“อื้อออ… ซี้ดดด… พะ… พอเถอะเสี่ย… ”
สองมือของคนโดนเลียขยุ้มผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น แม้ปากจะร้องห้าม แต่ง่ามขาก็เผลอแอ่นร่อน เด้งรับด้วยความลืมตัว
“ซี้ดดดด… อูย… ”
ริมฝีปากของน้ำหวานห่อรัดเป็นวง ร่างแทบลอยตามจังหวะตวัดลิ้นของเสี่ยรุตน์จอมหื่น เขาเลียเก่งมาก ปลายลิ้นที่สอดไซ้ไชชอนรุกรานเข้าใส่กลีบสาว ทำเอาง่ามขาของน้ำหวานสั่นเกร็ง ไม่อาจกลั้นน้ำเสียวซึมซ่านออกมาตามแรงกระสันที่โดนเขาปลุกเร้าเร่าร้อน
แพล่บ… แพล่บ… แพล่บ… แพล่บ…
เสียงลิ้นของเสี่ยปาดรัวเข้าใส่กลีบสาวอย่างเมามัน เอามือแบะบีบแบ่งกลีบออกเป็นสองแล้วปาดลิ้นขยี้กลางร่องสลับไปมาทั้งสองกลีบ หล่อนยิ่งขมิบเขายิ่งมีอารมณ์
“งืออออ… อ๊า… ”
ลีลาลงลิ้นสุดร้ายกาจของเสี่ยสายเบิร์น ทำเอาหญิงสาวแอ่นเอวสะท้าน เสียงหายใจติดๆ ขัดๆ หนอกเนินสวาทแอ่นเด้งรับลำลิ้น ทะลวงร่องของหล่อนอย่างไม่ปรานีจนน้ำหล่อลื่นไหลเยิ้มออกมาอีกระลอก
“อูยยยย… ”
คนโดนเลียสูดปากเสียวด้วยความทรมาน เสี่ยหื่นยิ่งได้ใจ เงยหน้าขึ้นมองผ่านง่ามขาไปยังใบหน้าที่กำลังบิดเบ้ทรมานของหล่อน
ยิ่งเห็นหญิงสาวเม้มปากเสียวเขายิ่งมีอารมณ์ รีบปาดลิ้นเข้าใส่กลีบสาวไม่ยั้ง เลียย้ำๆ สลับขย้ำซ้ำๆ ที่เม็ดกระสัน ปูดแดงขึ้นมาเป็นสีทับทิมแดงเรื่อ
“อ่า… กลิ่นคาวของเธอหอมสุดๆ… ”
เสี่ยกำซาบกลิ่นสาบสาวอย่างเอร็ดอร่อย ซอยปลายลิ้นกระตุ้นกลีบจนหล่อนขมิบไม่ทัน เผลอร้องครวญครางออกมาในทุกจังหวะที่ปลายลิ้นปาดเลียเข้าใส่รูสวาทนุ่มแน่น
“อู้ววว… เยิ้มแล้วหนูจ๋า… กลีบสวยน่ากระแทกเหลือเกิน… ”
เสี่ยรุตน์กล่าวเสียงกระเส่าขณะยืนอยู่กับพื้น เงยหน้าจากง่ามขาที่งุดหัวอยู่พักใหญ่ๆ ขึ้นมาจับลำเนื้อยาวใหญ่อลังการ ขนาดใกล้เคียงกับท่อนแขนของหญิงสาว เอาเข้ามาจ่อใกล้ปากรูสีชมพูที่กำลังร้อนลื่นไปด้วยน้ำเสียวของวัยสาว หลั่งไหลออกมาตามอารมณ์เมื่อโดนปลุกเร้าจนไม่อาจต้านทาน
“ไม่นะ… ”
แล้วจู่ๆ มือของหญิงสาวก็เอื้อมมาขวาง ไม่ยอมให้เขาสอดใส่ หล่อนดันท้องเขาเอาไว้
แต่ดูเหมือนว่าเสี่ยรุตน์กำลังหน้ามืดตามัวเกินกว่าจะหยุด จึงฝืนดันแก่นกายเข้าหาเป้าหมาย
