EP.03 : อดีตที่ต้องแลกด้วยความจริง

“I can’t believe that was our last gig.”

(ไม่น่าเชื่อเลยว่า นั่นคือโชว์สุดท้ายของพวกเราแล้วว่ะ)

เสียงเหนื่อยล้าดังขึ้นจากหนุ่มผมเฮเซลนัทที่นั่งเอนพิงพนักโซฟาเหมือนหมดแรงทั้งตัว

“Kinda sucks,” หนุ่มผมบลอนด์ตอบเสียงเนือย “Playing live is the best part of this job, hands down.”

(โคตรเซ็งเลย เล่นสดนี่มันคือส่วนที่ดีที่สุดของงานนี้ ไม่มีอะไรสู้ได้ละ)

“Hell no – I’m ready to throw myself into bed and pass out till next month. Or maybe next year.”

(ไม่อะ ฉันพร้อมจะโยนตัวเองลงเตียงแล้วนอนยาวยันเดือนหน้า... หรือไม่ก็ปีหน้าไปเลย)

อีกคนบ่นงึมงำพลางหาวหวอด เอเดนเองก็ยกมือปิดปากหาว สีหน้าเหมือนพลังงานในตัวเขากำลังจะหมดลงเหลือครึ่งเดียว เสียงแจ้งเตือนจากมือถือดังขึ้นเบา ๆ ตรงมุมโซฟา ก่อนที่หนุ่มผมเฮเซลนัทจะหยิบขึ้นมาดูแล้วหันไปหาเขา

“Hey, Kenneth. Rachel texted. Wants to know if we’re up to hang – she’s got some new friends with her.”

(เฮ้ เคนเนธ เรเชลส่งข้อความมาว่าถ้าเราว่าง อยากจะไปแฮงค์ด้วยกันไหม—เธอพาเพื่อนใหม่มาด้วยนะ)

เอเดนขยับตัวเล็กน้อย แล้วตอบสั้น ๆ พลางถอนหายใจ

“Have fun.” (ขอให้สนุก)

“You’re not coming?” (ไม่ไปด้วยเหรอ?)

“That Thai girl’s exhausting as sh*t,” เขาพูดเสียงเบาแต่ชัดเจนพอจะรับรู้ได้ถึงความหงุดหงิด “Last time she tried to glue herself to me. Literally.”

(ยัยสาวไทยคนนั้นน่ะ น่าเหนื่อยใจจะตาย… รอบที่แล้วหล่อนพยายามจะเอาตัวมาติดฉันจริง ๆ นะ)

หนุ่มผมแดงหน้าตาเหมือนลูกครึ่งเอเชียหลุดหัวเราะเสียงดัง ขณะที่เอเดนยังคงพูดต่อ สีหน้าเอือมระอา

“Sex doesn’t make up for that kind of crazy.”

(ต่อให้เก่งเรื่องบนเตียงแค่ไหน ก็ไม่คุ้มกับความบ้าแบบนั้นหรอก)

“Man, I’d hold her damn hand if it gets me laid,” หนุ่มผมบลอนด์หัวเราะหยัน

(โว้ย ฉันจับมือเธอก็ได้ ถ้ามันจะทำให้ได้ฟันอะ)

“I guess I’ve got higher standards than you, bro.”

(ฉันก็แค่มีมาตรฐานสูงกว่านายนิดหน่อยน่ะ เพื่อน)

“No, you don’t,” หนุ่มผมเทาแทรกขึ้นมาทันทีพร้อมกับเบ้หน้า “You don’t even give a sht who you fck.”

(ไม่มีหรอก นายมันไม่แคร์ด้วยซ้ำว่าไปนอนกับใครมา)

“What the hell?” เอเดนขมวดคิ้ว (อะไรวะเนี่ย?)

“You don’t even remember what they look like.”

(นายแม่งจำหน้าผู้หญิงที่เคยนอนด้วยไม่ได้ด้วยซ้ำอะ)

“Rachel’s blonde, right?” เขาพยายามนึก

(เรเชลผมบลอนด์ใช่ป่ะ?)

“She’s a brown-haired Asian, dumb*ss.” หนุ่มผมเฮเซลสวนกลับทันควัน

(เธอเป็นเอเชียผมสีน้ำตาลเว้ย ไอ้ง่าว)

“…Oh.” เอเดนหน้าเจื่อนไปทันที

(…โอ้)

“Shut the hell up, Kenneth. You’re just as bad as the rest of us.”

(หุบปากไปเถอะ เคนเนธ นายก็เลวพอ ๆ กับพวกเรานั่นแหละ)

“Worse,” หนุ่มผมแดงเสริมทันที “At least we talk to them before we get down. You? Straight to the point.”

