณหนูใหญ่ ฟางมู่ตาน เท่านั้น เขาถึงจะยอม”

คนตระกูลฟางถึงกับสีหน้าเปลี่ยนทันทีเมื่อได้ฟัง ทุกคนเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้นเหตุใดคุณชายรองถึงระบุตัวคู่หมั้นเช่นนี้

“ท่านเสนาบดีล้อข้าเล่นแล้ว คนไม่อยู่แล้วจะให้แต่งได้อย่างไร”

จางหวั่นเมี่ยวกล่าวพร้อมรอยยิ้มเจื่อน ในขณะที่หลายคนมองว่านี้อาจเป็นการเลี่ยงไม่แต่งของตระกูลเหวินหรือไม่ แต่ก็ไม่มีใครพูดออกมาเพราะหากเป็นเช่นนี้ตระกูลตนเองก็จะมีสิทธิ์ได้เกี่ยวดองกับตระกูลเหวินมากขึ้น

“ข้าเองก็ตามใจบุตรชายคนนี้มาก เขาอยากได้อะไร อยากทำอะไรข้าก็ไม่เคยขัด เรื่องนี้เขาเองก็ตัดสินใจอยู่นานเพราะก็รู้กันอยู่ว่าคุณหนูใหญ่นั้นนางไม่อยู่แล้ว แต่จะทำอย่างไรได้เมื่อเขาแจ้งมาเช่นนี้ ข้าก็ได้แต่บอกพวกท่านไปตามที่เขาต้องการ ส่วนจะหาคนมาได้หรือไม่นั้นอยู่ที่พวกท่านแล้ว สัญญาหมั้นหมายและแต่งงานนี้จะถูกจัดขึ้นเมื่อคุณหนูใหญ่อายุครบสิบแปดปี เอาละเชิญทุกท่านตามสบายข้าคงต้องขอตัวก่อน”

เหวินกงอวิ๋นกล่าวกับทุกคนด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินออกจากงานไปปล่อยให้แขกทั้งหลายได้ดื่มกินกันอย่างเต็มที่ ผู้คนที่มาร่วมงานล้วนพูดคุยกันอย่างสนุกสนานหัวข้อก็คงหนีไปพ้นเรื่องการหมั้นหมายนี้

“กลับ” ฟางหมิงชิงขบฟันตนเองแน่นด้วยความโมโหก่อนจะเดินออกจากงานไปท่ามกลางสายตามากมายที่มองมาทั้งเสียงกระซิบนินทา เสียงหัวร่อต่อกระซิกราวกับชมเรื่องตลก แต่สำหรับพวกเขามันคงเป็นเรื่องตลกร้ายเสียมากกว่า

  ปัง!

เสียงตบโต๊ะด้วยความโมโหของผู้นำตระกูลฟางทำเอาทุกคนไม่กล้าไม่กล้าแม้แต่จะสู้หน้า จางหวั่นเมี่ยวเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกันเมื่อเรื่องทั้งหมดกลายเป็นเช่นนี้

“เราจะทำอย่างไรกันดีขอรับ หากนี้เป็นการปฏิเสธสัญญาหมั้นหมายของตระกูลเหวินเล่า” เสียงแตกห้าวของบุรุษวัยกำลังโตเอ่ยขึ้นอย่างฉุนเฉียว

“นั้นสิเจ้าคะ ทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่านังเด็กนั้นมันตายไปแล้ว ทำไมถึงต้องเจาะจงว่าเป็นนางให้ได้ ข้าไม่เข้าใจ” นางไม่เข้าใจความคิดของคนผู้นี้เลยสักนิดว่าเขาคิดจะทำอะไร ถึงได้ต้องการแต่งงานกับคนที่ตายไปแล้ว

“นาง ตายแล้วจริงหรือ” เสียงเข้มดุเอ่ยขึ้นลอย ๆ ไม่ได้เจาะจงว่าถามผู้ใด จางหวั่นเมี่ยวเงยหน้ามองสามีตนเองทันที

“นี่ท่าน คิดว่านางยังอยู่งั้นหรือ”

“แล้วเจ้าเห็นศพนางหรือไม่” เขาถามฮูหยินตนเสียงเข้ม พวกเขาไม่มีใครเคยเห็นศพนางเลยสักคน มีเพียงคำบอกเล่าของสาวใช้ผู้นั้นเท่านั้นที่บอกว่านางตายแล้ว

“ไป ให้คนไปตามสาวใช้คนนั้นมา” จางหวั่นเมี่ยวรีบสั่งให้คนไปตามสาวใช้คนนั้นมาทันทีอย่างร้อนใจ ผ่านไปเพียงครู่เดียวสาวใช้ที่ไปตามก็กลับมารายงานว่า สาวใช้คนนั้นไถ่ตัวเองออกจากจวนไปแล้วเมื่อครึ่งปีก่อน

“ข้าพลาดเอง เป็นข้าเองที่พลาด” นางให้สาวใช้ข้างกายเป็นคนไปจัดการเรื่องนี้ แต่นางไม่ใช่คนที่ไปกับรถม้าคันนั้นด้วย มีเพียงสาวใช้อีกคนกับคนขับรถม้าที่เดินทางไปกับเด็กนั้น ผ่านไปสองวันพวกเขาจึงกลับมารายงานว่านางตายแล้วสิ่งที่ใช้ยืนยันคือหยกพกของนางที่ห้อยเอว พวกเขาไม่ได้เอะใจอันใดเลย เพราะเด็กตัวเพียงเท่านั้นไม่มีทางที่จะขัดขืนได้แน่

