บทที่2. มันเป็นเหตุการณ์ที่ทิชาต้องจำจนตาย 1

บทที่2.

มันเป็นเหตุการณ์ที่ทิชาต้องจำจนตาย

หลังรีบปั่นจักรยานคู่ชีพออกมาจากรั้วมหาวิทยาลัย’ การเดินทางที่ต้องใช้แรงปั่น ประหยัดทั้งสตางค์ แถมได้ออกกำลังกายไปในตัว ทิชาจอดรถจักรยานคันเก่งไว้ที่เดิม ก่อนจะดันประตูหลัง เดินเข้าไปด้านใน

          “เห้! ทีร่าทำไมวันนี้เธอมาสายล่ะ” นาฬิกาเรือนเก่งทำงานเต็มประสิทธิภาพ มันชี้เวลาที่ทิชามาล่าไปกว่า10นาที ทิชายิ้มหวาน

          “ไม่สายนะแอนนา ตรงเวลาเป๊ะต่างหากล่ะ” หญิงสาวชูนาฬิกาเรือนเก่าให้เพื่อนมองเวลา เธอมาถึงทันเวลาแบบเฉียดฉิว ถึงจะไม่ได้ทำความสะอาดโต๊ะ แต่ก็ไม่ได้สายจนน่าเกลียด

          “ยะ...รีบๆ เข้านะ ดูเหมือนลูกค้าจะทยอยเข้ามาแล้วหล่ะ” แอนนายิ้มตอบเธอเดินไปฉวยเมนูอาหาร แล้วจึงเดินไปต้อนรับลูกค้า ปล่อยให้ทิชาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดพนักงานคนเดียว

          ทิชาเปลี่ยนชุดเป็นชุดเด็กเสิร์ฟ ก่อนจะเดินเข้าไปประจำที่ เป็นการเริ่มเงินแบบฉุกละหุก แต่ก็ไม่ได้ทำให้งานเสียหาย เพราะหลังปิดร้านเมื่อคืนก่อน ทิชาทำความสะอาดส่วนของตัวเองไว้บ้างแล้ว

          กลิ่นอาหารหอมๆ โชยฟุ้งจนพยาธิในท้องของทิชาเริ่มทำงาน เพราะเวลาที่กระชั้น ทำให้เธอไม่มีเวลาส่วนตัว หลังจบคลาสเรียน เธอก็เร่งรีบมาทำงานให้ทันเวลา ดังนั้น... เรื่องจะหาอะไรใส่ท้อง ทิชาเลยลืมสนิท พอทำงานได้สักพัก ความหิวก็เริ่มสะกิดเตือน ความจริงเธอมีขนมปังเก็บไว้กินรองท้อง แต่ยังหาเวลาปลีกตัวไม่ได้สักที เมื่อลูกค้าเดินเข้าเดินออกตลอดเวลา มันเลยทำให้ทิชาไม่มีเวลาแว๊บไปจัดการทำให้ท้องหายหิว

          แขกโต๊ะสุดท้ายที่ตนเองดูแลอยู่เรียกเช็คบิล

          ทิชาเดินเอาบิลค่าอาหารไปยื่นให้ ลูกค้ารายนั้นจ่ายด้วยบัตรเครดิต หญิงสาวจึงรีบนำไปให้พี่สาวเจ้าของร้านจัดการเคลียร์ค่าอาหารให้ เธอจะได้มีเวลาจัดการกับความหิวที่เตือนถี่ๆ นี่เสียที

          เมื่อหมุนตัวกลับมา สิ่งที่ทิชาไม่คิดว่าจะได้เห็นก็เกิดขึ้น

          ลอร่าดันประตูหน้าเดินผ่านเข้ามาพร้อมกับใครบางคน

          สาวเสิร์ฟดีกรีนักศึกษามหาวิทยาลัย’ ดังขมวดคิ้ว รสนิยมของลอร่าดีเลิศ หรูหรา ร้านอาหารเล็กๆ ที่เธอทำงานหล่อนไม่เคยเฉียดเข้าใกล้แน่ๆ การที่แม่สาวไฮโซคนดังปรากฏตัวขึ้นที่นี่ คงไม่ใช่เหตุการณ์ปกติแล้วสิ

          “ทีร่า นั่นมิสเตอร์แม็กซิมัส” แอนนาเดินมากระซิบใกล้ๆ เสียงของเธอตื่นเต้นจนเห็นได้ชัด

          ทิชามองตาม จนได้สบตากับผู้ชายคนนั้น รังสีบางอย่างพุ่งวาบใส่ตนเองจนต้องเสหลบตาหนี

          “ทำไมคนอย่างเขามาที่ร้านเราล่ะ?” แอนนาถามต่อหลังความตื่นเต้นลดลง

          “ไม่รู้สิ...” ทิชากำลังภาวนาให้โต๊ะที่ลอร่าเลือก ไม่ใช่โต๊ะที่เธอต้องคอยดูแล

          แต่ดูเหมือนพระเจ้าจะไม่เห็นใจเธอสักเท่าไหร่... โต๊ะที่ลอร่าเลือก ดันเป็นโต๊ะที่เธอต้องรับผิดชอบพอดี

