วางแผนอนาคต 1/1

เสียงเย็นชาดุจน้ำแข็งพันปีหลุดออกมาจากปากหยักของบุรุษผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นบุรุษที่มีใบหน้าสง่างามและงดงามในเวลาเดียวกัน

ข่าวลือที่ว่าชายหนุ่มนั้นช่างมีใบหน้าราวกับเทพเซียนลงมาจุตินั้นไม่เกินจริง เพราะบุรุษผู้ที่กำลังยืนอยู่ระเบียงหน้าต่างแล้วจ้องมองหญิงสาวที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ในห้วงฝันนั้นก็คือ ชินอ๋องจวินซีฮัน

พระอนุชาร่วมบิดามารดาเดียวกันเพียงคนเดียวของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันที่ทรงรักและดูแลมาตั้งแต่เด็ก อีกอย่างชินอ๋องซีฮันก็ยังดำรงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของแคว้นชิงแห่งนี้อีกด้วย

ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาที่สง่างามราวกับเทพเซียน หรือจะเป็นความสามารถทั้งด้านบุ๋นและบู้ต่างก็เก่งกาจทั้งสิ้น เมื่อไหร่ก็ตามที่ชินอ๋องได้นำทัพออกรบก็สามารถชนะศึกกลับมาได้เสมอและได้ฉายาในสนามรบว่า เทพมรณะแห่งสนามรบ และที่แห่งนี้ก็คือจวนลับที่ชายหนุ่มซื้อและสร้างเอาไว้เพื่อหลีกหนีจากความวุ่นวายในวังหลวง

เดิมทีเขาเองก็มีตำหนักส่วนตัวที่ฮ่องเต้ผู้เป็นพี่ชายมอบเอาไว้ให้แต่ก็นั่นแหละ เมื่อเป็นของพระราชทานย่อมต้องมีผู้คนรู้จักและพวกสตรีที่วัน ๆ คอยแต่จะนำพาตัวเองเข้ามาตำหนักของเขาอยู่ทุกวันจนน่ารำคาญชายหนุ่มจึงได้แอบมาปลูกตำหนักใหม่ที่แห่งนี้ได้ราว ๆ ห้าปีแล้ว

ส่วนใหญ่ชายหนุ่มก็มักจะอยู่ที่นี่มากกว่าตำหนักแห่งนั้นเพียงแต่เขาเองก็ไม่คิดว่าจวนร้างข้าง ๆ ที่ปล่อยให้ร้างมานานจะมีคนเข้ามาอยู่เสียแล้ว แถมยังเป็นหญิงสาวที่ดูเหมือนจะมีความน่าสนใจอยู่ไม่น้อย

“ปิงฉาง ไปสืบมาว่าใครที่ย้ายเข้ามาอยู่จวนร้างข้าง ๆ เรา”

ร่างสูงที่กำลังยืนพิงขอบหน้าต่างเอ่ยบอกองครักษ์คนสนิทด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหมือนอย่างเคย

“พ่ะย่ะคะ ท่านอ๋อง”

ปิงฉาง องครักษ์ที่ติดตามรับใช้ร่างสูงตรงหน้ามาตั้งแต่เด็กเอ่ยตอบรับก่อนที่เขาจะรีบออกไปทำตามคำสั่งด้วยความรวดเร็วคล้อยหลังจากที่ปิงฉางออกไปแล้วนั้นร่างสูงก็ยังคงจ้องมองไปยังทิศทางที่หญิงสาวหลับอยู่อย่างนั้นพร้อมกับจมลงสู่ห้วงแห่งความคิดของตนเอง

ทางด้านอวี้หลันเองหลังจากที่เผลอหลับไปได้ไม่นานนางก็ได้ลืมตาตื่นขึ้นก่อนจะพบว่าตนเองนั้นกำลังนอนหลับอยู่ตรงริมหน้าต่าง เมื่อปรับสายตาให้คุ้นชินได้แล้วนั้นหญิงสาวจึงได้ลุกขึ้นยืนก่อนที่ใบหน้างดงามที่ปราศจากเครื่องประทินโฉมจะมองเลยออกไปยังภูเขาหลังจวน