“ให้คนไปตามหาสาวใช้คนนั้น” เสียงสั่งการดังลั่นไปทั่วห้องโถง พ่อบ้านฟางที่ยืนอยู่ไม่ไกลรับคำสั่งทันที

“เดี๋ยวก่อน ให้คนตามหานางด้วย เป็นหรือตายข้าต้องรู้”

“ขอรับ”

ในขณะที่ทางเมืองหลวงกำลังวุ่นวายกันอยู่นั้น มู่ตานก็กำลังเรียนรู้งานกับชิงหมิงอย่างขะมักเขม้น ด้วยความสามารถของนางนั้นทำให้ไม่เกินสิบวันก็สามารถอ่านบัญชีทั้งหมดที่มีได้แล้วพร้อมกับตรวจบัญชีของร้านค้าต่าง ๆ ที่เข้ามาใหม่แล้วสรุปยอดรวมส่งให้เหวินฟงหนานได้อย่างเรียบร้อยจนน่าทึ่ง

หนึ่งเดือนหลังจากเข้ามาเป็นผู้ช่วยของชายหนุ่มมู่ตานได้เรียนรู้งานอีกหลายอย่างและสิ่งหนึ่งที่นางเห็นว่าน่าจะสามารถทำเงินให้กับกิจการของเหวินฟงหนานได้นั้นคือผ้าไหม

นางลองให้คนไปเก็บรังไหมป่ามาให้เพื่อเพาะเลี้ยง ไหมป่าที่นางหมายถึงคือรังไหมของผีเสื้อกลางคืนที่พบอยู่ในป่ารังมันมีขนาดเล็กกว่ารังไหมโดยทั่วไป นางเคยนำมันมาทำเป็นเส้นด้ายในตอนที่อยู่กับผู้เป็นปู่แล้วพบว่ามันมีความเหนียวทนเป็นอย่างมากหากนำมาทำชุดได้คงสามารถใช้งานได้ยาวนานกว่าไหมทั่วไป

ด้วยเหตุนี้นางจึงวุ่นวายอยู่กับการเลี้ยงไหมพวกนี้ มู่ตานใช้ใบไม้ดอกไม้ผสมรวมกับใบหม่อนในการเลี้ยงพวกมันไม่รู้ว่าจะได้ผลเป็นเช่นไรแต่นางขอลองดูก่อน

นอกจากนี้ในป่าลึกสิ่งหนึ่งที่มู่ตานชอบมากคือดอกกล้วยไม้นานาชนิดที่หลากสีสัน ซึ่งน้อยมากที่จะสามารถพบเห็นได้ ส่วนใหญ่แล้วจะมีอยู่เพียงในวังไม่ก็ในจวนขุนนางใหญ่ที่จะเพาะเลี้ยงพวกมันเอาไว้ได้ แต่มู่ตานรู้ดีว่าต้องทำอย่างไรมันจึงจะรอดและออกดอกมากมายให้ได้ชม เรื่องนี้แม้แต่เหวินฟงหนานยังต้องยอมรับในความสามารถของนาง ตอนนี้ที่จวนเลยมีดอกกล้วยไม้อยู่เป็นจำนวนมาก

“จะได้ผลหรือ รังไหมพวกนี้เล็กกว่าไหมทั่วไปมาก กว่าจะได้ผ้าพับหนึ่งคงใช้พวกมันไม่น้อยเลย” ชิงหมิงยืนดูหญิงสาวเลี้ยงหนอนไหมป่าที่นางให้คนไปหามาให้อย่างพิจารณา

“ข้าอยากลองดูเจ้าค่ะ ถึงแม้ต้องใช้มันในจำนวนมาก แต่ถ้ามันสามารถสร้างสิ่งที่คุ้มค่าให้เราได้ มันจะดีมากไม่ใช่หรือเจ้าคะ”

รอยยิ้มสดใสของนางเป็นสิ่งที่พอจะทำให้พวกเขาสบายใจขึ้นได้บ้าง เพราะหลังจากวันนั้นนางก็แทบไม่กินไม่นอนเลยเอาแต่ทำงาน พอบังคับให้พักนางก็จะหาสิ่งอื่นมาทำ พวกเขามารู้ภายหลังว่าที่นางเป็นเช่นนั้นเพราะทุกครั้งที่หลับตาลงนางมักจะเห็นภาพการตายของปู่นาง หญิงสาวจึงเลือกที่จะทำงานและไม่ยอมนอน จนเหวินฟงหนานลองหาหมอมาช่วยให้นางดีขึ้น และมันก็ได้ผลถึงแม้อาจจะต้องกินยาเป็นเวลานานแต่ก็ดีกว่าปล่อยให้เป็นเช่นนั้น

“ข้ากลับเมืองหลวงไปเดือนเดียวเหตุใดในจวนถึงเป็นเช่นนี้เล่า”

ร่างสูงของเหวินฟงหนานเดินเข้ามาหาทั้งสองคนที่พูดคุยกันอยู่ ต้นไม้น้อยใหญ่มีต้นกล้วยไม้ผูกติดอยู่แทบทุกต้น ตามเรือนก็มีกระถางกล้วยไม้มากมายทั้งที่มีดอกและไม่มีดอก ไหนจะโรงเลี้ยงไหมนี้อีก น่าจะพึ่งสร้างเสร็จไม่นานนี้

“ขออภัยเจ้าค่ะ คุณชาย ข้าอยากลองทำอะไรบางอย่างดูเลยให้คนมาสร้างโรงเลี้ยงไหมให้ หากผลออกมาไม่ดีข้าจะให้คนรื้อออกให้นะเจ้าคะ”