ทว่าพอขยับบั้นท้ายขยับเพื่อที่จะกดหัวเอ็นถอกบานราวกับดอกเห็ดใหญ่ๆ เข้าใส่รูแคบคับ หญิงสาวก็ผงกศีรษะขึ้นมากัดแขนของเขา
“โอ๊ยยย… ”
เสี่ยรุตน์ร้อง…
การสอดใส่ยังไม่ทันบรรลุผล…
เขาทำได้แค่เพียงดันแก่นกายเข้ามาคาไว้เพียงแค่หัวถอกบานก็ต้องชะงัก
เพราะนอกจากสาวน้อยจะขัดขืนแล้วรูของหล่อนก็ฝืดแน่นเหลือเกินจนหัวเอ็นถอกบานดันไม่เข้า ช่วยยืนยันคำรับประกันของเจ๊หลินว่าหล่อนยังสดยังซิง
“นี่มันอะไรกัน… ”เสี่ยถามเสียงดัง…
น้ำเสียงบอกความไม่พอใจ เมื่อนาทีเข้าด้ายเข้าเข็มต้องสะดุดลงกลางคันให้เสียอารมณ์
“เสี่ยอย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ… ”
หญิงสาวรีบคว้าหมอนสีขาวเอามากอด ปกปิดเรือนร่างเปล่าเปลือยด้วยความรู้สึกอับอาย มือสั่นยกขึ้นไหว้ขอความเห็นใจจากเสี่ยรุตน์
“นี่มันหมายความว่ายังไง… ลืมหรือไงว่าฉันเพิ่งจ่ายเงินเพื่อที่จะเอาเธอ… แล้วนี่อะไร จู่ๆ ทำไมเล่นตัวแบบนี้… ”
เสี่ยกล่าวไม่อ้อม
“หนูขอโทษ… หนูไม่เคยค่ะ… หนูทำไม่ได้… ”
น้ำหวานส่ายหน้า แววตาดูหม่นเศร้าหวาดกลัว หยาดน้ำตาใสๆ รินไหลออกมาอาบร่องแก้ม หล่อนคิดสั้นเองที่ตัดสินใจขายตัวในค่ำคืนนี้
“อะไรนะ… ถ้าเธอทำไม่ได้แล้วเธอคิดยังไงมาทำงานที่นี่… ”
เสี่ยรุตน์คว้าผ้าขนหนูมานุ่ง… อำพรางแก่นกายยาวใหญ่ที่ยังไม่อ่อนตัว บอกตัวเองให้ใจเย็น พยายามระงับอารมณ์ที่ยังค้างด้วยการเดินไปเปิดตู้เย็นคว้าเบียร์กระป๋องออกมาดื่มให้ความต้องการที่กำลังพลุ่งพล่านสงบลง
“หนูโดนบังคับค่ะ… ”
น้ำหวานบอกความจริงที่เสี่ยรุตน์ไม่รู้
“ใครบังคับเธอ… ”
“แม่เลี้ยงค่ะ… ครอบครัวของหนูเป็นหนี้เจ๊หลินค่ะ ไม่มีเงินจ่ายหนี้ แม่เลี้ยงก็เลยบังคับให้หนูต้องมาทำงานที่นี่… ”
น้ำหวานคิดว่าตัวเองตัดสินใจดีแล้วที่ยอมทำตามคำสั่งของแม่เลี้ยง ทว่าเมื่อได้มาเจอสถานการณ์จริง… จะต้องมีเซ็กส์กับผู้ชาย หล่อนก็ทำไม่ได้
“ตอนนี้เธออายุเท่าไร… สิบแปดหรือยัง”
เสี่ยรุตน์จ้องมองเรือนร่างเอิบอิ่ม…
ทุกสรีระของความเป็นสาวของน้ำหวานทำเอาใจเขาเต้นระทึก ยอมรับว่าเขาไม่เคยรู้สึกมีอารมณ์กับผู้หญิงคนไหนเหมือนอย่างที่รู้สึกกับหล่อนเมื่อครู่
