Mag-log inShare
บทที่ 14 โปรเจกต์ภัสสรา
Huling Na-update:
2025-06-11 22:58:11“ลูกค้าของสราคนหนึ่งจะทำถนนในหมู่บ้านจัดสรรค่ะ เขากำลังสร้างหลายหมู่บ้าน แต่คุยกับบริษัทสร้างถนนไม่รู้เรื่องเลยอยากให้สราเข้าไปดูหน่อย สราเห็นแล้วรู้สึกว่าเป็นโปรเจกต์ที่น่าสนใจมาก แต่มันก็ใหญ่เกินกว่าบริษัทเล็ก ๆ ของสราไปหน่อย แต่ถ้าคุณสินธุ์มาช่วยก็น่าจะไม่ยากน่ะค่ะ”
“ยินดีมากเลยครับคุณสรา แต่เรื่องนี้น่าจะคุยกันตรงนี้ให้จบเลยไม่ได้ ถ้ายังไงให้คนของคุณสรารวบรวมข้อมูลมาให้เลขาผมดีไหมครับ แล้วจะได้นัดพูดคุยกันให้เป็นกิจจะลักษณะ
“แหม คุณสินธุ์ก็สั่งการออกมาเลยก็ได้นี่คะ”
“ผมก็อยากทำแบบนั้นนะครับคุณสรา” ชลาสินธุ์บอก นัยน์ตาพราวระยับ ชวนให้คนฟังเคลิบเคลิ้ม คล้อยตามสิ่งที่เขาพูด “แต่บริษัทของผมเป็นมหาชน ทำอะไรต้องผ่านบอร์ดเสมอน่ะครับ ดูอย่างโรงแรมนี้สิครับ แม้ว่าผมจะเป็นคนอยากได้เอง แต่นายเรศก็ต้องมาเพราะเขาดูแลงานเกี่ยวกับโรงแรมของเราทั้งหมด”
“อ้อ...” ภัสสราสีหน้าเจื่อนไป
ที่จริงแล้วชลาสินธุ์สนใจโปรเจกต์นี้เหมือนกัน แต่ดูภัสสราจะเร่งรัดเขามากไปนิด และยังไม่ได้รู้จักกันมากขนาดที่จะวางใจทำงานโดยไม่ตรวจสอบ เขาจึงขอดูรายละเอียดให้มากสักหน่อย
“แล้ว...เลขาของคุณสินธุ์อยู่ที่ไหนคะ สราจะได้ให้ผู้ช่วยของสราไปคุย ว่าจะต้องส่งรายละเอียดให้ดูทางไหนได้”
“อืม...?”
แสงแดดส่องไปที่ร่างคนที่ยังนอนอยู่บนเตียง ณิชชาลืมตาขึ้นมาเพื่อที่จะพบว่าม่านหน้าต่างห้องนอนตัวเองนั้นถูกเปิดออกจนกว้าง แดดยามเช้าจึงส่องเข้ามาได้เต็มที่ ทีแรกก็อุ่นดี แต่พอถึงตอนนี้ก็ร้อนเกินกว่าจะนอนต่อได้แล้ว
“พี่อัคคะ...” ณิชชางึมงำ พยายามพลิกตัวไปมา ก่อนจะพบว่า อาการเมื่อยขบมากกว่าปกติกับลำกัดกินเธออยู่
...อืม เมาไวน์หรือไงนะ ไวน์คุณกานต์ดีจริงๆ...
ไวน์?
