2.1

"มองไรของมึงวะโปรด" เสียงทุ้มถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทกำลังมองสองสาวอยู่นานสองนานไม่วางตา

“มองของสวย ๆ งาม ๆ” ทรงโปรดตอบกลับ ทว่าสายตายังคงจดจ้องใบหน้าหวานของหญิงสาวคนนั้นไม่เลิก เธอมองเขา และเขาก็มองเธออยู่นานแล้ว ตั้งแต่เขาเดินลงจากชั้นบนมา

ชั้นบนเป็นห้องทำงานส่วนตัวของเขาในฐานะเจ้าของที่เป็นหุ้นส่วนใหญ่ ลำพังงานที่โรงพยาบาลในแต่ละวันก็เหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่ยังต้องมาตรวจงานที่คลับอีกแทบทุกวัน ก็ได้ของสวย ๆ งาม ๆ พวกนี้ที่เป็นแรงบันดาลใจ

"แก๊งยายลูกคนรวยใจแตกนั่นอะนะ ทำไมวะ มึงสนใจเหรอ?" เตชินถาม

"มึงรู้จัก?" ทรงโปรดละสายตากลับมาถามเพื่อนกลับ รู้ว่าเตชินกว้างขวาง แต่มันจะรู้จักผู้หญิงทุกคนทั้งประเทศเลยหรือไง

"หึ! รู้จักดีเลยละ" จะไม่รู้จักได้ยังไง ก็หนึ่งในนั้นดันเป็นยายตัวแสบที่ทำให้ตนชวดงานใหญ่ เตชินจำสาวสวยหน้าเฉี่ยวชุดสายเดี่ยวแดงนั่นได้ขึ้นใจ

"ทำไมไปพูดถึงผู้หญิงแบบนั้น" ทรงโปรดนึกตำหนิเพื่อน รู้อยู่ว่าเตชินปากไม่ค่อยดีเท่าไรนัก แต่พูดให้ผู้หญิงเสียหายก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ

"ก็เรื่องจริง มึงดูแต่ละคนแต่งตัว โดยเฉพาะยายชุดแดงนั่น คู่กัดกูเองแหละ แรดจะตายชัก" เตชินขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พลางลามไปดูถูกอีกหนึ่งสาวในกลุ่มเดียวกัน พลางคิดในใจว่าหากคบกันได้นิสัยคงไม่ต่างกันมาก

ทว่าทรงโปรดไม่คิดจะใส่ใจคำพูดของเพื่อนสนิท เขามองหญิงสาวหน้าสวยในชุดเดรสเกาะอกรัดรูปสีขาวแล้วนึกชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ว่าจะเข้าหาเธอดีหรือไม่

เมื่อสบสายตาหวานหยาดเยิ้มของหญิงสาวที่มองเขากลับมาเช่นกัน ทั้งส่งยิ้มยั่วยวนให้อย่างท้าทาย มีหรือหมาป่าอย่างทรงโปรดปล่อยไปง่าย ๆ

มุมปากหยักยกยิ้มร้าย รอยยิ้มของเขากลับส่งใบหน้าหล่อเหลาให้ยิ่งมีเสน่ห์กระชากใจยิ่งกว่าเก่า เล่นเอาสาว ๆ หลายคนตาพร่าใจละลายกันเป็นแถบ ร่างสูงหยัดกายลุกจากเก้าอี้หน้าบาร์หมายจะก้าวยาว ๆ เข้าไปทักทายเป้าหมายที่หมายตาเอาไว้

ทว่าไม่ทันที่ทรงโปรดจะเดินไปถึงตัวเป้าหมาย...

“สวัสดีครับ ผมเจมส์ครับ ขอดื่มด้วยคนนะ คุณ...”

ชายหนุ่มคนหนึ่งกลับเดินมาปาดหน้าร่างสูงไว้ เสียงทุ้มเอ่ยทักทายหญิงสาว และถือวิสาสะนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวที่ว่างโดยไม่รอให้เจ้าของโต๊ะเอ่ยปากอนุญาต

ทรงโปรดเห็นเช่นนั้นเขาจึงยอมถอยห่าง ไม่ใช่ว่ากลัวหรือยอมแพ้ แต่การสู้รบปรบมือกับใครด้วยเรื่องแย่งผู้หญิงไม่ใช่สไตล์เขา ยิ่งผู้หญิงที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ทันได้รู้จักด้วยแล้ว

ถึงผู้หญิงคนนั้นจะสวยมาก หน้าตาน่ารักจนเขาอยากสัมผัส หรือมีประสบการณ์ด้วยแค่ไหน ทว่าโลกนี้ยังมีผู้หญิงให้เลือกมาก หาคนใหม่เอาก็ได้

“เอ่อ... ขอโทษนะคะ พอดีไม่สะดวกให้ร่วมโต๊ะด้วยค่ะ” เสียงหวานกล่าวปฏิเสธคนที่ถือวิสาสะเสนอหน้ามาขอร่วมโต๊ะด้วยจนเป้าหมายที่เธอเล็งไว้ถอยห่างออกไป

ถึงซินหยานจะหน้าหวาน ทว่าเธอเป็นพวกเอาแต่ใจ ถ้าอะไรหรือใครที่ไม่ได้เลือก ไม่ได้เล็ง ต่อให้หล่อหรือดีแค่ไหนเธอก็ไม่สนใจ

“นั่งกันสองคนเหงาแย่ ให้พี่นั่งเป็นเพื่อนดีกว่านะครับ” ชายหนุ่มคนนั้นยังคงยืนยันที่จะร่วมวงด้วยโดยไม่สนใจสายตาและวาจาของหญิงสาวที่เขาสนใจ

เขาวางแก้วเหล้าที่ถือมาด้วยลงบนโต๊ะแล้วยกเก้าอี้ตัวสูงขยับเข้าไปใกล้หญิงสาวอีกหน่อย นั่งลงหันหน้าเข้าหาเธอจนตัวแทบชิดติดกันก่อนจะถือวิสาสะกอดเอวคอดกิ่วเอาไว้ อีกมือจับมือเล็ก ๆ ของหญิงสาวแล้วกล่าววาจาที่ไม่เข้าหูเอาเสียเลย

“อย่าเล่นตัวเลยน่า... ถ้าไม่ฟรีก็บอกมาว่าเท่าไร พี่เปย์หนักมากนะ” เสียงทุ้มพร่ากระซิบชิดใบหูขาวจนขนอ่อนในกายหญิงสาวพากันลุกเกรียว เพราะความขยะแขยงหาใช่ความรู้สึกพิศวาสหรือวาบหวามไม่

“นี่! ลุกออกไปให้ห่างจากน้องสาวฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” ดารินต่อว่าพลางลุกพรวดขึ้นมายืนชี้หน้าชายหนุ่ม

เธอหมายจะเข้าไปกระชากคอคนที่กำลังแตะเนื้อต้องตัวลวนลามซินหยาน ทว่าคนถูกลวนลามกลับส่ายหน้าห้าม บอกว่าไม่เป็นไร เธอจัดการเองได้

“จริงเหรอคะ... เปย์หนูไหวแน่นะ” เสียงหวานเย้ายวนถามชายหนุ่ม มือเล็กลากเลื่อนขึ้นลูบไล้แผงอกกว้างเบา ๆ ก่อนค่อย ๆ ละมือลงต่ำผ่านหน้าท้องไปยังกลางเป้า