ทั้งที่ก็ไม่เคยนึกอยากจะมาทำอะไรแบบนี้กับเด็กชงเหล้าในร้านคาราโอเกะ แต่ความเย้ายวนของน้ำหวาน… ก็ทำเอาเขาตบะแตกจนได้
“หนูอายุเกินสิบแปดแล้วค่ะ… ”
หญิงสาวตอบ
“ขอดูบัตรประชาชน… ”
เสี่ยรุตน์อยากเห็นเพื่อให้แน่ใจ…
หญิงสาวเอื้อมมือคว้ากางเกงขาสั้นที่เพิ่งโดนคนหื่นจับถอดกองไว้ปลายเตียง ล้วงเอากระเป๋าสตางค์ออกมาหยิบบัตรประชาชนยื่นให้เขาดู
เสี่ยรุตน์รับเอาบัตรประชาชนมาดู…
หล่อนไม่ได้โกหก…
ปีนี้อายุยี่สิบพอดี แต่สิ่งที่ทำให้เสี่ยรุตน์สะดุดตาและนึกสงสัยก็คือนามสกุลของหญิงสาวคนนี้บังเอิญไปตรงกับนามสกุลของเพื่อนเก่าคนหนึ่ง
อีกทั้งอำเภอและจังหวัดในบัตรประชาชนก็ตรงกับภูมิลำเนาของเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนานนับสิบปี
“นามสกุลนี้… เธอรู้จักผู้ชายชื่อ ‘นพดล’ ไหม”
หัวคิ้วของเสี่ยรุตน์ชิดเข้าหากันด้วยความสงสัย ลองถามดู เพื่อว่าหล่อนจะรู้จักเพื่อนเก่าของเขา
“นพดล… คือชื่อของพ่อหนูค่ะ”
น้ำหวานตอบ
“จริงหรือ… ”
หัวคิ้วของเสี่ยรุตย์ชิดเข้าหากัน
“จริงค่ะ… ”
“โลกนี้ช่างแคบนัก… ”
เสี่ยรุตน์จ้องมองใบหน้าของหญิงสาว ถ้าเป็นแบบนี้น่าจะใช่เพื่อนเก่าของเขา
“เสี่ยหมายความว่ายังไงคะ… ”
“คืนนี้เราคงต้องคุยกันยาว… ว่าแต่พ่อของเธอติดหนี้เจ๊หลินเท่าไร… ”
“ห้าหมื่นค่ะ… ”
น้ำหวานจำต้องเล่าเรื่องราวชีวิตอันน่าสลดอดสูให้กับเสี่ยรุตน์ฟังว่าเมื่อสามวันก่อนนาง ‘สาลี่’ แม่เลี้ยงของหล่อนพามาหาเจ๊หลิน
ตกลงว่าจะให้หล่อนมาทำงานกับเจ๊หลิน ต้องรับแขกให้ครบห้าคนเพื่อล้างหนี้สินทั้งหมด
“บ้าจริง… แม่เลี้ยงเธอใจร้ายมาก นับว่าเธอโชคดีที่ฉันมาเจอเธอก่อน… ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นเธอโดยขยี้ยับไปแล้ว… ”
เสี่ยรุตน์กล่าว…
จากนั้นก็เรียกเจ๊หลินเข้ามาคุย…
เขาชดใช้หนี้ห้าหมื่นบาทแทนครอบครัวของน้ำหวาน และขอดูเอกสารสัญญาการกู้เงินที่ทำไว้
“ขอบคุณค่ะเสี่ย… บอกแล้วไงว่าเด็กคนนี้ยังสดยังซิง ดูสิ… ติดใจจนต้องใช้หนี้แทน… ”
