บทที่ 11 กลับเมืองหลวง

ในขณะที่ทางเรือนเหมันต์กำลังคิดถึงเรื่องการหย่าร้าง ทางด้านชายแดนทางใต้ของแคว้นเหลียนกลับมีเรื่องที่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งรู้สึกประหลาดใจ หลี่เสวียนองค์ชายรองแคว้นเหลียนนำกองกำลังจำนวนหนึ่งมาสับเปลี่ยนกำลังพลที่ชายแดน แถมยังนำราชโองการลับจากเมืองหลวงมามอบให้ซ่งเหวินจิ้งด้วย

“ฝ่าบาททรงมีพระบัญชาให้ท่านรีบกลับเมืองหลวง ช่วงนี้ฉินอ๋องมีความเคลื่อนไหวที่ผิดปกติ จึงทรงอยากให้เจ้าลักลอบกลับเมืองหลวงเพื่อไปสืบหาเบาะแสอย่างลับๆ ว่าใช่ฉินอ๋องได้คิดก่อการกบฏหรือไม่” คำพูดของหลี่เสวียนและพระอักษรในราชโองการทำให้ซ่งเหวินจิ้งพลันขมวดคิ้ว

“เหตุใดจึงต้องเป็นกระหม่อมด้วย” คำถามของเขาทำให้องค์ชายรองแย้มพระสรวลออกมา

“น่าจะทรงเห็นใจเจ้า ที่แต่งงานได้ไม่กี่เดือนก็ต้องจากบ้านมาไกลถึงสามปี ยามนี้สมควรจะกลับไปเยี่ยมเยียนฮูหยินของเจ้าได้แล้วกระมัง” เมื่อองค์ชายรองหลี่เสวียนตรัสเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็แค่นหัวเราะออกมา

“ฝ่าบาทน่ะหรือจะทรงเห็นใจกระหม่อม ทรงตรัสมาตามตรงเถิดว่าที่เมืองหลวงเกิดเรื่องใดขึ้น” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้องค์ชายรองจึงได้ตรัสออกมาด้วยสีพระพักตร์ที่เต็มไปด้วยความผ่อนคลาย

“ก็แค่เสด็จอาของข้ามีการโยกย้ายกองกำลังอย่างผิดปกติ อีกทั้งยังทรงใช้ข้ออ้างว่าเสด็จย่าทรงประชวรถวายฎีกาขอเข้าเมืองหลวง คำว่าความกตัญญูทำให้เสด็จพ่อทรงต้องพระราชทานอนุญาต แต่แท้จริงแล้วทรงไม่สบายพระทัยเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก จึงได้ทรงมีพระดำรัสให้ข้ามารับตัวเจ้ากลับเมืองหลวงด้วยตนเอง” เมื่อองค์ชายรองทรงตรัสเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็พลันยิ้มออกมา

“ส่งเยี่ยหลินมาก็ได้แล้ว แต่องค์ชายรองทรงเสด็จมาด้วยพระองค์เองเช่นนี้ออกจะดูให้เกียรติกระหม่อมจนเกินไปหรือไม่” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้เยี่ยหลินที่ยืนฟังอยู่ยิ้มออกมาในทันที

“อย่าใช้คำว่าให้เกียรติ ต้องใช้คำว่าอยากรู้อยากเห็นเสียมากกว่า พอได้ยินว่าสุ่ยฮองเฮาทรงพระกันแสงเรื่องที่มารดาของเจ้าตัดสินใจลงโทษสุ่ยอี้โหรวอย่างไม่เป็นธรรม แถมพอได้รู้สาเหตุที่สุ่ยอี้โหรวถูกลงโทษ องค์ชายรองก็รีบเสด็จตามข้ามาหาเจ้าด้วยพระองค์เองในทันที” คำพูดของเยี่ยหลินทำให้ซ่งเหวินจิ้งขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ

“ท่านแม่ของข้าหรือจะลงโทษสุ่ยอี้โหรว พวกนางเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย แม้แต่คำพูดของข้าท่านแม่ยังไม่ยินดีจะเชื่อฟังแต่กลับยินยอมฟังแต่คำพูดของสุ่ยอี้โหรว แล้วยามนี้เกิดเหตุอันใดขึ้นหรือ” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยถามเช่นนี้ องค์ชายรองหลี่เสวียนก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“ได้ยินมาว่านางคบชู้ แถมยังฆ่าชายชู้เพื่อปิดปากต่อหน้าต่อตามารดาของเจ้า” คำพูดขององค์ชายรองให้ซ่งเหวินจิ้งพลันส่ายหน้า