ร่างบางพยายามคิดทบทวนเรื่องเมื่อคืน
“ไวน์...พี่อัค ไม่สิ! เฮ้ย!!! คุณสินธุ์! บ้าเอ๊ย!!!” ณิชชาหัวเสียอย่างหนักเมื่อรู้ว่าเมื่อคืนนี้...พี่อัคเป็นเพียงภาพฝันของคนที่โหดร้ายเท่านั้น
ณิชชาอาบน้ำแต่งตัวด้วยความเร่งรีบ ก่อนจะลงมาทำงานด้าน ล่างทันที
วสพลเลขาหนุ่มของสาคเรศที่กำลังง่วนอยู่กับเจ้านายของเขาเอ่ยทักทายเธออย่างเป็นกันเอง แม้นี่จะเป็นครั้งแรกที่ได้ร่วมงานกัน เพราะเจ้านายของตนถึงจะเป็นพี่น้องกันก็ดูแลกันคนละบริษัท แต่ทั้งคู่ก็รู้สึกชอบฝีไม้ลายมือการทำงานของอีกฝ่ายมาก
“คุณณิชตัวหอม หอม ใช้น้ำหอมอะไรเหรอครับ จะไปบอกให้คนที่บ้านใช้บ้าง” วสพลเอ่ยขึ้น ทำให้สาคเรศต้องเงยหน้าขึ้นมามองแวบหนึ่ง คล้ายตำหนิ จนคนพูดงง
“ไม่ใช่น้ำหอมหรอกค่ะ ณิชตื่นสายน่ะ เพิ่งอาบน้ำ ฉีดน้ำหอมไม่ทัน น่าจะเป็นกลิ่นสบู่มากกว่า” ณิชชาอธิบายอย่างเขิน ๆ แต่คู่สนทนาหัวเราะลั่น จนหลายคนหันมอง
สาคเรศเองก็พยายามหุบปากที่ยิ้มกว้างของตัวเองเอาไว้ ด้วยกลัวว่าพี่ชายของเขาจะทำตัวประหลาดๆ ขึ้นมาอีก
...เฮ้อ ดูจากท่าทางแล้ว จะได้พี่สะใภ้เป็นเลขาซะละมั้ง... สาคเรศยิ้มอย่างมีความสุข
แต่เหมือนคนที่เขาคิดถึงจะไมได้มีความสุขไปด้วย
...ร้องหาพี่อัค แต่เช้ามาดันระริกระรี้กับคนอื่น พี่อัคของเธอนี่มันช่างน่าสงสารจริง ๆ...
“เรื่องงานเป็นยังไงบ้าง คงจะเป็นงานที่สนุกดีนะ เห็นหัวร่อต่อกระซิกกับคนเขาไปทั่ว” ชลาสินธุ์เอ่ยถาม เมื่อณิชชารวบรวมรายงานทั้งหมด ทั้งเรื่องโรงแรมและการก่อสร้างถนนที่ภัสรรานำเสนอมาให้เขาที่ห้องทำงานซึ่งก็คือ ห้องรับแขกในห้องพักโรงแรมของเขานั่นเอง
หญิงสาวถอนหายใจก่อนตอบ
“งานก็สนุกดี คุณเรศกับคุณพลเอางานเอาการดี ทำงานจริงจังแต่ก็ทำงานด้วยง่าย ไม่เจ้าอารมณ์”
“นี่ว่าฉัน?”
“เปล่านะ” ณิชชาตอบ นึกสงสัยว่า คนที่แสนอ่อนโยนจนเธอเผลอไผลคิดว่าเป็นพี่อัคคนนั้นหายไปไหน
“งั้นเธอก็คงอัธยาศัยดีล่ะสิ”
ณิชชามองบนไปแล้วร้อยตลบได้ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเอาซะดื้อๆ
“นี่เป็นรายงานเกี่ยวกับงานรีโนเวทโรงแรมค่ะ ตรงนี้คุณเรศก็ได้ข้อมูลแล้ว แล้วนี่เป็นรายละเอียดโครงการสร้างถนนของคุณสราค่ะ”
ชลาสินธุ์มองหน้าเธออย่างรู้ทัน และออกจะหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยที่เห็นว่า ร่างบางที่เคยครวญครางใต้เขานั้นมีสีหน้าเหม็นเบื่อเต็มทน
“เรื่องโรงแรม คุณเรศให้คุณพลดูแลแล้วนะคะ ส่วนรายละเอียดโครงการสร้างถนน เดี๋ยวฉันจะส่งมอบต่อให้พี่พายรับหน้าที่ต่อ”
“ทำไม”
