ตอนที่14
ไม่รับคำขอโทษ
ดวงตากลมใส มองไปที่ทางออกของผู้โดยสารอย่างใจจดใจจ่อ สลับกับมองตัวเองเพื่อให้ดูสวยและสมบูรณ์แบบที่สุด เธอกำการ์ดในมือ ที่บรรจงทำขึ้น ตั้งแต่แปดปีที่แล้วอย่างระมัดระวัง กลัวความชื้นจากฝ่ามือจะทำให้การ์ดใบนี้เสียหาย
เมธัชเรียนจบมอหกก็ขอวิชัยไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยต่างประเทศทันที วิชัยก็ไม่ได้ขัดข้องพร้อมกับให้การสนับสนุนอย่างเต็มที่ ทำให้เธอกับ เมธัชต้องจากกันท่ามกลางความโกรธที่เมธัชมีต่อเธอ แปดปีที่ผ่านมาเธอต้องทุกข์ทรมานอยู่กับความรู้สึกผิด เพราะหลังจากเหตุการณ์วันนั้น เขาก็ไม่เข้าใกล้เธอเหมือนเดิมอีกเลย ไม่แม้แต่จะรับคำขอโทษจากเธอ แม้ว่าดุจดาวจะช่วยอธิบายก็ตาม
น้ำใสเริ่มซึมเอ่อจนล้นขอบตาไหลลงมาบนผิวแก้มที่ขาวเนียน มือเล็กรีบยกขึ้นปาดน้ำตาทิ้งไป เธอมักจะร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น
“เป็นอะไร ทำไมถึงหน้าซีดขนาดนั้น รู้สึกเหนื่อยหรือใจสั่นอีกแล้วหรือ แล้วนี่กินยาหรือยัง ไปนั่งพักก่อนไหม” โสภาจับแขนเรียวพร้อมกับพูดขึ้นอย่างเป็นกังวล เมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดกว่าปกติของลูกสาว
วุ้นเย็นอ้าปากหวอ เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเช้าวันนี้เธอลืมกินยาจริง ๆ
“ตายจริง หนูมัวแต่ตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่ชาย จนลืมกินยาไปเลย งั้นเดี๋ยวหนูไปซื้อน้ำก่อนนะคะ”
“รีบไปซื้อแล้วรีบกินยาเดี๋ยวนี้เลย” โสภาดันร่างของลูกสาวให้รีบไป เพราะกลัวว่าอาการโรคหัวใจเต้นผิดจังหวะจะกำเริบขึ้นมาอีก
วิชัยเห็นสีหน้าเป็นกังวลของภรรยา ก็บีบมือของเธอไว้แน่น ก่อนจะพูดปลอบโยนเบา ๆ
“อย่ากังวลไปเลยน่าคุณ คุณหมอก็บอกแล้วว่าหัวใจของหนูวุ้นตอนนี้ไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วงมากนัก หากกินยาและและพักผ่อนให้เพียงพอน่ะ”
แต่คำปลอบโยนนั้น ไม่ได้ทำให้ความกังวลของโสภาเบาบางลงแม้แต่น้อย
“แต่ตราบใดที่ยายวุ้นไม่ได้รับการปลูกถ่ายเปลี่ยนหัวใจ ฉันก็ยังไม่วางใจหรอกนะคะ คุณหมอบอกแล้วว่าต่อไปข้างหน้ายายวุ้น จะอาการแย่ลงเรื่อย ๆ ถ้ายังไม่มีหัวใจที่เข้ากันได้ ยายวุ้นก็คงจะ..” เสียงท้ายประโยคแห้งหายไป พร้อมกับน้ำตาที่ซึมไหลออกมา
วิชัยรีบเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“มันจะต้องมีซิ ผมก็รักและเอ็นดูหนูวุ้นเหมือนลูกแท้ ๆ จะไม่ยอมให้แกเป็นอะไรไปเด็ดขาด หมอที่รักษาหนูวุ้นก็เป็นระดับอาจารย์หมอ ที่เก่งที่สุดในประเทศแล้ว อย่างกังวลไปเลยนะ”
