บทที่ 4 [2]

[ ทำใจให้สบาย ]

------------------

เพราะของฟรีทำให้ฉันตัดสินใจมาที่ห้องสมุด ขณะยืนเลือกขนมใส่ถาดรู้ตัวแล้วล่ะว่าพวกแก๊งเชียร์หลีดเดอร์เอาอีกแล้ว จ้องหาเหยื่อเพื่อกลั่นแกล้ง คราวที่แล้วรอดมาได้ คราวนี้ฉันก็ต้องรอดไปให้ได้เหมือนกัน รีบหยิบขนมใส่ถาดเท่าที่ต้องการแล้วเอาไปใส่ถุงดี

"คนจนอะเนาะ คงไม่เคยกินอะไรแบบนี้"

เรื่องเรียนฉันไม่รู้ว่าพวกนี้ตั้งใจแค่ไหน แต่เรื่องแกล้งคนอื่นจัดเต็มเหมือนอาจารย์จะให้เกรดเอ รู้รายชื่อเด็กทุน จำได้แม้กระทั่งใบหน้าของทุกคน เหมือนเป็นการล่าแต้มเช็คลิสต์ จัดการคนนี้แล้วติ๊กถูก คนนี้ยังต้องโดนหน่อย อะไรแบบนั้น

หัวหน้าแก๊งชื่อเฟรย่าแต่หน้าจีนจ๋า แสดงออกถึงความเหนือกว่า กดสายตามองเหยียดหยาม ชาวแก๊งพากันหัวเราะชอบใจ ส่วนรอบข้างต่างก็พากันจับจ้องราวกับเป็นเรื่องปกติ

อย่างที่ฉันเคยบอกไงว่าถ้าอยู่ในคณะโคตรจะสบายใจ พอก้าวขาออกมาเมื่อไหร่ให้ระแวดระวังภัยไว้ตลอดเวลา

"หยิบซะเยอะเลย จะเอากลับไปแบ่งที่บ้านด้วยเหรอจ๊ะ" คนนี้เป็นลูกครึ่งอเมริกาชื่อเมแกน สีผิวเข้มได้พ่อแต่ก็สวยไปอีกแบบ

"คราวก่อนรอดตัวไป แต่คราวนี้ไม่รอดแน่พวกปรสิตชั้นต่ำ" ส่วนคนนี้ชื่อผ้าป่าน เท่าที่รู้มาเป็นลูกนักการเมืองชื่อดัง

"พูดแรงจัง เดี๋ยวก็ร้องไห้ก่อนหรอก โอ๋~ ไม่เป็นไรน้า" สาวหมวยอีกคนชื่อปิงปิง ยื่นมือมาลูบหัวฉัน สถานการณ์ไม่สู้ดีถูกล้อมไว้ทุกทิศทาง

"นิ่งเลย ถ้าเธอยอมก้มลงกราบเท้า ฉันจะยอมปล่อยไป พวกเหลือขอทำได้สบายอยู่แล้วนี่นา" เฟรย่าจงใจใช้ถ้อยคำดูถูก ตามด้วยเสียงหัวเราะของพวกเพื่อน ๆ ส่งเสริมกันดีเหลือเกินนะยัยพวกนี้

เอายังไงดีตัวฉัน คิดหาวิธีเอาตัวรอดเร็วเข้า

"อย่าทำแบบนี้เลย" รู้อย่างนี้ตอนมอต้นฉันไปเรียนมวยกับพี่รองด้วยก็ดี เพราะกลัวเจ็บเลยมัวแต่อิดออด ตอนนี้เป็นไงภัยถึงตัวทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

"คนอย่างพวกแกก็ได้แต่ร้องขอความสงสารไปวัน ๆ ก้มลงกราบสิแล้วจะปล่อยได้เดินออกไปโดยไม่เจ็บตัว" เฟรย่าย้ำ อคติอะไรขนาดนั้น เคยถูกคนชนชั้นล่างทำไม่ดีใส่หรือไง ในเมื่อมหาวิทยาลัยมีทุนแจกก็ไม่แปลกที่จะมีคนสอบชิงทุนเข้ามาไหมล่ะ

