บทที่ 0007

"กรี๊ดดดด........นี่มัน!!!"

นางลอกคราบ...นางเป็นงูหรอ...เอ้ย..นางเป็นคนสินางเป็นคน หลินหลินเธอต้องตั้งสติ.....

ความเจ็บปวดที่เพิ่งผ่านพ้นไปยังคงทิ้งร่องรอยไว้บนร่างกาย ผิวหนังที่หลุดลอกเป็นแผ่น ๆ ทำให้หลินหลินอดคิดถึงงูที่ลอกคราบไม่ได้ ความรู้สึกแสบร้อนยังคงติดตรึงอยู่บนผิวหนังทุกตารางนิ้ว เหมือนถูกไฟลนแผดเผาจนแทบสลาย

หลินหลินค่อย ๆ ลูบไล้ไปตามแขนเรียวอย่างระมัดระวัง ผิวหนังเก่าที่แห้งกร้านและหมองคล้ำกำลังถูกผลัดออกไปทีละน้อย เผยให้เห็นผิวใหม่ที่ขาวเนียนสวยราวกับไข่มุกเบื้องล่าง ความเจ็บปวดเริ่มจางหายไป แทนที่ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและประหลาดใจ

"กระจก"

หลินหลินพึมพำเรียกหาสิ่งที่จะสะท้อนภาพของเธอในตอนนี้

พรึบ! กระจกขนาดไม่ใหญ่มากปรากฏขึ้นเบื้องหน้า หลินหลินมองภาพสะท้อนของตัวเองด้วยความตกตะลึง นางงดงามกว่าดาราจีนในยุคของนางเสียอีก งามแบบไม่น่ามีอยู่จริงบนโลก

"งานพอ ๆ กับเล่อปาเลยอิอิ"

หลินหลินเหม่อมองภาพที่ปรากฏอยู่ เหมือนนางมองสาวงามล่มเมือง ร่างกายสวยงามที่สมส่วนรับกัน เครื่องหน้าทั้งห้า งดงามไร้ที่ติ ทุกอย่างลงตัวเหมือนสวรรค์สร้าง ผิวเนียนขาวใส ใบหน้าเรียวรีรูปไข่ ดวงตายคมดุจหงส์ จมูกโด่งสันได้รูป แพขนตางอนงามดุจขนนก ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ ชวนให้น่าสัมผัส

แต่พอหลินหลินนึกถึงความเจ็บปวดที่ได้รับก็สยดสยองมากเช่นกัน มันเหมือนกับร่างกายของเธอกำลังถูกสร้างขึ้นมาใหม่ทุกอณูเนื้อ กระดูกทุกชิ้นถูกหลอมและจัดเรียง เส้นเลือดทุกเส้นถูกสร้างขึ้นมาใหม่ มันเป็นความเจ็บปวดที่เกินกว่าจะบรรยาย เป็นความเจ็บปวดที่ทำให้เธออยากจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ อีกครั้ง

หลินหลินทำความสะอาดเรือนร่างทุกสัดส่วนอย่างทะนุถนอม ลุกขึ้นจากน้ำ หยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่

"เอ... เหมือนนางสูงขึ้นนะเนี่ย"

หลินหลินหันกลับไปมองธารน้ำตกตรงหน้าอีกครั้ง นางแอบคิดนะว่านี่อาจจะเป็นน้ำตกวิเศษก็เป็นได้

"ไว้ค่อยถามระบบวันหลังดีกว่า"

หลินหลินกลับเข้าเรือนไม้ วันนี้เธออยากนอนในมิติ เมื่อร่างกายสัมผัสกับเบาะนอนที่แสนนุ่ม และกลิ่นที่คุ้นเคย หลินหลินก็หลับลึกทันที เธอไม่กังวลเพราะเวลาในนี้กับข้างนอกต่างกันมาก 1 วันข้างนอก เท่ากับนางใช้ชีวิตในนี้ได้ถึง 1 เดือน

หลินหลินหลับใหลโดยไม่รู้การเปลี่ยนแปลงภายในร่างกายของเธอแม้แต่น้อย หากเธอลืมตาขึ้นมาสักนิดเธอจะเห็นภาพน่ามหัศจรรย์ที่ลูกแก้วสีขาว สีฟ้า สีแดง และสีน้ำตาล ทยอยหลั่งไหลเข้าไปในตัวเธออย่างไม่ขาดสาย คนทั่วไปจะมีได้แค่ 1-2 ธาตุ แต่เธอกับมี 4 ธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ นั่นแปลว่าเธอสามารถใช้เวทได้ถึง 4 เวทเลยทีเดียว

