บทที่ ๒ พลีกายชดใช้

ขลุ่ยเดินทางมาด้วยเรือเพื่อข้ามฟากมายังอีกฝั่งของเกาะ ซึ่งอยู่ในจังหวัดทางภาคใต้แห่งเดียวกัน เพียงแต่ที่ตรงนี้จะถูกตัดขาดการจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง เพราะค่อนข้างอยู่ห่างไกลจากแหล่งชุมชนพอสมควร

นั่นก็เท่ากับว่าโทรศัพท์ก็แทบจะไร้ประโยชน์ ก่อนออกมาขลุ่ยก็ไม่ลืมเอาเงินที่ตนเองมีอยู่ทั้งหมดยกให้กับพ่อ และไม่ลืมฝากฝังป้าข้างบ้านในชุมชนเดียวกันช่วยดูแลอีกทาง

“เอ๊ย! ถึงแล้ว ส่วนนี่สัญญามึง เซ็นซะ!” ขลุ่ยมองแผ่นกระดาษสีขาวที่มีตัวหนังสือเป็นข้อ ๆ ระบุอยู่ พลางกวาดตาดูรายละเอียดอย่างถี่ถ้วน ก่อนจรดปลายปากกาเซ็นลงไป

ใบหน้าเรียวยาวได้รูปมองเรือที่จอดเทียบท่า พร้อมคนงานหน้าตาโหด ๆ ยืนอยู่เรียงราย ความรู้สึกตอนนี้แทบอยากจะกลับบ้านให้รู้แล้วรู้รอด แต่ติดที่ไม่มีทางเลือกมากนัก

ระหว่างคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทันใดนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งมายืนอยู่ตรงหน้าพอดี หลาย ๆ คนต่างให้ความเคารพ และคาดว่าอาจเป็นนายของที่นี่

“กูชื่อเสือ เป็นลูกน้องของนายหัว เดี๋ยวกูจะพามึงไปหานาย ทำตัวให้ดี ๆ ล่ะ”

“ครับ” 

“ส่วนพวกมึงก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองซะ! งานไม่เสร็จไม่ต้องแดกข้าว!” เสือพูดพลางกวาดตามองดูคนงานและลูกน้องบางส่วนด้วยสายตาแข็งกร้าว

“ครับ…ลูกพี่!”

“ส่วนมึงตามกูมา!” ร่างผอมบางสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงตะคอกตามหลัง ขลุ่ยเดินลัดเลาะมาตามเส้นทางของคนนำทาง เพียงไม่นานก็พบกับบ้านไม้หรูหรากลางหุบเขาที่ซุกซ่อนอยู่ลึกจากริมชายหาดมานิดหน่อย

“ถึงแล้ว จำเอาไว้ว่าต้องทำตัวดี ๆ นายสั่งอะไรก็ต้องทำตาม หากมึงไม่อยากเจ็บตัว” เสือเอ่ยเตือนคนตรงหน้า เพราะทรงนี้ดูยังไงก็สะบักสะบอมแน่นอน

“คะ…ครับ”

ก๊อก ๆ ๆ

“ไอ้ทัพ!! กูพาเด็กใหม่มาแล้ว”

“พามันเข้ามา!”

เสือเปิดประตู พร้อมกับส่งสัญญาณให้ขลุ่ยเข้าไปข้างใน ส่วนตัวเองยืนอารักขาอยู่ตรงหน้าประตู บรรยากาศภายในค่อนข้างสว่าง และตกแต่งอย่างเรียบง่าย ระหว่างทางเดินสำรวจนั่นนี่ขลุ่ยก็ต้องตกใจ เมื่อเจอกับชายปริศนาอีกคนที่กำลังยืนเฝ้าห้องดังกล่าว

“มึงเป็นเด็กที่มาใหม่ใช่มั้ย”

“...ครับ คุณคือนายหัวหรือเปล่า”

“กูชื่อทัพเป็นมือขวาของนายหัว” ทัพส่ายหน้าพร้อมแนะนำตัวเองเสร็จสรรพ ก่อนจะเปิดประตูห้องตรงหน้า เพื่อให้ขลุ่ยเข้าไปทันที

เสียงหัวใจแทบจะหลุดออกมาเต้นอยู่ข้างนอก เพราะจากลางสังหรณ์บ่งบอกว่าคนต่อไปที่จะได้พบคือนายหัวตัวจริงแน่นอน

ตุ๊บ!

