กรรมนั้นคืนสนอง 1/2

หยางเฟิ่งเซียนเดินไปยืนกับมารดาด้วยท่าทางเขินอาย ส่วนเสี่ยวฮัวรีบวิ่งไปตามบ่าวไพร่อย่างรวดเร็ว และประตูเรือนรับรองก็ถูกเปิดโดยแม่นมฟาง หลังจากบานประตูเปิดกว้างสิ่งที่พบเห็น ยิ่งสร้างความโกรธเคืองให้กับเหอฮูหยินอย่างมาก

แต่ว่าภาพตรงหน้าทำเอาสองฮูหยิน ที่ติดตามมาถึงกับตกตะลึงจนอยากหยุดหายใจ เนื่องจากสตรีสองในสี่ที่อยู่ด้านในนั้น กลับกลายเป็นบุตรสาวของพวกนางเสียเอง พวกนางไม่คิดมาก่อนว่าบุตรสาวของตน จะคิดวางแผนกลั่นแกล้งคนในในจวนตระกูลฟง จนต้องรับผลจากแผนสกปรกเสียเอง หากสามีของพวกนางรู้เข้าต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่

เหอฮูหยินยังไม่ทันได้กล่าวสิ่งใด ก็มีเสียงจากด้านหลังกรีดร้องและวิ่งเข้าไป เพื่อแยกคนด้านในออกจากบุรุษ ที่พวกนางดูอย่างไรก็มิใช่คุณชายตระกูลสูงศักดิ์ ที่สำคัญคนภายในห้องนี้ล้วนเปลือยกายล่อนจ้อน ไม่เว้นแม้แต่สาวใช้ของบุตรสาวพวกนาง

ปัง! “กรี๊ดดด! เอินเอ๋อร์ /หรานเอ๋อร์!”

“เจ้าคนต่ำช้าออกไปให้ห่างลูกของข้านะ ออกไป๊ เอินเอ๋อร์ ๆ เจ้าอย่าทำเช่นนี้บอกแม่มาเถิดว่าใครที่ทำร้ายเจ้า แม่จะให้คนไปตามจับตัวพวกมามาลงโทษ”

“หรานเอ๋อร์ ๆ ลูกแม่” เพียะ! เพียะ! “ออกไปให้พ้นพวกสกปรกอย่ามาแตะลูกสาวของข้านะ!”

แม้จะมีเสียงทุบตีและเอ่ยห้ามอย่างไร คนที่ถูกกำยานชนิดพิเศษจากฝีมือของจีจี้ ไม่มีทางเชื่อฟังคำสั่งของฮูหยินทั้งสอง พวกเขายังคงพยายามไขว่คว้าเพื่อเสพสมกันให้หนำใจ คนที่อยากมาเป็นพยานให้กับเรื่องดังกล่าว ถึงกับยอมถอยหลังออกมาเมื่อรู้แล้วว่า คุณหนูในห้องหอทั้งสองเป็นบุตรสาวของผู้ใด

‘อ๊ายย น่าอับอายเกินไปแล้วจริง ๆ ข้าไม่คิดเลยว่าคุณหนูเซิ่งกับคุณหนูหลีจะเป็นสตรีเช่นนี้’

‘นี่ท่านคิดเหมือนข้าหรือไม่ เรื่องที่หลับนอนกับบ่าวไพร่บางทีอาจเป็นพวกนาง ที่ต้องการทำให้ใครอับอายในวันนี้ก็เป็นได้นะ’

‘ใช่ ๆ ๆ ข้าได้ยินมาว่าพวกนางอิจฉาคุณหนูหยางด้วยนะ’

เหอฮูหยินถอยหลังมาหนึ่งก้าวยืนมองอยู่เงียบ ๆ จนกระทั่งเสี่ยวฮัวกลับมาพร้อมบ่าวไพร่ที่มีถังน้ำอยู่ในมือ จึงได้มีคำสั่งให้สาดน้ำเย็นเข้าไป และแยกคนออกจากกันโดยเร็วที่สุด

“พวกเจ้าสาดน้ำเย็นให้คนเหล่านี้ได้สติ จับตัวบ่าวพวกนั้นแยกไปมัดไว้ต่างหาก ฟางซื่อเจ้าไปนำเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้คุณหนูทั้งสองที”

“ขอรับ /เจ้าค่ะ”