“ขอบคุณมากนะคะคุณ ที่รักและเมตตายายวุ้น แม้ว่ายายวุ้นจะเคยสร้างเรื่องปล่อยข่าวทำให้คุณธัชเธอต้องอับอายเสียหาย จนฉันละอายและไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงแล้ว หากวันนั้นไม่เจอเรื่องโรคหัวใจเสียก่อน ฉันคงต้องลงโทษยายวุ้นอย่างหนักเหมือนกันค่ะ ไม่แปลกที่คุณธัชเธอจะโกรธ จนต้องหนีไปเรียนต่างประเทศเสียหลายปี”
น้ำเสียงของโสภาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดแทนลูกสาว ไม่คิดมาก่อนว่าวุ้นเย็นจะกล้าสร้างเรื่องโกหกขนาดนั้น เพียงเพื่อกันไม่ให้ใครมายุ่งกับเมธัชได้อย่างไร
“เอาน่านี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ป่านนี้เจ้าธัชคงหายโกรธน้องสาวแล้วล่ะ”
วิชัยปลอบภรรยา แต่สีหน้าก็ไม่ดีเท่าไหร่ เพราะรู้นิสัยของลูกชายดี ว่าปกติจะเก็บความรู้สึกไว้ในใจเสมอ แต่ถ้าถึงกับแสดงออกมาทั้งสีหน้าและการกระทำนั่นหมายความว่าต้องโกรธมากแน่ ๆ แม้เขาจะรักและเอ็นดูวุ้นเย็นแค่ไหน แต่เรื่องที่วุ้นเย็นบอกใครต่อใครว่าเมธัชเป็นเกย์ มันก็ร้ายแรงกับเด็กผู้ชายวัยหนุ่มมากเช่นกัน
เขาจำได้ดีถึงตอนที่เมธัชเข้ามาหาเขาในห้องทำงาน ในสภาพที่เขาไม่เคยเห็นลูกชายตัวเองเป็นแบบนี้มาก่อน เพราะเมธัชนั้นเหมือนคนที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน ดวงตาก็แดงก่ำ เขารีบลุกจากเก้าอี้ รีบโผเข้าไปหาลูกชายทันที พร้อมกับเอ่ยถามอย่างร้อนรน
“ธัชเป็นอะไรลูก ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ”
เมธัชไม่พูด แต่ยื่นมือถือให้ดู เมื่อเห็นข้อความในกลุ่มเพื่อนที่โรงเรียน กำลังสนทนาล้อเลียนกล่าวหาว่าเมธัชเป็นเกย์ยาวเหยียดถึงพันข้อความ เขาใจหายวาบรีบดึงลูกชายเข้ามากอดไว้แน่น
น้ำตาของเมธัชไหลออกมาช้า ๆ แต่ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น นั่นแสดงถึงความเจ็บปวดในหัวใจที่มันท่วมท้นเต็มที
“ธัช ร้องออกมาเถอะลูก ลูกผู้ชายร้องออกมาได้ ไม่ใช่หมายความจะต้องเป็นคนอ่อนแอ น้องยังเด็กอาจจะ...” เขาพยามที่จะปลอบใจลูก แต่เมธัชก็พูดสวนขึ้นมาก่อน
“ผมขอไปจากที่นี่ ขอไปไกล ๆ ผมไม่อยากเห็นหรือรับรู้เรื่องราวพวกนี้อีก ได้ไหมครับคุณพ่อ”
เขานิ่งงันไปชั่วคราว รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดเสียใจและอับอายอยู่ในน้ำเสียงนั้น เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจอย่างเด็ดขาด
“ได้ลูก พ่อจะส่งธัชไปเรียนที่อเมริกา ไปอยู่กับเพื่อนพ่อนะลูก ไปอยู่ให้สบายใจแล้วค่อยกลับมานะลูกนะ”
...........................................................................
