ตอนที่ 16 เขาเปลี่ยนไปแต่ยังรักข้า3

นางเคยอยู่กับเขาสองต่อสองในโรงเตี๊ยมบ่อยครั้ง ทั้งยังปล่อยข่าวแพร่กระจายแต่ก็ยังมิได้หมั้น เพราะตอนนั้นเขายังไม่ได้หย่า 

แต่ตอนนี้เขาเป็นอิสระแล้วอีกทั้งยังอยู่ไกลหูไกลตานายท่านใหญ่เซียว ไม่มีผู้อาวุโสคอยควบคุมความประพฤติ นับเป็นโอกาสอันดี

เหวินฟางตัดสินใจได้ทันที “มิสู้ ใช้ยาปลุกกำหนัดเผด็จศึกพี่หงเย่ไปเลยเจ้าค่ะ ช่วงนี้  เขาเย็นชากับข้ายิ่งนัก เกรงว่าแค่ทำตัวเองให้งามจะไม่พอ ขอแค่มีสัมพันธ์ลึกซึ้ง สุภาพชนเช่นนั้น ย่อมเห็นข้าเป็นดั่งไข่มุกล้ำค่า ทะนุถนอมในอุ้งมือทุกวันเป็นแน่เจ้าค่ะ”

ได้ยินเช่นนั้นซูหลินให้รู้สึกตื่นตะลึงอย่างคาดไม่ถึง ตัวนางเองไหนเลยจะเคยใช้ยาปลุกเร้าถึงขั้นนั้น แค่ใช้ยาดีและแต่งหน้าตามนังติงยวี่ถิงก็สามารถดึงความงามเฉิดฉันออกมาประดับใบหน้าจนเพริดพริ้งเปี่ยมเสน่ห์เย้ายวนแล้ว ทำเอาท่านพี่หานจงซานรักนางแทบคลั่งทุกวัน

ซูหลินตัดสินใจถามเหวินฟาง “น้องพี่ คุณชายเซียวเปลี่ยนไปถึงเพียงใดกัน? มิใชว่า หมดรักเจ้าแล้วกระมัง?”

“พี่หญิง!”

เห็นญาติผู้น้องกระทืบเท้าเตรียมโวยวาย ซูหลินรีบยกมือห้าม “ก็ได้ๆ ข้าจะส่งคนไปหามาให้”

เหวินฟางจึงกลับมาสงบ “เดี๋ยวนี้เลยได้หรือไม่?”

ซูหลินเลิกคิ้ว ใจร้อนปานนี้เชียว แต่ก็รับปากไป “อ้อ...ได้สิ ได้”

จากนั้นก็เรียกคนมาสั่งการ “เจ้าไปโรงยาเจี้ยนคัง หาซื้อยาปลุกกำหนัด”

สั่งเสร็จ สองสตรีก็พากันนั่งจิบชารอ 

ไม่นาน คนผู้นั้นกลับมารายงานว่า “ที่โรงยาเจี้ยนคัง ไม่มียาตัวนี้ขอรับ”

ซูหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่มีหรือ?” หลังครุ่นคิด เพิ่งตระหนักได้ว่ามันเป็นยาผิดกฎหมายบ้านเมืองนี่นา โรงยาเจี้ยนคังขายเครื่องประเทืองความงามจะมีได้อย่างไร หากถูกจับได้คงเสียชื่อเสียงแน่แล้ว และที่สำคัญ นางไม่เคยจำเป็นต้องใช้เลยสักครา เฮ้อ...แล้วเหตุใดนางจึงนึกถึงที่นี่ 

หญิงสาวเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองเป็นลูกค้าที่ติดอกติดใจโรงยาเจี้ยนคังถึงขนาดนึกร้านอื่นไม่ออกไปเสียแล้ว

ครั้นหันไปมองหน้าเหวินฟาง นางพลันแน่วแน่ มีความหวังเต็มเปี่ยมที่จะให้ญาติผู้น้องเกี่ยวดองสกุลเซียว

อยากมีน้องเขยเป็นเซียวหงเย่จะแย่แล้ว

ซูหลินจึงหันไปสั่งคนของตนอีกว่า “เช่นนั้นไปหาซื้อจากหอนางโลมแถบชานเมืองแล้วกัน น่าจะมี รีบไป”

“ขอรับ”

คนผู้นี้มีวรยุทธย่อมมิได้เดินทางธรรมดา วิชาตัวเบาถูกนำมาใช้อย่างไม่ตระหนี่ 

เพียงครึ่งชั่วยาม เขาก็กลับมาดุจสายลมหอบหนึ่งพร้อมยาสองห่อที่ถูกพันด้วยเชือกถักรัดกุมอย่างดี

ห่อเดียวกลัวไม่พอปะไร

ซูหลินแย้มยิ้มพึงพอใจ ดีมาก นางสั่งอีกว่า “เจ้าจงไปโรงเตี๊ยมยู๋อี้ สืบดูว่าคุณชายเซียวพักอยู่ห้องใดชั้นไหน  หาวิธีวางยาปลุกกำหนัดทั้งหมดสองห่อนี้ใส่เขาให้ได้ แล้วกลับออกมา ไม่ต้องรั้งอยู่” 

ประเดี๋ยวเห็นภาพบัดสีของน้องสาวจะแย่

“ขอรับ” 

รับคำจบพลันหายวับไปอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า

บ่าวมีฝีมือดีย่อมไม่มีคำว่าพลาด เหวินฟางดีใจยิ่งนัก ยังไม่ทันกล่าววาจา ซูหลินสั่งนางอีกว่า “เจ้ากลับไปอาบน้ำบำรุงผิวให้ดี แล้วเข้าไปนั่งรอบนเตียงนอนของเซียวหงเย่”

ถูกยาปลุกกำหนัดรุมเร้ายังเข้ามาเห็นสาวงามล้ำเลิศ ดูเถิดว่าเขาจะกลับมารักและสู่ขอในเร็ววันหรือไม่?

เหวินฟางแย้มยิ้มเฉิดฉัน “เจ้าค่ะพี่หญิง...”