เจ๊หลินตาวาวมองธนบัตรปึกใหญ่ที่เสี่ยรุตน์เดินออกไปกดเงินจากตู้เอทีเอ็มริมถนน เอามาจ่ายเป็นเงินสด เพราะว่าวันนี้เขาพกเงินสดมาไม่มาก
หลังจากตกลงกันแล้วก็ถ่ายรูปตอนที่เจ๊หลินรับเงินไว้เป็นหลักฐาน
“รู้หรือเปล่าว่าแกโชคดีมากที่ได้เสี่ยเลี้ยง… ทำตัวให้น่ารักล่ะ… เสี่ยรุตน์คนนี้ใครๆ ก็อยากได้เป็นผัว”
เจ๊หลินกระซิบบอกน้ำหวาน ก่อนที่หล่อนจะออกไปพร้อมกับเสี่ยรุตน์
น้ำหวานไม่ได้กล่าวอะไรกับเจ๊หลิน รู้สึกดีใจที่จะได้ออกไปจากขุมนรกแห่งนี้เสียที
แต่น้ำหวานก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเป็นแบบนี้… การแลกเปลี่ยนนี้จะทำให้หล่อนต้องไปเป็น ‘เด็กเสี่ย’ หรือ ‘เมียเก็บ’ อย่างที่เจ๊หลินบอกใช่ไหม?
เอาเถอะ…
หญิงสาวบอกตัวเอง ออกไปให้พ้นจากที่นี่ก่อน ไปกับเสี่ยยังดีกว่าอยู่ให้โดนลูกค้าหื่นกามของเจ๊หลินมาซื้อบริการ
“งือออออ… เสียวมากค่ะเสี่ย… ”น้ำหวานพริ้มตา“เสี่ยก็เสียวจ้ะ… ”สีหน้าของเสี่ยรุตน์บ่งบอกถึงอารมณ์รวดร้าวทรมาน ทั้งที่อยากเสียบให้มิดดุ้น แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะเขาเป็นห่วงอีกชีวิตน้อยๆ ที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขอยู่ในท้อง“ถ้าเจ็บบอกผัวนะจ๊ะเมียจ๋า… ”เสี่ยรุตน์ถามด้วยความเป็นห่วง ควงบั้นท้ายเข้าใส่ไม่หยุด พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ใส่ลึก“จ้ะ… ไม่เจ็บจ้ะ… เสียวสุดๆ เลยจ้ะผัวจ๋า”สองแขนของหญิงสาวกอดคอสามีแน่น รั้งให้เขากดบั้นท้ายลงมาเนินนาบอยู่พักใหญ่ๆ จนข้างในของหล่อนเริ่มปั่นป่วน“งืออออ… ไม่ไหวแล้ว... อ๊อย เร่งเถอะผัวจ๋า”น้ำหวานร้องส่งสัญญาณ“เดี๋ยวผัวจะทำให้เมียเสร็จด้วยลิ้น… ”คำพูดของเสี่ยทำเอาหญิงสาวใจเต้นแรง ผงกศีรษะขึ้นมองดูเขาถอนแก่นกายออกจากรูสวาทค่อยๆ ขยับลงมาเอามือดันเข่าสองข้างของหล่อนแบะอ้าแล้วกดลิ้นขยี้ติ่งเสียวด้วยปลายลิ้นแพล่บ… แพล่บ… แพล่บ… แพล่บ…“อ๊ะ… อ๊ายยยยยย… ไม่ไหวแล้ว”หญิงสาวร้อง… เสี่ยรุตน์รู้ว่าหล่อนกำลังใกล้ถึงสวรรค์ รีบกดลำลิ้นหนาเสียบเข้ามารัวๆ ระหว่างกลีบเนื้อเต้นหมุบๆ ทั้งเลียทั้งดูดอย่างดุดันจนร่างน้อยเกร็งสะท้าน“อีกนิดนะจ๊ะเมียจ๋า… ”เสี่ยรุตน