“คุณคะ คุณ” เสียงเรียกของภรรยา ทำให้วิชัยตื่นจากภวังค์ความคิดจากเหตุการณ์เมื่อแปดปีก่อน
“ว่าไง มีอะไรหรือ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันเห็นคุณซึมไป”
ตอนที่31อยากได้พี่เป็นผัววุ้นเย็นขยับได้เพียงก้าวเดียว เอวเล็กคอดกิ่วก็ถูกฝ่ามือหนากระชากร่างของเธอเข้าไปปะทะกับแผ่น อกกว้างอย่างแรงมือหนาอีกข้ากำหลังคอบางเอาไว้ แล้วโน้มใบหน้าอันหล่อเหลาลงมาจนปลายจมูกแทบจะชนกัน ก่อนพูดลอดไรฟันด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเย็นชาชวนขนลุก “เธอรู้ไหมว่าดุจดาวเป็นคนดีและรักเธอมากแค่ไหน แล้วมันสมควรแล้วหรือที่จะให้คนอย่างเธอ มาพูดถึงแบบนี้ ฮะ”เมธัชตะคอกจนวุ้นเย็นได้กลิ่นมิ้นต์จากปากของเขา เธอตกใจมาก แต่เพราะความริษยาที่เก็บซ่อนไว้ลึก ๆ ภายใน แทรกขึ้นมาเหนือเหตุผลตามความเป็นจริง ทำให้หญิงสาวลืมกลัว ตะโกนกลับไปอย่างโมโหเช่นกัน “ทำไม พี่ดุจดาวสูงส่งมากอย่างนั้นหรือ แตะต้องไม่ได้เลยว่างั้น หรือว่าติดใจเรื่องบนเตียงมากจนถึงกับ อื้อ..”วุ้นเย็นร้องอู้อี้ด้วยความตกใจและเจ็บปวด เมื่อถูกริมฝีปากร้อนของอีกฝ่ายบดขยี้ปากเล็กอิ่มด้วยความรุนแรง จูบแรกของเธอช่างไร้ความอ่อนโยน อ่อนหวา
ตอนที่30 ดูแลกันถึงบนเตียงเมธัชกลับมาถึงคอนโดก็อาบน้ำแล้วสวมเพียงกางเกงบ็อกเซอร์ กับเสื้อกล้ามสีขาว อวดกล้ามแขนที่เรียงเป็นมัดสวยแบบพอดี ไม่เหมือนกับคนที่เพาะกล้ามหรือนักยกน้ำหนักอะไรแบบนั้น แต่มัดกล้ามที่อยู่บนเรือร่างของเมธัชนั้นดูละมุน มีเสน่ห์แบบพอดิบพอดีชายหนุ่มสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยก็เดินเข้าไปในครัว จัดการต้มบะหมี่ใส่หมูสับอย่างง่าย ๆ เสร็จแล้วก็กำลังจะกิน แต่ยังไม่ทันได้คีบบะหมี่เข้าปาก เสียงกริ่งก็ดังขึ้นเสียก่อน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ตาคมก็หรี่ลงด้วยความแปลกใจ แต่เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้นซ้ำ ๆ เขาจึงเดินไปดูที่ตาแมวเมื่อเห็นร่างที่อยู่ตรงประตู รูม่านตาของเขาก็หดเล็กลง ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในครัว พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงชายหนุ่มคีบบะหมี่เข้าปาก ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงกริ่งที่ดังมาเป็นระยะ สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหว คว้าแก้วน้ำขึ้นดื่ม แล้วลุกขึ้นเดินเร็ว ๆ ไปกระชากประตูออกด้วยความหงุดหงิด โดยลืมไปว่ากำลังอยู่ที่ชุดที่หมิ่นเหม่แค่ไหน “มาทำไ
ตอนที่29 รอผลตรวจ “คุณธัช ยายดาวล่ะคะ ยายดาวเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บมากหรือเปล่า โถ่เอ๊ย! แม่บอกว่าไม่ให้พูดอะไรที่ไม่เป็นมงคลก่อนแต่งงานก็ไม่ฟัง เกิดเรื่องจนได้ ฮือ..”ญาดาร้องถามทันทีที่เห็นเมธัชยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน พร้อมทั้งโวยวายตีโพยตีพายด้วยความเป็นห่วงลูก สีหน้าก็ซีดขาวราวกระดาษ เนื้อตัวอ่อนปวกเปียกคล้ายจะเป็นลม จนภากรต้องเข้ามาพยุงไว้เมธัชขยับจะพูดแต่ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกมาเสียก่อน ดุจดาวเดินออกมา เมื่อเห็นว่าแม่กำลังร้องไห้และมีท่าทีคล้ายจะเป็นลมเธอก็ถลาเข้าไปหาทันที “คุณแม่” “ยายดาว ฮือ...เจ็บตรงไหนไหมลูก แม่แทบจะช็อคตายเมื่อรู้ว่าเกิดอุบติเหตุขึ้นกับลูก ฮือ..” ญาดาพูดพลางสังเกตุไปตามเนื้อตัวของลูกสาวไปด้วยดุจดาวจับมือของแม่ไว้ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานและอ่อนโยน&nb