จู่ ๆ ร่างเปลือยเปล่าของชายปริศนาก็กลิ้งหลุน ๆ มาหยุดอยู่ตรงปลายเท้าของขลุ่ย ในสภาพเปลือยล่อนจ้อน

“ไปซะ!” แค่เสียงไล่ก็ทำให้ขลุ่ยหน้าซีดแล้ว แถมการเจอกันครั้งแรกยังน่ากลัวขนาดนี้ หนำซ้ำตามตัวของชายปริศนากลับมีรอยเหวอะหวะเหมือนถูกเฆี่ยนตีด้วยอะไรบางอย่างมาหนักหน่วง

ใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาชะงักเมื่อเจอเข้ากับขลุ่ย ไม่พูดไม่จา รีบเก็บข้าวของและเสื้อผ้าที่ตกกระจัดกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว

“ทำไมมึงยังไม่ไปอีก ห้ะ! อยากโดนเฆี่ยนอีกหรือไง!” ทันใดนั้นร่างสูงใหญ่กำยำของของอิฐ หรืออิทธิกร วรวัฒน์ภักดี นายหัวเกาะสัมปทานรังสิมันต์รังนกที่ร่ำรวยที่สุดของจังหวัดภาคใต้ ใบหน้าคมเข้มมีหนวดเครารับกับสันกรามโดดเด่นเดินเข้ามา พร้อมหยุดมองชายหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาใหม่ 

“หึ มาได้เวลาจริง ๆ” เสียงแม้จะเบา แต่ขลุ่ยกลับได้ยินชัดเจน

“...” ขลุ่ยเดินตามแผ่นหลังกว้างอย่างคนเจียมเนื้อเจียมตัว มือบางเย็นเฉียบพลางจับกระเป๋าข้างตัวเอาไว้แน่น

“ปิดประตู แล้ววางกระเป๋าไว้ เสร็จแล้วมานั่งข้างกู…ตรงนี้”

“...ครับ” ขลุ่ยทำตามอย่างว่านอนสอนง่าย และไม่คิดมีปากเสียงใด ๆ

“ชื่ออะไร” มือหยาบที่เพิ่งวางแส้ลงเชยใบหน้าเรียวยาวได้รูปขึ้นมา พร้อมถามเสียงเรียบ

“ผะ…ผมชื่อขลุ่ยครับ” อิฐเลิกปลายคิ้ว เมื่อฟังจากน้ำเสียงคาดว่าคงจะกลัวเขาอยู่ไม่น้อยทีเดียว

“ถอดเสื้อผ้าออก แล้วมาทำหน้าที่ของมึงซะ!” ขลุ่ยตกใจ ดวงตาเบิกกว้าง แม้จะเตรียมตัวมาแล้วว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ก็ไม่คิดว่าจะรวดเร็วถึงปานนี้

“...” ร่างผอมบางยังคงยืนนิ่งเป็นหุ่น จนคนที่ยืนรออยู่เริ่มหัวเสีย

“จะยืนบื้ออีกนานมั้ย มาทำหน้าที่ของมึงสิ ไอ้เด็กเหลือขอ!” คำพูดลดทอนศักดิ์ศรีทำให้ขลุ่ยน้ำตาหลั่งรินลงมา ก่อนค่อย ๆ หลับตาลงแกะกระดุมเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละเม็ด

“...ฮึก…ฮือ”

ฟึ่บ!

“เอ๊ย! ร้องทำเหี้ยอะไร หนวกหูชะมัด” อิฐหยิบแส้ข้างกายฟาดลงบนโต๊ะ เพื่อบอกให้เด็กใหม่ตรงหน้าเงียบลง

ก่อนเสื้อผ้าบนตัวของขลุ่ยจะค่อย ๆ กองอยู่บนพื้น จนกระทั่งเปลือยเปล่า ดวงตาคมเข้มที่กำลังไล่มองอย่างพิจารณา เนื่องจากเด็กคนนี้ค่อนข้างตรงสเปคเขามาก แม้จะผอมบางไปสักหน่อย แต่ก็นับว่าถูกใจมากเลยทีเดียว ไม่คิดว่าแค่ลูกหนี้จน ๆ คนหนึ่งจะมีหน้าตาสวยปานน้ำผึ้งขนาดนี้

“นั่งลง แล้วปรนเปรอให้กู” ร่างเปลือยเปล่าค่อย ๆ นั่งลงอีกครั้งตามคำสั่ง 

“ตะ…ต้องทำยังไง ผะ…ผมทำไม่เป็น” อิฐนิ่วหน้าราวกับนึกรำคาญ ก่อนดึงปลายซิปรูดลง พร้อมแท่งแกนกายขนาดใหญ่จ่ออยู่ตรงหน้า

“ขนาดนี้แล้ว คงไม่ต้องให้กูสอนอีกหรอกนะว่าต้องทำไง” ขลุ่ยค่อย ๆ ยืนฝ่ามือเข้าไปจับ พลางรวบจนเต็มมือ จากนั้นโน้มใบหน้าเผยอปากอ้าออกกว้างให้สิ่งใหญ่กว่าเข้ามา

“อ่าห์…อุ่นชะมัด” อิฐเชิดหน้ารับพลันปล่อยเสียงครางราวกับพอใจ ในขณะที่ขลุ่ยต้องกลั้นใจฝืนทำต่อไปทั้งน้ำตา

กึ้ด!

