ตอนที่ 52 ผู้ที่ไม่ควรปรากฏกายวันนี้สำนักเว่ยหลงรับสมัครผู้ปรุงโอสถใหม่ กลิ่นสมุนไพรหลากชนิดลอยตลบอบอวล จนแทบแยกไม่ออกว่าเป็นกลิ่นของใบยา...หรือกลิ่นของความคึกคักที่กำลังก่อตัวขึ้นเหล่าผู้มาสมัครในชุดผ้าธรรมดาแบกห่อสมุนไพรของตนเองไว้ข้างเอวยืนเข้าแถวอย่างสงบใต้ชายคาไม้ไผ่เว่ยเยว่ซินเดินเข้ามาพร้อม ซูหยวน ผู้ดูแลสำนักเว่ยหลงชุดของนางเรียบง่ายกว่าทุกวัน แต่ไม่ปกปิดความงาม ทว่าสายตาเฉียบคมที่ประกายอยู่บนใบหน้ามันบาดลึก จนนักปรุงโอสถหลายคนมองข้ามความงามของนางไป ก้มหน้าหลบซูหยวนยื่นกระดาษให้พร้อมก้มศีรษะเล็กน้อยเว่ยเยว่ซินพยักหน้านางทอดสายตาไปยังคนตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ“ข้ามาเป็นเพียงผู้ชมเท่านั้น พวกท่านตามสบายเถอะ”เมื่อเว่ยเยว่ซินเอ่ยจบแล้วเดินไปนั่งบนจุดที่พักเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากทางเดินด้านในเรือนฝึกเหยียนชิง อวี้หลัน เฟิงหลิน ไป๋เสวี่ย ศิษย์ทั้งสี่คนของเว่ยเยว่ซินก็จัดการการคัดเลือกคนทันทีผู้สมัครหลายสิบคนกำลังเริ่มลงมือปรุงยาทดลองตามโจทย์บรรยากาศคละคลุ้งด้วยกลิ่นใบแห้ง รากสด และน้ำยาต้มสมุนไพรที่กำลังแปรเปลี่ยนเป็นหมอกเบา ๆศิษย์ทั้งสี่ ของเว่ยเยว่
ตอนที่ 51 ถูกปลดออกไปแล้วภายในตำหนักหลิงฮวาม่านไหมปักลายหงส์สีม่วงเลื่อนเปิดออกเบา ๆ พร้อมกลิ่นหอมของดอกหลิงฮวาที่อบอวลในอากาศ“เสด็จแม่ ลูกขอเข้าเฝ้า”เสียงทุ้มของรัชทายาทกู้ซ่งหยวนดังขึ้นก่อนร่างของเขาจะก้าวผ่านธรณีประตูเข้ามาพระเนตรของซูเยียนฮองเฮาหรี่ลงเพียงเล็กน้อยมองเห็นเงาร่างในชุดมังกรของบุตรชายปรากฏตรงหน้าเขายกมือประสานคารวะ สีหน้าของเขาร้อนรนจนไม่อาจปิดบังซูเยียนถอนพระทัยเบา ๆน้ำเสียงที่เปล่งออกมาเรียบเย็น แต่กดต่ำจนเหมือนผ่านม่านหมอก“เหตุใดไม่เก็บอาการกว่านี้เสียหน่อย”นางวางพัดลงบนตักสายพระเนตรแน่วนิ่งประหนึ่งมองทะลุกำแพงหินออกไปยังทั่ววัง“อยู่ในวังนี้...ไม่ใช่มีแค่ข้ากับเจ้า”“สายตาของใครต่อใคร...เฝ้าดูอยู่ทุกวันโดยไม่เอ่ยคำ...หากแม้แต่ความรู้สึกยังเก็บไม่ได้ แล้วเจ้าจะรักษาสิ่งใดในมือไว้ได้”กู้ซ่งหยวนชะงักขอบคิ้วเขาขมวดลง เงียบงันไปชั่วอึดใจซูเยียนฮองเฮาเห็นดังนั้นสายพระเนตรที่เคยแข็งเยียบก็ค่อย ๆ อ่อนลงนางสูดลมหายใจเบา ๆ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูนุ่มนวลกว่าก่อนหน้า “เจ้าคงได้ยินข่าวแล้ว...”“เรื่องราชโองการ...เรื่องร้านของสำนักหมื่นพิษ...และเรื่องร้า
