ตอนที่ 2 เธอกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?

“ดิฉันชื่อใบ...”

เธอกำลังตอบและเงยหน้าขึ้นมองเขา

คำตอบนั้นชะงักไปทันที พร้อมๆ กับดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ

แค่เห็นสีหน้าแบบนี้ หยางหลงเหวินก็รู้ทันทีว่าเขาจำคนไม่ผิด เพราะถ้าไม่เคยรู้จักกัน เธอคงไม่ทำหน้าเหมือนเห็นผีแบบนี้

“ใบข้าว...เธอนั่นเอง”

“...มังกร...”

หญิงสาวพลาดที่หลุดปากออกไป ไม่มีทางจะปฏิเสธได้อีกว่าเธอไม่ใช่คนที่เขาคิด

เพราะดันเรียกเขาด้วยชื่อที่มีเพียงเธอเท่านั้นที่เคยเรียก

“ใช่เธอจริงๆ”

หยางหลงเหวินหัวเราะเครียดๆ ทั้งน้ำเสียงและชื่อเรียกที่เฉพาะเจาะจงนั้นทำให้หัวใจของเขารัวกระหน่ำ

ใบข้าวถอยเท้าหนีอย่างไม่ตั้งใจ หยางหลงเหวินก้าวตาม

เธอก้าวหนีอีกสองก้าว เขาก็ก้าวยาวๆ ไปอีกครึ่งก้าว

เธอก้าวถอยอีกครั้ง คราวนี้พลาดเหยียบน้ำที่ยังเช็ดไม่หมด ถึงกับลื่นหงายหลัง อีกนิดเดียวก้นคงจ้ำเบ้า...แต่หยางหลงเหวินไวกว่า คว้าเอวเธอไว้ได้ทัน พริบตาเดียวร่างผอมบางของเธอก็ถูกเขารัดแน่นท่ามกลางสายตาตื่นตกใจของเฟยจื้อหรงและทีมเลขาฯ ที่อยู่ข้างหลัง

“เป็นเธอจริงๆ ใช่เธอจริงๆ ใบข้าว”

“ไม่ใช่ค่ะ”

เธอได้สติ ปฏิเสธเบาๆ และผลักเขาออก

หลงเหวินยอมปล่อยแขนออกอย่างเสียดาย แต่มือเลื่อนไปจับหัวไหล่เธอไว้ เหมือนกลัวว่าถ้าคลายมือออกเพียงนิดเดียวเธอจะหายวับไปจากตรงนี้ทันที

“จะไม่ใช่ได้ยังไง ต่อให้กลายเป็นผุยผงฉันก็จำเธอได้”

“ฉันไม่ใช่จริงๆ ไม่ใช่คนเดิมคนนั้นแล้ว”

“เหลวไหล ไร้สาระ”

ประธานหนุ่มเอ่ยดุๆ มองเธอปราดเดียวก็เก็บรายละเอียดได้ตั้งแต่หัวจรดเท้า

ข้อแรก เธอเป็นแม่บ้านของที่นี่ ทำงานที่นี่แน่นอน

ข้อสอง เธอผอมและดู...เอิ่ม...โทรมไปมาก มากจนเขาใจหายว่าสิบปีที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้น

และข้อสาม... เธอคือใบข้าวของเขาแน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์!

“ปล่อยเถอะค่ะคุณหยาง คนมองกันหมดแล้ว”

ใบข้าวก้มหน้างุด ในสภาพเช่นนี้ เมื่อมายืนเคียงกันกับชายหนุ่มที่สูงเพรียว แต่งตัวเนี้ยบ ดูดีมีสง่าราศีตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผ้าขี้ริ้วเก่าๆ ที่สมควรถูกปลดระวาง

หยางหลงเหวินยังไม่ยอมปล่อยมือ ก็มีเสียงคนวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาทันที

“เกิด...เกิดอะไรขึ้นคะ”

ที่แท้คนที่รีบเข้ามาคือหัวหน้าสูงสุดของแผนกแม่บ้าน และตอนนี้นางก็กำลังหน้าซีดเพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องตั้งแต่วันแรกที่ประธานหยางมาถึงเมืองไทย

“ถ้าเกิดอะไรขึ้นดิฉันขอโทษด้วยจริงๆ แม่บ้านคนนี้เพิ่งมาทำงานใหม่ ยังทำได้ไม่ถึงสามวันเลยค่ะ ดิฉันจะให้พ้นการทดลองงานทันที...”

