ตอน 14 ตัดไฟแต่ต้นลม

คุณหญิงพลอยสีไม่ได้พูดเล่นตอนที่บอกว่าให้แม่ครัวทำอาหารไว้หลายจานทั้งแกงทั้งผัดจนเต็มโต๊ะรับประทานอาหาร หลายจานเป็นอาหารที่ธามโปรดปรานเป็นพิเศษ ไข่มุกอดค่อนไม่ได้

“กินกันแค่สี่คนจริง ๆ หรือคะ หรือว่าพวกพี่ ๆ จะมาด้วย”

“วันนี้ก็แค่สี่คนนี่แหละ พวกพี่ ๆ แกติดราชการกันทั้งสามคน ถ้ามาได้แม่คงให้ทำไว้เยอะกว่านี้ โดยเฉพาะพวกขนมนมเนย พวกหลาน ๆ แกน่ะกินทีอย่างกับพายุบุแคม”

“ไม่มาน่ะดีแล้ว วิ่งโวยวายกันเป็นลิงเป็นค่าง น่ารำคาญ”

หญิงสาวบ่นเบา ๆ แต่ก็ดังพอจะให้คุณหญิงพลอยสีหน้าตึง

“นี่หรือเปล่าแกถึงไม่ยอมมีลูกให้ธามเขาสักที เพราะแกเกลียดเด็กหรือยังไง”

คนเป็นลูกสาวที่กำลังยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นจิบ ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับด้วยรอยยิ้มเยือกเย็นแต่แววตาแข็งกระด้าง

“คุณแม่อยากรู้เหตุผลจริง ๆ ที่เพิร์ลไม่อยากมีลูกหรือเปล่าล่ะคะ เพิร์ลจะได้บอกว่า...ทำไม”

คุณหญิงพลอยสีหน้าตึงทันที ธามเองก็ยังรู้สึกแปลกใจ

พล.อ.เขมราชรีบเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเข้ม

“พอเถอะคุณหญิง มาพูดเรื่องเครียด ๆ ตอนนี้ อาหารจะไม่อร่อยกันพอดี... กินข้าวกันดีกว่า ธาม...คุณหญิงแม่เขาสั่งให้ทำยำถั่วพูไว้ให้ ถั่วพูพ่อปลูกเองอยู่ในสวนข้างบ้านนี้เลยนะ ลองกินสิ”

“ขอบคุณครับคุณพ่อ”

ชายหนุ่มเอื้อมตักอาหารให้พ่อตาแม่ยาย ก่อนจะตักให้ตัวเอง ไข่มุกก็ไม่ได้หวังให้ธามแสดงละครด้วยการแกล้งเอาอกเอาใจเธอหรอก... แต่บางครั้งก็อดแปลบปลาบในใจไม่ได้ที่เห็นเขามองข้ามเธอไปแบบนี้ ที่ธามยังยอมมาเยี่ยมเยือนพ่อกับแม่ของหล่อนบ้างในทุก ๆ เดือนก็เพราะเห็นแก่ท่านทั้งสองและเห็นแก่สายสัมพันธ์ของสองตระกูลที่มีมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายาย ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับความพึงพอใจของหล่อนในฐานะภรรยาเลยทั้งสิ้น

ไข่มุกรู้ดีว่าสำหรับธาม... แม้ทะเบียนสมรสยังคงสถานะตามกฎหมาย แต่เธอก็ไม่ใช่ภรรยาของเขาอีกแล้ว เขาแค่ยังทนอยู่จนกว่าเธอจะยอมเซ็นใบหย่า หรืออาจจะจนกว่าเขาไม่อยากทนอีกต่อไปแล้วลุกขึ้นมาฟ้องหย่าเธอเองในสักวัน

* * * * *

เมื่อกลับถึงบ้านธนกิจในตอนเย็น  ธามก็ตรงเข้าไปในห้องทำงาน ส่วนไข่มุกก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วขับรถเบนซ์สีขาวมุกของเธอออกจากบ้านไปโดยไม่ต้องรายงานสามีว่าจะไปทำอะไร ไปที่ไหน หรือไปกับใคร...

ธามก็รู้ว่าตัวเองเลือดเย็นที่ทำเหมือนไข่มุกไร้ตัวตน... แต่นั่นเพราะเขาเบื่อที่จะทุ่มเถียงเรื่องเดิมกับเธอซ้ำ ๆ

เถียงกันเรื่องมีลูก เรื่องหย่า เรื่องเธอไม่ยอมเซ็นใบหย่า แล้วก็วนกลับมาเรื่องขอให้เธอมีลูกอีก...

