3

วันนั้นผ่านไปในความไม่ชัดเจนของการประชุมและงานที่ทำซ้ำๆ เลียพยายามตั้งสมาธิกับโปรเจกต์ของเธอ กับเส้นตรงและเส้นโค้งที่เธอวาด กับแผนที่เธอปรับแต่งให้ละเอียด… แต่จิตใจของเธอกลับล่องลอยไม่หยุดหย่อน มันหลุดลอยไปทันทีที่เธอผ่อนคลายการเฝ้าระวัง ทำให้เธอถูกผลักดันไปยังภูมิทัศน์ที่ไม่รู้จัก เมืองที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ที่เธอสามารถหลงทางและเกิดใหม่ได้ เธอใฝ่ฝันถึงการเร่ร่อนในตรอกซอกซอยของเมืองแปลกหน้า รสชาติของสิ่งที่ไม่รู้จัก ความอบอุ่นของสายตาใหม่ เธอใฝ่ฝันถึงเสรีภาพ ลมหายใจสดชื่นที่จะพัดพาความน่าเบื่อหน่ายที่กลายเป็นการหายใจไม่ออก

เมื่อเวลาผ่านไป เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังไกลห่างจากตัวเธอเอง หน้าจอที่อยู่ตรงหน้าคือกำแพงทึบ และเบื้องหลังกำลังปรากฏเป็นเส้นขอบเบลอๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งที่เหนื่อยล้ากับการต่อสู้กับชีวิตที่แคบเกินไป

เมื่อสิ้นสุดวัน เลียรู้สึกอ่อนเพลีย แต่ไม่ใช่ความเหนื่อยล้าทางร่างกาย มันลึกซึ้งกว่านั้น เป็นความเหนื่อยล้าแบบเงียบๆ มองไม่เห็น ผลลัพธ์จากการต่อสู้ตลอดเวลากับความคิดของเธอ น้ำหนักเงียบที่เพิ่มขึ้นในทุกช่วงเวลาแห่งความเฉยเมย ในทุกคำที่เก็บไว้ ในทุกความเงียบที่ยาวนานเกินไป

เธอหยิบกระเป๋าและออกจากสำนักงานขณะที่ไฟในเมืองเปิดหนึ่งต่อหนึ่ง เหมือนกับว่ามันต้องการเตือนว่าทุกอย่างดำเนินต่อไปโดยไม่มีเธอ ท้องฟ้าที่สวยงามกลับมีเฉดสีส้มและชมพู แต่แม้แต่การแสดงธรรมชาติแบบนี้ก็ไม่ทำให้เธอตื่นขึ้น ไม่มีอะไรที่แท้จริงทำให้เธอรู้สึก

การเดินทางกลับบ้านเป็นไปในความเงียบ ไม่มีแม้แต่เสียงวิทยุเพื่อเติมเต็มช่องว่าง มีเพียงเสียงของล้อรถบนพื้นถนน เส้นไฟของรถที่ขับผ่าน และความคิดของเธอเหมือนกลองที่ดังอยู่ในหัว เธอกลัวช่วงเวลาที่เธอจะก้าวข้ามธรณีประตูของอพาร์ตเมนต์ของพวกเขา แต่เธอก็หวังอย่างไร้เดียงสาว่าจะมีบางอย่างที่แตกต่างในคืนนี้ คำหนึ่ง คำพูดหนึ่ง สัญญาณหนึ่ง

แต่ไม่มี

เมื่อเปิดประตู เธอพบภาพที่ยังเหมือนเดิมในตอนเช้า: โธมัส นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น โน้มตัวอยู่ที่คอมพิวเตอร์แล็ปท็อป สวมหูฟังอยู่ ดูดซับอยู่กับงานของเขา หลังของเขาย่อมเล็กน้อย นิ้วของเขาพิมพ์อย่างบ้าคลั่งบนแป้นพิมพ์ รัศมีสีฟ้าเย็นที่ส่องสว่างใบหน้าของเขา

— สวัสดี ฉันกลับมาแล้ว เธอกล่าว แทบจะขี้อาย

เขายกตามองเธอแค่เล็กน้อย

— สวัสดี ตอบเขาด้วยรอยยิ้มครึ่งหนึ่ง แล้วกลับไปยังหน้าจอของเขา

ถอนหายใจอย่างเงียบๆ หลุดออกจากริมฝีปากของเลีย เธอถอดรองเท้าและเดินช้าๆ ไปยังห้องครัว เธอเตรียมอาหารมื้อเย็นง่ายๆ ทำอย่างอัตโนมัติ เธอปอก หั่น ผัด โดยไม่ต้องคิดอะไรมาก ทุกอย่างดูเบลอ เธอมีปัญหาในการตั้งสมาธิ เพราะความคิดของเธอหมุนวน

นี่คือชีวิตที่เธอต้องการจริงๆ หรือ?