“คุณว่าไงนะ”

“...”

หัวหน้าแม่บ้านนิ่งอึ้งไป ก็ที่มีคนวิ่งไปฟ้องบวกกับภาพที่เธอเห็น มันแสดงว่านังแม่บ้านคนใหม่นี่กำลังทำพลาดครั้งใหญ่ไม่ใช่หรือ หล่อนเลยจะแสดงความเด็ดขาดและเป็นมืออาชีพด้วยการบอกว่าจะให้ออกจากงานเลยทันที

แต่ทำไมท่านประธานหยางถึงได้มองหล่อนเหมือนจะกินหัวแบบนั้น

“คุณจะให้เขาออกด้วยเหตุผลอะไร”

“เอ่อ ก็...”

“ที่ผ่านมาก็คงทำงานแบบนี้สินะ นึกจะไล่ใครออกก็ทำได้ทันทีโดยไม่มีเหตุผล”

“ปละเปล่าค่ะ ดิฉันไม่ได้...”

“ผมจะพาแม่บ้านคนนี้ไปสอบสวนเองที่ห้องทำงาน เผื่อว่าบางทีผมจะได้ทราบความจริงว่าที่นี่ทำงานกันยังไง!”

พูดจบ หยางหลงเหวินก็คว้ามือผอมบางของใบข้าวแล้วลากลิ่วๆ ไปที่ลิฟต์ โดยมีเฟยจื้อหรงและทีมเลขาฯ เดินจ้ำตามไปติดๆ ทิ้งหัวหน้าแม่บ้านกับพนักงานอีกหลายคนยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น

เมื่อประธานหยางกับคณะหายเข้าไปในลิฟต์แล้ว ทุกคนก็หันมามองหน้ากันและพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า งานนี้คงมีคนซวยแล้วแน่ๆ แค่ไม่รู้ว่าหวยจะออกที่ใครเท่านั้นเอง

* * * * *

ณ ห้องประธานฯ ที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังเป็นห้องทำงานของจางเจี๋ย หยางหลงเหวินดึงใบข้าวเข้าไปในนั้น ปิดประตูตามหลังทันทีจนเกือบกระแทกหน้าเฟยจื้อหรงที่เดินตามหลังไปติดๆ เป็นสัญญาณว่าไม่ต้องการให้ใครตามเข้าไปทั้งนั้น

“เอ่อ เราจะต้องรอใช่ไหมคะ”

ผู้ช่วยเลขาฯ เอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ เฟยจื้อหรงยิ้มเจื่อน เขาเองก็ยังงงเหมือนกันว่าหยางหลงเหวินจะทำอะไร เหตุใดจู่ๆ ลากแม่บ้านเข้าไปในห้องสองต่อสองแบบนั้น ตลอดสิบปีที่ผ่านมาตั้งแต่หลงเหวินเป็นหนุ่มเต็มตัว หมอนั่นไม่สนใจความรัก ไม่แลทั้งผู้หญิงและผุ้ชาย ทุ่มเทให้กับการเรียนและการรับช่วงต่อบริษัทเท่านั้น...

ที่แท้เพราะรสนิยมแบบนี้นี่เอง แม้จะยังไม่ทันได้สังเกตให้ชัดๆ แต่แม่บ้านคนเมื่อกี้ดูเหมือนจะตาโตๆ ผิวซีดเซียวเหมือนคนขาดสารอาหาร รูปร่างในชุดแม่บ้านตัวหลวมโพรกนั่นก็คงแสดงว่าเจ้าตัวผอมบางแทบปลิวลม สรุปคือหลงเหวินชอบแบบนี้สินะ...