วนไปเวียนมาจนธามเอียนแทบจะอาเจียนในบางที

แต่คืนนี้แปลก ธามใจเต้นขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าไข่มุกขับรถออกจากบ้านไปแล้ว และเป็นไปได้มากที่เธอจะกลับมาอีกทีก็จนกว่าจะตอนเที่ยง ๆ ของวันพรุ่งนี้

อาจเพราะไม่เคยทำตัวลับลมคมใน ไม่เคยทำอะไรไม่ซื่อสัตย์

ชายหนุ่มจึงตื่นเต้นตอนที่กดเบอร์โทรศัพท์โทรหา...ศีตลา

เขาก็ไม่อยากหาคำตอบให้ตัวเองว่า แค่โทรหาเด็กสาวคนนั้น คนที่อายุน้อยกว่าเขามากกว่าหนึ่งรอบ แถมยังไม่มีกิริยาเย้ายวนอะไรเลยสักนิดเดียว... ทำไมหัวใจเขาจึงได้เต้นแรงถึงขนาดนี้

ปลายสายดังอยู่ไม่กี่ที ศีตลาก็กดรับ

“สวัสดีค่ะคุณธาม...”

“ลูกตาลใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ ตาลเอง”

“ขออภัยนะที่ฉันโทรมาป่านนี้...” เพราะมารยาทปกติ หลังห้าหกโมงเย็นไปแล้ว ธามจะไม่โทรศัพท์หาใครยกเว้นแม่กับเลขาฯ ของเขา

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณธามมีธุระอะไรหรือคะ”

“ฉันแค่...อยากถามเรื่องพี่ชายของเธอ ศักดิ์สยามน่ะ เขาติดต่อเธอมาบ้างไหม เขาสบายดีหรือเปล่า”

ถ้าธามสามารถมองเห็นหน้าของศีตลาได้ตอนนี้ คงจะเห็นว่าเธอกำลังยิ้มโล่งใจ ตอนแรกหญิงสาวนึกว่าเขาจะโทรมาบอกข่าวร้าย หรือบอกยกเลิกสัญญาเสียอีก

“ติดต่อค่ะ พี่ต้นเริ่มงานใหม่ได้สัปดาห์กว่า ๆ แล้ว พี่บอกว่าเจ้านายของพี่ใจดีมาก...ทุกคนในไร่ก็ดีมาก... คุณธามคะ พี่ต้นยืนยันกับตาลว่า จะไม่มีวันให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย พี่จะดำเนินชีวิตด้วยสติ จะไม่ให้คุณธามกับนายจ้างคนใหม่ที่ชื่อว่าคุณเสือต้องผิดหวังอีกเด็ดขาด”

“งั้นหรือ เขาบอกกับเธออย่างนั้นหรือ”

ธามพึมพำถามกลับไป แต่ใจลอยไปถึงเรื่องอื่น

แต่ศีตลาตอบกลับมาอย่างหนักแน่น

“ใช่ค่ะ พี่ต้นกับตาล...เราสองพี่น้องรู้สึกขอบคุณคุณธามมากจริง ๆ ที่ยังให้โอกาสพี่ต้น และยังช่วยรับรองกับคุณเสือ... ไม่อย่างนั้นพี่ต้นก็อาจจะไม่ได้ทำงานในที่ดี ๆ แบบนั้นอีก”

เสือ...หรือปีขาล เพื่อนรักของธามที่ทำไร่อยู่ที่เชียงราย จะเรียกว่าเขาตั้งใจฝากงานให้ศักดิ์สยามก็ไม่ผิดนัก โชคดีที่ปีขาลยังต้องการคนทำงานธุรการและบัญชีเพิ่ม จึงตอบรับให้ศักดิ์สยามเข้าทำงานอย่างรวดเร็ว โดยมีทั้งที่พักและอาหารสามมื้อให้เพราะต้องไปทำงานที่ไร่ที่เชียงราย

ก่อนเดินทางไป ศักดิ์สยามยกมือไหว้ธามอยู่หลายครั้ง และยืนยันด้วยดวงตาแดงก่ำ...

‘ผมกราบคุณธาม ขอบพระคุณที่คุณธามให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมสาบานด้วยชีวิตว่าจะไม่มีวันทรยศความไว้ใจของคุณและคุณเสือ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ ผมจะไม่มีวันทำอะไรที่ไม่ซื่อสัตย์ ปากกาด้ามเดียวผมก็จะไม่หยิบถ้าคุณไม่อนุญาต...’

‘ฉันเชื่อนาย เหมือนที่น้องสาวของนายเชื่อ อย่าทำให้ลูกตาลน้องสาวนายผิดหวังก็แล้วกัน’

‘แต่ว่า ก่อนไปผมมีเรื่องหนึ่งที่ยังไม่แน่ใจ ผมขออนุญาตถามคุณธามได้ไหมครับ’

‘ถามมาสิ’

‘เอ่อ เรื่องของน้องสาวผม ตอนอยู่ที่โรงพยาบาล คุณเพิร์ลบอกว่า คุณธามกับน้องผม...ยัยลูกตาล ทำข้อตกลงกัน…’

