ตอนที่1 ||หยกเปลี่ยนชะตา

แสงอรุณทอประกายเหนือกำแพงสูงใหญ่ของ นครจิ้งโจว เมืองหลวงแห่งอาณาจักรต้าเจา มองจากมุมสูงจะเห็นยอดหลังคาพระราชวังสีทองอร่ามสลับกระเบื้องมรกตลุกวาวดุจคลื่นทะเลในยามเช้า

มหานครจิ้งโจว แห่งนี้คือศูนย์กลางแห่งความรุ่งเรือง ผู้คนต่างเรียกขานว่า ‘หัวใจแห่งต้าเจา’ ถนนสายใหญ่ทอดตรงจากประตูเมืองสู่พระราชวัง ที่ประดับพื้นด้วยหินอ่อนที่ปูเรียงกันเป็นแนวยาวเป็นประกายวาววับเมื่อแสงแดดสาดส่อง

สองฟากถนนหลวงสายหลักเต็มไปด้วยหอคณิกาหรูหรา โรงสุรามีชื่อ และโรงน้ำชาที่ขุนนางและนักปราชญ์แวะเวียนไม่ขาด เสียงพิณขับกล่อมแว่วจากหน้าต่างชั้นสองคลอเคล้ากับเสียงหัวเราะรื่นเริงของบรรดานักกวี

มีร้านผ้าไหมจากแดนซูโจวแขวนแพรพรรณหลากสีงดงาม ล่อตาล่อใจสตรีในตระกูลสูงศักดิ์ให้หยุดชม

ตลาดย่านตะวันออกอบอวลด้วยกลิ่นเครื่องเทศหอมกรุ่นจากแดนไกล หีบชาเขียวจากแคว้นหนานหรงกองสูงเป็นภูเขา

ถัดไปเป็นร้านขายหยกและทองคำที่เปล่งประกายราวภูผาเงินภูผาทอง เสียงพ่อค้าเรียกลูกค้าขายแข่งกันดังขรม ขณะที่เกวียนสินค้าจากหัวเมืองต่างก็ทยอยเข้ามาในนครไม่ขาดสาย

เหนือหลังคาร้านค้าเป็นหอชมวิวสูงเสียดฟ้า แขวนระฆังทองทุกทิศ เมื่อกระแสลมพัดผ่าน เสียงกังวานดังก้องประหนึ่งบทเพลงสวรรค์ ผู้มาเยือนนครหลวงจึงมักเงยหน้าชมด้วยความตะลึง

ก่อนก้มลงมองฝูงชนบนถนน ตั้งแต่ขุนนางในอาภรณ์ไหมทอง ชาวบ้านในชุดผ้าฝ้ายสะอาด ไปจนถึงนักพรตผู้แบกคัมภีร์และพระภิกษุที่เดินโปรดสัตว์ หลอมรวมเป็นภาพชีวิตที่คึกคักมีชีวิตชีวา

กระทั่งยามเหม่า (ตีห้า) เสียงฆ้องและกลองจากหอประตูวังหลวงก็ดังกังวาน ประกาศการเสด็จของผู้สูงศักดิ์ ไม่ช้าขบวนรถม้าใหญ่ก็เคลื่อนพ้นซุ้มประตู ผู้คนจึงได้เห็นชัดว่าเป็นขบวนของ หลีไทเฮา มารดาแผ่นดิน และ ฉางหลันจ่างกงจู่ หลิ่วถิงเยว่

ม้าศึกนับร้อยตัวในชุดเกราะเงินสลับทองเรียงรายสองฟากถนน เงาหอกและทวนสะท้อนแดดวับวาว นำหน้าด้วยธงแพรสีแดงปักลายมังกรหงส์โบกสะบัดกลางสายลม องครักษ์หลวงยืนขวางผู้คนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย จนได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าม้าสะท้อนก้องไปไกลเป็นลี้

