Novels by ฉินหลานฮุย

หลังจากความเจ็บปวดในอกเริ่มคลี่คลายเพราะอ้อมกอดของมู่เทียนหลาง องค์หญิงหลิงเซียงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวออกจากอ้อมแขนเขาอย่างลังเล เขามองนางทันที สายตาเข้มลึก แต่อ่อนโยน“เจ้ามีเรื่องอะไรจะพูดกับข้าอีกหรือ” เทียนหลางหลิงเซียงหลุบตาลงนิ้วเล็กกำชายอาภรณ์แน่นเหมือนลังเลจะพูดดีหรือไม่ เรื่องที่จะคูยก็คือองค์หญิงหลิงเซียงเผยแผนการอยากออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่“ท่านพี่… ความจริงแล้ หม่อมฉันมีเรื่องหนึ่งที่ปิดบังท่านและทุกคนในวังมานาน” หลิงเซียงเสียงนางเบามากแต่มีความเด็ดเดี่ยวข้างใน มู่เทียนหลางขมวดคิ้วเล็กน้อย“เรื่องอะไร” เทียนหลางองค์หญิงหลิงเซียงสูดลมหายใจลึก เหมือนต้องรวบรวมทุกความกล้าทั้งหมดที่มี“ข้า… และทุกคนในตำหนักไฉ่หง ต่างวางแผนกันไว้ว่าจะออกจากวังค่ะ จะไปใช้ชีวิตใหม่ที่นอกกำแพงวังหลวง เจ้าค่ะ” หลิงเซียงห้องทั้งห้องเงียบลงทันทีเงียบจนได้ยินเพียงเสียงลมลอดกรอบหน้าต่าง มู่เทียนหลางนิ่งไปครู่ใหญ่ดวงตาคมวาวขึ้น ทั้งตกใจ ทั้งไม่คาดคิด แต่ไม่มีความโกรธเลยแม้แต่น้อย“ออกจากวังหรือ” เทียนหลางเสียงเขาทุ้มต่ำ ราวกับต้องทวนเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิด“เจ้าต้องการจะไป

ยามสนธยาตกลงเหนือเรือนบัญชาการของกองทัพใหญ่ในเมืองหลวง มู่เทียนหลางกำลังจัดการเอกสารรายงาน อีกหน้าหที่หนึ่งของมู่เทียนหลางคือช่วยดูแลงานในกองทัพอีกด้วย เมื่อทหารคนสนิทคุกเข่าเข้ามาอย่างเร่งร้อน“คุณชายมู่! มีข่าวด่วนมารายงานขอรับ”มู่เทียนหลางเงยหน้า“ว่ามา” เทียนหลางทหารลังเลครู่หนึ่งก่อนตอบ“เป็นเรื่องงานอภิเษกขององค์หญิงหลิงเซียงขอรับ”เทียนหลางฟังโดยไม่แสดงสีหน้า จนกระทั่งได้ยินประโยคถัดไป“ตระกูลเกาญาติฝ่ายฮูหยินของท่าน ถูกกันไม่ให้เข้าร่วมงานขอรับ แม้จะเดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้ว แต่กลับถูกสั่งให้อยู่ด้านนอก ไม่ให้เข้าใกล้พระราชพิธี”เสียงในห้องเงียบลงทันทีแม้แสงอาทิตย์ยามเย็นจะอุ่น แต่น้ำเสียงของมู่เทียนหลางกลับเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด“ว่าอย่างไรนะ” เทียนหลางทหารกลืนน้ำลาย“ขอรับ พวกเขามาไกลหลายวัน แต่ถูกขุนนางฝ่ายพิธีการกันไว้ เหมือนไม่ต้องการให้ปรากฏตัวเลยขอรับ”มือของมู่เทียนหลางกำกระบี่จนแน่นเส้นเลือดบนหลังมือปูดขึ้นอย่างชัดเจน แม้เขาจะยังสงบนิ่งภายนอก ดวงตาคมลึกของเขาฉายแววเกรี้ยวกราดที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็น“พวกเขาคิดว่าเป็นตระกูลเกาเป็นภัยร้าย หรือคิดว่าเป็นเพราะฮูหยินของข้า