ธามไม่อยากรู้ว่าไข่มุกพูดจาร้ายแรงกว่าความเป็นจริงไปแค่ไหนและเขาก็จะไม่ถาม ชายหนุ่มเพียงแต่เอื้อมมือไปตบไหล่ศักดิ์สยามที่ตัวเตี้ยกว่าเขาเล็กน้อย ก่อนจะตอบไปว่า

‘ไม่ว่าเพิร์ลจะพูดอะไร นายไม่ต้องใส่ใจ ลบทิ้งจากสมองออกไปได้เลย... รู้แค่ว่าระหว่างที่นายไปทำงานที่เชียงราย และน้องสาวของนายอยู่ที่นี่ ฉันจะเป็นผู้ปกครองและดูแลเขาเองจนกว่าเขาจะเรียนจบ’

‘จะ...จริงหรือครับ’

‘จริง ฉันเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ถือเสียว่าฉันมีน้องสาวนายเป็นตัวประกันก็แล้วกัน ถ้านายทำอะไรผิด คงรู้ใช่ไหมว่าฉันสามารถทำอะไรกับน้องสาวนายก็ได้’

ศักดิ์สยามกลืนน้ำลาย เพราะวูบหนึ่งทั้งแววตาและน้ำเสียงของธามมันดูจริงจังเหลือเกิน

แต่วินาทีต่อมา ท่านรองฯ หนุ่มก็หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เอื้อมมือตบไหล่ศักดิ์สยามที่ตัวเตี้ยกว่าไปสองสามที

‘ฉันพูดจริง ที่บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงเขา จากนี้ไปฉันจะถือว่าน้องสาวนายก็ไม่ต่างจากพนักงานคนหนึ่งของฉัน เขาจะไม่มีวันโดนใครรังแกหรือเอารัดเอาเปรียบ...ทนายของฉันจะช่วยดูแลจนกว่าเขาจะเรียนจบ แค่นี้มากพอไหมที่จะให้นายไปทำงานที่เชียงรายโดยไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง’

‘ครับ มากพอแล้วครับ ขอบพระคุณครับคุณธาม ขอบคุณมากจริง ๆ’

ศักดิ์สยามยกมือไหว้ท่วมหัวอีกครั้ง  เชื่อมั่นว่าน้องสาวของเขาจะต้องปลอดภัยถ้ามีคนอย่างท่านรองฯ รับปากว่าจะดูแล

ชายหนุ่มดึงความคิดกลับมาที่ปัจจุบัน ศีตลายังอยู่อีกฟากของปลายสาย แวบหนึ่งที่ธามเกือบจะออกปากชวนเธอออกไปหาอะไรหาร้านนั่งดื่มหรือนั่งฟังเพลง แต่สำนึกชั่วดีสั่งห้ามได้ทัน ศีตลาเพิ่งจะอายุ 19 และที่ทำสำคัญกว่าคือเขา ‘สัญญา’ กับเธอไว้แล้ว...

ระหว่างเธอกับเขา จะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนกว่าหญิงสาวจะอายุครบ 20 ปีและต้องเรียนจบปริญญาตรีด้วยหนึ่งใบ

“คุณธามคะ ฮัลโหล”

ศีตลาเรียกชื่อชายหนุ่มอย่างไม่แน่ใจเมื่อเห็นเขาเงียบไป

“ฉันโทรมาถามแค่นี้แหละ ดีใจที่ได้ยินว่าพี่ชายเธอมีความสุขกับงานใหม่ แล้วก็...อย่าลืมว่าตอนนี้ศักดิ์สยามให้ฉันเป็นผู้ปกครองเธอแล้ว ไม่ว่าเธอจะมีเรื่องอะไร สามารถติดต่อฉันหรือเลขาฯ ของฉันได้ทันที”

“ค่ะ ตาลทราบค่ะ ขอบพระคุณคุณธามมาก ๆ นะคะ”

“อืม ตั้งใจเรียนแล้วก็...” ธามกลืนคำว่า ฝันดี เอาไว้ เพราะมันคงดูประหลาดชอบกล

“ตั้งใจเรียนแล้วก็ไปพักผ่อนซะ เด็ก ๆ ไม่ควรนอนดึก”

พูดจบชายหนุ่มก็กดวางสายโดยไม่รอให้อีกฝั่งตอบอะไรกลับมา เพิ่งรู้ตัวว่าหัวใจเต้นแรง เห็นทีเขาจะต้องลบหมายเลขโทรศัพท์ของเด็กสาวออกจากเครื่อง และให้เลขาฯ หรือทนายเท่านั้นที่เป็นฝ่ายติดต่อหากมีธุระปะปังอะไร

เพราะตอนนี้ศีตลาก็ไม่ต่างอะไรกับผลไม้ต้องห้าม... แต่ธามจะไม่มีวันทำลายความไว้วางใจที่สองพี่น้องนั้นมีให้

เขาจะต้องยุติการติดต่ออย่างเป็นส่วนตัวกับเธอตั้งแต่วินาทีนี้ไป เพื่อเป็นการตัดไฟแต่ต้นลม