หากมีใครรู้ว่าสตรีนางนี้เป็นผู้ใช้เวททั้ง 4 แผ่นดินคงต้องสั่นสะเทือนเพื่อตามหานาง แม้วันเวลาผันผ่านไปแต่หลินหลินยังคงหลับไหลไม่ตื่นขึ้นมา ร่างกายของหลินหลินยังคงดูดลูกแก้วเวทเข้าตัวอย่างต่อเนื่องไม่มีทีท่าที่จะหยุดแต่อย่างใด...

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! เสียงระเบิดดังขึ้นติดกัน 4 ครั้งทำให้หลินหลินรู้สึกตัวตื่น ตอนนี้ หลินหลินไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเธอนอนหลับในมิติ ยาวนานถึง 15 วัน

"ระบบ เสียงอะไร ทำไมเสียงเหมือนระเบิด ดังใกล้ตัวเธอขนาดนี้"

ระบบ: "เสียงการเปิดใช้ธาตุในตัวของผู้ถูกเลือกขอรับ ขอแสดงความยินดีด้วยขอรับ....ตอนนี้ผู้ถูกเลือกสามารถใช้เวททั้ง 4 ได้แล้วขอรับ"

หลินหลินปรับจูนข้อมูลที่เธอได้รับจากระบบมา เพราะเธอเพิ่งตื่นจึงโหลดข้อมูลช้า

"ห๊ะ.... 4 เวท นี่นางต้องเป็นลูกรักพระเจ้าแน่ ๆ ขอบคุณพระเจ้าเจ้าค่ะ หลินหลินจะใช้ชีวิตให้ดี ให้สมกับโอกาสที่ท่านมอบให้"

หลินหลินลุกขึ้นนั่งบนที่นอนบิดตัวไล่ความเมื่อยล้าเล็กน้อย นางลองรวบรวมสมาธิ กำหนดจิต ดิน น้ำ ลม ไฟ กำหนดสลับไปสักพัก ก็เห็นลูกแก้วทั้ง 4 อยู่ตรงจุดตันเถียน นางเพ่งสมาธิเข้าไปก็สัมผัสถึงลูกแก้วทั้ง 4 หากนางเพ่งสีแดง ร่างกายนางจะเริ่มร้อนขึ้น หากนางเพ่งสีฟ้า...

ร่างกายก็เย็นสบายเหมือนสายน้ำโอบอุ้มไว้ เมื่อเพ่งลูกแก้วสีขาวใบต่อไป นางกลับรู้สึกว่าตัวนางเบาไร้น้ำหนัก ล่องลอยอยู่ในอากาศราวกับไร้แรงโน้มถ่วง

หลินหลินย้ายจิตไปที่ลูกแก้วสีน้ำตาลลูกสุดท้าย ลูกนี้นางสัมผัสได้ถึงความหนักแน่นและแข็งแกร่ง มั่นคงดุจขุนเขา เมื่อสำรวจลูกแก้วทั้ง 4 จนพอใจแล้ว หลินหลินก็ถอนสมาธิออกมาทันที

นางถามระบบว่านางนอนไปกี่ชั่วโมงแล้ว เมื่อได้คำตอบหลินหลินกลับต้องตกใจว่านางนอนนานขนาดนั้นได้ยังไงกัน แต่นางก็ขี้คร้านจะหาคำตอบ โลกนี้มันมหัศจรรย์ตั้งแต่ที่นางมาอยู่ที่นี่แล้ว

วันนี้หลินหลินเลือกใส่ชุดสีขาวไล่สีผสมกับสีเทาเงิน มีความพริ้วไหวระยิบระยับในเนื้อผ้า ชุดนี้เป็นชุดเวทระดับสูง ป้องกันการโจมตีระดับสูงสุด สามารถทำความสะอาดตัวเองได้ และปรับสภาพให้เป็นอุณหภูมิปกติ ผู้สวมใส่จะรู้สึกถึงอากาศสบายตลอดเวลา ชุดนี้นางซื้อมาจากระบบถึง 50 เหรียญทองเชียวนะ

เมื่อสวมใส่เสร็จแล้วหลินหลินก็เดินไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้งที่นางสั่งซื้อจากระบบมา หลินหลินเลือกจัดแต่งทรงผมอย่างง่าย ๆ โดยการรวบผมครึ่งหัวแบบไม่แน่น แล้วปักปิ่นหยกสีขาวระย้าโค้งตามทรงผม มือเรียวเอื้อมไปหยิบต่างหูที่เข้าคู่กับปิ่น