“ก็บอกแล้วไงว่าเสี่ยคิดถึงหนู… ”เสี่ยรุตน์เอื้อมมือเข้ามาโอบเอวหญิงสาว ไล้ลูบลงมาที่สะโพกกลมกลึง บีบขยำก้นหนั่นแน่นของหล่อนจนน้ำหวานขนลุกซู่“จะเป็นอันตรายกับลูกไหมคะเสี่ย… ”น้ำหวานกลัวว่าจะเป็นอันตรายกับเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในครรภ์“เมื่อวานตอนพาหนูไปหาหมอ… เสี่ยแอบถามหมอแล้วว่าเล่นท่าไหนได้บ้าง… มีหลายท่าเลยจ้ะที่ไม่อันตราย… ”คนหื่นไม่เคยพลาดเรื่องแบบนี้“จะดีหรือคะ… ”น้ำหวานสองจิตสองใจ แต่ก็ยอมรับว่าหล่อนเองก็มีอารมณ์ไม่น้อย“กลัวค่ะ… ของเสี่ยใหญ่มาก”“ไม่ต้องกลัวจ้ะคนดี… เดี๋ยวใช้ลิ้นก่อนนะจ๊ะ เลียให้ลื่นก่อน… ตอนนั้นค่อยดูอีกทีว่าหนูอยากให้เสี่ยใส่ไหม… อิอิ… เสี่ยแค่อยากทำให้หนูมีความสุข”เสี่ยรุตน์อุ้มหญิงสาวขึ้นมาบนเตียง ประคองร่างเอิบอิ่มเอนกายลงนอน เอื้อมมือคว้าหมอนสองใบมาวางรองไว้ที่แผ่นหลัง ดึงผ้าขนหนูออกจากเรือนร่างแล้วขยับเข้ามาคุกเข่าระหว่างเข่าสองข้างที่ตั้งชัน จับหัวเข่าแบะอ้าออกจากกันด้วยท่าทางกระหาย“ว้าว… น่ากินมาก… ”เสี่ยรุตน์ตาวาว…จ้องมองของดีตรงหน้า ค่อยๆ ก้มลงกดใบหน้าลงมาแนบเคล้าความเป็นสาว จูบไซ้หนอกเนินสวาทของเมียรักอย่างโหยหา ปาดลิ้นเสยเข้าใส่ร่องกลีบสีช
“ใจเย็นๆ สิคะเสี่ย… ไม่ต้องรีบ” น้ำหวานเองก็คิดถึงเขา“อาการแพ้ท้องเป็นไงบ้าง… ”ถามพลางเอามือลูบท้องของหญิงสาว“ไม่ค่อยอาเจียนแล้วค่ะเสี่ย… แต่รู้สึกอยากของเปรี้ยว… ”“ของเปรี้ยว… อะไรดีล่ะเดี๋ยวเสี่ยขับรถออกไปซื้อมาให้นะ… ”เสี่ยช่างเอาอกเอาใจ“โน่นค่ะ… ของเปรี้ยวที่หนูอยากกิน”น้ำหวานชี้มือไปริมรั้ว แลเห็นต้นขาขาวขึ้นอยู่อีกฟาก มีฝักเล็กๆ เต็มต้น“งั้นเดี๋ยวเสี่ยไปสอยมาให้…”เสี่ยเดินออกมาที่หน้าบ้าน ร้องเรียกป้าชื่นให้ช่วยหาไม้มาให้ จากนั้นก็เดินมาสอยมะขามด้วยตัวเอง ป้าชื่นถือตะกร้าตามมาช่วยเก็บในเวลาต่อมา“มาแล้วจ้ะเมียจ๋า… ”เสี่ยรุตน์กลับมาพร้อมกับมะขามอ่อนในถ้วย วางลงตรงหน้าน้ำหวานพร้อมน้ำปลาหวานที่ป้าชื่นช่วยลงมือทำให้“น่ากินจังค่ะ… ขอบคุณค่ะ… ”น้ำหวานมองมะขามอ่อนในถ้วย