“เอาเป็นว่า ระหว่างที่ท่านประธานจัดการธุระของเขาอยู่...พวกเราไปสำรวจโรงแรมแทนก็แล้วกัน”

เฟยจื้อหรงพูดแล้วปรบมือสามทีก่อนเดินนำขบวนออกไปอย่างกระตือรือร้น เลิกสนใจคนสองคนที่อยู่ในห้องนั้นโดยสิ้นเชิง

* * * * *

“คุณหยาง...พาฉันมาที่นี่ทำไมคะ”

ใบข้าวที่บัดนี้ยืนหันรีหันขวางอยู่กลางห้องทำงานท่านประธาน ถามเสียงสั่นๆ หลงเหวินยอมปล่อยมือเธอแล้วและเขากำลังยืนกอดอกเอนตัวนั่งหมิ่นๆ ที่โต๊ะทำงาน สีหน้าท่าทางเหมือนกำลังสะกดกลั้นไม่ให้เดินมาเขย่าตัวเธอแรงๆ

“เลิกเรียกฉันว่าคุณหยางได้แล้ว เรียกฉันให้เหมือนเดิม”

“ตอนนี้คุณเป็นคุณหยาง”

“ฉันเป็นคุณหยางมาตลอด! แต่สำหรับเธอ ฉันคือมังกรไม่ใช่หรือไง!”

น้ำเสียงเขาเกือบๆ จะเป็นเกรี้ยวกราด ไม่รู้จะโกรธอะไรนักหนากับแค่ชื่อเรียก

“ให้ตายสิ! นี่ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่าจะได้เจอเธอที่นี่”

เขามองเธออีกครั้งอย่างพินิจตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เป็นไปอย่างประเมิน ไม่ใช่หยาบคายจาบจ้วง

“เธอติดค้างคำอธิบายฉันนะใบข้าว...สิบปีก่อนเธอหายไปไหน ทำไมจู่ๆ ก็หายไป...” และเธอแต่งงานแล้วจริงๆ ใช่ไหม... ประโยคหลังนี้หลงเหวินยังใจไม่แข็งพอที่จะถามออกมาเอง

ใบข้าวเม้มปาก มือกำชายเสื้อที่หลวมโพรกนั้นแน่น คงเพราะเธอยังไม่ได้เป็นพนักงานประจำ จึงยังไม่ได้รับเครื่องแบบที่พอดีกับตัวมากกว่านี้

จู่ๆ หลงเหวินก็รู้สึกเวทนาอาดูรขึ้นมาจนเสียวแปลบที่จมูก...เขาไม่เสียเวลาคิดด้วยซ้ำตอนที่เดินตรงไปหาเธอที่ยืนกลางห้องแล้วดึงเธอมาสวมกอดอย่างรวดเร็ว

ใบข้าวตัวแข็งทื่อ ปล่อยให้เขากอดอย่างง่ายดาย...

เสียงแตกๆ กระซิบเหนือขมับของเธอเป็นภาษาจีน...

แม้เธอจะทิ้งความรู้ที่เคยเรียนมาไปนานแล้ว แต่เธอก็เข้าใจประโยคที่เขาเอ่ยออกมา...

“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ใบข้าว...บอกฉันที”

[你怎么会变成这样？拜托告诉我！]

* * * * *

สิบปีก่อนหน้า, กรุงเทพมหานคร

ณ มหาวิทยาลัย B

‘นักศึกษาคะ นี่คือหยางหลงเหวิน เพื่อนนักเรียนแลกเปลี่ยนชาวไต้หวันที่จะมาเรียนกับเราเป็นเวลาหนึ่งปี เขายังพูดไทยไม่ค่อยคล่อง นักศึกษาช่วยดูแลเพื่อนๆ ด้วยนะคะ…’

นักศึกษาเอกภาษาจีนกว่ายี่สิบคนในห้อง ส่งยิ้มทักทายให้เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งผิวขาวหน้าตาหล่อเหลาคมคายที่ยืนอยู่หน้าห้อง หยางหลงเหวินยิ้มตอบไปรอบๆ อย่างไม่ได้เจาะจงใครเป็นพิเศษ

‘ครูมีบัดดี้ให้เธอแล้ว เขาจะคอยช่วยเหลือเธอทุกอย่างตลอดเวลาหนึ่งปีที่อยู่ที่นี่นะคะ...โน่นไงเพื่อนใหม่ของเธอ...’