หลินหลินยิ้มให้กับตัวเอง การแต่งตัวจัดผมแบบนี้นางคิดว่าง่ายดี นางชอบ นางไม่ชอบอะไรที่ยุ่งยาก"

หลินหลินสังเกตเห็นกลางหน้าผากตนเองมีสัญลักษณ์บางอย่างปรากฏขึ้น แต่มันกลับเรืองแสง หากให้เดานางคิดว่าสัญลักษณ์นี้ไม่น่าจะมีใครมองเห็นแน่นอน

หลินหลินออกจากเรือนไม้มาตรวจสอบฟาร์มในมิติต่อ นางยังมีเวลาอีกมาก หลินหลินไม่รอช้า เธออยากรู้ว่ามีอะไรให้เธอซื้อบ้างนะ

เมื่อเห็นระบบปลดล็อกโรงไม้แปรรูป หลินหลินกดซื้อทันที นางอยากจะกระโดดกอดระบบ

โรงไม้แปรรูปอันนี้มันจะช่วยนางได้มาก เพราะนางกำลังคิดจะสร้างจวน....

เมื่อในฟาร์มไม่ได้มีอะไรให้ซื้อแล้ว หลินหลินก็มานั่งอัปเดตโกดังแทน ตอนนี้เนื้อสัตว์ในโกดังนางมีจำนวนมาก เรียกว่าเลี้ยงคนทั้งแคว้นได้เลย แต่นางไม่วางใจ นางเชื่อว่าในอนาคตนางต้องได้ใช้ของพวกนี้แน่นอน

วันนี้หลินหลินเลือกที่จะกินอาหารจากระบบ ในมิติของนางมีโรงงานแปรรูปอาหาร 1 โรง นางเคยสั่งทำอาหารต่าง ๆ ไว้มากมาย วันนี้มีโอกาสขอลองชิมสักหน่อย

หลินหลินเลือกซาลาเปาไส้หมูแดง 1 ลูก ไส้หมูสับไข่เค็ม 1 ลูก เกี๊ยวกุ้ง 1 ชาม เมื่อกดตกลง ของที่เลือกก็ปรากฏลอยอยู่ในอากาศตรงหน้าหลินหลินทันที

หลินหลินมองซ้ายขวา นางลืมซื้อโต๊ะกินข้าว ที่ชานหน้าเรือนที่นี่ไม่มีที่นั่งกินข้าวเลย ทั้งในอดีตและปัจจุบัน มีแต่โต๊ะทรงกลมเล็ก ๆ วางถ้วยน้ำชาเท่านั้น

หลินหลินปล่อยให้อาหาร 2 อย่างลอยอยู่อย่างนั้น นางเลือกเข้าระบบไปหาโต๊ะกินข้าวก่อน เลือกไม่นานก็เจอโต๊ะไม้พร้อมเก้าอี้ เรียบ ๆ แต่ดูหรู โต๊ะชุดนี้ในระบบขายอยู่ 10 เหรียญทอง

หลินหลินจัดการซื้อทันที เมื่อโต๊ะพร้อมแล้วหลินหลินแค่คิด อาหารทั้งหมดก็ลอยมาอยู่บนโต๊ะทันที หลินหลินงงว่าเธอไม่ต้องสั่งการผ่านระบบหน้าจอหรอ ก็มีเสียงสวรรค์ของระบบอธิบายทันที

ระบบ: "ของที่อยู่ในมิติท่านไม่ต้องสั่งการผ่านจอขอรับ แต่ของที่ท่านจะซื้อใหม่ อัพเดตหรือขายออก แลกเปลี่ยน รวมทั้งติดต่อกับผู้ถูกเลือกรายอื่น จำเป็นต้องสั่งการผ่านจอระบบขอรับ"

หลินหลินลองดู นางตั้งจิตเปลี่ยนชุด แค่นึกถึงชุดในตู้อีกชุด บนร่างของนางก็เกิดการเปลี่ยนแปลงทันที

"เจ๋ง......."