รถม้าหลวงประดับลายหงส์สี่ตัวกำลังกางกรงเล็บเหนือกลีบเมฆ ห้อยระย้าด้วยม่านมุขและระฆังเงินนับร้อย ทุกครั้งที่ล้อรถม้าเคลื่อนไป เสียงกระดิ่งเงินจะประสานดุจท่วงทำนองสวรรค์ รอบขบวนยังมีรถม้าน้อยของนางกำนัลและขันทีเรียงรายเป็นแถวแน่นหนา

ชาวเมืองที่มุงดูต่างพากันซุบซิบเสียงตื่นตะลึง

“นั่นคือฉางหลันจ่างกงจู่…แม้เห็นเพียงเงาเลือนรางก็ยังงามสง่าถึงเพียงนี้เสียดาย…”

“หุบปาก เจ้าอยากตายหรือ นางคือดวงใจของไท่หยางฮ่องเต้และหลีไทเฮา หาใช่ผู้ใดจะนำมาเอ่ยซุบซิบนินทาได้!”

เมื่อม่านแพรสีทองของรถม้าหลวงเผยช่องว่าง แสงอรุณสาดต้องปรางค์พักตร์ หลิ่วถิงเยว่ จ่างกงจู่ผู้สูงศักดิ์ ใบหน้านวลละอองดุจจันทรา ดวงตาลุ่มลึกดังประกายน้ำในบึงหยก กิริยาสง่างามสูงส่งจนผู้คนยากจะละสายตา

ขบวนเสด็จเคลื่อนไปตามถนนสายหลัก มุ่งหน้าสู่ อารามหลวงบนเขาถานไถ่ เพื่อบำเพ็ญกุศลใหญ่ ฟ้าดินคล้ายหยุดมอง ความโอฬารของขบวนและความงามขององค์หญิง กับหลีไทเฮาได้ตราตรึงอยู่ในความทรงจำของชาวนครจิ้งโจวเช้าวันนั้น วันที่จันทรางามแห่งต้าเจ้าปรากฏขึ้นต่อหน้าฟ้าดิน

หลิ่วถิงเยว่ จ่างกงจู่ผู้สูงศักดิ์แห่งอาณาจักรต้าเจา ด้วยฐานะน้องสาวแท้ ๆ เพียงคนเดียวของไท่หยางฮ่องเต้ นางได้รับการเลี้ยงดูฟูมฟักด้วยความรักและความลำเอียงมาตั้งแต่วัยเยาว์ สิ่งใดอยากได้ก็ต้องได้ สิ่งใดอยากทำก็ไร้ผู้ใดห้ามปราม

นางเติบโตมาอย่างดื้อรั้น เอาแต่ใจ และชินชากับการมีผู้คนคอยตามใจ ทั่วทั้งราชสำนักและตระกูลใหญ่ไม่มีใครไม่รู้ชื่อเสียง “ฉางหลันจ่างกงจู่” หญิงงามผู้เลื่องลือว่ามีนิสัยอันธพาล

หากขัดใจเพียงน้อยนิด คุณชายตระกูลใหญ่หรือบ่าวไพร่ต่างเคยลิ้มรสหมัดและเท้าของนางมาแล้วทั้งสิ้น นางหัวเราะเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ และไม่ลังเลจะระบายโทสะเมื่อถูกขัดขวาง ผู้คนล้วนร่ำลือว่า

“หากฉางหลันจ่างกงจู่โปรดปรานใครก็ยกย่องปานดวงจันทร์ แต่หากชังน้ำหน้า ต่อให้เป็นบุตรแม่ทัพใหญ่ก็อาจถูกนางถีบตกสระได้!”

ทว่าไม่มีผู้ใดคาดคิดเลยว่า สตรีเอาแต่ใจผู้นี้จะต้องเผชิญชะตาพลิกผันด้วย หยกแขวนลึกลับ เพียงชิ้นเดียว เครื่องรางที่นางซุกซนหยิบฉวยมาจากเบื้องหน้าองค์พระในอารามถานไถ่เมื่อสองเดือนก่อน!