“ชู้อีกแล้วหรือ เหตุใดสตรีในจวนข้าจึงได้ขยันมีชู้กันนัก คราวนี้ท่านแม่ข้าเกิดไม่พอใจอะไรสุ่ยอี้โหรวขึ้นมาอีกเล่าจึงได้ยัดเยียดข้อหาหนักให้คนโปรดของนางถึงขนาดนี้” คำถามของซ่งเหวินจิ้งทำให้ทั้งองค์ชายรองและเยี่ยหลินต่างก็ส่ายหน้า

“เรื่องในจวนเจ้าผู้ใดจะรู้กันเล่า หากไม่เพราะข้าได้ยินเสด็จแม่ทรงตรัสถึงเรื่องนี้ข้าก็คงจะไม่รู้ ก็ได้แต่คิดแปลกใจว่าเหตุใดมารดาของเจ้าจึงได้ขยันสร้างเรื่องนัก คนอย่างสุ่ยอี้โหรวแม้ว่าจะชอบเอาแต่ใจและชอบเอาชนะแต่คนอย่างนางจะกล้าฆ่าคนได้อย่างไร ส่วนโม่ชิงเยว่พวกเราก็ต่างรู้ดีว่านางเป็นคนที่กล้าทำกล้ารับ หากนางชอบพอบุรุษอื่นจริงคงยินดีรับโทษทัณฑ์ขัดราชโองการดีกว่าที่จะแต่งงานกับเจ้า” คำพูดขององค์ชายรองทำให้ซ่งเหวินจิ้งพลันมีสีหน้าเขียวคล้ำ

“กระหม่อมจะรี บกลับเมืองหลวง หากองค์ชายรองอยากกลับพร้อมกระหม่อมก็เตรียมตัวกลับได้เลย” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้เยี่ยหลินก็รีบส่งเสียงห้ามปรามในทันที

“ส่งมอบงานให้ข้าก่อน แม้ว่าข้าจะนำคนของข้ามา แต่คนของเจ้าก็จะต้องอยู่ที่นี่เพื่อช่วยงานข้า หากเจ้าไม่ถ่ายทอดคำสั่งพวกเข้าจะยินยอมทำงานให้ข้าอย่างเต็มที่ได้อย่างไร” คำพูดของเยี่ยหลินทำให้ซ่งเหวินจิ้งปรายตาไปมองเขาด้วยความเย็นชา

“เป็นถึงแม่ทัพน้อยจวนสกุลเยี่ย แค่จัดการกำลังพลแค่นี้ต้องให้ข้าช่วยเหลือด้วยหรือ เอาเป็นว่าข้าจะทิ้งจ้าวหานเอาไว้ให้เจ้าก็แล้วกัน” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้เยี่ยหลินก็ส่ายหน้า

“หากรู้ว่ามารดาของเจ้าจะเป็นเช่นนี้ ตอนที่ฝ่าบาททรงถามว่าผู้ใดยินดีที่จะแต่งบุตรสาวสกุลโม่เข้าจวนข้าน่าจะขออาสา” เมื่อเยี่ยหลินเอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็จ้องมองเขาด้วยสายตาที่ดุดันเขาจึงได้เอ่ยต่อ

“พวกเราก็รู้ดี ว่าคุณหนูโม่ถูกท่านแม่ทัพโม่เลี้ยงดูมาอย่างไร นางจะเข้าใจการอยู่ร่วมกับบรรดาสตรีอื่นในเรือนหลังได้หรือ ดูจากที่มารดาของเจ้าลงมือกับสุ่ยอี้โหรวก็รู้แล้วว่านางมีความโหดเหี้ยมที่ไม่ธรรมดา สตรีที่ถูกเลี้ยงดูมากับเหล่าบุรุษเช่นนางจะอยู่ร่วมกับมารดาเจ้าได้อย่างไร” เมื่อเยี่ยหลินเอ่ยเช่นนี่ซ่งเหวินจิ้งก็แค่นหัวเราะออกมา

“แล้วเจ้าคิดว่านางจะแต่งเข้าไปอยู่ในเรือนหลังของจวนสกุลเยี่ยได้หรือ ในจวนแห่งนั้นไม่ได้มีแค่เยี่ยฮูหยิน แต่ยังมีพี่สะใภ้ใหญ่ พี่สะใภ้รองของเจ้า และบรรดาอนุในจวนอีกฝูงหนึ่ง ข้ามั่นใจว่าต่อให้นางเสแสร้งเป็นกุลสตรีได้เก่งกาจมากเพียงใดก็คงจะอดทนไม่ไหวลงไม้ลงมือจนทั้งจวนสกุลเยี่ยของเจ้ากลายเป็นสมรภูมิย่อยๆ เป็นแน่” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี่เยี่ยหลินก็พยักหน้า