อพาร์ตเมนต์ที่ทันสมัยแต่เย็นชา

ชายคนหนึ่งที่เธอยังรักแต่ไม่เห็นเธออีกต่อไป

ชีวิตที่เป็นระเบียบแต่ไม่มีการสั่นสะเทือน

เธอจัดโต๊ะ เสิร์ฟจานอาหาร โธมัสมาที่ร่วมโต๊ะโดยที่เขาถอดหูฟังออกเพียงเล็กน้อย ความสนใจของเขายังคงอยู่ที่อื่น พวกเขากินกันแทบจะไม่มีเสียง

เลียพยายามทำให้มันดีขึ้น เธอต้องการทำลายความเย็นชานั้น

— วันนี้ของคุณเป็นอย่างไร? เธอถามอย่างนุ่มนวล

— ดี ตอบเขาอย่างแห้งแล้ง โดยไม่แม้แต่จะยกตามองจากจานอาหารของเขา

คำเดียว คำเดียว ตัดขาดเหมือนมีด

เธอไม่ยืนยัน เธอรู้สึกถึงกำแพงที่ตั้งขึ้น สูงขึ้น เย็นชากว่าเดิม ดังนั้นเธอจึงเงียบไป กลายเป็นนักโทษในความเงียบที่เธอไม่ได้เลือก

เธอรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้าในบ้านของเธอเอง พื้นที่ยังเหมือนเดิม เฟอร์นิเจอร์ยังไม่เคลื่อนที่ แต่ทุกอย่างดูแตกต่าง ว่างเปล่า เย็นชา

เธอคิดที่จะพูด ถึงทุกสิ่งที่ต้องบอก ถึงการแสดงความเจ็บปวดที่กัดกร่อนเธอ

แต่ความกลัวอย่างเงียบๆ ทำให้เธอหายใจไม่ออก

และถ้าเขาไม่เข้าใจล่ะ?

และถ้าเขาไม่ต้องการที่จะเข้าใจล่ะ?

และถ้าในที่สุดมันไม่มีอะไรให้ช่วยเหลืออีกแล้ว?

เธอลุกขึ้น เก็บโต๊ะและจัดเก็บอาหารที่เหลือในความเงียบที่หนักหน่วง โธมัสกลับไปที่คอมพิวเตอร์ของเขา ราวกับว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงช่วงเวลาที่ไม่สำคัญในตอนเย็นของเขา เขาไม่ถามเธอว่าตกลงหรือไม่ เขาไม่ถามอะไรเลย

ในห้องน้ำ เธอเผชิญหน้ากับกระจก เลียมองดูสะท้อนของเธอ

ดวงตาของเธอเศร้า

ใบหน้าของเธอสวยแต่แข็งเกร็ง

เหมือนผลงานที่ไม่มีจิตวิญญาณ

เธอต้องตื่นขึ้น

เธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อความว่างเปล่านี้ได้อีกต่อไป

เธอไม่สามารถทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อไปได้

เธอต้องการค้นหาความหลงใหล ความสุข ความสดใส

เธอต้องการกลับมาหาตัวเอง

แต่เพื่อสิ่งนั้น เธอจะต้องเผชิญหน้ากับความกลัวของเธอ

เผชิญหน้ากับความจริง

และบางที… เผชิญหน้ากับโธมัส

คืนหนึ่ง เลียเอนตัวลงบนเตียงพร้อมกับความว่างเปล่าในใจ

เธอมองเพดานที่มืดมิด แขนของเธอพับอยู่ที่ตัวเหมือนเพื่อป้องกันความเย็นภายในที่ไม่สามารถถูกอุ่นขึ้นได้ด้วยผ้าปูที่นอนหรือผ้านวม

โธมัสยังไม่เข้ามา

เธอรู้จักฉากที่จะเกิดขึ้น เธอเคยประสบมันมาหลายครั้งจนสามารถเดาได้ถึงทุกรูปแบบ ทุกความเงียบ

แต่สิ่งที่ทำให้เธอหนักใจมากที่สุด ไม่ใช่ความเคยชิน มันคือระยะห่างที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา ช้า เงียบสงบ เหมือนโรคเงียบ

หลายเดือนแล้วที่เขาไม่ได้สัมผัสเธอ ไม่ได้จูบ ไม่ได้มือในผมของเธอ ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกซาบซ่า

และเธอถามตัวเอง: มันจะเป็นอย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหน?

เธอจะทนต่อการขาดหายไปในความมีอยู่ได้อีกนานแค่ไหน?

เธอจะทำเป็นพวกเขายังเป็นคู่กันได้อีกนานเท่าไร?

ประตูห้องนอนเปิดออกอย่างช้าๆ

โธมัสในที่สุดก็เข้ามา

เขาไม่พูดอะไร ไม่มองเธอ

เขาเพียงแค่วางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ถอดเสื้อผ้าออกอย่างเป็นอัตโนมัติ แล้วนอนลงบนเตียงโดยไม่พูดอะไร

เขาห่มผ้าห่มขึ้นและหันหลังให้เลีย เหมือนเขาไม่ต้องการเห็นเธอ เหมือนเขาไม่ต้องการแม้แต่จะมีอยู่ในพื้นที่เดียวกันกับเธอ

เลียยืนอยู่ที่นั่น

น้ำตาไหลออกมาอย่างเงียบๆ ตามขมับของเธอ แล้วอีกหนึ่ง

เธอไม่สะอื้น ไม่กรีดร้อง

เธอกำลังพังทลายอย่างเงียบๆ ภายใน

เธอหันตาไปหาหลังที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้กลับดูเหมือนแปลกหน้า

มีความห่างไกลระหว่างพวกเขา และทุกคืนที่ผ่านไปทำให้มันกว้างขึ้นเรื่อยๆ

เธอสามารถไปสัมผัสเขา บอกอะไรเขา ทดลอง

แต่จะมีประโยชน์อะไร? เขาจะไม่ตอบสนอง เขาจะปิดตัวเองมากขึ้นอีก

ดังนั้นเธอจึงอยู่ที่นั่น นิ่งเฉย หัวใจเต้นเบาๆ จมอยู่ในทะเลแห่งความเฉยเมย

และเธอเข้าใจลึกลงไปในตัวเธอ ว่ามีบางสิ่งกำลังจะตาย