ในรถม้าหลวงคันงาม ถิงเยว่หลับตาลง พลันหวนรำลึกถึงเหตุการณ์วันนั้น

นางติดตาม หลีไทเฮา หรือหลีเหรินลี่ ผู้เป็นมารดา เสด็จขึ้นเขาศักดิ์สิทธิ์ถานไถ่ เพื่อสักการะและอธิษฐานเบื้องพระพักตร์เทพเจ้าสวรรค์เช่นปกติ ข้างกายนั้นมี ติ้งกงกง ขันทีคนสนิท และ หลินหมัวมัว นางกำนัลผู้รับใช้คู่กายคอยตามติดไม่ห่าง…

ข้างกายของนาง มีทั้ง อาหลิว นางกำนัลวัยสิบแปด และ อากุ่ย ขันทีคู่ใจในวัยเดียวกัน คอยติดตามปรนนิบัติราวเงาตามตัว

สายลมฤดูวสันต์พัดกลีบดอกเหมยปลิวว่อนตามขั้นบันไดศิลา เสียงระฆังวัดกังวานคลอด้วยสาธุการจากวิหารใหญ่ด้านบน บรรยากาศศักดิ์สิทธิ์สงบเย็นยิ่งนัก

หลีไทเฮา ก้าวเดินอย่างสงบสง่า สมฐานะมารดาแห่งแผ่นดินที่อายุยังน้อยเพียงสามสิบเจ็ดปีเท่านั้น

ตรงกันข้ามกับบุตรสาวผู้ซุกซน แม้สวมอาภรณ์งดงามก็ยังมิอาจขัดขวางการเล่นสนุกของนางได้ นางแอบยกชายกระโปรงวิ่งไล่จับกลีบดอกเหมยที่ปลิวว่อน พลางหัวเราะคิกคักให้เหล่านางกำนัลแตกตื่น

“ถิงเยว่! เจ้าลูกคนนี้…”

เสียงตำหนิแผ่วต่ำของหลีไทเฮาดังก้องกลางลม ดวงพักตร์งามสง่าแฝงความระอา แต่สายตายังคงอ่อนโยนดังเดิม

“ขึ้นเขามาสักการะ ไม่ใช่ให้เจ้ามาวิ่งเล่นเหมือนอยู่ในสวน”

“หม่อมฉันเพียงเห็นดอกเหมยงามนัก เลยอยากเก็บไว้ชมบ้างเพคะ เสด็จแม่อย่ากริ้วเลย!”

ถิงเยว่วิ่งกลับมากล่าวเสียงเจื้อยแจ้ว พลางหัวเราะแก้เก้อ หลีไทเฮาส่ายพระเศียรเบา ๆ ไม่ได้กล่าวตำหนิอีก นางรู้ดี บุตรสาวคนนี้เอาแต่ใจมาตั้งแต่เล็ก หากขัดใจ ก็มักต้องมีผู้ใดเจ็บตัวอยู่ร่ำไป

ขบวนเสด็จใกล้ถึงวิหารตะวันออก หลีไทเฮาแยกเข้าไปสนทนากับ สือเหล่าซือไท่ ส่วนถิงเยว่ผู้ไม่โปรดการถกปัญหาธรรม กลับเดินเลี่ยงตรงไปยังเบื้องหน้าองค์พระใหญ่ บริเวณนั้นมีผู้คนน้อย จึงเป็นที่ที่นางชอบใช้หลบเลี่ยงมารดาอยู่เสมอ

พลันสายตาของนางสะดุดกับแสงสะท้อนวาววับสะท้อนจากเปลวเทียนหลายสิบเล่มตรงฐานหินด้านข้าง นางก้าวเร็วเข้าไป หยิบสิ่งนั้นขึ้นมาพลิกดู

เป็น หยกแขวนสีเขียวเข้ม แกะลวดลายประหลาดดุจมังกรคดเคี้ยวพันดอกไม้

“อะไรกันนี่…หยกลายแปลกตานัก!”

ถิงเยว่ายกขึ้นส่องกับแสงเทียน ดวงตาเป็นประกายพลางยิ้มชอบใจ

อาหลิวรีบโค้งลง มองแล้วเอ่ยเสียงเบา

“จ่างกงจู่เพคะ…หรือจะมีผู้ใดทำตกไว้ หากเป็นของมีค่า ควรตามหาเจ้าของให้พบกระมัง”

ถิงเยว่วางมือลงบนเอว เบ้ปากทันที

“ของตกอยู่ต่อหน้า ย่อมเป็นของสวรรค์ประทาน! เช่นนี้ ย่อมเป็นของเปิ่นกงจู่แล้วสิ!”