ตอนที่28 หากต้องจากกันชั่วนิรันดร์ “ทำไมดาวถึงอนุญาตให้เจ้าของร้านเอารูปไปทำโปสเตอร์ติดหน้าร้านละครับ” เมธัชเอ่ยถาม ระหว่างการเดินทางกลับบ้านดุจดาวแหงนมองเขา ด้วยสีหน้าที่กังวลเล็กน้อย “ทำไมคะธัชไม่ชอบหรือ งั้นดาวโทรไปยกเลิกไม่ให้เขาเอารูปไปใช้นะ” พูดพลางล้วงหยิบมือถือขึ้นมา เพื่อที่จะโทรหาเจ้าของร้าน เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเมธัชจะไม่โอเค แต่ข้อมือบางก็ถูกคว้าไว้ด้วยฝ่ามือหนาเสียก่อน “เปล่า ๆ ผมโอเค แต่อยากฟังความคิดของดาวแค่นั้นเอง ผมรู้ว่าทุกอย่างที่ดาวทำจะต้องมีเหตุผล แค่อยากรู้เหตุผลนั้นเองครับ” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนและจริงใจ ดุจดาวจึงยิ้มหวานออกมา “ธัชแน่ใจนะว่า จะฟังความคิดและเหตุผลของดาวได้ โดยที่ไม่ตกใจ”ถามหยั่งเชิงดูก่อน เพราะความคิดบางอย่างของเธออาจทำให้คนฟังตื่นตกใจได้ ต
ตอนที่27เลือนรางราวหมอกควันเรือนร่างบอบบางที่อยู่ในชุดแต่งงานสีขาว ค่อย ๆ ก้าวออกมาจากห้อง ผ่านผ้าม่านบาง ๆ ชายหนุ่มมองไล่ขึ้นไปจากเท้าเล็ก ๆ ที่อยู่ในรองเท้าส้นสูงสีเดียวกับชุดผ่านช่วงเอวที่คอดกิ่ว ไปจนถึงผิวเนื้อเหนือเนินอกที่ขาวนวลเนียน ลำคอที่บางระหง แต่พอถึงใบหน้าเรียวเล็ก เขาก็ต้องผงะ นิ่งงันไปชั่วคราวเพราะนั่นไม่ใช่ดุจดาว แต่เป็นใบหน้าของวุ้นเย็นน้องสาวของเขานั่นเอง “ธัชคะ ธัช” ดุจดาวเห็นเมธัชเอาแต่จ้องมอง ด้วยสีหน้าที่แปลก ๆ จึงร้องเรียกขึ้นเบา ๆเสียงหวานทำให้เขาได้สติ ที่แท้ก็แค่เกิดภาพหลอน มองเห็นดุจดาวเป็นวุ้นเย็นไปได้ “เจ้าสาวสวยมากจนเจ้าบ่าวตกตลึง พูดไม่ออกเลยเชียวค่ะ” เจ้าของร้านดีไซเนอร์ชื่อดัง เอ่ยแซวพร้อมกับขยิบตาให้ดุจดาวอย่างมีจริตดุจดาวก้มหน้าลงเล็กน้อย หลบตาคมด้วยความเอียงอาย ถึงแม้เธอกับเขาจะสนิทกันมาก และรู้จักกันมานานแต่เธอก็ไม่เคยกล้าสบตาคม
ตอนที่26 หนูก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้นโสภากอดลูกสาว พยายามฝืนกลั้นน้ำตาไว้ภายในอย่างเข้มแข็ง เพราะรู้ว่าลูกกำลังอ่อนแอ เธอจะต้องเป็นหลักให้ลูก “มันก็อยู่ที่ว่าหนูจะรอให้ใครมาปลดปล่อยความรู้สึกนั้น หรือหนูจะปลดปล่อยด้วยตัวเอง มันก็อยู่ที่หนูจะเลือก หัวใจเป็นของหนู หนูจะยอมให้ใครหรืออะไรมากักขังมันไว้ทำไมล่ะ” “แต่หัวใจของหนูมันไม่ดีนี่คะ ทั้งอ่อนแอทั้งขี้เกียจ พร้อมที่จะหยุดทำงานได้ทุกเมื่อ หนูเกลียดหัวใจดวงนี้เหลือเกินค่ะ ทำไมละคะแม่ ในเมื่อให้หนูเกิดมาแล้ว ทำไมถึงไม่ให้หนูเอาหัวใจที่แข็งแรงเหมือนคนอื่นมาด้วย มันอ่อนแอกับทุกความรู้สึกของหนูเลยค่ะ”เธอรำพึงรำพันด้วยความทุกข์ที่อัดอั้นอยู่ในใจ พร้อมกับซุกใบหน้าเล็กเข้าหาความอบอุ่นจากอกของผู้เป็นแม่ “แม่ถึงบอกให้หนูอยู่กับความเป็นจริงอย่างไรล่ะลูก หากเลือกได้แม่ก็จะเลือกเอาหัวใจของแม่ ให้กับลูก