หาทางหนี

"ยินดีต้อนรับสู่เลดี้เอเมไลน์ มิสแบล็ควู้ด" ท่านอาจารย์ใหญ่ มาดามเซเลสต์ หญิงชราผู้ดูสง่างามแต่มีดวงตาเฉียบคมดุจเหยี่ยว กล่าวต้อนรับเมรี่ที่ประตูทางเข้า เสียงของนางเย็นชาและไร้ความรู้สึก "หวังว่าเธอจะมีความสุขกับการเรียนรู้การเป็นสุภาพสตรีที่แท้จริงที่นี่"

ภายในโรงเรียน ทุกสิ่งล้วนถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ห้องเรียนสะอาดสะอ้าน บรรยากาศเงียบสงบจนน่าอึดอัด เด็กสาวทุกคนแต่งกายด้วยชุดนักเรียนสีเทาเข้มเหมือนกันหมด ผมถูกรวบเรียบร้อย ไม่มีเส้นใดเล็ดลอดออกมา กิริยาท่าทางงดงามราวกับตุ๊กตาเคลือบเซรามิก เมรี่รู้สึกราวกับเป็นแกะดำในฝูงหงส์หิมะ

เมรี่พยายามปรับตัวเข้ากับชีวิตใหม่ แต่ทุกวันคือการทรมาน เธอถูกบังคับให้เรียนรู้การปักครอสติช การเล่นเปียโน การจัดดอกไม้ และที่น่าเบื่อที่สุดคือ วิชาการวางตัวเป็นสุภาพสตรี ซึ่งสอนโดย มิสพริสซิลล่า อาจารย์ผู้มีท่าทางเคร่งขรึมและรอยยิ้มที่ไม่เคยไปถึงดวงตา

"มิสแบล็ควู้ด! หลังตรง! ไหล่ผาย! อย่าห่อไหล่เยี่ยงบุรุษ!" เสียงแหลมๆ ของมิสพริสซิลล่าดังก้องในห้องโถงกว้าง เมื่อเมรี่เผลอเอียงตัวเล็กน้อยขณะจดบันทึกเกี่ยวกับประวัติศาสตร์การปักผ้าเช็ดหน้า

"แต่หลังหนูตรงอยู่แล้วนะคะมิสพริสซิลล่า" เมรี่แย้งเบาๆ แต่ก็ถูกสายตาพิฆาตของอาจารย์จ้องมองกลับมา

"อย่าเถียง! สุภาพสตรีที่ดีไม่เคยโต้เถียงผู้ใหญ่!" มิสพริสซิลล่าชี้ไม้เรียวไปที่เมรี่ "และจำไว้ว่า รอยยิ้มของสุภาพสตรีควรเปี่ยมด้วยความอ่อนโยน ไม่ใช่รอยยิ้มแบบ...แบบที่ผู้ชายชอบใช้กัน!"

เมรี่กัดฟันแน่น เธออยากจะตะโกนออกไปว่ารอยยิ้มที่เธอมีคือรอยยิ้มที่แสดงความมั่นใจ ไม่ใช่รอยยิ้มจอมปลอมที่ต้องเสแสร้ง แต่เธอก็ทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับ

ในยามค่ำคืน เมื่อแสงเทียนในห้องนอนรวมริบหรี่ลง เด็กสาวคนอื่นๆ หลับใหลไปแล้ว เมรี่มักจะแอบหยิบสมุดบันทึกเก่าๆ ที่พ่อของเธอเคยใช้จดคดีต่างๆ ออกมาเปิดอ่าน เธอจำได้ว่าครั้งหนึ่ง พ่อเคยบอกเธอว่า "เมรี่เอ๋ย ดวงตาที่ดีไม่ใช่แค่เห็น แต่ต้องมองเห็นสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น และนั่นแหละคือนักสืบที่แท้จริง"

เธอคิดถึงเสียงหัวเราะของพ่อ คิดถึงพี่ชายทั้งสอง อเล็กซานเดอร์ผู้เงียบขรึมแต่เฉียบคม และเฟรเดอริคผู้ร่าเริงและมีไหวพริบ ทุกครั้งที่พ่อและพี่ชายกลับมาจากคดีใหม่ๆ บ้านของเธอก็จะกลายเป็นห้องสืบสวนเล็กๆ พวกเขาถกเถียง แลกเปลี่ยนความเห็น วาดภาพจุดเกิดเหตุ และเมรี่มักจะแอบฟังอย่างตั้งใจ จดจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่อาจเป็นกุญแจสำคัญในการไขปริศนา เธอเคยไขปริศนาเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดขึ้นในบ้านได้ด้วยตัวเองหลายครั้ง จนพ่อถึงกับเอ่ยปากชมว่าเธอมีพรสวรรค์