อากุ่ยที่ยืนอยู่ด้านหลังเหลือบตามอง ก่อนรีบหลุบตาลง กลัวถูกลากเข้าเรื่องเอาแต่ใจอีก อาหลิวเองก็เม้มปากเงียบ ไม่กล้าโต้แย้งต่อ

ครั้นถิงเยว่นำเรื่องไปบอกมารดา หลีไทเฮามองบุตรสาวที่หัวเราะพลางคล้องหยกไว้กับสายรัดเอว ก็เพียงทอดถอนพระทัย

“เจ้าลูกคนนี้…สิ่งใดอยู่ตรงหน้า ก็มักคิดว่าเป็นของตน หากบังเอิญเป็นหยกต้องห้าม จะทำอย่างไรเล่า”

“เสด็จแม่วางใจ อาเยว่ชอบนัก ต่อให้ผู้ใดมาแย่งก็ไม่ยกให้เด็ดขาด!”

ถิงเยว่เชิดหน้าตอบอย่างมั่นใจ ริมฝีปากคลี่ยิ้มซุกซน หาได้ล่วงรู้ไม่ว่า

หยกแขวนเพียงชิ้นเดียวนี้ กำลังจะเปลี่ยนชะตาของนางและทั้งแผ่นดินต้าเจาไปตลอดกาล…

คืนนั้น ตำหนักฉางหลันตกอยู่ในความเงียบงัน แสงจันทร์สาดลอดหน้าต่างสูง เงาม่านไหมสีเงินพลิ้วระริกดุจต้องมนต์จากฟ้าดิน

หลิ่วถิงเยว่ ค่อย ๆ หลับตา ทว่าในชั่วพริบตาก้าวเข้าสู่ห้วงฝันอันสะพรึง!

นางเห็นตนเองนั่งบนเตียงผ้าไหมสีชาด มือเรียวประคองครรภ์ที่กำลังเติบโต ดวงหน้าฉายความหวังของมารดา ทว่าความสงบกลับถูกฉีกทึ้ง

เสียงฝีเท้าหนักแน่นแว่วมา ประตูไม้หนาถูกผลักเปิดอย่างแรง ร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์ดำขลับก้าวเข้ามา ใบหน้าถูกกลบด้วยเงามืด เห็นเพียงเค้าโครงเลือนรางไม่ชัดเจน หัวใจถิงเยว่สั่นสะท้าน น้ำตารื้นขึ้นโดยไม่รู้เหตุ ริมฝีปากกลับเผลอเอ่ยชื่ออย่างแผ่วเบา

“อวิ๋นโม่…”

ราวกับวิญญาณในกายของนางจดจำเขาได้ ทั้งที่นางแน่ใจว่าตนเองไม่เคยพบบุรุษรูปร่างเช่นนี้มาก่อน ทว่ากลับคุ้นเคยจนน่าตกใจ เหมือนเขาคือสามี ผู้เคยเป็นที่รักและพึ่งพิงที่สุดในชีวิตของนาง แต่แววตาที่ส่องมาจากเงามืดนั้นกลับเย็นเฉียบ ไร้ซึ่งอาวรณ์ใด ๆ

เพียงพริบตาเดียว แสงจันทร์สะท้อนคมดาบที่ถูกชักขึ้นสูง สายฟ้าผ่าเปรี้ยงกลางราตรี คมดาบกรีดผ่านครรภ์อันเปราะบาง โลหิตสดนองพื้นหิน เสียงหยดเลือดกระทบพื้นดังสะท้านไปทั้งห้อง

ร่างถิงเยว่ทรุดลง ความเจ็บปวดแล่นวาบแทบขาดใจ โลกตรงหน้าพลันสั่นไหว เปลี่ยนเป็นภาพเพลิงสงครามในท้องพระโรง เสียงฆ้องกลองสะท้อนสนั่น เลือดนองบันไดหินสลัก หลิ่วเยี่ยนเฟย พี่ชายของนาง ถูกฟันคอสิ้นชีวิต หลีไทเฮา มารดาถูกผลักล้มลง ก่อนตวัดดาบฟันซ้ำ เลือดสดไหลรินทั่วลาน

“ไม่! ได้โปรดอย่าทำพวกเขา!!”