“นั่นก็จริง อีกทั้งนางไม่เคยให้ความสนใจในตัวข้าเสียด้วยสิ กับเจ้านางยังเคยฝึกยุทธ์ด้วยอยู่บ้าง” เมื่อเยี่ยหลินเอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ไม่ได้เอ่ยอันใดต่อเพราะความจริงแล้วโม่ชิงเยว่ก็ไม่เคยสนใจเขาจนถึงกับสามารถจดจำเขาได้เช่นกัน ต่อให้เคยฝึกยุทธ์ที่ลานฝึกยุทธ์มาด้วยกันแต่ยามที่นางได้พบเขาอีกครั้งดูเหมือนว่านางจะลืมเรื่องที่เคยฝึกยุทธ์กับเขาไปแล้ว

“พวกเจ้าอย่าได้มัวพูดคุยกันอยู่เลย รีบสะสางงานที่นี่ให้แล้วเสร็จเถอะ ข้าเองก็อยากจะรู้เช่นเดียวกันว่าแท้จริงแล้วเรื่องราวในเรือนหลังของสกุลซ่งเป็นเช่นไรกันแน่” เมื่อองค์ชายรองพูดจบก็ได้รับสายตาเย็นชาของซ่งเหวินจิ้งในทันที

“แค่ก แค่ก ข้าหมายถึงข้าอยากจะรู้แล้วว่าเสด็จอาผู้แสนดีของข้ากำลังคิดจะก่อการจริงหรือไม่ เรื่องนี้คงต้องใช้ความสามารถของนิ่งอันโหวช่วยสืบหาความจริงแล้ว” เมื่อองค์ชายรองเอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ส่ายหน้า

“เช่นนั้นเยี่ยหลินเจ้าตามข้ามา ส่วนองค์ชายรองหากอยากเสด็จกลับพร้อมกระหม่อมอย่างปลอดภัย ก็อย่าได้พูดถึงเรื่องในเรือนหลังของกระหม่อมอีก” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยจบก็เดินนำเยี่ยหลินไปที่กระโจมกลางซึ่งเป็นที่บัญชาการรบของเขาในทันที หลังจากที่มอบหมายภารกิจและฝากฝังเยี่ยหลินให้กับบรรดาแม่ทัพนายกองที่ยังคงประจำอยู่ที่ชายแดนแห่งนี้แล้ว ซ่งเหวินจิ้งยังได้ฝากฝังให้จ้าวหานอยู่คอยอำนวยความสะดวกให้แก่เยี่ยหลินด้วย

ช่วงสามปีมานี้เขาแทบจะไม่ได้รับข่าวคราวในจวนของตนเองเลย แม้ว่าจะส่งคนไปสอบถามแล้วแต่ข่าวคราวที่ได้รับก็ล้วนเป็นจากฝั่งมารดาของเขาเป็นส่วนใหญ่ ส่วนทางด้านโม่ชิงเยว่นั้นกลับไร้ซึ่งข่าวคราวใดๆ เดิมทีเขาตั้งใจจะส่งคนเข้าไปสืบข่าวแต่เพราะติดพันเรื่องการรบจึงได้ละทิ้งความสนใจเรื่องราวในจวนไป อีกทั้งเพราะเขารู้ดีว่าคนอย่างโม่ชิงเยว่หากนางถูกรังแกมากๆ ขึ้นมานางย่อมลุกขึ้นมาต่อตอบโต้ได้อยู่แล้ว

แต่คำพูดของเยี่ยหลินทำให้เขาพึ่งจะคิดได้ว่า สตรีในเรือนหลังเล่ห์กลแตกต่างจากกลยุทธ์ของบุรุษมากมายนัก โม่ชิงเยว่เติบโตมาในจวนแม่ทัพที่ไม่มีความซับซ้อนจะสามารถโต้ตอบกลับเล่ห์กลของสตรีในเรือนหลังได้หรือ แม้กระทั่งเขาเองก็ยังเกือบจะหลงกลสุ่ยอี้โหรวเลยแล้วคนอย่างโม่ชิงเยว่เล่านางจะสามารถต่อกรกับมารดาผู้เคี่ยวกรำศึกในเรือนหลังมาแล้วอย่างโชกโชนได้หรือไม่

“สั่งการลงไปผู้ใดตามข้าไม่ทัน ข้าก็จะทิ้งให้อยู่ด้านหลังแม้แต่องค์ชายรองก็จะไม่ได้รับการยกเว้น” เมื่อเอ่ยจบซ่งเหวินจิ้งก็สะบัดแส้ควบม้าออกไปจากกองบัญชาการของเขาในทันที ทิ้งให้คนของเขาและคนขององค์ชายรองต่างหันไปจ้องมองกันด้วยความสับสน...