ฉันไม่อยากทำจึงกัดฟันตัดสินใจเดินผ่านพวกเธอไป แต่ก็ถูกกระชากกลับมาจนถาดหลุดมือทำให้ขนมกระจายตกลงพื้น

"ปล่อยนะ!" ฉันถูกปิงปิงกับผ้าป่านจับล็อกแขนไว้คนละข้าง ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องร้องขอความช่วยเหลือจากใครเพราะคนพวกนั้นเอาแต่นั่งดูด้วยความเคยชิน แม้แต่พนักงานเองก็ไม่กล้า

"ใจกล้าก็ให้ดูสถานการณ์หน่อย แกคงไม่อยากให้พวกฉันตามไปถึงคณะหรอกใช่ไหม" เป็นเฟรย่ายื่นมือมาบีบปาก

ใครก็ได้ที่ผ่านมาที่นี่และเป็นเด็กทุนโดนหมด พวกนี้ไม่ชอบคนฐานะด้อยกว่า ไม่ต้องถามหาเหตุผลให้เสียเวลา ก็แค่ไม่ชอบและกลั่นแกล้งเพื่อความสนุก

สงสัยใช่ไหมทำไมฉันเลือกเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ ไม่ใช่ว่าสอบที่อื่นไม่ติดหรอกนะ แต่เพราะทุนการศึกษาได้มากกว่าที่อื่น ครอบคลุมตั้งแต่ค่าเทอม ค่าอุปกรณ์การเรียน ตลอดจนค่ากินอยู่ เอาง่าย ๆ คือฉันไม่ต้องขอเงินจากพ่อกับแม่ใช้เลยสักบาท

ฉันแค่ต้องการแบ่งเบาภาระพวกท่านแค่นั้นเลย ฐานะที่บ้านไม่ได้ลำบาก เป็นชนชั้นกลางมีกินมีใช้ทั่วไป

"พวกเธอไม่ควรทำแบบนี้นะ ปล่อยเถอะ" เสียงฉันคงเหมือนแมวบ่นแง่ว ๆ พวกนี้ถึงไม่คิดจะฟัง

ฉันเห็นเมแกนเดินไปหยิบถังใส่น้ำไว้สำหรับถูพื้น ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าน้ำนั่นผ่านการใช้งานมากี่รอบ

"เม แกอย่าเทโดนฉันนะยะ" ปิงปิงบอกอย่างสนุก

"รองเท้าฉันเพิ่งซื้อมาระวังด้วยล่ะ" ผ้าป่านว่า

ก่อนทั้งสี่จะหัวเราะออกมา หัวใจฉันเต้นแรงด้วยความกลัว พอคิดว่าน้ำนั่นราดมาบนตัวก็ทำเอาขาสั่น สภาพฉันคงดูไม่จืดแล้วก็ต้องอับอายต่อในโลกโซเชียล

ขณะที่เมแกนตรงดิ่งหมายจะเอาน้ำสกปรกเทราดหัว ฉันก็รีบหลับตาปี๋คงหนีไม่รอดแล้วล่ะ แต่แล้วกลับได้ยินเสียงกรี๊ดของพวกนั้นดังวุ่นวายพร้อมแขนสองข้างถูกปล่อยเป็นอิสระ เลยรีบลืมตาขึ้นมองว่าเกิดอะไรขึ้น

ภาพตรงหน้าคือมหาสมุทรใช้น้ำในถังไล่สาดพวกแก๊งเชียร์หลีดเดอร์จนวงแตกหนีไปคนละทิศละทาง พื้นนองไปด้วยน้ำ เผลอ ๆ กระเด็นโดนขนม เหนื่อยพนักงานเก็บกวาดอีก