ซ่า ซ่า กรี๊ดดด แค่ก ๆ ๆ “อืมมม พวกเจ้าเป็นใครถึงมาขัดขวางเวลาความสุขของข้า อ่า ข้ายังไม่พอพวกเจ้าต้องปรนนิบัติข้าให้มากกว่านี้ อื้อออ” เซิ่งฟางเอินแม้จะถูกสาดด้วยน้ำเย็นจนเปียกไปทั่วร่าง แต่ฤทธิ์ยายังคงไม่หมดไปในทันที

หลีเยียนหรานก็เช่นกันนางพยายามสะบัดตัว เพื่อให้พ้นจากการเกาะกุมของผู้เป็นมารดา “ซี้ดดด นี่ปล่อยข้านะ ข้าต้องการบุรุษเท่านั้นมิใช่สตรีเช่นเจ้าที่ไม่มีแท่งหยก”

“เจ้าพูดอันใดออกมารู้ตัวหรือไม่ นี่มันเกิดอะไรกับพวกเจ้ากันแน่”

ชุนเพ่ยสาวใช้ของลู่ฮูหยินกระซิบบอกเจ้านาย เพราะยามนี้มีฮูหยินจากตระกูลขุนนางที่รับรู้เรื่องนี้จำนวนมาก “ฮูหยินเจ้าคะบ่าวว่ารีบพาคุณหนูกลับจวนก่อนเถิด หากนายท่านทราบว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ บ่าวเกรงว่าฮูหยินกับคุณหนูจะรับโทสะของนายท่านไม่ไหวนะเจ้าคะ”

“เจ้าพูดถูกชุนเพ่ย”

เมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผน หยางเฟิ่งเซียนจึงกระซิบบอกกับมารดาซึ่งคล้ายกับที่ชุนเพ่ยคิดไว้ “ท่านแม่เจ้าคะ เพื่อช่วยท่านย่าเหอมิให้รู้สึกเสียหน้าในวันนี้ เราเตรียมรถม้าส่งพวกนางกลับจวนเถิดเจ้าค่ะ”

“อืม แม่ก็คิดว่าควรเป็นเช่นที่เจ้าว่า เพราะเหล่าฮูหยินที่ตามมาล้วนเห็นอย่างชัดเจน พวกนางจะไม่แอบนินทาจนบ่าวไพร่ในจวน นำเรื่องที่เกิดขึ้นไปพูดต่อนอกจวนได้หรือ”

ซูอันยกยิ้มร้ายอย่างรู้ทันพร้อมบุตรสาว ก่อนจะเดินขึ้นไปบอกกับเหอฮูหยินที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ “ท่านป้าเจ้าคะ ข้าว่าจัดการเรื่องนี้อย่างเงียบ ๆ เถิด ให้บ่าวไพร่ไปเตรียมรถม้าไว้ยังประตูข้าง เพื่อพาคุณหนูทั้งสองกลับจวนโดยเร็ว ลู่ฮูหยินและเจี่ยงฮูหยินจะได้ตามท่านหมอมาตรวจบุตรสาว ขืนปล่อยไว้เช่นนี้พวกนางอาจเป็นอันตรายได้นะเจ้าคะ”

“นั่นสินะ ยาปลุกกำหนัดถือว่ามีพิษอยู่เช่นกัน ฮูหยินทั้งสองข้าจะให้คนเตรียมรถม้าไว้ที่ประตูข้าง ท่านจะได้พาบุตรสาวกลับจวนอย่างเงียบ ๆ และตามท่านหมอมาตรวจรักษาพวกนาง ส่วนสามีของพวกท่านข้าจะให้คนไปแจ้งทีหลัง ประเดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้บุตรสาวพวกท่านเสียก่อนนะค่อยไปขึ้นรถม้า”

“ขอบคุณเหอฮูหยินที่เข้าใจพวกข้า ขออภัยที่บุตรสาวของข้าทำเรื่องน่าอับอายในจวนของท่าน ไว้นางหายดีข้าจะพามาขอขมาท่านเอง” แม้จะรู้สึกไม่พอใจอยู่ลึก ๆ แต่ลู่ฮูหยินกลับพูดตรงกันข้ามเสียอย่างนั้น

“ข้าก็เช่นกัน ขออภัยเหอฮูหยินจริง ๆ หากหรานเอ๋อร์ดีขึ้น จะพานางมากราบขอขมาท่านที่จวนแน่นอน”