ถิงเยว่กรีดร้อง แต่เสียงถูกกลืนหายไปในเพลิงและคมดาบ บุรุษลึกลับหันกลับมาทางนางอีกครั้ง แม้ใบหน้ายังไม่ชัดเจน แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเย็นเยียบประหนึ่งมัจจุราช

คมดาบพุ่งตรงเข้าหา…

“อวิ๋นโม่…เหตุใดเจ้าต้อง…”

เสียงยังไม่ทันสิ้น ร่างถิงเยว่เหมือนถูกผลักตกหน้าผาสูง วูบหายไปในห้วงว่างเปล่า

เฮือก!!!

ถิงเยว่าสะดุ้งตื่นกลางดึก เหงื่อเย็นชโลมกาย หอบหายใจราวถูกผีร้ายไล่ล่า สองตายังพร่ามัวด้วยน้ำตา แต่หัวใจสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดและเสียใจอันไม่อาจอธิบาย

นับจากคืนนั้น หลิ่วถิงเยว่ไม่เคยได้หลับอย่างสงบอีกเลย…

คืนแล้วคืนเล่า ภาพฝันสลับหมุนวน บ้างก็สยดสยอง เลือดนองและเสียงกรีดร้อง บ้างก็เป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ทุกครั้ง…

…มันกลับเกิดขึ้นจริงภายในไม่เกินเจ็ดวัน!

ครั้งหนึ่ง นางฝันเห็นถ้วยชาโปรดตกจากโต๊ะและแตกกระจาย รุ่งเช้าเพียงยกขึ้นจิบ กลับลื่นจากมือหล่นแตกตามภาพในฝัน

อีกครั้ง นางฝันเห็นแจกันหยกริมหน้าต่างโถงกลางเอียงคล้ายจะล้ม ไม่นานลมแรงพัดผ้าม่านสะบัดชน แจกันนั้นก็หล่นกระแทกพื้นแตกจริง

บางคืน นางฝันเห็นอากุ่ย ขันทีคนสนิท สะดุดหกล้มหน้าบันไดศิลา เพียงสามวันถัดมา เหตุการณ์ก็เกิดขึ้นจริงไม่ผิดเพี้ยน

กระทั่งคืนหนึ่ง นางฝันเห็นอาหลิว นางกำนัลคู่ใจ ถูกมีดบาดนิ้วจนเลือดซึม รุ่งขึ้นขณะช่วยนางแกะผลไม้ มีดเล็กก็กรีดผ่านปลายนิ้วอาหลิว เลือดหยดลงบนผ้าเช็ดปากสีขาวดั่งต้องคำสาป

แรกเริ่มถิงเยว่ายังหัวเราะกลบเกลื่อน บอกตนเองว่าเป็นเรื่องบังเอิญ ทว่าครั้นเหตุเล็กน้อยทุกสิ่งกลับเป็นจริง…ไม่เว้นสักครั้งเดียว หัวใจของนางก็ค่อย ๆ หนักอึ้ง ความหวาดกลัวกัดกินราวเงามืดที่คืบคลานยามค่ำคืน

หรือหยกนี้จะเป็นหยกปีศาจ!

ความกลัวทำให้นางนอนไม่หลับจนสุขภาพถดถอย ไท่หยางฮ่องเต้ถึงกับกลัดกลุ้มด้วยความอาทรน้องสาวจึงให้หมอหลวงตรวจรักษา

แต่สองเดือนไม่ดีขึ้นหลีไทเฮาจึงตัดสินพระทัยพาถิงเยว่หวนกลับขึ้นเขาถานไถ่อีกครั้ง หวังนำหยกแขวนลายแปลกตานั้นมาคืนสถานที่เดิม และสวดมนต์ขับไล่ฝันร้ายให้หมดสิ้น…