ถึงอย่างนั้น... เขาก็เป็นคนเดียวที่เข้ามาช่วยฉัน เนื่องจากอยู่บนจุดสูงสุดสาว ๆ พวกนั้นเลยไม่กล้าทำอะไร ไม่กล้าแม้แต่จะอ้าปากโวยวายด่าทอเขาด้วยซ้ำ

มหาสมุทรอันกว้างใหญ่ อันตราย และสุดลึกล้ำ ...ยากแท้หยั่งถึง ยอมรับเลยว่าอย่างกับพระเอกขี่ม้าขาว เท่อะไรขนาดนั้น...

ถังน้ำถูกเขวี้ยงใส่พวกกองเชียร์ที่เอาแต่นั่งดูจนแตกฮือพากันหนีออกจากห้องสมุดตามสี่สาวพวกนั้นไป ก่อนหันกลับมามองฉัน ขายาวแข็งแรงก้าวเดินอย่างมั่นคงตรงมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้า ระยะห่างไม่ถึงหนึ่งเมตร

"ขะ ขอบคุณคะ"

สุดท้ายเราก็เจอกันอีกแล้ว

มหาสมุทรมองหน้าฉันนิ่ง แววตาดูเหนื่อยล้าเล็กน้อยไม่สามารถกลบความหล่อเหลาที่เปล่งประกายออกมาได้ ฉันแพ้ใบหน้านี้จริง ๆ สินะ ยอมรับเลย

"งั้นสิบกลับก่อนนะ"

รีบกลับบ้านดีกว่าทางสะดวกแล้ว

หมับ!

"เดี๋ยว"

เขาเป็นอะไรกับคอเสื้อมากหรือเปล่าถึงดึงรั้งไว้ทุกที ฉันเซถอยหลังตามแรงดึงกลับไปยืนที่เดิม พอเขาปล่อยมือก็รีบจัดปกเสื้อเข้าที่

"ผมจะซื้อขนมที่อร่อยกว่านี้ให้" เล่นบทใจดีหรือไง ฉันนี่งงแล้วงงอีก

"ไม่ต้องก็ได้ค่ะ"

"ตามมาสิ"

แน่นอนเขาไม่เคยฟังที่ฉันพูด ไอ้คำว่าต่างคนต่างอยู่ไม่มีความหมาย และเป็นเช่นนี้ทุกครั้งเวลาเจอกัน หิ้วฉันติดสอยห้อยตามไปด้วยไม่ยอมให้หนี จุดประสงค์แท้จริงคืออะไรไม่อาจรู้เพราะถามก็ไม่เคยตอบ

ในเมื่อครั้งนี้ช่วยฉันไว้จะยอมตามไปดี ๆ แล้วกัน

---------------------

Dangerous ocean

---------------------

ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแลนด์มาร์คยอดฮิต ฉันเป็นพวกอยู่ติดบ้านด้วยสิ นาน ๆ ทีจะออกมาเดินเที่ยวเล่น มองแผ่นหลังกว้างเดินอยู่เบื้องหน้า รูปร่างสูงเด่นเป็นที่สนใจของผู้พบเห็นโดยเฉพาะสาว ๆ พากันเหลียวมองไม่ละสายตา

แอบภูมิใจที่ครั้งหนึ่งเคยได้คบกับคนระดับนี้ แฮ่ม! เอื่ม...ย้ำเป็นรอบที่ร้อยว่าอย่าหลงหน้าตาเขาเด็ดขาด

ฉันเดินช้าไม่ทันใจหรือไรถึงได้หันมาดึงไปอยู่ภายใต้อ้อมแขนแกร่งที่พาดมายังไหล่แล้วบังคับเดินไปพร้อมกัน

"มันหนักนะสมุทร"

"อ่อนแอ"

"ก็สิบเป็นผู้หญิงนี่"

"ผู้หญิงขี้บ่น"

