บทที่ 33 งานเลี้ยงสกุลสุ่ย

จวนสกุลสุ่ยสมแล้วที่เป็นจวนสกุลเดิมของฮองเฮาองค์ปัจจุบัน ไม่เพียงกว้างขวางและใหญ่โตภายในจวนยังได้รับการตกแต่งอย่างดี สวนหินและสวนไม้ดอกสามารถโอ้อวดผู้คนได้อย่างภาคภูมิใจ โม่ชิงเยว่ที่ได้รับการเชื้อเชิญให้เข้าไปด้านในยังอดรู้สึกชื่นชมการตกแต่งจวนของจวนสกุลสุ่ยไม่ได้

ยามนี้สิ่งที่ในใจของนางกำลังคิดอยู่ก็คือนางรู้แล้วว่าเพราะเหตุใดสุ่ยอี้โหรวจึงได้คิดว่าตนเองสูงส่งถึงเพียงนั้น จวนของนางหรูหราถึงขั้นนี้แล้วจวนโหวที่ได้รับการดูแลโดยคนแกคร่ำครึอย่างแม่สามีของนางจะสามารถเทียบเคียงกับสกุลสุ่ยได้อย่างไรกันเล่า การที่บุตรสาวที่ถือกำเนิดจากภรรยาเอกเช่นสุ่ยอี้โหรวยอมลดตัวแต่งออกจากจวนไปเป็นอนุ หากไม่ใช่เพราะความรักอันโง่เขลาก็คงเป็นเพราะสกุลสุ่ยมีแผนการที่ไม่ค่อยจะดีนักต่อจวนโหวแล้ว เพราะต่อให้สุ่ยอี้โหรวมีใจต่อซ่งเหวินจิ้งจริงหากผู้อาวุโสในสกุลสุ่ยไม่พยักหน้าแล้วสุ่ยอี้โหรวจะแต่งเข้าไปเป็นแค่เพียงอนุในจวนโหวได้อย่างไร

“คารวะนิ่งอันโหวฮูหยิน เชิญท่านติดตามข้ามาทางนี้เจ้าค่ะ” เด็กสาวรูปร่างอรชร ใบหน้ามีความคล้ายคลึงกับสุ่ยอี้โหรวถึงเจ็ดแปดส่วน แต่ความอ่อนเยาว์และรอยยิ้มอันสดใสของนางทำให้ความงามของนางมีมากกว่าสุ่ยอี้โหรวหลายเท่า สาวใช้ที่เดินผ่านหลายคนต่างก็คำนับนางอย่างให้เกียรติและเรียกนางว่าคุณหนูสามทำให้สุ่ยอี้โหรวมั่นใจว่าเด็กสาวที่งดงามผู้นี้คือสุ่ยอี้เหรินผู้เป็นแม่งานในการจัดงานเลี้ยงน้ำชาในวันนี้

ยามที่โม่ชิงเยว่เดินเข้าไปในงานเลี้ยงบรรดาผู้เข้าร่วมงานที่มาถึงก่อนหน้านี้ต่างก็หันมาจ้องมองนางจนแทบจะเป็นสายตาเดียวกัน วันนี้นางแต่งกายด้วยชุดที่ตัดเย็บมาจากผ้าปักของสกุลเจียง ลายปักอันโดดเด่นนี้แค่มองปราดเดียวก็รู้ได้ว่าเป็นฝีมือของช่างปักอันดับหนึ่ง สิ่งที่พิเศษมากกว่านั้นก็คือไหมที่ใช้ปักลวดลายเป็นเส้นไหมที่สามารถเปลี่ยนสีได้ในยามที่ต้องแสงตะวัน ดังนั้นทุกครั้งที่โม่ชิงเยว่ขยับตัวเส้นไหมก็จะเปลี่ยนสีไปตามการขยับตัวของนางดึงดูดสายตาของบรรดาสตรีทุกคนที่อยู่ภายในงานเลี้ยงเป็นอย่างมาก