          สาวเอเชียแอบเบ้ปาก เอื้อมมือฉวยเมนูอาหารมาถือไว้แบบเซ็งๆ

          “เห้! ทำหน้าดีๆ หน่อยสิ หรือจะให้ฉันเป็นคนดูแลแม่นั่นแทนเธอดี” แอนนาโฉบมายื่นข้อเสนอ

          “ไม่ต้องหรอก เราไหว” ทิชากลอกตามองบน เดินเอื่อยๆ เข้าไปยังโต๊ะที่ลอร่านั่งเชิดคอรออยู่

          “อุ้ย!” เสียงอุทานมาพร้อมกับละครตบตาที่ทิชาดูออก “เธอทำงานที่นี่เหรอทีร่า?”

          แม็กซิมัสปลายตามองสาวเสิร์ฟตรงหน้า มุมปากกดต่ำ เมื่อประเมินหล่อนคร่าวๆ ติดลบ! สาวร่างเล็กบาง ผอมแห้งเหมือนคนขาดสารอาหาร ที่ดูดีสุดในร่างกายเจ้าหล่อน ก็คงเป็นพวงผมสีดำสนิทด้านหลังท้ายทอย เส้นผมดูนุ่มลื่นเป็นเงาระยับ ผิวหล่อนเข้มกว่าเขาเล็กน้อย คงเป็นจากเชื้อพันธุ์ แพขนตาดกหนาจนเขาเริ่มทึ่ง! แต่ก็แค่นั้นแหละ ผู้หญิงพื้นๆ มีเกลื่อนถนน แค่กระดิกนิ้วเรียกก็มีมาต่อแถวยาวเป็นวา

          “ความจริงไปที่ภัตตาคารของผมน่าจะดีกว่านะ”

          เสียงทุ้มๆ เปรย หลังประเมินร้านอาหารที่แม่สาวตรงหน้าพาเดินเข้ามาแบบหยาบๆ

          “คุณอยากทานอาหารไทยนี่คะแม็ก” ลอร่าหันไปสนทนากับคู่ควงเสียงหวาน ปล่อยให้ทิชายืนเอ๋อรอ

          หญิงสาวจึงวางเมนูแนะนำอาหารไว้กึ่งกลางระหว่างคนทั้งคู่

          “ที่ร้านผมก็มีนี่” ชายหนุ่มแย้ง หากเทียบกับร้านระดับกลางๆ ร้านนี้ ฝีมือเชฟของเขาน่าจะทำได้ดีกว่า

          “ที่นี่เป็นต้นตำหรับเลยนะคะ ใช่ไหมทีร่า!” แม็กซิมัสเลิกปลายคิ้วขึ้นสูง สาวคู่ควงทำท่าเหมือรู้จักกับแม่สาวเสิร์ฟตรงหน้าเป็นอย่างดี

          “หากเทียบกับภัตตาคารหรูอย่าง Little jones. ร้านระดับเราคงสู้ไม่ได้หรอกค่ะ” ทิชารีบออกตัว รสมือของกุ๊กจะไปสู้เชฟมิชลินห้าดาวได้ยังไง

          “ขอโทษทีนะคะแม็ก นี่ทิชา เพื่อนเรียนมหาลัย’ เดียวกันกับลอร่าเองค่ะ”

          ลอร่าเอ่ยแนะนำ แม็กซิมัสทำท่าเหมือนไม่อยากเชื่อ เขากวาดตามองทิชาซ้ำ จนเธอเริ่มรู้สึกฉุน

          “ที่นั่นเขารับเด็กเข้าเรียนด้วยรึ?”

          อาจจะเป็นเพราะทิชาตัวเล็ก เธอเลยดูเด็กกว่าวัยจนแม็กซิมัสไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงตรงหน้ากำลังเรียนระดับปริญญา

          “อิๆ” ลอร่ายกมือป้องปากหัวเราะคิก “ทีร่าอายุเท่ากับลอร่านะคะแม็ก!”

          “งั้นรึ!” ชายหนุ่มเปรยเหมือนไม่อยากเชื่อ หากเขายืน แม่สาวตรงหน้าความสูงคงอยู่ประมาณราวนม เขาไม่เคยเจอผู้หญิงสาวๆ ที่ตัวเตี้ยขนาดนี้มาก่อน “ช่างเถอะ ผมมีเวลาแค่30นาทีนะลอร่า ผมต้องไปต่อ”

          ชายหนุ่มตัดบท เขาถูกหล่อนลากมาที่นี่ และแม็กซิมัสไม่อยากขัดใจ เมื่อกำลังมีผลประโยชน์ร่วมกัน แม้จะรู้สึกรำคาญในบางครั้งก็ตาม

          “มีอะไรแนะนำไหมทีร่า อะไรก็ได้ที่เธอคิดว่าเป็นหน้าเป็นตาของร้านนี้”

          หญิงสาวหันไปเจรจากับทิชา “หากให้แนะนำก็คงเป็นต้มยำกุ้ง หรือไม่ก็ผัดไทยจ้ะ”