“ทำไมอะไร”
“ทำไมต้องส่งต่อให้คุณพายรับหน้าที่ต่อ”
“ฉันลาออกแล้ว สัปดาห์หน้าฉันก็จะไปทำงานที่ใหม่แล้ว คุณจะให้ฉันรู้รายละเอียดเกี่ยวกับโปรเจกต์ภายในของบริษัทได้ยังไง”
“จำได้ว่า ฉันยังไม่ได้เซ็นอนุมัตินะ”
“ตามกฎหมาย เมื่อส่งจดหมายลาออกแบบเป็นลายลักษณ์อักษรแล้ว ก็ถือว่าการลาออกสมบูรณ์แล้ว คุณไม่ต้องเหนื่อยเซ็นอนุมัติหรอก”
ชลาสินธุ์มองใบหน้าของหญิงสาว ด้วยแววตาเกือบจะว่างเปล่า ไม่บ่งบอกความรู้สึกใด ๆ หรือถ้ามีเธอก็จับมันไม่ได้
“เรื่องโรงแรมน่ะ เดี๋ยวจะให้กานต์มาช่วยอีกคน”
“แต่คุณกานต์มีงานอยู่แล้วนี่” และยังดูเหมือนว่าจะมีความรักใหม่ มีชีวิตที่สดใสดีกับเจ้านายคนใหม่แล้วด้วย
“แล้วไง”
“คุณกานต์คุยกับคุณเรศแล้ว น่าจะมาช่วยเต็มตัวไม่ได้”
“เธอไม่ต้องยุ่ง” เขากดเสียงเข้ม
“คุณจะทำให้คุณกานต์เดือดร้อนนะ เมื่อวานคุณก็เห็นแล้วว่าคุณพัฒน์ไม่ได้พอใจนัก”
“นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉัน เธออย่ามาสะเออะ หรือเธอยังเพ้อคิดว่า ฉันเป็นพี่อัคของเธออยู่”
“คุณไม่ใช่พี่อัค!”
“แต่ก็ทำให้เธอเคลิ้มได้ก็แล้วกัน” น้ำเสียงนั้นเยาะเย้ย แต่อีกฝ่ายก็ไม่ต่างกัน ดูเหมือนพวกเขาจะเป็นมวยถูกคู่ทีเดียว
“คุณจะคิดยังไงก็ช่างเถอะ แต่ไม่ว่ายังไงคุณก็ไม่ใช่พี่อัค แล้วก็ไม่ใช่คุณพัฒนศักดิ์ด้วย”
“จะมากไปแล้วนะ!!!” ความโกรธแล่นขึ้นเป็นริ้ว
หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไร ส่งแต่แววตาท้าทายไปให้ แล้วก็หันหลังกลับออกมา แต่ชายหนุ่มไวกว่า
ชลาสินธุ์ลุกขึ้นมาจากโต๊ะทำงาน แล้วกระชากแขนเรียวไว้ขณะที่กำลังจะเปิดประตูห้อง แรงดึงนั้นทำให้ร่างเล็กๆ ของเธอปลิวไปติดกับแผ่นอกของเขา
“ปากดีแบบนี้ สงสัยเธอจะชอบความรุนแรงสินะ คืนนี้ให้ฉันจัดให้ไหมล่ะ จะได้รู้กันไปว่า จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้ชอบพี่อัคอะไรนั่นหรอก เธอชอบฉันมากกว่า เพราะฉันเร้าใจกว่า”
“เปล่าเลย คุณชลาสินธุ์ ที่ผ่านมา ฉันไม่เคยชอบอะไรในตัวคุณเลย”
“ปากดีนักนะ นี่คงจะอยากโดนมากจริง ๆ” ร่างสูงพูด มือที่กุมแขนบางอยู่บีบจนแขนในมือเป็นห้อเลือด “งั้นบอกฉันมาหน่อยสิว่า พี่อัคของเธอมีดีอะไร”
ณิชชาจ้องหน้าเขาเขม็ง ก่อนจะตอบเสียงดังลั่น
“ก็นอกจากเขาดูเหมือนกับคุณมาก ที่เหลือก็ดีหมดนั่นแหละ”
“ณิช!!!”
“ปล่อยได้แล้ว!” หญิงสาวบิดแขนตัวเองหวังให้หลุดออกจากอ้อมกอด แต่ก็ช่างยากลำบากเหลือเกิน และยิ่งต่อต้านก็เหมือนแรงของเขาจะยิ่งมากขึ้น “นี่ฉันเจ็บนะ...ฉะ...อื้อ...”