ยังไม่นับสาวใช้ที่ติดตามนางมาทางด้านหลังอีก สาวใช้ที่ติดตามมาทุกนางล้วนมีใบหน้าที่งดงามอีกทั้งยังแต่งกายด้วยเครื่องแต่งกายที่ดูหรูหรากว่าสาวใช้โดยทั่วไป เครื่องแต่งกายของพวกนางมีรูปแบบเดียวกันทั้งงามสง่าและหรูหราราวกับนางสวรรค์ แม้ว่าจะตัดเย็บด้วยผ้าไหมสีเรียบแต่ลวดลายที่ถูกปักอยู่บนชายแขนเสื้อของพวกนางแค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นผ้าปักของสกุลเจียง แม้ว่าจะไม่ใช่ฝีมือของช่างปักอันดับหนึ่งของสกุลแต่ลวดลายที่ใช้ก็บ่งบอกได้ว่ามาจากช่างปักที่มีทักษะการปักในระดับต้นๆ ของสกุลเจียง ซึ่งแน่นอนว่าชุดเครื่องแบบสาวใช้นี้จะต้องมีราคาที่ไม่ธรรมดา ความฟุ้งเฟ้อในระดับนี้แม้แต่สาวใช้ที่ติดตามพระชายาของฉินอ๋องมาเข้าร่วมงานเลี้ยงด้วยยังไม่อาจจะเทียบเคียงได้เลย

“นิ่งอันโหวฮูหยิน ข้าคิดว่าท่านจะไม่มาเสียแล้ว” สุ่ยฮูหยินลุกขึ้นมาจากเก้าอี้แล้วเดินมาต้อนรับนางด้วยตนเอง แม้ว่าใบหน้าของนางจะเต็มไปด้วยรอยยิ้มแต่สายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังที่สาดประกายออกมาของนางทำให้โม่ชิงเยว่อดยิ้มออกมาอย่างชอบใจไม่ได้ ‘ยิ่งขุ่นเคืองมากก็ยิ่งขาดสติได้ง่าย’ หลักการข้อนี้บิดาของนางมักจะสั่งให้นางท่องจนขึ้นใจเพื่อให้นางรู้จักระงับโทสะของตนเอง แน่นอนว่านางย่อมจะต้องจดจำเอาไว้เตือนตนเองอย่างที่บิดาของนางต้องการและนางก็มักจะชอบเอาหลักการนี้มาใช้กับศัตรูเช่นเดียวกัน

“ต้องขอโทษสุ่ยฮูหยินด้วยที่มาช้า แต่บังเอิญว่าอี๋เหนียงในจวนของข้าเกิดสร้างปัญหาขึ้นมาข้าก็เลยต้องเสียเวลาไปจัดการกับนางสักเล็กน้อย” โม่ชิงเยว่เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม คำว่า "อี๋เหนียง" ที่นางเอ่ยออกมาทำให้สายตาของสุ่ยฮูหยินพลันหวั่นไหว อนุของนายท่านผู้เฒ่าตายไปนานแล้วยามนี้ในจวนนิ่งอันโหวมีแค่เพียงอนุของท่านโหวคนปัจจุบันเพียงเท่านั้นนั่นก็คือสุ่ยอี้โหรวผู้เป็นบุตรสาวของนาง

“บุตรสาวของแม่ทัพที่ไต่เต้ามาจากชาวบ้านธรรมดาเช่นท่านย่อมยากที่จะกำราบและควบคุมดูแลจวนนิ่งอันโหวได้อยู่แล้ว ได้ยินว่ามารดาของท่านคือบุตรสาวจากสกุลเจียงมิใช่หรือ มิน่าเล่าเสื้อผ้าที่ท่านสวมใส่ในวันนี้จึงดูหรูหรายิ่งกว่าเสื้อผ้าของพระชายาของฉินอ๋องเสียอีก” สุ่ยอี้หรงบุตรสาวคนโตของสกุลสุ่ยเอ่ยออกมาท่ามกลางสายตาของผู้คน

สุ่ยอี้หรงผู้นี้โม่ชิงเยว่เคยได้พบอยู่บ่อยครั้งนางมักจะไปเยี่ยมเยียนน้องสาวของนางที่จวนนิ่งอันโหวอยู่เสมอ สามีของนางคือซื่อจื่อของจวนไหวกั๋วกงเหยียนเซียวผู้โด่งดัง เขาไม่เพียงเป็นบัณฑิตที่มีชื่อเสียงแต่ยังได้รับพระราชทานตำแหน่งอาลักษณ์หลวงตั้งแต่อายุยังน้อยและเป็นที่ไว้วางพระทัยจนได้ขึ้นเป็นราชเลขาธิการถวายการรับใช้อยู่ข้างพระวรกายของหลี่เฟยหลงฮ่องเต้ผู้คนต่างก็พากันคาดการณ์กันว่าวันหน้าเหยียนเซียวผู้นี้จะต้องได้เป็นใหญ่ยิ่งกว่าอัครเสนาบดีจากสกุลหยางอย่างแน่นอน

