บทที่ 19 แผนการของฮูหยินผู้เฒ่า

ยามที่ฮูหยินผู้เฒ่าฟื้นคืนสติขึ้นมาก็เป็นช่วงเย็นแล้ว นางหลับตาทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“สั่งการลงไปให้คนของหอลงทัณฑ์ตัดลิ้นของสุ่ยอี้โหรวทิ้งเสีย ในเมื่อนางไม่รู้จักสงวนถ้อยคำเอาเรื่องภายในจวนของพวกเราไปบอกเล่าให้จวนสกุลสุ่ยรู้ดังนั้นนางก็ไม่ควรจะเอ่ยปากพูดได้อีกต่อไป” คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้ซ่งเหวินหนิงพลันส่ายหน้าในทันที

“ท่านแม่เจ้าคะ ถึงอย่างไรพี่หญิงอี้โหรวก็เป็นสตรีที่ท่านพี่รัก ท่านแม่ได้โปรดเห็นแก่ท่านพี่ปล่อยนางไปสักครั้งเถิดเจ้าค่ะ” คำพูดของบุตรสาวทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าจ้องมองนางอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ทอดถอนใจออกมาด้วยความขัดเคืองใจ

“หนิงเอ๋อ เจ้าต้องหัดเรียนรู้เอาไว้ให้มาก สตรีบางคนแม้ว่าไม่อาจจะกำจัดขั้นเด็ดขาดแต่ก็ไม่ควรจะเหลือหนทางให้นางสามารถกลับมาแว้งกัดพวกเราได้ในภายหลัง เจ้าไม่กลัวหรือว่าวันหน้านางจะไม่คิดแก้แค้นแม่ที่สั่งลงโทษนางเช่นนั้น” คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้ซ่งเหวินหนิงเนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดหวั่น

“แต่ว่าลูกกับพี่หญิงเคยสนิทสนมกันเสียยิ่งกว่าสหาย” คำพูดของซ่งเหวินหนิงทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย

“สตรีในเรือนหลังเฉกเช่นพวกเราจะมัวอ่อนไหวให้กับคำว่าสหายไม่ได้ หากเจ้ามัวอ่อนไหววันหน้าเจ้าอาจจะได้รู้ซึ้งถึงคำว่าหักหลัง” ฮูหยินเอ่ยพลางคิดถึงเรื่องราวในอดีตของตนเอง ศัตรูที่น่ากลัวมากที่สุดมักจะเป็นคนที่นางไว้ใจมากที่สุด ดังนั้นนางจึงไม่เคยใจอ่อนกับผู้ใดหากคิดจะลงมือนางมักจะลงมืออย่างเด็ดขาด

“เช่นนั้นคนที่อยู่ที่เรือนเหมันต์เล่า เมื่อไหร่ท่านแม่จะจัดการนางขั้นเด็ดขาดเสียที ก่อนหน้านี้ท่านแม่หาหลักฐานที่ว่านางมีชู้ไม่ได้ก็เลยลงมือทำอะไรนางไม่ได้เลยสักอย่างจนทำให้ยามนี้นางกล้าพูดจาโต้เถียงท่านแม่แล้ว ในเมื่อนางทำเช่นนี้เหตุใดท่านแม่จึงไม่ป่าวประกาศออกไปเล่าว่านางคือลูกสะใภ้อกตัญญู คำว่าอกตัญญูนี้ไม่มีทางทำให้จวนสกุลซ่งของพวกเราเสื่อมเสียแน่เจ้าค่ะ” คำพูดของซ่งเหวินหนิงทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้า

“ลูกรักในที่สุดเจ้าก็รู้จักออกความคิดแล้ว เฉินมามาเจ้าไปเอากระดาษกับพู่กันมา ข้าจะใช้ข้ออ้างเรื่องที่นางทำในวันนี้เขียนฎีกาถวายฝ่าบาท ขอให้ทรงปลดนางออกจากตำแหน่งภรรยาเอกของท่านโหว” คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้เฉินมามาส่ายหน้า

“แต่ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ ถ้าหากว่าท่านถวายฎีกาฝ่าบาทด้วยเรื่องเพียงเล็กน้อยในเรือนหลังของจวนโหวเช่นนี้อาจจะทำให้ฝ่าบาททรงกริ้วแล้วลงพระราชอาญาได้นะเจ้าคะ” คำพูดของเฉินมามาทำให้ฮูหยินผู้เฒ่านิ่งงันไปเฉินมามาจึงได้เอ่ยต่อ