ริมฝีปากหนาฉกวูบเข้ามาที่ริมฝีปากของเธอ แล้วกดจูบอย่างตะกละตะกลาม โพรงปากของเธอชาไปหมด ลิ้นเล็กๆ เหมือนไร้ทางสู้ แม้จะหลีกหนีสักแค่ไหน แต่ก็โดนเขาดูดดันดึงไม่หยุด
“อื้อ...”
“แล้วจูบฉันดีกว่าเขาหรือเปล่า”
“ไม่! อื๊อ...”
ถ้าไม่ดีก็จูบอีก
จูบจนกว่าจะดี
“ดีกว่าหรือยัง”
“ไม่! อ๊ะ ดีกว่า ดีกว่าแล้ว” หญิงสาวรีบเปลี่ยนคำพูดเมื่ออีกฝ่ายก้มลงมาหาริมฝีปากของเธอีกครั้ง
“หึ ก็แค่นี้”
“ปล่อยได้แล้ว เจ็บจะตายอยู่แล้ว”
เขาปล่อยมือจากแขนของเธอก็จริง แต่กลับล็อกร่างเล็ก ๆ ไว้ในอ้อมกอด ไม่ยอมให้ไปไหน
“แล้วพี่อัคของเธออยู่ไหน ทำไมถึงปล่อยให้ฉันทำแบบนี้กับเธออยู่ได้”
“หึ นี่รู้ด้วยเหรอว่าที่ทำอยู่นี่มันไม่ดี”
“อย่าปากดี หรือจะเอาอีก”
“เอ๊ะ”
“ตอบ!”
“ไม่รู้อยู่ไหน แค่ไลน์คุยกันเฉย ๆ”
“แล้วพร่ำเพ้อหากันขนาดนี้?”
“ก็แฟนไง ก่อนจะห่างกันก็เป็นแฟนกัน”
“แล้วตอนนี้ล่ะ”
“หึ” หญิงสาวกอดอก ไม่พูดอะไรต่อ
“ตอนนี้เธอก็เป็นของฉัน คอยดูแลฉัน” เขาสรุปอย่างเอาแต่ใจตัวเอง
“นี่คุณ? นี่พยายามให้ฉันเป็นโสเภณี นางบำเรออะไรต่อมิอะไรแบบนี้ให้ได้เลยใช่ไหม! ฉันลาออกแล้ว ต้องให้ย้ำอีกกี่ครั้ง”
“ฉันไม่อนุมัติ ต้องให้ย้ำอีกกี่ครั้ง” เสียงแข็งดังขึ้น พร้อม ๆ กับแรงแขนที่โอบหญิงสาวเอาไว้ก็กระชับแน่นขึ้นด้วย
“ปล่อยได้แล้ว ฉันจะไปทำงานต่อ”
“ไปทำงานที่นี่ ห้ามไปทำงานที่อื่น ไม่งั้นฉันตามถึงที่ทำงานใหม่เธอแน่ หรือไม่ก็อยู่ที่นี่จนกว่าพี่อัคของเธอจะกลับมา” เขากระซิบที่ริมหู ก่อนจะค่อย ๆ พรมจูบไปทั่วใบหน้าเล็ก ๆ นุ่ม ๆ ที่คุ้นชิน แล้วจูบที่
ริมฝีปากอีกครั้ง อย่างโหยหา...หวงแหนณิชชาหอบหายใจน้อย ๆ เมื่อผละออกจากกัน ชลาสินธุ์ใช้มือหนาทำความสะอาดปากให้กับเลขาของเขา ปากนั้นแดงเรื่อเล็กน้อย ตรงคางนั่นก็ด้วย คงเพราะเคราครึ้มๆของเขาไปเบียดเสียดกระมัง..ผิวบางจังเลย
“คุณก็เคยเห็นฉันเป็นคุณกานต์ใช่ไหม?”
“...”
