3. ยาเป็นเหตุ NC++++

최신 챕터

• รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน    46.ตอนจบ NCหวานๆ

  46ไลน์ ไลน์ผมคว้าโทรสัพท์ของยัยปีศาจขึ้นมาดูทันทีที่มีเสียงไลน์เข้ามา ผัวไง ทำไรก็ไม่ผิดครับ ผมกดเข้าไปเปิดอ่านข้อความทันที'น้องนินิวทำไรอยู่ครับ''คิดถึง'อ่านจบปุ๊บผมแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้งเลย แม่งใครว่ะ ไอ้เหี้ยเอ้ย!!!! เจอดีแน่ยัยปีศาจ ผมสงบสติอารมณ์ตัวเองนั่งจ้องดูทีวี ใจมันร้อนรนเหมือนโดนไฟเผาเลยตอนนี้แอด~~~มาแล้วยัยตัวดี ผมเหล่หางตามองคนที่เปิดประตูถือน้ำเข้ามา ทำหน้านิ่ง ไม่สนใจ"น้ำคะ" ยัยปีศาจยื่นแก้วน้ำมาให้ผม ยิ้มหวาน หึ ทำเป็นยิ้มเดียวเจอดี!!"นี้อะไร!!!" ผมโยนโทรศัพท์ลงที่นอนให้เธอได้ห็น"เอ่อ..." ยัยปีศาจจับโทรศัพท์ขึ้นไปดูแล้วทำตาโตตกใจ รีบวางแก้วไว้โต๊ะหัวเตียงแล้วขึ้นมาที่นอนจับแขนผมแน่น"เอ่อ อะไรพูดมาดิว่ะ" ตอนนี้ผมโมโหสุดๆ ยิ่งมาเห็นท่าทีที่เธอทำผมยิ่งโมโห"ฮืออ ทำไมต้องดุเสียงดังด้วย ฮือออ " อาว นี้ผมผิดหรอ??? ยัยปีศาจไม่ตอบแต่ร้องไห้เป็นเขื่อนแตกที่ผมพูดเสียงดัง "..." ผมไม่พูดอะไรแต่ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาออกให้คนตัวเล็กเบาๆ"เขาเป็นผู้ชายที่ อึก นิวเคยกินข้าวด้วย" ผมรู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที เธอนอกใจผม?"...""ยัยซอล กับแจกันอ่ะ หลอกให้ไปกินข้าวกับผู้ชายคนนี้ นิวไม

• รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน    45.คิดถึง หวานๆ

  45ไบรอันต์ผมรอวันนี้มานานมากวันนี้จะได้กลับมาหายัยเด็กดื้อ ยัยปีศาจของผม ผมฟื้นขึ้นมาเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว ผมไม่คิดว่าตัวเองจะรอดจากวันนั้นมาได้ผมคิดว่าผมคงตายไปแล้ว แต่เมื่อหนึ่งเดือนที่แล้วผมฟื้นขึ้นมาเจอพี่โบ๊ทพี่ชายผมเอง มันเรียนอยู่ที่อังกฤษทำกิจการที่นู้นเลยพี่โบ๊ทมันบอกผมว่าผมหลับไปปีหนึ่งเต็มๆ หลังจากที่หมอบอกว่าผมเป็นเจ้าชายนิทรา มันก็เอาผมมารักษาที่นี่โดยไม่ให้ใครเข้ามาวุ่นวาย เพราะมันไม่อยากให้ใครหวังกับการฟื้นของผมมากนัก อยากให้ทุกคนชินกับการที่ไม่มีผมมันจะเป็นการดีกว่า ใช่ผมก็คิดแบบนั้นนะ ตอนที่ผมฟื้นขึ้นมาผมไม่สามารถที่จะเดินหรือทำอะไรได้เหมือนเดิมตามปกติเพราะไม่ได้ขยับตัวมาหนึ่งปีเต็ม ผมคิดถึงยัยปีศาจนั้นมากถึงมากที่สุด หมอที่รักษาผมก็ดันชื่อนิวอีก มันก็ยิ่งคิดถึงเมียสิครับ ผมตั้งใจทำกายภาพบำบัดให้กลับมาเดินได้เหมือนเดิมให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้กลับไปหายัยปีศาจนั้น และผมก็ทำมันสำเร็จเพียงระยะเวลาแค่หนึ่งเดือน หมอบอกว่าผมฟื้นตัวเร็วมาก นี้สินะที่เขาบอกว่าความรักคือยาวิเศษฮ่าฮ่าฮ่าผมกลับไปหาพ่อแม่และเพื่อน ยกเว้นยัยปีศาจ ผมแค่อยากเซอร์ไพรส์และขอเธอแต่งงานเลยทีเดียวเลย

• รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน    44.พบเจอ/ขอแต่งงาน

  44ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแต่งหน้านิดหน่อยแล้วรีบลงไปที่นัดหมายกับยัยพวกนั้นทันที เดียวมันทำอย่างที่ขู่จริงๆ ฉันกลับไม่เป็นทำไงหละ ชิ มีเพื่อนเพื่อนก็ทิ้ง มีแฟนแฟนก็ทิ้ง ชีวิติฉันมีอะไรดีบ้างว่ะ"อ่าว ไปไหนกันหมด" ฉันลงมาที่นัดหมายมองไปรอบๆก็ไม่เจอใครสักคน ยัยพวกนั้นนัดฉันมาตรงนี้นี้น่ารึว่าฉันมาเลยเวลาหว่า ฉันยกแขนขึ้นดูน่าฬิกา ก็ไม่เกินนี้"เอ๊ะ!!" ฉันเดินดูรอบๆก็เจอกระดาษแผ่นเล็กกับลูกศร➡'เด็กดื้อ เดินตามลูกศรมา' เด็กดื้อหรอ ใช่ฉันหรอ มีแต่ไบรอันต์ที่ชอบเรียกแบบนี้ ไม่จริงมั้ง ใครเล่นตลกอะไรอยู่เนี่ย ถึงจะคิดแบบนั้นฉันก็เดินตามลูกศรไป ทุกๆลูกศรก็จะมีประโยคคำพูดแปะอยู่➡'คิดถึง' ใครเล่นอะไรเนี่ย ฉันเก็บกระดาษที่แปะกับลูกสร➡'ขอโทษที่ให้รอนาน' ยิ่งอ่านฉันก็ยิ่งคิดว่าต้องเป็นเขาแน่ๆ เขากลับมาหาฉันแล้วจริงๆหรอ อยู่ๆสิ่งที่พี่หมอนิวเล่าให้ฉันฟังก็วิ่งเข้ามาในหัว หรือผู้ชายคนนั้นคือไบรอันต์ ใช่พี่ของไบรอันต์เอาเขาไปรักษาหนิ ทำไมฉันถึงไม่คิดถึงข้อนี้นะ แล้วที่ยัยซอลกับยัยแจกันพาฉันไปซื้อชุด แล้วที่บอกฉันที่ห้องให้ลงมา ใช่มันต้องใช่แน่ๆ➡'คิดถึงพี่มั้ยเด็กดื้อ' ยิ่งเดินมาอ่านประโยคนี้ฉันยิ่งแ

• รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน    43.มีอะไรที่ทะเล

  43ทะเลแสนงามฉันมาถึงที่พักที่ทะเลตั้งแต่เมื่อวานแล้วพร้อมกับยัยซอล แจกัน ยังจำได้มั้ยที่ฉันบอกว่าสองคนนั้นหนีแฟนมาเที่ยว แต่ตอนที่ยัยพวกนั้นไปรับฉันที่คอนโดดันมีผู้ชายสองคนนั่งอยู่ในรถมาด้วย คือ? มันคืออะไร??? ถ้าจะพาแฟนไปแล้วจะเอาฉันมาด้วยเพื่อ!! นี้ไงและฉันก็ต้องโดดเดียวไม่มีคู่เดินออกมาเล่นที่ชายหาดคนเดียวทะเลที่นี่สวยมากน้ำทะเลสีฟ้าใสมองเห็นพื้นทรายขาวละเอียดสะอาดตา ที่นี่ไม่ค่อยมีคนพลุ่งพล่านสักเท่าไหร่เพราะเป็นหาดของพวกคนมีอันจะกินที่สามารถมาพักที่นี่ได้ มีเงินอย่างเดียวไม่ได้นะต้องโง่ด้วย!!ฉันเดินเล่นมาเรื่อยๆมาหยุดอยู่หน้าชิงช้าใต้ต้นไม้ที่ให้ร่มเงา ฉันนั่งลงชิงช้าแกว่งไปมาเบาๆ สายตาทอดมองออกไปท้องทะเลสวย เมื่ออยู่ในความสงบ ที่ไม่มีผู้คนที่รู้จัก ฉันก็มักจะแสดงความอ่นแอออกมาเสมอ"คิดถึงจัง...." ยิ้มบางๆ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก้มมองเท้าตัวเอง"ถ้าตอนนี้ได้อยู่กับพี่นิวคงมีความสุขมากเลย " ฉันหันไปมองชิงช้าอีกอันที่อยู่ข้างๆกัน ฉันอยากให้เขามานั่งตรงนี้ พูดคุยหยอกล้อกับฉัน แต่มันก็คงเป็นได้แค่ความฝันรึเปล่า"นิวรออยู่ กลับมาหานิวนะ" น้ำตาที่คอยอยู่เป็นเพื่อนฉันยามเหงาไหลเทลงอาบ

• รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน    42.คิดถึงใจจะขาด

  421 ปีผ่านไปหนึ่งปีสำหรับบางคนมันแค่เวลาไม่นานแต่สำหรับฉันตอนนี้มันช่างยาวนานเหลือเกินกว่าจะผ่านไปในแต่ละวันๆ แต่ละชั่วโมง แต่ละนาที แต่ละวินาที มันช่างยาวนานอะไรอย่างนี้ ตอนนี้ฉันเรียนจบแล้วมีงานทำแล้วด้วย ฉันเลือกที่จะเปิดกิจการเกี่ยวกับเพชรพลอยที่เมืองไทย จะเรียกว่าฉันมาเปิดสาขาที่ไทยก็ว่าได้แม่กับพ่อก็ดีใจที่ฉันรู้จักทำงานและสืบทอดกิจการถึงจะเริ่มต้นด้วยการเปิดสาขาที่ไทยก็เถอะมีบางคนถามฉันว่า ทำไมไม่กลับไปหาพ่อแม่ทั้งที่เรียนจบแล้ว อยู่นี้ก็ไม่มีใคร ฉันก็อยากกลับไปนะแต่ฉันทิ้งบ้านหลังนี้ไม่ได้ ถึงฉันจะมาอยู่เวลาไม่นานแต่มันกลับผูกพันธ์ มีเรื่องราวต่างๆมากมายที่ฉันไม่อยากลืมมัน ฉันจดจำทุกเหตุการณ์ภาพทุกภาพมุมทุกมุมในห้องนี้ไว้ในความทรงจำฉันมักจะไปทีที่หนึ่งหลบหลีกจากโลกภายนอกที่โหดร้ายได้ ฉันขับรถออกชานเมืองมาเรื่อยๆจนถึงแปลงกุหลาบมากมายหลายสี ฉันเลี้ยวรถเข้าจอด หอบช่อดอกไม้สีขาวเดินลงจากรถ เดินตรงไปที่สุสานเอามือปัดฝุ่นที่ติดเพียงเล็กน้อยออก ที่นี่มีคนดูแลอย่างดีเลยล่ะ ฉันนั่งลงกับพื้นวางช่อกุหลาบลง"เป็นไงบ้างคะ สบายดีใช่มั้ย อยู่นี้คงไม่เหงาเท่าหนูหรอกใช่มั้ยคะย่า ย่าอยู่ได

• รักของยัยเด็กดื้อกับนายขี้งอน    41.เด็กดื้ออย่าร้อง

  41"อิ่มจัง" ฉันวางช้อนลงแล้วลูบท้องตัวเองปอยๆ"ไม่อิ่มก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วเด็กดื้อ" ไบรอันต์ยกมือขึ้นมาลูบหัวให็แล้วยิ้มเอ็นดูหลังจากที่กินอิ่มแล้วไบรอันต์ก็เรียกพนักงานมาเช็คบิล"ป่ะไปเดินเล่นกันดีกว่า " ฉันดึงมือคนตัวโตให้ลุกขึ้นไปเดินเล่นสะพานที่เขาบอกว่าจะพาไป(ได้ยินข่าวว่าเธออ้อน)อ่าวไม่ใช่หรอ(ตลก!) ฉันใช่มั้ยที่อ้อนจะไปเองฮ่าฮ่าฮ่า ฉันกับไบรอันต์เดินกอดคอกันมาที่สะพานไม้ที่มีไฟติดตลอดทางอย่างสวยงาม ลมพัดเอื่อยๆอากาศเย็นสดชื่นที่สุด"ที่นี่สวยจัง" ฉันปล่อยแขนไบรอันต์วิ่งกางแขนไปกลางสะพานรับลมเย็นๆ อากาศสดชื่นๆ"เดียวรอพี่ด้วย" เสียงไบรอันต์ที่วิ่งตามหลังฉันมา"ฮ่าฮ่าฮ่าแน่จริงก็ตามมาให้ทันสิ" ฉันวิ่งหนีไบรอันต์ออกมาไกลกวักมือเรียก"อย่าหนีนะเด็กดื้อ" เขาพยายามวิ่งมาหาฉันแต่ใครจะยอมให้จับได้ล่ะฮ่าฮ่าฮ่า วันนี้มันช่างเป็นอะไรที่มีความสุขที่สุด^^"มาดิเร็วๆเลยฮ่าฮ่าฮ่า" "นิวมันอันตราย กลับมาก่อน!" ฉันหันหลังกลับไปมองไบรอันต์ที่เริ่มเรียกเสียงดุ"อ่ะ ขอโทษคะ " ฉันก้มหัวลงขอโทษบุคลที่ฉันเดินชนเมื่อกี้"มีความสุขกันจริงเลยนะ" เสียงนี้! ฉันเงยหน้าขึ้นมองทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นแล้วต้อ