ลมยามค่ำพัดผ้าม่านไหมในตำหนักไฉ่หงให้ไหวพลิ้ว องค์หญิงหลิงเซียงเพิ่งทรงฟื้นคืนจากพักผ่อนระหว่างงานล่าสัตว์ เมื่อหม่ากูกูเข้ามาคุกเข่ารายงานด้วยสีหน้าลำบากใจ“องค์หญิงเพคะ… หม่อมฉันมีเรื่องที่ควรกราบทูล” หม่ากูกูน้ำเสียงนั้นสั่นเล็กน้อยจนหลิงเซียงชะงักพระหทัยเหมือนบีบรัดกลัวว่าจะเป็นเรื่องไม่ดี“เกิดเรื่องอันใดอีกหรือหม่ากูกู” หลิงเซียงหม่ากูกูสูดหายใจลึกก่อนตอบ“วันงานสมรส… ท่านยาย และท่านป้าสะใภ้ทั้งสี่ขององค์หญิง ได้เดินทางมาถึงเพื่อร่วมงานของพระองค์ด้วยเพคะ แต่… ถูกสำนักพิธีการกันไว้ ไม่ให้เข้าใกล้เขตพิธีงานมากนัก อ้างว่ารายชื่อไม่อยู่ในบัญชีที่ฮ่องเต้ทรงอนุญาตเพค่ะ” หม่ากูกูเสียงในลำคอของหลิงเซียงเหมือนหยุดลงกะทันหัน พระหัตถ์ที่ถือถ้วยชาร่วงลงกระแทกกับโต๊ะเบาๆ น้ำชากระเซ็นเปื้อนชุดสีอ่อน แต่พระองค์กลับไม่รู้สึกเลยแม้แต่น้อย“ท่านยาย… ถูกกันไว้ไม่ให้เข้าใกล้ข้าป้าสะใภ้ทั้งสี่ ก็ถูกกันเหมือนกันหรือ” หลิงเซียงเสียงถามนั้นเบาแต่เย็นเยียบจนหม่ากูกูไม่กล้าขึ้นเสียงตอบ ในหัวก็คิดหาเหตุผลว่าทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้ด้วย ฮ่องเต้เดี๋ยวเดี๋ยวร้ายจริง ๆ แต่ในใจต้องนี้รู้สึกน้อยใจมาก จะทำอะไ

ความเจ็บปวดของอวิ๋นโซ่วหลังรู้ข่าวงานแต่งองค์หญิงหลิงเซียงกับมู่เทียนหลาง เจ็บปวดจนเริ่มกลายเป็นความมืดก่อขึ้นภายในจิตใจของเขาลมยามค่ำพัดผ่านระเบียงเรือนทหารธงประจำตำแหน่งของเขาปลิวไหวแต่ไม่มีเสียงใดดังมากไปกว่าเสียงหัวใจของเขาที่เหมือนแตกออกช้า ๆข่าวงานสมรสพระราชทานถูกประกาศไปทั่ววังและส่งมาถึงมือของอวิ๋นโซ่วในรูปของราชประกาศรายวัน เหยียบย่ำความสงบในอกเขาราวกับคมดาบ เขาอ่านประโยคที่ว่า“องค์หญิงหลิงเซียงทรงสมรสพระราชทานกับคุณชายมู่เทียนหลาง…”ดวงตาของเขาชะงักลมหายใจติดขัดราวถูกมีดปักกลางอก มือที่จับกระดาษประกาศสั่นน้อย ๆ แต่เขายังตั้งใจอ่านจนจบ ราวกับต้องการทิ่มแทงตัวเองให้รู้สึกเจ็บจนสิ้นสุดภาพองค์หญิงในวันที่เขาได้ช่วยคุ้มกันครั้งแรก ภาพรอยยิ้มของนางตอนพูดขอบคุณ ภาพที่นางล้ม เขาคว้ารับทันภาพที่นางเคยหลบสายตาแก้เขินเมื่อเขาสบตาโดยไม่ตั้งใจ รวมถึงอย่างที่เขาคิดว่าไม่มีวันลืม วันที่เขาเห็นนางแสดงความกล้าหาญต่อหน้าทุกคน“ถึงท่านจะแต่งงานกับคนอื่น แต่ในใจของข้าก็ยังมีท่านเสมอองค์หญิง” อวิ๋นโซ่วภาพเหล่านั้นกลับมาชัดเจน ราวถูกฉายซ้ำต่อหน้า แต่เขาไม่มีสิทธิ์สักนิดจะได้สัมผัสอย่างใกล้