พอเห็นแล้วก็เกิดอาการน้ำลายสอขึ้นมาทันที“เสี่ยป้อนให้นะจ๊ะ… ”“ไม่เป็นไรค่ะ… เดี๋ยวหวานหยิบกินเองก็ได้ค่ะ”“ไม่ได้… เสี่ยอยากป้อน”เสี่ยรุตน์หยิบมะขามอ่อนที่หักเป็นชิ้นเล็กๆ จิ้มน้ำปลาหวานแล้วยกอีกมือข้างขึ้นรอง ค่อยๆ ป้อนใส่ปากคนท้องอย่างตั้งอกตั้งใจ“เป็นไงเปรี้ยวไหมจ๊ะ.... ”เสี่ยถามขณะมองดูคนท้องกำลัง
น้ำหวานไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญขนาดนี้“จ้ะ… เสี่ยรู้แล้ว ป้าชื่นเล่าให้ฟังหมดแล้ว”เสี่ยโอบเอวน้ำหวาน พามานั่งลงบนโต๊ะยาวด้วยท่าทางทะนุถนอม ค่อยๆ แนบใบหน้าลงมาจูบท้องของหล่อน“ลูกพ่ออยู่ในนี้… พ่อดีใจที่สุด… ”เสี่ยรุตน์เอามือลูบท้องของหญิงสาวที่เริ่มนูนขึ้นมาจนเห็นได้ชัด“วันนั้นที่เสียโทรถามว่าหนูอยู่ไหน… ถ้าหนูไม่โกหกก็คงไม่เกิดความเข้าใจผิด… ”“โธ่… ก็หนูกำลังจะกลับบ้านพอดี แล้วก็ไม่คิดว่ามันเรื่องสำคัญ ที่ต้องบอกว่าหนูอยู่บ้านก็เพราะไม่อยากให้เสี่ยเป็นห่วงค่ะ… ”“โถ… คนดีของเสี่ย กลับบ้านเรานะ”ในเวลาต่อมาเสี่ยรุตน์พาน้ำหวานกลับจากอัมพวามาถึงบ้านที่ปราณบุรีตอนเย็น เสร็จจากกินอาหารค่ำก็พากันมานั่งคุยกันต่อที่ห้องรับแขกน้ำหวานเล่าให้เสี่ยฟังว่าสาเหตุที่ตัดสินใจหนีไป นอกจากอารมณ์น้อยใจว่าเสี่ยหมดรัก เรื่องที่ลูกสาวของเสี่ยบอกว่าเสี่ยกับภรรยาเก่ามีแผนจะกลับมาคืนดีกันก็เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้น้ำหวานต้องตัดใจหนีออกมาจากชีวิตของเสี่ย“เรื่องไร้สาระน่ะ… อย่าไปฟังที่ลูกสาวเสี่ยพูด เสี่ยกับเมียเก่าเราหย่าขาดจากกันแล้ว… ต่างคนต่างไปใช้ชีวิต เมียเก่าเสี่ยได้ผัวใหม่ไปแล้ว… เรื่องจะกลับมา
“น้ำหวานคงโกรธผมมาก… ”เสี่ยรุตน์รู้สึกผิด น้ำตาของเขาไหลออกมา“ป้าว่ามันก็น่าโกรธนะคะ… คนอยู่ด้วยกันนอนเตียงเดียวกันไม่เข้าใจอะไรก็ควรถามกันให้กระจ่าง ควรคุยกันอย่างเปิดอกทุกเรื่อง… ”“ผมผิดเองครับ”เสี่ยรุตน์สำนึกผิด“ป้าถามอะไรหน่อย… เสี่ยรักน้ำหวานไหมคะ”“รักสิครับ… ”“แล้วจริงจังกับเธอแค่ไหน”“จริงจังครับ… ป้าเชื่อไหมว่าสามคืนที่หายไป ไม่มีคืนไหนที่ผมไม่คิดถึงน้ำหวาน… ผมนอนไม่หลับสักคืน