บทที่ 312

บทล่าสุด

• แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1466

  นี่ยังไม่ทันจะครบวันดี เลี่ยอู๋ซินก็กลายเป็นมนุษย์โอสถก่อนเวลาอันควรเสียแล้วเฟิ่งจิ่วเหยียนและเซียวอวี้รีบไปยังห้องของเขาทันทีเมื่อไปถึงก็เห็นว่า เลี่ยอู๋ซินได้ดิ้นจนเชือกป่านขาดสะบั้นแล้ว กำลังอาละวาดไปทั่วห้องราวกับสัตว์ป่าดูเหมือนว่าเขายังพอมีสติหลงเหลืออยู่บ้าง โดยใช้มือขวากดมือซ้ายของตนเองเอาไว้ และใช้ศีรษะโขกกับกำแพงท่าทางดูเจ็บปวดทรมานอย่างยิ่ง ราวกับอยากจะโขกให้ตัวเองสลบไปหมอเทวดาที่รับผิดชอบดูแลเขา บัดนี้ได้หนีออกไปนอกห้องนานแล้วเฟิ่งจิ่วเหยียนและเซียวอวี้สบตากันจากนั้น ทั้งสองก็บรรลุข้อตกลงกันอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ต้องเอ่ยคำใดเฟิ่งจิ่วเหยียนออกไปด้านหน้าเพื่อดึงดูดความสนใจของเลี่ยอู๋ซิน ส่วนเซียวอวี้ก็อ้อมไปทางด้านหลัง ใช้ฝ่ามือเดียวซัดจนเขาสลบไปเมื่อเลี่ยอู๋ซินล้มลง ในห้องก็พลันเงียบสงบลงทันทีหมอเทวดาที่ยืนอยู่หน้าประตู เอ่ยเตือนพวกเขา“อีกไม่นานเขาก็จะฟื้นได้ ใช้โซ่เหล็กมัดเขาไว้จะดีกว่า!”เฟิ่งจิ่วเหยียนเห็นด้วย จึงสั่งให้คนไปหาโซ่เหล็กมาทันทีเซียวอวี้สั่งให้คนนำไม้มาตอกปิดหน้าต่างให้สนิท เพื่อป้องกันไม่ให้เลี่ยอู๋ซินหนีออกทางหน้าต่างไปกัดคนอื่นตอนที่ค

• แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1465

  เลี่ยอู๋ซินตกอยู่ในห้วงฝันอันยาวนานในความฝัน เขากับเมิ่งสิงโจวยังคงเป็นเด็กหนุ่มพวกเขาทั้งสองฝึกยุทธ์ด้วยกัน แอบหนีไปสมัครเป็นทหารที่ค่ายทหารด้วยกัน แล้วก็ถูกเด็กน้อยเฟิ่งจิ่วเหยียนคาบข่าวไปฟ้อง จนต้องกลับบ้านไปถูกตีเขาถามเมิ่งสิงโจวว่า ชั่วชีวิตนี้อยากทำสิ่งใดมากที่สุดเมิ่งสิงโจวชี้นิ้วไปไกลสุดลูกหูลูกตา เอ่ยวาจาฮึกเหิม ฟ้ากว้างทะเลใหญ่ จงท่องไปตามใจเถิดต่อมา พวกเขาก็ร่วมกันสืบสวนคดีมนุษย์โอสถเขาได้แต่จ้องมองเมิ่งสิงโจวตกอยู่ในอันตราย แต่กลับช่วยเขาไว้ไม่ได้โลหิตสีแดงฉานย้อมดวงตาของเขาจนเป็นสีแดง ร่างกายของเขาราวกับถูกบางสิ่งควบคุมไว้ ขยับเขยื้อนไม่ได้เขาอยากจะดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการนั้น ตะโกนกู่ร้องอย่างสุดกำลัง อยากจะเข้าไปช่วยพี่น้องที่ดีของตนเองทว่า ทำได้เพียงมองดูคนเหล่านั้นตัดแขนตัดขาของสิงโจว ควักลูกตาทั้งสองข้างของเขาออกมา...เขาสาบาน!ต้องชดใช้เป็นร้อยเท่า!คนของกลุ่มค้ามนุษย์โอสถทุกคน สมควรตาย!“อ๊า…”พร้อมกับเสียงคำรามด้วยความโกรธ เลี่ยอู๋ซินก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีเขาลืมตาขึ้น ถึงได้พบว่าเมื่อครู่เป็นเพียงความฝันตอนนี้เขากำลังอยู่ในห้องพักของเรื

• แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1464

  หมอเทวดาจ้องมองเซียวอวี้ตาไม่กะพริบ ราวกับอยากจะกลืนกินร่างกายของเขาเข้าไป“ตามการคาดการณ์ของพวกเรา”“ร่างกายของท่านที่สามารถทนทานต่อพิษมนุษย์โอสถได้นั้น มีความเป็นไปได้สูงว่าก่อนหน้านี้เคยถูกพิษร้ายแรงบางชนิดมาก่อน”“ในระหว่างที่ร่างกายของท่านต่อสู้กับพิษร้ายนั้น ร่างกายของท่านได้สร้างบางสิ่งขึ้นมา และเอาชนะพิษร้ายนั้นได้ ทำให้ร่างกายของท่านแข็งแกร่งยิ่งขึ้น”“และสิ่งที่ร่างกายสร้างขึ้นผ่านพิษร้ายนั้น ยังคงดำรงอยู่ในร่างกายของท่านตลอดมา และในตอนนี้มันก็กำลังต่อสู้กับพิษมนุษย์โอสถนี้อีกครั้ง”“และเห็นได้ชัดว่า มันเอาชนะได้อีกครั้ง”เลี่ยอู๋ซินเดิมทีก็ปวดศีรษะอยู่แล้ว พอมาได้ฟังหมอเทวดาพูดจาฉอด ๆ เป็นชุดยาวเหยียด ก็รู้สึกราวกับฟังเรื่องราวที่อยู่ในม่านหมอกทว่าเฟิ่งจิ่วเหยียนกลับตั้งใจฟังเป็นอย่างยิ่ง และยังเข้าใจอีกด้วยนางเอ่ยถามหมอเทวดา“เรื่องนี้เกี่ยวข้องอันใดกับยาถอนพิษมนุษย์โอสถหรือ?”“หากต้องการพิษวารีสวรรค์ ข้าสามารถหาวิธีนำมาให้พวกท่านได้!”หนานเจียงมีพิษวารีสวรรค์มังกรพสุธาอยู่มากมายเมื่อครั้งที่กวาดล้างพรรคเทียนหลง นางเคยพบรังของพิษวารีสวรรค์มังกรพสุธาที่หนานเจี

• แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1463

  เฟิ่งจิ่วเหยียนรีบมองไปยังหมอเทวดาผู้นั้น ในใจพลันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย“มีความคืบหน้าอันใดหรือ? เรื่องยาถอนพิษ มีเบาะแสแล้วใช่หรือไม่?”เซียวอวี้และเลี่ยอู๋ซินต่างก็มีสีหน้าฉงนสงสัยเมื่อครู่หมอเทวดาบอกว่า เป็นเพราะพวกเขาทั้งสองคนพวกเขาไปทำอะไรมา?หรือจะเป็นเรื่องที่ลงไปในวังใต้ดิน?หมอเทวดาก็ไม่คิดจะเก็บงำเป็นความลับอีกต่อไป บอกกับพวกเขาโดยตรง“พวกท่านทั้งสองคนล้วนถูกสัตว์ประหลาดพวกนั้นกัด จากการดูบาดแผลของพวกท่านแล้ว สัตว์ประหลาดเหล่านั้นเองก็มีพิษมนุษย์โอสถอยู่”“พวกมันก็เหมือนกับมนุษย์โอสถ ขอเพียงถูกพวกมันทำร้ายจนเกิดบาดแผล คนปกติก็จะกลายเป็นมนุษย์โอสถเช่นกัน”“แต่ที่น่าแปลกก็คือ สามีของแม่นางท่านนี้กลับไม่เป็นอะไร ในขณะที่คุณชายอีกท่านกลับถูกพิษ...”เลี่ยอู๋ซินรู้สึกสงสัยอย่างยิ่งนั่นสิเหตุใดเซียวอวี้ถึงไม่เป็นอะไร?เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยถาม“เป็นเพราะสามีของข้าเคยถูกพิษมนุษย์โอสถมาก่อน ดังนั้นจึงไม่ติดพิษซ้ำสองใช่หรือไม่?”ความเป็นไปได้นี้ นางเคยคิดมาก่อนแต่ก็ยังรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องนักเลี่ยอู๋ซินหัวเราะอย่างขมขื่น“นี่นับเป็นพัฒนาการอะไรกัน?”

• แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1462

  สิ่งที่น่าแปลกใจก็คือ หลังจากเซี่ยหวั่นเฉินเข้าไปอยู่นาน ก็ไม่เห็นเขาจะออกมาอ้วกแตกอ้วกแตนเหมือนหยวนจั้นเลยแม้แต่น้อยเฟิ่งจิ่วเหยียนหรี่ตาลง แววตาฉายชัดถึงความลึกซึ้งดูเหมือนว่า เซี่ยหวั่นเฉินผู้นี้ คงไม่ใช่คนสุภาพอ่อนโยนอย่างที่เห็นภายนอก ในแก่นแท้ก็ยังมีความดุดันแรงกล้าแฝงอยู่คิดดูแล้วไม่น่าแปลกว่าที่จักรพรรดิที่ต้องแบกรับทั้งแผ่นดินไว้บนบ่า จะเป็นคนดีบริสุทธิ์ไม่เปื้อนเลือดได้อย่างไรขณะเดียวกัน หยวนจั้นเองก็รู้สึกประหลาดใจไม่น้อยเขาอ้วกไปตั้งสองรอบในห้องนั้น เขาไม่อยากเข้าไปอีกแม้แต่นิดตอนนี้รัชทายาทเข้าไปแล้ว ไม่คิดเลยว่า รัชทายาทจะทนได้นานขนาดนี้!โดยไม่รู้ตัว หยวนจั้นกับเฟิ่งจิ่วเหยียนสบตากันเข้าหยวนจั้นเบือนหน้าหนีไปอีกทางด้วยความกระดากอาย ก่อนจะกระแอมไอหลายทีเขาเป็นถึงแม่ทัพทหารม้า ช่างน่าอับอายมาก…ทันใดนั้นเองเสียงตะโกนกราดเกรี้ยวดังขึ้นข้างในห้อง“ใครก็ได้! รีบพาคนเกะกะคนนี้ออกไปให้พ้น!”เป็นเสียงของเลี่ยอู๋ซินไม่รู้ว่าข้างในเกิดอะไรขึ้นเฟิ่งจิ่วเหยียนหันไปมองหยวนจั้น“เจ้าเข้าไปดูหน่อย”สีหน้าหยวนจั้นมืดคล้ำราวกับสามารถหยดเป็นหมึก เขาไม่อยา

• แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย   บทที่ 1461

  แคว้นตงซานภายใต้การรักษาของหมอเทวดา เลี่ยอู๋ซินได้สติฟื้นขึ้นมาแล้วพิษมนุษย์โอสถในร่างกายของเขา ทำได้เพียงยับยั้งไว้ชั่วคราวหมอเทวดาบอกกับเฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างเป็นการส่วนตัว“พิษในตัวคุณชายผู้นี้ลึกมาก“ตามประสบการณ์ของข้า เขาน่าจะมีสติอยู่ได้อย่างมากสุดหนึ่งวัน“ขอให้พวกท่านรีบตัดสินใจ ว่าจะจัดการอย่างไร”คำพูดนี้เลี่ยอู๋ซินได้ยินเข้าพอดีเขายืนอยู่ด้านหลังพวกเขา พลางเอ่ยเสียงเรียบ“จับข้าขังไว้ หรือจะฆ่าข้าทิ้ง ข้าก็ไม่ขัดข้อง“แต่ศพของข้า ต้องส่งกลับไปยังแคว้นหนานฉี”เขาไม่อยากถูกฝังอยู่ในต่างแดนสีหน้าเฟิ่งจิ่วเหยียนเยือกเย็น “ตอนนี้มาพูดเรื่องนี้ ยังเร็วเกินไป”ยังมีเรื่องสำคัญมาก รอให้เขาไปทำหากสามารถใช้ซุนโฉว ปรุงยาถอนพิษได้สำเร็จ เลี่ยอู๋ซินก็จะสามารถกลับมาเป็นคนปกติทันทีที่ได้ยินว่าต้องสอบสวนซุนโฉว ดวงตาเลี่ยอู๋ซินก็ลุกเป็นไฟเขาเกลียดชังพวกค้ามนุษย์โอสถเข้าไส้หากไม่ใช่เพราะพวกเขา เมิ่งสิงโจวก็จะไม่ตาย และคงไม่มีชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ต้องพลอยรับเคราะห์ไปด้วยมากมายขนาดนั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนเตือนเขา “เจ้ายั้งมือหน่อย อย่าฆ่าคนเสียก่อน”เลี่ยอู๋ซินแค่นเสียง