“ทุกคนที่อยู่ที่นี่มานานต่างก็บอกว่า ฉันเหมือนคุณกานต์มาก แล้วคุณก็เอ่อ...เคย...เคยครางเรียกชื่อคุณกานต์ ตอนที่เรา...” ตอนที่เรามีอะไรกัน
“ฉันจำไม่ได้หรอก” ชลาสินธุ์บอก
ร่างบางหน้าสลดวูบลงเล็กน้อย
“แต่ถ้าจะถาม ฉันจะบอกว่า เธอกับกานต์เหมือนกันที่รูปร่าง หน้าตาก็จริง แต่เธอต่างจากกานต์มากทีเดียว กานต์ไม่ได้เป็นคนดื้อด้านแบบเธอ”
หญิงสาวตาโต ที่ได้ยินคำว่ากล่าวนั้น
“ที่ไม่ยอมกลับบ้านกับคุณทั้งที่คุณมาตามหลายรอบขนาดนี้ ไม่เรียกว่าดื้อเลยมั้ง”
“...” คราวนี้เป็นฝ่ายเขาที่นิ่งอึ้งบ้าง...เหมือนกันยันเรื่องความดื้อเลยเนี่ยนะ? เป็นฝาแฝดกันหรือไง?
“แต่ถึงจะดื้อยังไง พรุ่งนี้กานก็ต้องกลับกรุงเทพฯ พร้อมฉัน”
หญิงสาวมองหน้าคนพูดอย่างสงสัย
...นี่คุณกำลังจะทำอะไร คุณชลาสินธุ์
Pinakabagong kabanata
ตกหลุมรัก เลขาท่านประธาน ตอนอวสาน
ตอนอวสานชลาสินธุ์ให้คนขับรถมารับที่บ้านของพัฒนศักดิ์ในวันรุ่งขึ้น พวกเขากลับมาถึงกรุงเทพฯ ในช่วงบ่าย ๆ แต่น้อง ๆ ทั้งสองคนปฏิเสธที่จะให้เขากลับมาทำงานในทันที ทำให้ประธานบริษัทพร้อมเลขากลายเป็นคนว่างงานในวันนี้ณิชชาหัวเราะเมื่อเห็นว่าชลาสินธุ์ดูจะเป็นห่วงเธอมากเกินจริงไปสักหน่อย ห้ามทำอะไรที่ต้องใช้กำลัง จะไปไหนก็ได้แต่ต้องอยู่ในระยะสายตาที่เขามองเห็น อยากได้อะไรหรืออยากกินอะไรต้องบอก เพราะเขาจะทำให้เอง เรียกว่าณิชชามีหน้าที่อย่างเดียว คือนั่งเฉยๆ“พอแล้วค่ะ คุณมานั่งเถอะ” ณิชชาบอก เมื่อชลาสินธุ์ถามเป็นครั้งที่ร้อยว่าอยากได้อะไรอีกหรือเปล่า หญิงสาวจึงเรียกให้มานั่งดูหนังในห้องนั่งเล่นด้วยกันชายหนุ่มตัดสินใจนั่งลงข้าง ๆ คนรัก และเหมือนเคย นับตั้งแต่กลับ มาจากไร่เจริญตา ไม่มีสักครั้งที่หากได้นั่งคู่กันชลาสินธุ์จะไม่โอบรอบตัวร่างเล็กให้อยู่ในอ้อมกอดตลอดเวลา“ไม่เจ็บแล้วแน่นะ ดูสิ ยังเป็นรอยช้ำอยู่เลย” ชลาสินธุ์บอกพลางใช้นิ้วโป้งลูบไล้เบา ๆ ไปที่รอยช้ำที่แขน ซึ่งยังเป็นรอยเด่นชัด น่าจะเกิดจากการต่อสู้กับลูกน้องของภัสสรา“เจ็บนิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรแล้วจริง ๆ ไม่ต้องห่วงหรอก ห่วงขาคุณดีกว
ตกหลุมรัก เลขาท่านประธาน บทที่ 50 จุดจบที่เลวร้าย