พร้อมกับกำลังคิดวางแผนว่าจะสร้างจวนใหม่ให้มีลักษณะเหมาะสมกับการใช้งานอย่างไรดี แต่ยังไม่ทันที่จะได้คิดเสียงเอ่ยเรียกจากเสี่ยวอิงก็ดังขึ้นอยู่ที่หน้าเรือนเสียแล้ว

“คุณหนูเจ้าคะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้วคุณหนูต้องการจะทานเลยหรือไม่เจ้าคะ”

“จริงด้วยสิ ตอนนี้ก็เย็นมากแล้วเช่นนั้นก็จัดโต๊ะได้เลยนะพี่เสี่ยวอิง”

อวี้หลันตะโกนตอบอีกฝ่ายออกไปทั้งที่ตนเองยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับตัวไปไหน

“เจ้าค่ะคุณหนู”

หลังจบเสียงเอ่ยตอบรับอวี้หลันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าไกลออกไปแล้วดังนั้นนางจึงได้คิดที่จะไปเตรียมตัวเพื่อทานข้าว เพียงแต่ในขณะที่หญิงสาวกำลังหมุนตัวกลับมานั้น

ดวงตาหงส์ก็สบเข้ากับเงาร่างของใครบางคนที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างของจวนข้าง ๆ เห็นดังนั้นหญิงสาวจึงได้เพ็งสายตามองไปยังจุดที่พบเงาร่างอยู่เมื่อครู่ แต่กลับพบว่าที่ตรงนั้นว่างเปล่าไม่มีใครอยู่

“หรือว่าข้าจะตาฝาดไป แต่ก็ไม่น่าจะใช่เพราะสัญชาตญาณของข้าไม่เคยพลาด ต้องมีคนแอบมองอยู่จากที่ตรงนั้นแน่นอน”

หญิงสาวเอ่ยพึมพำกับตนเองเบา ๆ ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่พบเห็นแล้วหมุนตัวเดินออกจากเรือนไปในที่สุด

ส่วนคนที่แอบมองอยู่เมื่อครู่นั้นเห็นว่าอีกคนพบเจอตนเองเข้าแล้วก็รีบหลบเข้ามาภายในห้องของตนเองทันทีเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขากำลังลอบมองอยู่ และไม่นานปิงฉางก็กลับมาพร้อมกับข้อมูลของเจ้าของที่เข้ามาอยู่จวนร้างข้าง ๆ นี้

“เรียนท่านอ๋องคนที่มาอยู่จวนด้านข้างของเราก็คือ คุณหนูใหญ่ไป๋อวี้หลันบุตรสาวคนโตของเสนาบดีไป๋ที่เพิ่งจะถูกองค์รัชทายาททำร้ายจนตกบันไดและเป็นอดีตคู่หมั้นขององค์รัชทายาทที่โดนถอนหมั้นไปวันนี้ พ่ะย่ะค่ะ”

“หืม ไป๋อวี้หลันหลานสาวของท่านอาจารย์อย่างนั้นรึ หึ น่าสนใจไม่น้อย”

เมื่อชายหนุ่มรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปากคล้ายพึงพอใจอะไรบางอย่าง

“พ่ะย่ะค่ะ แถมคุณหนูไป๋อวี้หลันยังถูกขับออกจากตระกูลพร้อมทั้งทำหนังสือตัดขาดจากตระกูลไป๋เมื่อไม่กี่ชั่วยามมานี้เอง จวนแห่งนี้ก็เป็นสินเดิมของมารดาที่ทิ้งเอาไว้ให้ก่อนที่จะจากไปพ่ะย่ะค่ะ”

ปิงฉางรายงานข้อมูลที่ได้รับมาทุกอย่างให้กับผู้เป็นนายที่ฟังไปพร้อมกับเผยรอยยิ้มที่น่าหวาดหวั่นตามไปด้วย