"เมรี่" พ่อเคยพูดกับเธอ ดวงตาของท่านเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ "ลูกมีความสามารถพิเศษจริงๆ บางที...ลูกอาจจะเป็นนักสืบที่เก่งที่สุดในตระกูลแบล็ควู้ดเลยก็ได้"

คำพูดเหล่านั้นยังคงก้องอยู่ในหูของเมรี่ ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกผิดที่เธอไม่สามารถทำตามความฝันของตัวเองได้

"ฉันจะไม่ยอมอยู่ที่นี่เด็ดขาด" เมรี่กระซิบกับตัวเองในความมืด ดวงตาของเธอฉายแววมุ่งมั่น "ฉันจะต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ และตามหาพี่ชายของฉัน"

วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าในโรงเรียนแห่งนี้ เมรี่พยายามสังเกตการณ์ทุกสิ่งรอบตัว เธอเรียนรู้เส้นทางหนีไฟ เรียนรู้ตารางเวรของแม่บ้านและยามกลางคืน สังเกตพฤติกรรมของอาจารย์แต่ละคน และทำความเข้าใจกฎระเบียบที่เข้มงวดที่สุด

เพื่อนร่วมห้องของเมรี่ส่วนใหญ่เป็นเด็กสาวที่มาจากตระกูลดี มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่กล้าพูดคุยกับเธออย่างเปิดเผย หนึ่งในนั้นคือ เอมิลี่ เด็กสาวร่างเล็ก ผมสีทอง ผู้มีดวงตาที่เต็มไปด้วยความฝันคล้ายเมรี่

"เธอทำท่าทางเหมือนกำลังสืบคดีเลยนะเมรี่" เอมิลี่กระซิบขณะที่พวกเขากำลังช่วยกันจัดดอกไม้ในห้องโถง "เธอรู้ไหมว่ามาดามเซเลสต์ชอบเดินตรวจเวรตอนตีสาม"

เมรี่หันไปมองเอมิลี่อย่างประหลาดใจ "เธอรู้ได้อย่างไร?"

เอมิลี่หัวเราะคิกคัก "ฉันแอบเห็นท่านเดินผ่านห้องนอนฉันบ่อยๆ ในตอนกลางคืนน่ะสิ เธอคิดว่าท่านอาจารย์ใหญ่เป็นแวมไพร์รึเปล่า?"

"บางทีอาจจะแย่กว่านั้นก็ได้นะเอมิลี่" เมรี่ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังกว่าที่เอมิลี่คาดไว้ "การรู้ตารางชีวิตของคนอื่นคือข้อมูลสำคัญที่จะทำให้เราได้เปรียบ"

เอมิลี่เลิกคิ้วขึ้น "หมายความว่ายังไง?"

"หมายความว่า...ถ้าฉันคิดจะทำอะไรบางอย่าง ฉันก็ต้องรู้ว่าใครจะอยู่ที่ไหนเมื่อไหร่" เมรี่ตอบพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก เอมิลี่จ้องมองเธอด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

คืนหนึ่ง เมรี่แอบย่องเข้าไปในห้องสมุดของโรงเรียน เธอเคยได้ยินมาว่าในห้องสมุดมีหนังสือเก่าๆ ที่ถูกเก็บไว้ในส่วนที่ไม่มีใครสนใจ และหวังว่าจะเจอแผนที่เมืองบาธ หรือข้อมูลเกี่ยวกับเส้นทางรถไฟที่สามารถพาเธอไปยังเมืองที่พี่ชายของเธออยู่ได้

"อะไรนะ? หนังสือเก่าๆ ที่นี่น่ะหรือ?" มิสพริสซิลล่าเคยหัวเราะเยาะเมื่อเมรี่เคยถามหาหนังสือเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ "ที่นี่มีแต่ตำราการเรือนและบทกวีโรแมนติกเท่านั้นแหละจ้ะ มิสแบล็ควู้ด!"

แต่เมรี่ไม่เชื่อ เธอรู้ว่าพ่อของเธอเคยบอกเสมอว่า "คำตอบมักจะซ่อนอยู่ในที่ที่คนอื่นไม่คิดจะมองหา"

ในมุมมืดของห้องสมุด กองหนังสือเก่าๆ ที่เต็มไปด้วยฝุ่นถูกวางซ้อนกัน เมรี่ค่อยๆ ค้นหาอย่างระมัดระวัง มือของเธอสัมผัสได้ถึงปกหนังที่เปื่อยยุ่ยและกระดาษสีเหลืองที่กรอบ เธอสะดุดเข้ากับสมุดเล่มหนึ่งที่มีตราประทับของเมืองบาธอยู่บนปก เมื่อเปิดออกดูก็พบว่าเป็นไดอารี่เก่าๆ ของเด็กสาวคนหนึ่งที่เคยเรียนที่นี่เมื่อหลายสิบปีก่อน เมรี่เริ่มอ่านอย่างรวดเร็ว

"...วันนี้ฉันพยายามหนีออกจากโรงเรียนนี้อีกครั้ง แต่ก็ถูกจับได้ที่ทางออกลับหลังสวน...'