หลินหลินกลับไปใส่ชุดเดิม และลองสั่งเก็บเกี่ยวสตรอว์เบอร์รี ทันใดนั้นสตรอว์เบอร์รีก็ถูกเก็บเกี่ยวเข้าไปยังโกดัง

" ขอบคุณระบบ มันสะดวกสบายขึ้นเยอะเลย"

ระบบ : "เป็นเพราะผู้สร้างอัพเดตระบบของผู้ถูกเลือก ระบบเลยได้อัพเกรดไปด้วยขอรับ" (เขาจะบอกนางได้ยังไง... ว่าขนาดระบบยังแอบคิดว่านางต้องเป็นลูกรักผู้สร้างแน่ ๆ)

หลินหลินมองดูซาลาเปาอวบอ้วนตรงหน้า

"น่ากินจัง"

เมื่อหลินหลินหยิบซาลาเปาขึ้นมากัด ร่างบางหลับตายิ้มพริ้มไปกับรสชาติที่ได้

"มันอร่อยมากๆ"

รสชาตินี้เหมือนในภัตตาคารอาหารจีนระดับ 5 ดาวเลย แป้งของซาลาเปานุ่มฟู กัดไปเจอกับไส้หมูแดงทรงเครื่องที่ทีรสหวานเค็มกำลังพอดี กลิ่นเครื่องเทศตีขึ้นจมูกทำให้หลินหลินรู้สึกได้ถึงความลงตัวของรสชาติ

"แค่ก ๆ ๆ น้ำ ขอน้ำหน่อย"

ในมือของหลินหลินปรากฏกระบอกไม้ไผ่ใส่น้ำขึ้นมาทันที หลินหลินรีบดื่มน้ำลงไปทันที นี่นางไม่ได้สำลักนะ นางแค่รีบกลืนเพราะอยากกัดคำต่อไปแค่นั้น

“ฮ่า ๆ ๆ"

ขนาดนางที่กินอาหารเลิศรสมานับไม่ถ้วนยังรู้สึกว่ามันอร่อยขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงคนในยุคนี้เลย นางต้องขายดีมากแน่ ๆ

“ฮ่า ๆ ๆ เงินจ๋า รอแม่ก่อน"

หลินหลินตักเกี๊ยวกุ้งมาชิม

"โอ้ว.... ใส่กุ้งเป็นตัวเลยหรือนี่ ดีจัง อึ้ย..... อร่อยมาก"

มืออีกข้างเอื้อมไปหยิบซาลาเปาไส้หมูขึ้นมากัด...

"สุดยอด.... มันสุดยอดมาก”

ข้างในหมูก้อนใหญ่มาก ตรงกลางมีไข่เค็มด้วย รสชาติกลมกล่อมลงตัว

ทำไมอาหารจากระบบถึงอร่อยขนาดนี้นะ ถ้าไม่ติดว่านางกินไม่หมดนางจะสั่งอย่างอื่นมาลองกินอีก หลินหลินนั่งกินไปจนหมด ปกตินางไม่กินเยอะขนาดนี้ แต่มันอร่อยมาก

“ หยุดกินไม่ได้เลย"

ร่างบางเอามือลูบท้องและตบเบา ๆ

"เห้อ... อิ่มลุกไม่ขึ้นเลย"

หลินหลินอยากรู้ว่าในระบบอัปเดตโรงงานแปรรูปอาหารให้ทำอาหารอะไรไว้อีกบ้าง จึงเข้าไปดูที่หน้าจอ

"หืม.... มีหมด ของเยอะมาก ทั้งไทย จีน ฝรั่ง กิมจิผักดองเกาหลี ก็ยังมี ฮ่า ๆ ๆ ระบบฉันรักนายนะ รักมาก"

ระบบ : "ข้าน้อยก็รักผู้ถูกเลือกขอรับ" (ระบบเขินอาย)

หลินหลินไม่ได้รับรู้ว่าตอนนี้ระบบเขินอายอยู่ จึงไม่ได้ล้อเลียนอะไรไป หากรู้นางคงไม่ปล่อยไปแน่...

หลินหลินเลื่อนดูของในโรงงานแปรรูป มีสินค้าหลายตัวที่นำไปขายข้างนอกมิติได้ เช่น ไข่เค็ม ผักดอง ปลาตากแห้ง ปูดอง หอยดอง เธอจะขายให้ใคร...ขายที่ไหนดี คงต้องคิดให้รอบครอบกว่านี้ จากที่เถ้าแก่ร้านแจกันบอกมา เธออยากลงใต้ เธอชอบทะเล..ไว้เธอจะวางแผนสอบถามคนที่นี่อีกที ทะเลจ๋า...รอแม่ก่อน......