ตอนที่ 50 จัดการอย่างไรจวนชินอ๋อง เรือนสมุนไพร ในห้องนอนชั้นในเรือนพักสมุนไพร กลิ่นสมุนไพรยังคงอบอวลตลบแต่วันนี้ ไม่มีหม้อโอสถเดือดไม่มีเสียงถามหาสมุนไพรหรือน้ำมือรีบเร่งชินอ๋องกู้เซียวอวิ้นเอนหลังอยู่บนตั่งยาวข้างกายคือเว่ยเยว่ซินที่เอนตัวพิงเบา ๆ อยู่บนแขนของเขามือเรียวของนางยังถือตำราเก่าเล่มหนึ่ง แต่กลับไม่ได้เปิดอ่านมาเนิ่นนานแล้วหลายวันที่ผ่านมา...พวกเขาทั้งสองแทบไม่ได้พักแต่ในวันนี้ ทุกอย่างเงียบลง เสียงแผ่วเบาดุจกระซิบถามออกมา“ท่านว่าพวกเขา...จะจัดการกับท่านอย่างไร?”เขาหันมองนาง ดวงตาเปล่งประกายพราวราวคนเจ้าเล่ห์“ตอนนี้...เรื่องอื่นข้าไม่อยากคิด”“คนอื่นจะจัดการกับข้าอย่างไร ข้าไม่ใส่ใจนัก”เขาเอนกายเข้ามาใกล้ กระซิบชิดใบหูนาง“ข้าสนใจเพียงเรื่องเดียว...”“ว่าจะ จัดการกับพระชายา อย่างไรดีต่างหาก”เว่ยเยว่ซินหน้าร้อนผ่าวกำลังจะเบือนกายหนีราวกับจะหลบจากถ้อยคำยั่วเย้าเมื่อครู่แต่ชินอ๋องกลับไม่ให้หนีง่าย ๆวงแขนแข็งแรงคว้ารอบเอวนางไว้ในพริบตานางเซเข้าหาอกเขาเล็กน้อยเว่ยเยว่ซินเบิกตากว้าง “ท่าน...”ชินอ๋องโน้มใบหน้าลงช้า ๆดวงตาของเ
ตอนที่ 49 เก็บเอาไว้ไม่ได้ เสียงฝีเท้าของซูเยียนฮองเฮาดังเพียงเบา ๆ ขณะเดินพ้นประตูเสวียนหยางเตี้ยน สายลมยามเช้าพัดชายอาภรณ์นางเบา ๆ จนดูคล้ายกำลังปลิวตามอารมณ์สงบของผู้เป็นเจ้าของแต่ทันทีที่ก้าวลงบันไดหินขั้นสุดท้ายนางหยุดฝีเท้า ก่อนหันไปทางนางกำนัลคนสนิทที่เดินตามเงียบ ๆ ข้างหลัง“จิ่นหลาน” เสียงนางไม่ดัง แต่กดต่ำจนแทบจะกลืนหายไปกับลมเช้านางกำนัลผู้นั้นตอบรับ “เพคะ”ซูเยียนไม่หันกลับ สายพระเนตรทอดมองสวนเบื้องหน้า แต่พระวาจาชัดเจนยิ่งนัก“ไปสืบมา! ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”ตำหนักหลิงฮวาในยามบ่าย บรรยากาศยังคงสงบ แต่ในห้องในเรือน กลับตึงเครียดเกินกว่าผืนผ้าหรูหราและกลิ่นดอกไม้จะแผ่คลุมได้หมดจิ่นหลาน คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าเล่าเรื่องราวที่สืบมาด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น “เมื่อคืน...มีผู้ลอบสังหารเข้าไปในเมืองหลวง ถูกองค์รักษ์เสื้อแพรสะกดรอยตาม...”“คนร้ายหลบหนีได้ แต่กลับทิ้ง ป้ายหยกดำแกะลายงูคู่กิเลน ไว้เบื้องหลัง...”“หลักฐานหลายอย่างราชสำนักเข้าใจว่าเป็นฝีมือของสำนักหมื่นพิษเพคะ”ซูเยียนฮองเฮานั่งนิ่ง สีพระพักตร์ค่อย ๆ เปลี่ยนไปทีละส่วน ซูเยียนหลุบพระเนตรล