ป้ารู้ไหมครับว่าผมทรมานแค่ไหนที่พยายามจะไม่กลับมาที่บ้านหลังนี้… ”“ป้าก็รู้ว่าเสี่ยรักหนูน้ำหวาน… เสี่ยต้องเอาเรื่องที่บอกกับป้าไปบอกกับน้ำหวานเอง ตอนนี้หนูน้ำหวานน่าสงสารมาก… เสี่ยต้องรีบไปตามเธอกลับมานะคะ”“แต่น้ำหวานหนีผมไปแล้ว เมื่อกี้ผมพยายามโทรหาหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีสัญญาณ เหมือนกับว่าปิดเครื่องเอาไว้… ”“น้ำหวานบอกกับป้าว่าเธอจะหลบไปอยู่เงียบๆ สักพัก ช่วงนี้ไม่ขอติดต่อใคร… ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น”“ป้าพูดเหมือนรู้ว่าน้ำหวานไปอยู่ที่ไหน”เสี่ยรุตน์เริ่มสงสัย ท่าทางของป้าชื่นเหมือนกับรู้ทุกอย่าง“ค่ะ… ป้ารู้… ตอนนี้หนูน้ำหวานไปพักอยู่บ้านพี่สาวป้าที่อัมพวา”ป้าชื่นบอกเบอร์โทรของพี่สาวหล่อนกับเส
ดูก็รู้ว่าอารมณ์ของเสี่ยไม่ดี อีกทั้งดวงตาก็แดงก่ำเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาไม่นานพอลงจากรถเสี่ยก็เดินเข้าบ้าน ก่อนจะตะโกนถามเสียงดังเมื่อพบว่าน้ำหวานไม่อยู่ในบ้าน“ป้าชื่น… น้ำหวานไปไหน… ”เสี่ยเดินออกมาที่เทอเรสหน้าบ้าน“หนูหวานไปแล้วค่ะ… ”ป้าชื่นนึกสะใจ“ไปไหน… ”เสี่ยทำหน้าตกใจ“ก็คงไปตามทางของเธอ… ก็หนูน้ำหวานบอกว่าเสี่ยไม่ต้องการเธอกับลูกแล้วนี่นา… ”ป้าชื่นนึกอยากด่าเสี่ยแทนน้ำหวาน แต่ก็ด่าได้ไม่เต็มปาก เพราะยังไม่อยากโดนไล่ออก“ใช่… ผมไม่ต้องการผู้หญิงแพศยาและลูกชู้… ไปให้พ้นๆ เสียได้ก็ดี”เมื่ออยู่ในอารมณ์โกรธ เสี่ยรุตน์ปากจัดไม่เบา ตะโกนออกมาเสียงดัง ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านเสี่ยเข้าไปดูที่ห้องนอนของน้ำหวาน ก่อนจะพบว่านอกจากเสื้อผ้าของหล่อนน้ำหวานก็ไม่ได้เอาข้าวของมีค่าที่เขาเคยซื้อให้ติดมือไปด้วยทั้งกุญแจรถยนต์ สร้อยคอทองคำ แหวน ต่างหูถูกถอดวางทิ้งไว้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง“บ้าจริง… นี่มันอะไร… ”เสียงโวยวายดังลั่นของเสี่ยรุตย์ที่ดังออกมาจากห้องนอนที่เคยเป็นของน้ำหวาน ทำให้ป้าชื่นต้องเข้ามาดูว่าเจ้าของบ้านโวยวายอะไร“อ๋อ… ของมีค่าพวกนี้หนูหวานฝากคืนเสี่ยค่ะ”“หยิ่งยโส… ”เส