เด็กสาวร่างอวบโบกมือให้เขาหยอยๆ อาจเพราะเธอค่อนข้างสูงจึงดูไม่ตุ้ยนุ้ยสักเท่าไหร่ หยางหลงเหวินเดินตรงไปนั่งเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่ข้างๆ เธอและทักทายเป็นภาษาไทย

‘ซาหวาดดีขรั่บ’

‘หวัดดีค่ะ’

ตอนหลังหยางหลงเหวินจึงรู้ว่าเพื่อนใหม่คนนี้ชื่อ ใบข้าว (ใบของต้นข้าว) และเธอถูกเลือกเป็นบัดดี้ของเขาเพราะเธอเป็นเด็กนักเรียนทุน จำเป็นต้องช่วยงานต่างๆ ในคณะฯ การเป็นพี่เลี้ยงให้เพื่อนนักศึกษาที่มาจากต่างประเทศก็เป็นหนึ่งในงานกึ่งอาสาที่ใบข้าวต้องทำ

แต่แววตาสดใสและรอยยิ้มเจิดจ้าจริงใจของเธอทำให้หยางหลงเหวินมั่นใจว่าใบข้าวเต็มใจไม่ได้โดนบังคับ เพราะเขาคงไม่อยากให้การมาหาประสบการณ์ของเขาในหนึ่งปีนี้สร้างปัญหาให้ใคร

อันที่จริงตอนนั้นหลงเหวินไม่รู้ตัวเลยว่า วันที่เขาปรากฏตัวที่คณะ บางคนที่เคยปฏิเสธการทำหน้าที่บัดดี้เพราะกลัวไม่มีเวลาไปท่องศัพท์ ถึงกับบ่นเสียดาย เพราะไม่ได้คาดคิดไว้ก่อนเลยว่าคนที่จะมาเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนจะสูง ยาว ขาว หล่อเข้ม ผิดจากหนุ่มตี๋ทั่วไปที่เคยเห็น

‘อิจฉาไอ้ข้าวว่ะ...’

เพื่อนบางคนบอก ใบข้าวหัวเราะร่วน

‘เหล่าซือก็ไม่ได้ห้ามให้พวกแกเป็นเพื่อนกับเขานี่นา มาคุยกับหลงเหวินเยอะๆ สิ จะได้ฝึกภาษาไปด้วย’

‘บอกตรงๆ ว่าเขินวุ้ย ไม่กล้ามองหน้านานๆ เขาหล่อเกินไป ฉันเรียนไม่รู้เรื่อง’

อีกคนสารภาพ เรียกเสียงหัวเราะได้หนักกว่าเดิม

หลงเหวินไม่ใช่แค่หน้าตาและรูปร่างดี เขายังมีนิสัยดี อัธยาศัยดีที่สุดเท่าที่วัยรุ่นคนหนึ่งจะดีได้ ที่น่าแปลกคือนิสัยใจคอของเขากับใบข้าวเข้ากันได้เป็นอย่างดี เขาติดดิน ปรับตัวเก่ง เข้ากับทุกคนได้ง่าย ทำให้เหล่าซือสบายใจ

เมื่อเริ่มสนิทกันมากขึ้น หลงเหวินบอกใบข้าวว่าครอบครัวของเขาที่ไต้หวันทำค้าขาย แม่ตายตั้งแต่เด็ก เขามีน้องชายอีกสองคน และโตมากับปู่เป็นส่วนใหญ่

‘พ่อฉันก็เสียตั้งแต่ฉันยังเล็กเหมือนกัน ฉันโตมากับญาติๆ พออายุสิบสองแม่ก็มารับฉันไปอยู่ด้วย...แต่ตอนนี้ฉันอยู่หอพักมหาวิทยาลัย’

ใบข้าวบอกเขาแค่นั้น หลงเหวินยังโกรธตัวเองอยู่เสมอที่ไม่เคยถามให้ละเอียดกว่านี้ เพราะถ้าเขารู้ตั้งแต่วันนั้นว่าเธอใช้ชีวิตแบบไหน โตมายังไง พวกเขาคงไม่ต้องพลัดพรากจากกันไปถึงสิบปีเต็ม