ย้อนกลับไปวันงานสมรสพระราชทาน ญาติฝั่งตระกูลกาที่ได้รับอนุญาตเข้าร่วมมีเพียง ท่านยายและป้าสะใภ้ทั้งสี่ เท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมพิธีด้วยงานสมรสพระราชทานถูกกำหนดขึ้นที่ท้องพระโรงใหญ่ม่านแพรแดงลอยอ่อนตามแรงลม กลิ่นกำยานหอมอ่อน ๆ ลอยปกคลุมทั้งโถงประดับด้วยโคมไฟแดงทองจำนวนมากจนสว่างราวกลางวัน แต่ในความยิ่งใหญ่อลังการนั้นมีเงาของการเมืองแฝงอยู่ตระกูลเกาความอึดอัดที่ถูกกีดกันในงานสมรสของหลานสาวเพียงคนเดียวของพวกเขา ราชโองการกำหนดชัดให้ญาติทางฝั่งเจ้าสาวจากตระกูลเกาเข้าร่วมเพียงห้าคน ท่านยายเฟยเถาผู้สง่างามในชุดผ้าไหมสีม่วงอ่อน ป้าสะใภ้ทั้งสี่ จากทั้งสี่ของตระกูลเกา แต่ละคนแต่งกายอย่างสำรวมไม่หรูจนแย่งเด่นจากราชสกุล พวกนางเดินตามขันทีนำทางเข้ามาอย่างเงียบงัน เสียงซุบซิบจากเหล่าขุนนางสองฝั่งทางดังไล่มาตลอด“มีมาร่วมงานเพียงเท่านี้หรือ… ญาติขององค์หญิง”“ดูท่าในตระกูลเกาจะมีเรื่องฝ่ายในกันอยู่ไม่น้อย”“ฮ่องเต้คงไม่ต้องการให้บุคคลบางคนเข้าร่วมกระมัง หรือไม่ฉินไทเฮาคงอยากให้ตระกูลเกาเสียหน้า”ท่านยายเพียงยิ้มบาง ๆ ไร้ความหวาดหวั่น แต่ในดวงตาเต็มไปด้วยความคิดลึกซึ้ง เพราะนางรู้ดีว่าเหต

แสงจันทร์สาดลงผ่านหน้าต่างเล็กของห้องส่วนตัว ลมเย็นพัดเบา ๆ ทำให้ผ้าม่านไหวสะบัด ห้องมืดสงบ แต่เต็มไปด้วยเงาของอดีตที่ล่องลอยอยู่ในความคิด มู่เทียนหลางนั่งลงบนเตียงไม้มือประสานกันแน่น สายตาจ้องออกไปนอกหน้าต่าง แต่ดวงใจกลับอยู่ไกลหลายปีในอดีตเขานึกถึงวันที่ยังเป็นเด็กหนุ่มในราชสำนักวันที่ต้องฝึกฝนอย่างเข้มงวด วันที่ต้องเรียนรู้ทั้งการต่อสู้ การวางตัว และการปกป้องคนที่รักวันที่ต้องเผชิญทั้งความโหดร้ายของวังและคำสั่งที่ไม่อาจปฏิเสธเขานึกถึงวันที่เจอกับองค์หญิงหลิงเซียงครั้งแรกความกล้าหาญและเฉียบคมของพระองค์ ทำให้เขารู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างความสง่างามและความแข็งแกร่ง เขานึกถึงสองวันที่ติดอยู่ในถ้ำที่ทั้งสองต้องพึ่งพาและเข้าใจกันทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นขึ้นเสียงลมเบา ๆ พัดผ่านเหมือนเป็นเสียงเตือนใจว่า ความรักและความไว้วางใจต้องรักษาด้วยความอดทนและความจริงใจ มู่เทียนหลางถอนหายใจเบา ๆสายตาเต็มไปด้วยความมั่นคง“ข้าจะปกป้องพระองค์…ไม่ว่าอดีตหรืออนาคตจะเป็นเช่นไร และข้าจะทำให้ชีวิตของพระองค์ปลอดภัยที่สุด” เทียนหลางเขานอนลงบนเตียงมองเงาของจันทร์สาดบนเพดาน หัวใจเต็มไปด้วย ความคิดถึงอดีต ความ