บทที่ 50 จุดจบที่เลวร้ายภัสสราเดินตรงเข้ามายังชลาสินธุ์ ทำให้ชายหนุ่มต้องถอยหลังเพื่อเว้นระยะ กลุ่มชายฉกรรจ์ผิวเข้มเดินเข้ามาในห้องหลายคน ณิชชาเห็นคนที่โยนเขาเข้าไปในรถตู้รวมอยู่ในนั้นด้วย“ปล่อยฉันลงเถอะ ฉันเดินไหวแล้ว” ณิชชากระซิบบอก ชลาสินธุ์ยอมทำตาม แต่ก็ยังโอบไหล่บางไว้ ไม่ให้ห่างตัว ร่างเล็กซบใบหน้าตัวเองลงกับลำแขนใหญ่ แม้ว่าจะกลัวจนแทบบ้า แต่กลับรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้เขา“ทุกอย่างจะต้องผ่านไปด้วยดี เธอเชื่อมั่นในตัวฉันนะ” ชลาสินธุ์กระซิบบอกอย่างอ่อนโยนณิชชาพยักหน้ารับ เธอจะเชื่อมั่นในตัวคน ๆ นี้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตามกลุ่มชายฉกรรจ์ตีวงล้อมจนทั่วห้องโดยมีทั้งสามคนอยู่ตรงกลาง“รู้อะไรไหม คุณสินธุ์ คุณทำให้ฉันสูญเสียอะไรไปตั้งหลายอย่าง ลงทุนไปตั้งมากมาย แต่คุณกลับทำลายมันทิ้งในเวลาแค่วันเดียว” ภัสสราเอ่ยขึ้น คำพูดเนิบช้ากว่าปกติ เรียวปากเหยียดยิ้มแต่แววตากลับเข่นอาฆาต“คุณไม่เห็นต้องโกรธผมขนาดนี้เลยคุณสรา”“หึ ไม่ต้องโกรธเหรอ ถ้าคราวนั้น พวกแกไม่ทำตัวเป็นคนดี แล้วปล่อยให้ฉันดำเนินธุรกิจของฉันไป ฉันก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้หรอก แกก็ได้ค่าเช่า ฉันก็ได้กำไร แกทำแบบนั้นทำ
ตกหลุมรัก เลขาท่านประธาน บทที่ 49 ลักพาตัว
บทที่ 49 ลักพาตัว“คืนนี้เธอจะนอนที่นี่ใช่มั้ย”“ฉันไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาเลย”“ก็ใส่ตัวเดิมสิ ไม่เปื้อนหรอก เพราะคืนนี้เธอไม่ต้องใส่นี่” อีกคนยังดื้อรั้นไม่ฟังคำอธิบายแถมยังทำท่าจะหื่นใส่อีก“คิดจะทำอะไรน่ะ ที่นี่โรงพยาบาลนะ แล้วคุณก็ป่วยอยู่ ทำไหวหรือไง?”“จะได้พิสูจน์ด้วยตัวเองมั้ย”“ไม่ ฉันไม่ยอมหรอก คุณน่ะ เอะอะก็จะทำมิดีมิร้ายฉันตลอด”“ขี้บ่นจัง” ชลาสินธุ์แกล้งทำท่าเกาหัว “งั้นฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร แต่เธอนอนให้ฉันกอดนะ คิดถึงจะแย่ คิดถึงจะตายอยู่แล้วคนใจร้าย”“ว่าฉันใจร้าย คุณก็ใจร้ายเหมือนกันนั่นแหละ”“นะ”“เอ่อ...ถ้าคุณไม่ทำอะไรจริง ๆ ฉันนอนด้วยก็ได้”“ไม่ทำหรอก ถ้าเธอไม่เผลอน่ะ”“อะไรนะ!” และอย่างไม่ต้องรอคำตอบ ณิชชาก็ฟาดมือไปที่แขนคนป่วยเสียงดังลั่นห้อง ก่อนจะแจกค้อนไปให้อีกหลายทีชลาสินธุ์ลูบแขนตัวเองแล้วหัวเราะไปด้วย“ฉันยอมให้หน่อย ก็ทำร้ายฉันเลยนะ” เสียงอ่อนบอกก่อนจะโอบคนรักให้แน่น ๆ อีกหน “งั้นตกลง นายนอนที่นี่นะ นอนเฉย ๆ ให้ฉันมองหน้า จะได้หายคิดถึง”“หึ” หญิงสาวค้อนคนป่วยขวับ เธอเองก็อยากกอด อยากมองหน้า อยากยิ้มให้ผู้ชายคนนี้ เพื่อให้แน่ใจว่า ความรักระหว่างตัวเองกับ