(แย่กว่าด้วยซ้ำ พวกเราน่ะ อย่างน้อยยังคุยก่อนลงมือ แต่นายเหรอ? เข้าประเด็นทันที)

“So what? It’s my fault I’m physically gifted enough to skip the small talk?”

(แล้วไงล่ะ? มันผิดเหรอที่ฉันมีพรสวรรค์ทางร่างกายจนไม่ต้องพูดจาไร้สาระนั่นน่ะ)

“God, you’re annoying.” หนุ่มผมเฮเซลพ่นลมหายใจแรง

(พระเจ้า... แกมันน่ารำคาญจริง ๆ)

“I can teach if you want,” เอเดนยักไหล่พลางยิ้มมุมปาก “You already know where to put it, right?”

(ฉันสอนได้นะ ถ้าอยากรู้… ยังจำได้ใช่ไหมว่ามันต้องใส่ตรงไหน?)

เสียงหัวเราะระเบิดขึ้นทันที เมื่อหนุ่มผมเฮเซลง้างหมัดชกเข้าไหล่ของเอเดนอย่างแรง แล้วห้องทั้งห้องก็ดังสนั่นไปด้วยเสียงหัวเราะคิกคักของเหล่าชายหนุ่มที่ไม่รู้จักโตเลยแม้แต่นิดเดียว

ของขวัญเฝ้ามองทุกอย่างอยู่จากด้านนอกผ่านประตูกระจกด้วยสีหน้าที่เริ่มเปลี่ยนจากตกใจเป็นผิดหวัง

ให้ตายสิ—พวกนี้มันสวะชัด ๆ!

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ก่อนจะได้รู้จักกันจริง ๆ เอเดนจะเป็นคนแบบนี้... หรือว่านี่คือบทสนทนาธรรมดาของผู้ชายกันแน่?

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามองใกล้ ๆ แล้วพวกเขาจะดูดีขนาดนี้...”

เสียงกระซิบเบา ๆ จากต้นหอมดังขึ้นราวกับละเมอ เธอหันขวับไปมองเพื่อนแทบไม่ทัน — เดี๋ยวนะ ยัยนี่ไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดเลยสักคำเหรอ!?

“ฉันจะเข้าไปแนะนำตัว...”

“หา?!” ของขวัญคว้าแขนเพื่อนไว้ทันทีแทบจะในเสี้ยววินาทีที่ต้นหอมก้าวเท้า “เธอบ้าไปแล้วเหรอ ต้นหอม! แกคิดว่าพวกเขาเป็นคนดีมากขนาดไหนกันเชียว?”

“แต่ว่าฉันแค่อยากจะ—”

ยังไม่ทันที่ต้นหอมจะพูดจบ เสียงหนึ่งก็แทรกขึ้นมา

“Do you hear something?”

(นายได้ยินอะไรไหม?)

เสียงจากชายหนุ่มผมเฮเซลนัทดังขึ้นเบา ๆ แต่ของขวัญได้ยินชัดเจนทุกคำ

โอ้ไม่...

เธอคว้าข้อมือเพื่อนสุดตัว แล้วลากเธอออกจากจุดนั้นทันทีโดยไม่ลังเล หัวใจเต้นแรงเหมือนกำลังหนีตาย นี่มันเรื่องบ้าอะไรอีก! ยัยหอมจะคลั่งรักวงนี้ก็ให้มันพอดีหน่อยไม่ได้หรือยังไง!?

ขนาดของขวัญที่เคยหลงรักเอเดนจนหัวปักหัวปำ ยังรู้สึกเฟลจนไม่ไหวเลยในตอนนี้...

แล้วต้นหอมล่ะ — ไม่มีความรู้สึกแบบนั้นบ้างเลยหรือยังไง!?

“แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอ!” ของขวัญโวยวายทันทีที่พวกเธอมาถึงลานจอดรถ “แกไม่ควรโผล่ออกไปให้พวกเขาเห็นด้วยซ้ำ นั่นมันรุกล้ำความเป็นส่วนตัวนะ รู้ตัวบ้างไหม!”

“มันไม่เป็นไรหรอก!” ต้นหอมเถียงกลับทันควันขณะทรุดตัวลงที่เบาะคนขับ “พวกเขาเป็นคนดี ฉันรู้สึกได้—มั่นใจมากเลยด้วย!”

“แล้วถ้าพวกเขาคิดว่าแกเป็นแฟนคลับขี้ตื๊อล่ะ จะทำยังไง? โดนแจ้งความขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ!”