“แม่งเอ๊ย…! ระวังฟันหน่อยสิวะ!” คราวนี้อิฐถึงขั้นผลักขลุ่ยออก พร้อมตบเข้าซีกแก้มเต็มฝ่ามือ จนร่างผอมบางล้มลงไปกองอยู่บนพื้น

ตุ้บ! เพี้ยะ!

“โอ๊ย!” เสียงของขลุ่ยร้องด้วยความเจ็บ 

“มึงมานี่เลย! กูชักทนไม่ไหวละ!” อิฐลากคนมาใหม่โดยไม่คิดออมแรง ก่อนพาร่างผอมบางข้ามมาอีกฟากของห้อง ซึ่งเต็มไปด้วยอุปกรณ์หลากหลายวางเอาไว้เต็มไปหมด แถมยังมีกลิ่นเลือดเจือจางอยู่ จนต้องย่นจมูกหนี และคาดว่าคงเป็นของคนก่อนหน้านี้แน่ ๆ

จากนั้นรีบผลักขลุ่ยล้มลงบนเตียง แส้ที่หยิบติดมือมาถูกฟาดลงตามลำตัวของร่างเปลือยเปล่า จนขึ้นรอยริ้วแดง แต่กลับเป็นภาพที่คนกระทำมองแล้วรู้สึกพออกพอใจ

ฟึ่บ! เพี้ยะ! 

“อะ โอ้ย! ผะ…ผมเจ็บ”

“...มึงเป็นแค่สัตว์ที่กูซื้อมาระบาย ฉะนั้นเงียบปากไปซะ ก่อนกูจะไม่ใจดีอีก!” คำขู่ของคนที่ขึ้นชื่อว่านายหัวทำให้ขลุ่ยต้องกัดฟันทนต่อไปด้วยความเจ็บปวด

ร่างสูงกำยำยืดกายเตรียมพร้อม จากนั้นจึงตามทาบทับร่างผอมบางที่กำลังนอนอยู่บนเตียง และไม่รอให้ขลุ่ยได้ตั้งตัว รีบพลิกกายให้หันหลังกลับ

“โก่งก้นขึ้น กูทำไม่ถนัด” กายที่เปื้อนไปด้วยรอยแดงรีบพยุงกายทำตามทันที อิฐไม่รอช้า สอดแท่งร้อนเข้ากระแทกกระทั้น จนขลุ่ยต้องพยายามถอยกายหนี

“อะ…โอ๊ย! จะ…เจ็บ” เสียงร้องของขลุ่ยไม่ได้ทำให้อิฐหยุดลง หนำซ้ำกลับยิ่งเป็นตัวกระตุ้นอารมณ์อย่างดีด้วยซ้ำไป

มือใหญ่ขยุ้มปลายผมของเด็กหนุ่มให้เชิดขึ้น ราวกับต้องการระบายความกระสันของตัวเองลงไป ร่างผอมบางของโยกคลอนตามจังหวะกระทบ กลิ่นเลือดคาวคละคลุ้งจนแทบสำรอก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตรงนั้นบอบช้ำขนาดไหน

“...อ่าส์ ตอดรัดแน่นชะมัด” เสียงกระทบเนื้อด้วยความรุนแรง รัวเป็นจังหวะถี่ ๆ สุดท้ายก็ปลดปล่อยออกมา จนเต็มช่องทางล้นทะลักไหลเต็มผ้าปูเตียง พร้อมหยดเลือดจาง ๆ ตามเรียวขาอย่างช้า ๆ ราวกับร่องรอยประจักษ์ของความโหดร้ายที่เพิ่งผ่านพ้น

ร่างกำยำของอิฐมองดูเด็กหนุ่มที่กำลังนอนด้วยกายบอบช้ำอย่างไม่เหลียวแล ก่อนเดินออกไปสูดอากาศนอกหน้าต่าง หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ พร้อมพ่นออกราวกับผ่อนคลาย

“...อึก…ฮือ…ฮือ” เสียงสะอื้นไห้ยังคงดังต่อเนื่อง ก่อนพยายามลุกจากบนเตียง แต่เพราะไม่ไหว ขาแข้งอ่อนแรง จนสะดุดล้มบนกองเลือดที่ไหลจากเรียวขาตัวเอง

อิฐทำเพียงปลายหางตามองตามเสียง ก่อนเดินกลับเข้ามาในห้องหยิบเสื้อผ้าตัวใหม่ขึ้นมาสวมใส่ จากนั้นเดินผ่านร่างผอมบางไปโดยไม่คิดสนใจแม้แต่น้อย

หยาดน้ำตาถูกปล่อยลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า พยายามขบคิดว่าที่มาอยู่ตรงนี้ตัดสินใจถูกหรือไม่ ความคิดวูบหนึ่งผุดขึ้นมา ต่อให้มีหนี้ล้นฟ้าแค่ไหน ตราบใดยังมีลมหายใจอยู่คงมีหนทางรอด กลับกันหากยังอยู่ที่นี่ต่อไปอาจเหลือเพียงเถ้ากระดูกไว้ให้พ่อดูต่างหน้าก็เป็นได้