เราบึนปากไม่เห็นด้วย ขี้บ่นตรงไหนเนี่ย ออกจะพูดน้อยเรียบร้อยน่ารัก(แฮ่ม! อันหลังฉันเติมเอง ใครเห็นก็ว่าน่ารักไงหรือไม่จริง)

"เอาออกเถอะ สิบเดินไม่ถนัดจริง ๆ"

"เรื่องมาก" ว่าพลางยกแขนออกไป

"เอ้า! เกี่ยวไรกัน เธอนั่นแหละขี้บ่น บ่นไปเรื่อย"

"ทีอย่างนี้พูดเก่ง ไม่กลัวแล้ว?"

ฉันชะงักก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ แก้เขิน พอเห็นเขาอารมณ์ปกติเลยพลอยโล่งใจไปด้วย เผลอหายกลัวไปชั่วขณะ

"ถ้าเธอไม่ทำตัวน่ากลัวเราก็ไม่กลัวหรอก บางครั้งเธอก็มีมุมใจดี"

อย่างเช่นตอนนี้...

"ที่ผ่านมาผมคงทำกับเธอแย่มาก"

"อย่าพูดถึงเลย ทุกวันนี้สิบก็ยังไม่ลืม เราจบกันแล้วก็ปล่อยให้ผ่าน ๆ ไปเถอะ"

"อืม แล้วอยากลองเริ่มใหม่ไหมล่ะ"

"สมุทรเหงามากใช่ไหม"

หยุดเดินหันหน้าสบตากัน ช่วงเวลาเย็นย่ำผู้คนจะเยอะเป็นปกติโดยเฉพาะชั้นหนึ่งกับชั้นสอง สินค้าราคาจับต้องได้ เหนือขึ้นไปเป็นแบรนด์ชั้นนำจากทั่วโลก ราคาที่คนทั่วไปเอื้อมไม่ถึงและไม่คิดอยากซื้อมาใช้ แต่ถ้ามีโอกาสก็อยากลองเป็นเจ้าของดูสักครั้ง

มหาสมุทรยืนล้วงกระเป๋าสบตาไม่ลดละ รู้แก่ใจถึงคำถาม ฉันไม่เห็นเขาควงใครเลยคิดว่าน่าจะเหงา ระดับนี้ชี้นิ้วเลือกสักสิบคนพร้อมกันยังได้

"จิ้ม ๆ มาสักคนสิ แล้วก็ใจดีกับเขาหน่อยจะได้ไม่ต้องหาคนควงใหม่บ่อย ๆ" แนะนำจากใจจริงเลยนะ ฉีกยิ้มให้ด้วยเนี่ย

แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อนิ้วชี้เรียวยาวจิ้มมากลางหน้าผากของฉัน ดวงตาคมกริบกำลังขบขันปนจริงจังทำเอาฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจ

"ตลกแล้วสมุทร"

"ผมก็จิ้มตามที่เธอบอกไง"

จึ้ก จึ้ก..

จิ้มย้ำ ๆ ตรงหน้าผากมนก่อนเลื่อนมือลงมาบีบแก้ม การกระทำชวนให้ใจอ่อนทำเอากลัวจับใจ รีบส่ายหน้าปฏิเสธทันทีทันใด

"คนอื่นสิคนอื่น"

"คนนี้แหละ"

"ไม่เอา"

"งั้นบังคับ"

"มหาสมุทร"

เถียงไปมาพลางเล่นเกมจ้องตากันอย่างยาวนาน ฉันไม่มีทางยอมแพ้ เขาเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน จู่ ๆ มาเลือกเราเนี่ยนะ บ้าน่ะสิ! ถ่านไฟเก่าที่ฉันเอาขี้เถ้ากลบไม่มีทางประทุขึ้นมาอีกรอบหรอก

ฉันไม่อยากโดนกระทำแบบไม่ให้เกียรตกันอีกแล้ว

------------------------------

>>>>>โปรดติดตามบทต่อไป