ตกหลุมรัก เลขาท่านประธาน บทที่ 48 ฝันที่ (ไม่) อาจเป็นจริง
บทที่ 48 ฝันที่ (ไม่) อาจเป็นจริงแม้จะเป็นเวลาพลบค่ำแล้วทำให้อาจจะได้พบคนที่เขาคิดถึงแค่ไม่กี่นาทีแต่ณิชชา ก็ตัดสินใจออกจากบ้านทันทีที่อัครชัยปล่อยมือเขา ความโหยหาที่ลอยวนอยู่ในใจมันฉุดกระชากให้เขามาที่นี่ โรงพยาบาลใหญ่ใจกลางกรุง ชลาสินธุ์ถูกย้ายมาที่นี่ทันทีที่ร่างกายสามารถทนต่อการเดินทางได้หญิงสาวเดินหาห้องนั้นจนพบ ในมือถือดอกไม้ช่อเล็ก ๆ ที่ตั้งใจทำเองด้วยหัวใจ มือบางที่กำลังจะเคาะห้องมีอันต้องชะงักค้างไว้“คุณณิชคะ คุยกันหน่อยดีมั้ย” ชลาธารที่เพิ่งมาถึงเช่นกัน มองมาที่ณิชชา ไม่มีสายตาของมิตรภาพแม้แต่น้อยชลาสินธุ์นอนลืมตาโพรงอยู่บนเตียงคนป่วย แม้อาการทางกายจะค่อย ๆ หายจนเกือบเป็นปกติ เพราะรถที่ชนก็แค่เฉี่ยวขาทำให้เจ็บที่หัวเข่าซ้ายเท่านั้น แย่หน่อยตรงที่ตอนกระโดดหลบ หัวของเขามันไปชนต้นไม้ข้างทางทำให้ทั้งน้อง ๆ และคุณหมอค่อนข้างเป็นห่วง แต่อาการทางใจของชายหนุ่มก็ทำให้ตอนนี้เขาแทบไม่ต่างจากผักเหี่ยว ๆ ที่รอวันเฉาลงไปอีกชลาธารรับหน้าที่ดูแลพี่ชายของเธอที่โรงพยาบาล ขณะที่คนอื่นดูแลเรื่องงาน ยิ่งเห็นพี่เป็นแบบนี้ ก็ยิ่งโกรธณิชชามากขึ้นเรื่อย ๆ เห็นว่าเป็นคนนิ่ม ๆ ไม่คิดว่าจะมีอิ
ตกหลุมรัก เลขาท่านประธาน บทที่ 47 อัครชัยคือคนที่เลือกแล้ว
บทที่ 47 อัครชัยคือคนที่เลือกแล้วชลาธารทำอย่างที่ตนเองได้ลั่นวาจาไว้ทันทีที่วันทำงานวันแรกมาถึง“คุณณิชคะ คุยกับธารในห้องก่อนค่ะ” มาถึงยังไม่ทันได้นั่ง ก็เอ่ยปากให้ณิชชาเดินตามตัวเองเข้าไปในห้องแล้ว ณิชชาเดาไม่ถูกว่าเจ้านายคนเล็กคนนี้จะพูดเรื่องอะไร เรื่องงานหรือว่าอย่างอื่น เพราะแทบจะไม่เคยทำงานด้วยกันเลย ยิ่งหญิงสาวไปเรียนต่อได้เป็นปีแล้ว ยิ่งห่างกันไป เดาใจไม่ถูก“คุณธาร มีอะไรให้ณิชทำเหรอคะ” ณิชชาพูดก่อนจะนั่งลงตามมือที่ผายออก หญิงสาวไม่ได้ชวนเธอนั่งที่โต๊ะทำงาน ซึ่งตอนนี้คนที่ยึดโต๊ะตัวนั้นเป็นของตัวเองยังไม่มา แต่พวกเธอนั่งคุยกันที่โซฟารับแขกซึ่งอยู่ในห้องทำงานของชลาสินธุ์ด้วยนั่นเอง“คุณณิชจะว่าอะไรมั้ยคะ ถ้าธารจะถามเรื่องพี่สินธุ์” ยิงคำถามทันทีพร้อมกอดอกฟังคำตอบ แต่ดูเหมือนคนที่ต้องตอบจะยังหาเสียงของตัวเองไม่เจอ“คือ...