เมรี่เบิกตากว้าง 'ทางออกลับหลังสวน!' เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน! เธออ่านต่ออย่างกระหาย

"...อาจารย์ลงโทษฉันด้วยการกักบริเวณในห้องเก็บของเก่าใต้ดิน...เป็นห้องที่มืดและเหม็นอับ แต่ฉันเห็นช่องระบายอากาศเล็กๆ ที่เชื่อมออกไปด้านนอก..."

เมรี่รู้สึกหัวใจเต้นแรง นี่คือเบาะแสสำคัญ! ทางออกลับ! ช่องระบายอากาศ! เธอจะต้องไปสำรวจที่นั่นให้ได้ในไม่ช้า

ขณะที่เธอกำลังจดจ่ออยู่กับการอ่าน เสียงฝีเท้าเบาๆ ก็ดังขึ้นจากทางเดิน เมรี่รีบปิดสมุดและซ่อนมันไว้ใต้เสื้อคลุมของเธอ เธอแกล้งทำเป็นกำลังจัดหนังสืออยู่บนชั้น

"มิสแบล็ควู้ด? ยังไม่นอนอีกหรือคะ?" เสียงของมาดามเซเลสต์ดังขึ้นจากทางเดินที่มืดมิด มาดามเซเลสต์เดินเข้ามาในห้องสมุดอย่างช้าๆ แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างกระทบกับใบหน้าของนาง ทำให้ดูน่าเกรงขามยิ่งขึ้น

"หนู...หนูแค่รู้สึกนอนไม่หลับค่ะมาดามเซเลสต์ เลยลงมาหาหนังสืออ่าน" เมรี่ตอบเสียงตะกุกตะกัก

"หนังสืออะไรหรือคะ?" มาดามเซเลสต์เดินตรงมายังมุมที่เมรี่ยืนอยู่ ดวงตาของนางกวาดมองไปรอบๆ อย่างไม่ไว้วางใจ "มิสพริสซิลล่าบอกว่าเธอมีความสนใจในเรื่องแปลกๆ อยู่เสมอ"

เมรี่พยายามสงบสติอารมณ์ "ก็...หนูแค่อยากอ่านวรรณคดีคลาสสิกน่ะค่ะ ท่านอาจารย์ใหญ่" เธอหยิบหนังสือเล่มหนาที่ใกล้ที่สุดออกมาจากชั้น มันคือหนังสือบทกวีเล่มหนึ่ง

มาดามเซเลสต์มองเมรี่ด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ "ดูเหมือนเธอจะชอบใช้เวลาอยู่คนเดียวในที่เงียบๆ นะ มิสแบล็ควู้ด"

"หนู...หนูแค่อยากมีสมาธิกับการอ่านค่ะ"

"อืม...ดีแล้วที่เธอมีความขยัน แต่เธอควรจะเข้ากับเพื่อนร่วมห้องให้มากกว่านี้ สุภาพสตรีที่ดีควรมีสังคมและเรียนรู้ที่จะเข้าหาผู้อื่น" มาดามเซเลสต์กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยคำเตือน "อย่าให้ฉันต้องได้ยินเรื่องที่เธอแอบทำอะไรที่ไม่เหมาะสมอีกนะ ไม่เช่นนั้น...ฉันจะแจ้งให้ท่านลุงท่านป้าของเธอทราบ"

เมรี่รู้สึกเหมือนถูกจับได้ แต่ก็พยายามรักษาสีหน้าให้ปกติ "ค่ะ มาดามเซเลสต์"

มาดามเซเลสต์พยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินจากไป ทิ้งให้เมรี่ยืนใจเต้นระทึกอยู่คนเดียวในความมืด เธอรู้ว่าการหลบหนีครั้งนี้จะต้องไม่ใช่เรื่องง่าย มาดามเซเลสต์เป็นคนฉลาดและระมัดระวัง แต่เมรี่ก็จะไม่ยอมแพ้ เธอจะใช้ทุกสิ่งที่เธอเรียนรู้จากพ่อและพี่ชาย เพื่อไขปริศนาที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอ นั่นคือการปลดปล่อยตัวเองจากกรงขังแห่งนี้

เธอกำสมุดไดอารี่เก่าๆ ในมือแน่น ราวกับมันเป็นแสงสว่างเดียวในความมืดมิดนี้ 'ทางออกลับ...ห้องเก็บของเก่าใต้ดิน...ช่องระบายอากาศ...' แผนการหลบหนีเริ่มก่อตัวขึ้นในความคิดของเมรี่อย่างช้าๆ แต่ชัดเจน เธอจะต้องเตรียมตัวให้พร้อมที่สุด เพราะการหลบหนีครั้งนี้คือเดิมพันทั้งหมดในชีวิตของเธอ