“ซื่อจื่อฮูหยินท่านเอ่ยหนักเกินไปแล้ว ข้าหรือจะกล้าเทียบเคียงพระชายาของฉินอ๋องได้ อย่างที่ท่านเอ่ยชาติกำเนิดของข้าต่ำต้อยยิ่งท่านเอาข้าไปเปรียบเทียบกับพระชายาของฉินอ๋องเช่นนี้ไม่เท่ากับว่าท่านกำลังคิดดูหมิ่นพระชายาอยู่หรอกหรือ” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ทุกสายตาต่างก็ย้ายไปที่พระชายาของฉินอ๋องที่ไม่ได้รู้อีโหน่อีเหน่ด้วย พระชายาทอดถอนพระปัสสาสะออกมาแล้วจึงตรัสด้วยพระสุรเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่ถือสา แม้ว่าสายพระเนตรที่พระนางใช้จ้องมองสุ่ยอี้หรงจะเต็มไปด้วยความไม่พอพระทัยเป็นอย่างมากก็ตาม

“อย่าได้เอ่ยเช่นนั้นเลย ผู้ใดจะกล้าดูหมิ่นนิ่งอันโหวฮูหยินกันเล่า บิดาของเจ้าคือแม่ทัพใหญ่ของแคว้นเรายามนี้สามีของเจ้าก็ยังเป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้นอีก ยามนี้กองทัพของแคว้นเหลียนล้วนอยู่ในมือของสามีของเจ้าผู้ใดจะกล้าดูหมิ่นเจ้าได้อีก”

“พระชายาทรงตรัสเช่นนี้ถือว่าเป็นการให้เกียรติหม่อมฉันยิ่งนัก เพียงแต่กองทัพของแคว้นเหลียนคือกองทัพของฝ่าบาท สามีของหม่อมฉันเป็นแค่เพียงผู้ที่ถวายการรับใช้ฝ่าบาทด้วยการควบคุมดูแลกองทัพภายใต้พระดำรัสของฝ่าบาทเพียงเท่านั้น ส่วนคนที่กล้าดูหมิ่นหม่อมฉันนั้นพระยาชายาก็ทรงทอดพระเนตรเห็นแล้วนี่เพคะ แต่หม่อมฉันไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองแต่อย่างใดเพราะซื่อจื่อฮูหยินจากจวนไหวกั๋วกงก็ไม่ได้เอ่ยผิดแต่ประการใด ชาติกำเนิดของหม่อมฉันไม่อาจจะเทียบเคียงผู้อื่นในงานเลี้ยงได้จริงๆ เพียงแต่ทรงทอดพระเนตรสิเพคะว่าข้อดีของชาติกำเนิดอันต่ำต้อยของหม่อมฉันทำให้หม่อมฉันได้ของดีอะไรมาบ้าง” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยพลางเดินเข้าไปใกล้พระชายาเอกของฉินอ๋อง สาวใช้หลายคนของพระนางทำท่าว่าจะเข้ามากั้นขวางเอาไว้แต่พระชายาของฉินอ๋องกลับโบกมือห้ามคนของพระนางเอาไว้ โม่ชิงเยว่หันไปส่งสัญญาณให้สาวใช้นำกล่องไม้ที่แกะลวดลายอันวิจิตรออกมาให้พระชายาทอดพระเนตรแล้วเอ่ยออกมาเสียงเบา

“เดิมทีหม่อมฉันตั้งใจว่าจะนำมาเป็นของกำนัลให้นาง ในฐานะที่นางเคยไปเป็นแขกที่จวนนิ่งอันโหวบ่อยครั้ง แต่ยามนี้คงต้องเปลี่ยนใจแล้ว ในเมื่อซื่อจื่อฮูหยินจากจวนไหวกั๋วกงรู้สึกว่าหม่อมฉันต่ำต้อยก็คงจะไม่ยินดีที่จะรับของกำนัลจากหม่อมฉัน ดังนั้นหากพระชายาไม่ทรงรังเกียจหม่อมฉันขอถวายของกำนัลกล่องนี้ให้แก่พระชายาก็แล้วกันนะเพคะ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยจบชุ่ยเหมยก็เปิดกล่องไม้ออก กลิ่นหอมของเครื่องหอมที่อยู่ในกล่องไม้กรุ่นกำจายออกมา ผ้าไหมที่ปักด้วยลวดลายอันงดงามก็ปรากฏเข้าสู่สายตาของทุกคน