เอ่อ...”“ไปเยี่ยมสักวัน หรือดอกไม้สักช่อ ไม่คิดจะส่งไปหน่อยเหรอคะ” ชลาธารพูดแทรกขึ้นอย่างหงุดหงิด อยากจะเล่าสภาพของพี่ชายให้คนตรงหน้าฟังว่าเลวร้ายแค่ไหน แต่ก็กลัวว่าสิ่งที่ได้กลับมาจะเป็นอย่างอื่นนอกจากความเห็นอกเห็นใจ ถ้าณิชชารู้สึกยินดีกับสภาพของพี่ชายตนเอ
ตกหลุมรัก เลขาท่านประธาน บทที่ 46 รถชน
บทที่ 46 รถชนณิชชาฟังแล้วอึ้งไป เพราะน้ำเสียงนั้นแม้จะสุภาพแต่ก็เฉียบขาด พี่น้องบ้านนี้บุคลิกไม่เหมือนกันสักคน สาคเรศคนนี้หากฟังจากน้ำเสียง ลักษณะนิสัยคงเป็นแบบ อยู่ตรงกลางระหว่าง ชลาสินธุ์และธารากานต์ คือไม่ได้ดูใจดีมากเหมือนธารากานต์ แต่ก็ไม่ได้ดุและขี้หงุดหงิดเหมือนพี่ชายคนโต“คือ...คุณสินธุ์คงไม่สะดวกให้ดิฉันไปทำงานแล้วล่ะค่ะ”“พี่สินธุ์ไม่อยู่ที่นี่มาสองสัปดาห์แล้วครับ ตั้งแต่คุณไป” เสียงถอนหายใจปล่อยมาตามสาย “คุณทำให้พี่สินธุ์อยู่ที่นี่ไม่ได้ แล้วคุณก็จะไม่อยู่ดูแลที่นี่อีก นี่คุณกะจะให้พวกเราล่มจมเลยเหรอครับ”“คุณเรศคะ...ดิฉันเปล่า...คือ...ดิฉันไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายพวกคุณเลยนะ เพียงแต่ไม่คิดว่าคุณสินธุ์เขา...”“เขาจะอยู่ไม่ได้เมื่อไม่มีคุณ?” สาคเรศขัดอีกแล้ว แล้วก็ถูกที่ถูกเวลาเสมอ เพราะมันเป็นสิ่งที่อยู่ในใจณิชชาด้วย คนฟังน้ำตาแทบจะไหลลงมาอีกครั้ง เสียงถอนหายใจของปลายสายทำให้ณิชชาทำอะไรไม่ถูก “ผมทราบว่าคุณไปคุยกับที่อื่นมาแล้ว แต่ก่อนจะไป คุณน่าจะมาเคลียร์งานที่นี่สักหน่อย พรุ่งนี้เข้ามานะครับ ผมรออยู่”สาคเรศวางหูไปนานแล้ว แต่ณิชชายังอยู่ที่ระเบียงไม่ไปไหน ความคิดสับสนว
Maaari mong magustuhan
ข่มรักเมียแต่ง
Kidsroom15.9K viewsลุ้นรักคุณแม่ตัวแสบ
ผู้แสวงหาชีวิตที่เป็นสุข57.9K viewsเด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD
ลำเจียก334.0K viewsนางบำเรอ BAD GUY
ลำเจียก49.0K viewsเผลอรัก... ผู้ชายเจ้าเล่ห์
อาภาลดา522 viewsละลายรัก ซุปตาร์มาดนิ่ง
โอชิม่อน92 viewsหวงรักเมียดื้อ
ดอกอ้อลู่ลม2.9K viewsอย่าดื้อกับเฮีย
NITa'vianna675 views