ตอนที่ 48 หนึ่งเม็ดย่อมไม่เท่าหนึ่งหีบ เช้าวันใหม่ เมืองหลวงยังคงคึกคักเช่นทุกวันเสียงฝีเท้าหนักแน่นของเหล่าองค์รักษ์ในชุดคลุมสีดำสนิทดังก้องบนถนน ทุกผู้คนต่างหลีกทางโดยไม่ต้องมีคำสั่งผู้นำในกลุ่มนั้นคือ เหลียนเหวินจื่อ ผู้บัญชาการองค์รักษ์เสื้อแพร แม้ร่างกายยังไม่ฟื้นเต็มที่ แต่ยืนยันจะมาด้วยตนเอง พวกเขาหยุดที่หน้าร้านขายยา"เหยียนหลิงจู๋" ซึ่งเป็นสาขาหลักของสำนักหมื่นพิษเหลียนเหวินจื่อ กวาดสายตาเหี้ยมเกรียมรอบหนึ่งก่อนชักราชโองการออกจากอกเสื้อ“ตามรับสั่งใต้ราชโองการแห่งฮ่องเต้กู้เสียนหรง...”“ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป สำนักหมื่นพิษให้ถอนร้านขายยาออกจากเมืองหลวงแคว้นเยี่ยนโจว ภายในหนึ่งเดือน”เสียงกระซิบเริ่มดังในฝูงชนแต่เหล่าศิษย์สำนักหมื่นพิษที่อยู่ภายในร้าน กลับไม่กล่าวสิ่งใดแม้แต่น้อย“เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่มีมาแต่เก่าก่อน จึงให้เวลาเคลื่อนย้ายหนึ่งเดือน”“หากเกินกำหนด ถือว่าท้าทายอำนาจราชสำนัก”ราชโองการถูกปักไว้หน้าร้านอย่างเปิดเผย ขณะเดียวกัน เหล่าองค์รักษ์เสื้อแพรแผ่กระจายรอบตรอก ราวกับเป็นปราการที่มองไม่เห็นเหลียนเหวินจื่อปรายตามองไปยังป้ายหยกดำเห
ตอนที่ 47 ถวายโอสถแท้ กับวาจาเท็จเฉิงหยวนถูกพาไปยังห้องพักของเหลียนเหวินจื่อ แต่หีบหนึ่งถูกส่งมายังห้องทรงพระอักษร ชินอ๋องพยักหน้าให้ขันทีนำเข้ามา หีบไม้ดำฝังลายเงินถูกยกเข้ามาเงียบ ๆ วางเบื้องหน้าฮ่องเต้กู้เซียวอวิ้นเปิดหีบด้วยมือตนเองภายในคือโอสถหลากชนิด บรรจุในกล่องหยกเล็กเรียงราย สะท้อนแสงเย็นจาง ๆ ใต้แสงตะเกียง“โอสถทั้งหมดนี้ เป็นผลผลิตจากสำนักเว่ยหลง...” ฮ่องเต้ทอดพระเนตรโอสถในหีบเงียบ ๆ พระเนตรวาววับขึ้นเพียงนิดแล้วทรงตรัสช้า ๆ “ขอบใจเจ้ามาก...ตรงนี้ไม่มีอะไรแล้วกลับไปพักผ่อนเถิด” กู้เซียวอวิ้นยกมือคารวะ “ลูกทูลลา”หลังจากชินอ๋องออกไป ฮองเต้ก็หันไปตรัสกับขันทีคนสนิท“ไปตาม...เซียวจื่อหานมา”ขันทีน้อมรับคำทันที ก่อนรีบรุดออกไปตามคำสั่งไม่นานนักร่างในชุดนักปรุงโอสถของวังหลวงก็เร่งฝีเท้าเข้ามาใบหน้าของ เซียวจื่อหาน แต่พอได้เห็นหีบโอสถตรงหน้าชื่อที่เขียนในแต่ละกล่องชัด ๆ เขาก็ชะงักไปทันทีมือที่ยื่นออกไปแตะกล่องหยกกล่องแรก...สั่นเล็กน้อยพอเปิดดูเม็ดโอสถสีหยกสว่างพร้อมกลิ่นยาจาง ๆ ที่ไม่คุ้นเคย“ตะ...ตำรับนี้...โอสถเหล่านี้” เขาพึมพำพอเปิดกล่องที่สอง…แล้