ต้นหอมเม้มปากแน่น สีหน้าไม่สบอารมณ์ ขณะที่สตาร์ทรถ เสียงเงียบก็เข้าครอบคลุมทั้งคัน—ความเงียบที่หนาหนักและอึดอัดจนไม่มีใครอยากพูดอะไรอีก แต่เมื่อรถมาหยุดหน้าหอพักของของขวัญ พวกเธอก็โผเข้ากอดกันแน่น ราวกับว่าเรื่องเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้นเลย

“ฉันจะคิดถึงแกมากแน่ ๆ เลย ของขวัญ...” ต้นหอมพูดเสียงเครือ สองแขนรัดแน่นไม่ยอมปล่อย “แล้วแบบนี้ฉันจะไปกวนใครดีล่ะ — ใครจะคอยบ่นฉันเวลาฉันไม่ยอมตื่นไปทำงาน จะมีใครห่วงฉันเหมือนแกอีกไหม...”

ของขวัญหัวเราะเบา ๆ น้ำเสียงเหมือนกลั้นความรู้สึกบางอย่างไว้

“ฉันเองก็คงจะเหงาแย่ถ้าไม่มีแกอยู่ด้วย...”

“โทรหาฉันทุกวันนะ เข้าใจไหม!” ต้นหอมย้ำเสียงแข็ง “ไม่งั้นฉันจะโทรหาทุกวันเลย คอยดู!”

“ได้แน่นอน ถ้าฉันมีเวลา...” ของขวัญยิ้มบาง ๆ ก่อนตอบกลับ “ฉันรักแกนะ เพื่อนรัก”

“ฉันก็รักแกเหมือนกัน” ต้นหอมยิ้มทั้งน้ำตา

พวกเธอแยกจากกันตรงนั้น และเมื่อของขวัญเดินกลับขึ้นมาถึงห้อง ภาพของลีวายก็ผุดขึ้นมาในหัวอย่างไม่ทันตั้งตัว

สองปี — เธอคบกับเขามาสองปีเต็ม เชื่อใจเขาอย่างหมดหัวใจ ไม่เคยรุกล้ำ ไม่เคยสงสัย... ไม่แม้แต่จะคิดว่าผู้ชายคนนั้นจะกล้าทำเรื่องแบบนั้นกับเธอ

พวกเขาเคยเดินเล่นด้วยกัน กินข้าว หัวเราะกับเรื่องไร้สาระ เธอเคยคิดว่า ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะไปถึงจุดที่แม่เธอหวังไว้ — แต่งงาน มีบ้าน มีชีวิตคู่ที่มั่นคง

แต่เรื่องอย่างว่า... เธอไม่เคยคิดจะให้เขาได้มัน

เธอแค่อยากเรียนให้จบ ตั้งหลักให้ตัวเอง แล้วค่อยคิดเรื่องนั้นในเวลาที่พร้อมจริง ๆ แต่ตอนนี้ ทุกอย่างมันจบลงแล้ว—จบลงแบบไม่มีวันหวนกลับ

และเธอก็จะไม่มีวันยอมให้เขาเข้ามายุ่งกับชีวิตของเธอได้อีก

ของขวัญล้มตัวลงบนเตียง กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มจากผ้าห่มเก่าผืนบางลอยอวลเข้าจมูก กล่อมหัวใจที่เพิ่งผ่านวันที่หนักหนาให้ค่อย ๆ สงบลง

วันนี้เป็นวันแรกที่เธอได้ย้อนกลับมา...

วันแรก ที่เธอต้องเผชิญหน้ากับความจริงทั้งหมดอีกครั้ง

วันแรก... ที่เธอได้เจอ คนที่จากไปนานแล้ว

และแค่วันแรก มันก็เหนื่อยจนเธอแทบจะหายใจไม่ทัน

แล้วพรุ่งนี้ล่ะ... เธอจะไหวไหม?

ไม่สิ เธอต้องไหว เพราะเธอคือคนเดียวที่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

คนเดียวที่มีโอกาสเปลี่ยนทุกอย่าง

คนเดียวที่—จำได้ว่าจุดจบมันเลวร้ายแค่ไหน

เธอหลับตาลงอย่างเงียบงัน หัวใจยังเต้นแรงด้วยคำสัญญาที่ให้ไว้กับตัวเอง

ไม่มีใครย้อนเวลากลับมาด้วย

ไม่มี “พระเจ้า” คนไหนจะช่วยเธอ

ไม่มีปาฏิหาริย์ใด ๆ ทั้งนั้น

มีแค่เธอ—ของขวัญ

กับอดีตที่ยังไม่ได้รับการให้อภัยและความจริงที่เธอยังพูดไม่ทันได้เอ่ยออกไปเลยสักครั้ง...

คราวนี้...ฉันจะไม่ยอมพลาดอีกแล้ว