“ในยามปกติบ่าวก็ไม่เคยกล้าออกความเห็น แต่ครั้งนี้คือเรื่องที่อาจจะกลายเป็นการลบหลู่เบื้องสูง ขอฮูหยินไตร่ตรองให้ดีก่อนนะเจ้าคะ ยังไม่นับว่ายามนี้องค์ฮองเฮาอาจจะกำลังหาหนทางช่วยสุ่ยอี๋เหนียงอยู่ก็ได้ ท่านคงจะไม่อยากให้คนสกุลสุ่ยหัวเราะท่านทีหลังที่สามารถช่วยสุ่ยอี๋เหนียงกลับไปได้โดยที่พวกเขาแทบจะไม่ต้องลงทุนลงแรงเลย” คำพูดของเฉินมามาช่วยเตือนสติของฮูหยินผู้เฒ่าได้ดี ส่วนเฉินมามานั้นในยามนี้นางเริ่มมองเห็นหนทางที่จะได้เจ้านายให้พึ่งพิงยามแก่ชราแล้วนางจึงย่อมจะคิดหาหนทางช่วยเจ้านายใหม่ของนางอย่างเต็มที่

ฮูหยินที่มาจากสกุลโม่ผู้นั้นไม่เพียงมีกำลังทรัพย์เพียงพอและมีความพร้อมที่จะจ่ายนาง หลายปีมานี้นางได้เห็นแล้วว่าต่อให้ฮูหยินผู้เฒ่าคิดจะลงมือกับฮูหยินผู้นั้นเช่นไรก็ล้วนไม่เป็นผล อีกทั้งยามนี้นางยังรับรู้ได้ว่าฮูหยินน้อยผู้นั้นเริ่มจะลงมือโต้ตอบฮูหยินผู้เฒ่าแล้ว เมื่อดูจากฝีมือการตอบโต้ของฮูหยินที่มีต่อฮูหยินผู้เฒ่า เฉินมามาผู้เชี่ยวชาญในการเลือกเจ้านายย่อมจะรู้อยู่แล้วว่านางสมควรจะเลือกผู้ใด

“เขียนฎีกาขอปลดนางก็ไม่ได้ ตบตีนางก็ไม่ได้ เช่นนั้นเหตุใดพวกเราไม่ยัดเยียดข้อหาคบชู้ให้นางอีกสักครั้งเล่าแถมคราวนี้หาผู้ชายรูปชั่วตัวดำสักคน เอาที่พิกลพิการได้ก็ยิ่งดีถึงยามนั้นท่านแม่ก็มีข้ออ้างที่จะกำจัดนางแล้ว” คำพูดของซ่งเหวินหนิงทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าขมวดคิ้ว ก่อนหน้านี้นางกับสุ่ยอี้โหรวเคยวางแผนการเช่นนี้เอาไว้เช่นกันแต่ไม่รู้เพราะเหตุใดสุ่ยอี้โหรวจึงได้ลงมือไม่สำเร็จเลยสักครั้ง

“คนของนางมีวรยุทธ์อีกทั้งน่าจะแยกแยะยาสมุนไพรแปลกปลอมในอาหารได้” ฮูหยินผู้เฒ่าครุ่นคิดแล้วจึงได้ยิ้มออกมา

“เฉินมามาเจ้าส่งจดหมายไปที่สกุลกู้ของข้าที บอกกับหลานชายของข้าว่าข้าอยากจะขอคนจากเขาสักหน่อย” คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้เฉินมามาอดกังวลใจไม่ได้แต่ด้วยรู้ดีว่าไม่อาจจะห้ามฮูหยินผู้เฒ่าได้เป็นครั้งที่สองดังนั้นนางจึงจำต้องเก็บงำถ้อยคำของตนเองเอาไว้

“ได้เจ้าค่ะ ประเดี๋ยวบ่าวจะไปเอากระดาษและพู่กันมาให้นะเจ้าคะ” เฉินมามาเอ่ยพลางเดินไปหยิบกระดาษพู่กันและจานฝนหมึกมาเตรียมพร้อมเอาไว้ ยามที่ฮูหยินผู้เฒ่าเขียนจดหมายนางที่กำลังฝนหมึกให้ฮูหยินผู้เฒ่าก็แอบอ่านจดหมายฉบับนั้นไปด้วยเพื่อที่ว่าจะได้ลักลอบนำข้อความไปบอกให้คนที่เรือนเหมันต์รู้

เนื้อความในจดหมายเอ่ยถึงความคับข้องใจที่มีต่อลูกสะใภ้ของฮูหยินผู้เฒ่า นางขอผู้ที่มีวรยุทธ์จากสกุลกู้สักสองสามคนเพื่อมาคอยช่วยทำงานให้นาง อีกทั้งยังถามหาหลานสาวที่มีความอ่อนน้อมและมีอายุเหมาะสมที่จะแต่งงาน นางให้สัญญาว่าถ้าสกุลกู้ช่วยนางกำจัดโม่ชิงเยว่ได้สำเร็จตำแหน่งฮูหยินคนถัดไปของจวนนิ่งอันโหวนางจะยกให้หลานสาวที่มาจากสกุลกู้

เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเขียนจดหมายเสร็จแล้วนางก็ปิดผนึกจดหมายอย่างแน่นหนาแล้วส่งให้เฉินมามาในทันที

“เจ้าจงจำไว้ว่าจดหมายฉบับนี้จะต้องส่งถึงมือของนายท่านใหญ่สกุลกู้ด้วยตัวของเจ้าเอง” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยกำชับเฉินมามาด้วยสีหน้าจริงจัง

“ฮูหยินได้โปรดวางใจเถิดเจ้าค่ะ บ่าวขอรับรองว่าจดหมายฉบับนี้บ่าวจะส่งให้ถึงมือของนายท่านใหญ่ด้วยตนเอง” เมื่อเฉินมามาเอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

สกุลกู้คือสกุลเก่าแก่ในเมืองหลวงเป็นสกุลที่มีทั้งอดีตฮองเฮาและอดีตไทเฮาในสกุล กู้ไทเฮาคือพระมารดาแท้ๆ ของหลี่เฟยหลงฮ่องเต้ แต่ยามนี้เมื่อสิ้นองค์ไทเฮาไปแล้วสกุลกู้จึงไม่ได้ยิ่งใหญ่ดังเช่นกาลก่อน แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงชุบเลี้ยงผู้ที่มีฝีมือเอาไว้มากมาย ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่ถ้าหากฮูหยินผู้เฒ่าจะขอยอดฝีมือมาใช้งานสักคนสองคน แต่สิ่งที่เฉินมามาอดตื่นตกใจไม่ได้ก็คือการเสนอตำแหน่งฮูหยินจวนโหวให้คนสกุลกู้ต่างหาก ฮูหยินผู้เฒ่าเขียนลงไปเช่นนี้มิเท่ากับว่าตั้งใจที่จะปลิดชีพฮูหยินจวนโหวคนปัจจุบันหรอกหรือ

“คราวนี้ข้าคงจะปล่อยนางเอาไว้ไม่ได้แล้ว ไม่เพียงท่านโหวกำลังจะกลับมาแต่นางยังกล้าโต้แย้งกับข้าต่อหน้าผู้คนมากมาย เดิมทีข้าคิดว่าการที่ข้ายกอำนาจทั้งหมดให้สุ่ยอี้โหรวจะทำให้นางสำนึกได้ว่าตนเองไม่คู่ควรกับท่านโหวแต่ยามนี้ก็อย่างที่พวกเจ้าเห็น ไม่เพียงสุ่ยอี้โหรวหักหน้าข้าแต่นังเด็กจากสกุลโม่ผู้นั้นยังกล้าโต้แย้งกับข้าต่อหน้าผู้อื่น ดังนั้นครั้งนี้ข้าจึงปล่อยนางเอาไว้ไม่ได้แล้ว”

“จัดการนางเลยเจ้าค่ะท่านแม่ นางอยากกล้าทำตัวหยิ่งผยองใส่ท่านดีนัก จัดการเจ้าเด็กสองคนที่เป็นลูกชู้ด้วยนะเจ้าคะ” เมื่อซ่งเหวินหนิงเอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็ส่ายหน้า

“ตราบใดที่พี่ชายของเจ้ายังไม่กลับมาอย่าได้เอ่ยถึงเรื่องนี้ออกมาอีก”

“แต่พวกเขาคือลูกของชู้มิใช่หรือเจ้าคะ” คำถามของซ่งเหวินหนิงทำให้ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกปวดศีรษะในทันที

“พี่ชายเจ้ายังไม่กลับมาก็อย่าพึ่งยืนยันเรื่องนี้ รอให้รู้เรื่องอาการบาดเจ็บของเขาอย่างแน่ชัดก่อนแล้วพวกเราค่อยตัดสินเรื่องสายเลือดของพวกเขาก็ยังไม่สาย” คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้ซ่งเหวินหนิงพยักหน้าในทันที

“ถ้าท่านพี่ยังมีทายาทได้พวกเขาก็จะเป็นลูกชู้ใช่ไหมเจ้าคะ” คำพูดของซ่งเหวินหนิงทำให้ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มออกมาได้ในทันที

“ยังดีที่เจ้าคิดได้ เฉินมามาเจ้ารีบออกเดินทางไปที่จวนสกุลกู้เถิด” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเช่นนี้เฉินมามาจึงรีบคารวะอำลาแล้วดินออกจากเรือนของฮูหยินผู้เฒ่า แน่นอนว่าก่อนที่นางจะออกจากจวนนางได้คัดลอกข้อความแล้วส่งไปให้ชุ่ยเหมยเรียบร้อยแล้ว ส่วนเรื่องที่ว่าทางเรือนเหมันต์จะเอาตัวรอดเช่นไรก็ไม่เกี่ยวกับนางอีก