“ผ้าไหมนี้ปักด้วยเส้นไหมประกายรุ้ง เส้นไหมนี้จะเปลี่ยนสีได้เมื่อต้องกับแสงตะวัน ส่วนผงเครื่องหอมที่อยู่ในกล่องหม่อมฉันเป็นคนคิดค้นและผสมด้วยตนเอง กลิ่นหอมของดอกไม้หลากชนิดช่วยให้จิตใจผ่อนคลายนอกจากนี้ยังมีผงแป้งประทินโฉมที่นอกจากจะช่วยให้ใบหน้านวลเนียนดูอ่อนกว่าวัยแล้วยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ทำให้ผิวเนื้อมีกลิ่นหอมตลอดทั้งวัน ผงแป้งประทินโฉมนี้หม่อมฉันคิดค้นขึ้นมาเอง หากพระชายาไม่ทรงวางพระทัยเรื่องความปลอดภัยจะให้คนตรวจสอบก่อนก็ได้นะเพคะ” โม่ชิงเยว่ฉวยโอกาสทำให้ผู้คนในงานเลี้ยงได้เห็นผลิตภัณฑ์ที่นางคิดค้นขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม สายตาหลายคู่ที่จ้องมองมาล้วนมีความสนใจต่อของในกล่องไม้อย่างเต็มที่

“หอมเสียจริง ผ้าปักนี้ก็งดงามมากนับว่าเป็นของที่ล้ำค่ามากทีเดียว” พระชายาเอกของฉินอ๋องตรัสออกมาพลางทอดพระเนตรมองข้าวของในกล่องด้วยสายพระเนตรที่เต็มไปด้วยความพึงพอพระทัย

“โม่ชิงเยว่ อย่าได้คิดว่าข้าไม่รู้ทันเจ้า ลูกสาวแม่ค้าเช่นเจ้าคงคิดจะใช้โอกาสนี้แนะนำสินค้าให้แก่พระชายาสินะ” คำพูดของสุ่ยอี้หรงทำให้โม่ชิงเยว่เลิกคิ้วขึ้นมาแล้วจ้องมองสุ่ยอี้หรงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง

“ตายจริง! เหตุใดข้าจึงคิดไม่ได้เช่นนี้กันนะ ขอบคุณที่ชี้แนะข้านะฮูหยินซื่อจื่อจวนไหวกั๋วกง” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางเน้นฐานะของสุ่ยอี้หรงด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำแล้วจึงได้เอ่ยกับพระชายาของฉินอ๋องด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อมมากยิ่งขึ้น

“ผ้าปักนี้หากพระชายาทรงโปรดสามารถสั่งให้คนไปสั่งจองที่สกุลเจียงได้นะเพคะ แม้ว่าไหมประกายรุ้งจะหายากแต่หม่อมฉันเชื่อว่าด้วยบารมีของพระชายาสกุลเจียงจะต้องหามาปักเพื่อถวายพระชายาได้แน่นอน ส่วนเครื่องหอมและแป้งประทินโฉมนี้หากพระชายาทรงโปรดก็สามารถส่งคนไปสั่งซื้อที่ร้านฮวาเฟยที่กำลังจะเปิดในอีกไม่กี่วันของหม่อมฉันก็ได้เพคะ เฮ้อ ต้องขอบคุณฮูหยินของซื่อจื่อจวนไหวกั๋วกงจริงๆ ที่ช่วยแนะนำไม่เช่นนั้นหม่อมฉันคงจะคิดไม่ได้จริงๆ ว่าต้องเอ่ยกับพระชายาเช่นนี้” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้สุ่ยอี้หรงกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น แต่เพราะสายตาของสุ่ยฮูหยินที่กำลังจ้องมองนางอย่างตำหนิทำให้นางไม่อาจจะทำสิ่งใดได้ ทำได้แค่เพียงฟังเสียงหัวเราะจากบรรดาสตรีที่ไม่ชอบนาง

“ดูเหมือนว่าสุ่ยอี้หรงจะรู้ดีกว่าลูกสาวแม่ค้าเสียอีกนะ แถมยังชี้แนะนางเสียด้วยสิว่าควรจะขายของเช่นไร” คำพูดของท่านหญิงเจียหลีทำให้สุ่ยอี้หรงแทบจะกระอักโลหิตออกมานางหันไปมองทางกลุ่มของท่านหญิงด้วยสายตาดูแคลนแล้วจึงได้พยายามข่มอารมณ์และคิดในใจว่าวันนี้นางจะต้องเล่นงานโม่ชิงเยว่ให้ได้ และหากเป็นไปได้คนที่นางคิดอยากจะเล่นงานอีกคนหนึ่งก็คือท่านหญิงเจียหลีหลานสาวคนโปรดของหยางเต๋อเฟย หากกำจัดเด็กสาวผู้นี้ไปได้สุ่ยอี้เหรินน้องสาวของนางก็จะได้แต่งเข้าราชวงศ์ได้ดังที่พวกนางวางแผนกันเอาไว้