โหรวฮูหยินที่อยากมาร่วมเป็นพยาน หลังจากได้เห็นเรื่องราวกับตาตนเองแล้ว จึงแอบสะกิดฮูหยินคนอื่น ๆ เพื่อกลับออกไปโดยอ้างถึงเหล่าสามีของตนว่าจะเกิดความสงสัย ที่พวกนางหายมาด้วยกันทั้งหมด แต่ความจริงนางอยากพูดเรื่องของเซิ่งฟางเอินกับหลีเยียนหรานเท่านั้น

“เหอฮูหยินในเมื่อท่านต้องอยู่จัดการที่นี่ เช่นนั้นพวกข้ากลับไปรอท่านที่เรือนหน้าดีกว่า หากเหล่าบุรุษสังเกตเห็นอาจเกิดความสงสัยเอาได้ ว่าฮูหยินทั้งหลายหายไปที่ใด”

ฮูหยินของใต้เท้าเสี่ยวที่คันปากอยากนินทา ก็รีบเอ่ยขึ้นเพราะเห็นด้วยกับโหรวฮูหยิน “ใช่เจ้าค่ะเหอฮูหยิน ท่านก็รู้ว่าพวกบุรุษมักมีข้อสงสัยกับพวกเราได้ทุกเรื่อง”

เหอฮูหยินไม่เข้าใจคนเหล่านี้ได้อย่างไร เรื่องเช่นนี้มิใช่ว่านางไม่เคยพานพบมาก่อนเสียเมื่อไหร่กัน “ขออภัยทุกท่านที่ต้องพบเจอเรื่องนี้ในจวนของข้า พวกท่านกลับไปรอข้าที่เรือนหน้าก่อนเถิด ข้าจะให้บ่าวไพร่นำสุราชั้นดีและอาหารเลิศรสไปเพิ่มเพื่อเป็นการขอโทษนะ”

หยางเฟิ่งเซียนได้จังหวะที่จะปลีกตัวไปจากที่นี่ นางจึงเอ่ยกับมารดาด้วยเสียงที่ดังพอสมควร “ท่านแม่ลูกขอกลับไปพร้อมฮูหยินทุกท่านนะเจ้าคะ ป่านนี้พวกพี่ชายคงรอลูกอยู่นาน หากยังไม่กลับไปเกรงว่าพวกเขาจะมาตามหาด้วยตนเองเจ้าค่ะ”

ซูอันย่อมรู้ทันว่าบุตรสาวอยากกลับไปหาพี่ชายเพราะอะไร “ไปเถิด และอย่าได้พากันไปซุกซนที่ใดอีกล่ะ บอกญาติผู้พี่ของเจ้าว่ารอพบแม่อยู่ที่นั่น”

“ลูกทราบแล้วเจ้าค่ะ”

ซูอันกำชับบุตสาวเสร็จก็หันมาช่วยเหอฮูหยิน เพื่อส่งสตรีจากสองตระกูลกลับจวนของพวกนาง ส่วนหยางเฟิ่งเซียนที่เดินรั้งท้ายของกลุ่มฮูหยิน ก็เดินกลับไปอย่างสง่าผ่าเผยแต่ใบหน้าที่งดงาม กลับปรากฏความสาแก่ใจอยู่ในดวงตาหงส์คู่งาม ผู้อื่นไม่รู้แต่เหล่าพี่ชายย่อมรู้ว่า แผนซ้อนแผนของพวกตนสำเร็จเป็นที่เรียบร้อย

ทางด้านใต้เท้าเซิ่งกับใต้เท้าหลีต้องขอตัวกลับจวน เมื่อมีบ่าวไพร่มาแจ้งว่าฮูหยินของตนพาบุตรสาวกลับไปก่อน และต้องการให้ใต้เท้าสองรีบตามไปโดยเร็ว เนื่องจากฮูหยินของทั้งสองมีเรื่องสำคัญต้องการหารือ พวกเขารู้สึกได้ว่ามีอะไรแปลก ๆ กับคำพูดที่ได้ฟัง แต่ยังคิดไม่ออกว่าเป็นเรื่องอันใดกันแน่ แต่เมื่อได้รู้ใต้เท้าทั้งสองแทบอยากสังหารบุตรสาวของตนทันที