"ข้าขอขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงาน ขอให้ครอบครัวและสหายทั้งหลาย อยู่เย็นเป็นสุขดุจดอกเหมยบานไม่ร่วงโรย" หลัวฟางเสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องดังก้องพร้อมกัน งานเลี้ยงดำเนินไปถึงยามค่ำ ไฟโคมแดงถูกจุดเรียงรายทั่วจวน แสงโคมสะท้อนยิ้มและเสียงหัวเราะ ทำให้คืนวันนั้นกลายเป็นความทรงจำที่อบอุ่นที่สุดของทุกคนค่ำค

แปดเดือนต่อมาในฤดูใบไม้ผลิปีนี้ ลมอ่อนพัดกลีบดอกเหมยปลิวว่อนทั่วจวนตระกูลถาน เสียงร้องทารกสองคนดังประสานกันในห้องคลอด ไป๋หลินเหน็ดเหนื่อยเหงื่อชุ่มแต่รอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้ายังคงงดงามยิ่งนักหมอตำแยยกห่อผ้าขาวสองห่อส่งให้หลัวฟาง เด็กคนหนึ่งมีแก้มแดงระเรื่อร้องเสียงใส อีกคนตาปรือเงียบสงบแต่กำมือแน่นราว

โรงหมอกังอันในยามเช้าอาบด้วยแสงแดดอุ่นอ่อน กลิ่นดอกเหมยที่หลัวฟางเด็ดมาจากสวนยังอบอวลอยู่ในแจกันไม้ไผ่ ไป๋หลินที่เพิ่งตรวจชีพจรให้คนไข้รายสุดท้ายในห้องรักษา เขารู้สึกผิดแปลกในร่างกายตนเองมาตลอดหลายวันอ่อนเพลียง่าย ใจเต้นแรงและบางครั้งมีคลื่นไส้ยามเช้าจึงขอมาพักที่เรือนรับรองก่อนไป๋หลินจึงนั่งลงที่โ

ตอนนี้องค์ชายรองเฟยซินก็มาศึกษาเล่าเรียนวิชาแพทย์ได้ห้าเดือนกว่าแล้ว แต่กลับเข้าใจทุกอย่างและจดจำขั้นการรักษาของแต่ละโรคได้อย่างแม่นยำ สมุนไพรรักษาโรคทุกชนิดก็จำสรรพคุณได้อย่างขึ้นใจ ด้วยความเก่งและฉลาดจนตอนนี้องค์ชายเฟยซินสามารถรักษาผู้ป่วยแทนท่านอาจารย์อย่างไป๋หลินได้แล้ววันนี้มื้อเย็นไป๋หลินได้ท

ไป๋หลินลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะสมุนไพร เปิดลิ้นชักแล้วหยิบรากโสมแห้งขึ้นมา เฟยซินรับสมุนไพรนั้นมาพิจารณาอย่างตั้งใจ พระเนตรเต็มไปด้วยประกายสงสัย"เช่นนั้น ท่านอาหมายความว่าของที่ดี หากใช้ผิดวิธีก็อาจฆ่าคนได้ ใช่ไหมขอรับ" เฟยซิน"ใช่แล้ว นี่คือเหตุผลว่าทำไมผู้เป็นแพทย์ต้องเรียนรู้ทั้ง คุณและโทษ ของทุกสิ่

"ขอรับท่านกงกง ข้าจะดูแลองค์ชายเฟยซินเป็นอย่างดี" ไป๋หลินไป๋หลินคุกเข่าลงรับพระราชโองการ สีหน้าเต็มไปด้วยความสงบในหัวก็พึ่งนึกได้ว่าเคยสัญญากับองค์ชายไว้ ว่าจะรับองค์ชายเฟยซินเป็นศิษย์คนแรกของตน นี้คงถึงเวลาที่ต้องรับองค์ชายเป็นศิษย์จริง ๆ แล้วสินะ หลัวฟางที่ยืนข้างกายมองนางด้วยรอยยิ้มภูมิใจพร้อมกล