บทที่ 31

บทที่ 31

“มานี่!”

หลังจากใช้วาจาเชือดเฉือนทำร้ายหัวใจของจันทริกาแล้ว รังสิมันต์ก็ฉุดข้อมือเล็กแล้วกึ่งลากกึ่งดึงออกไปจากห้องครัว พาขึ้นบันไดไปยังห้องนอนชั้นสอง

“ปล่อยค่ะคุณตะวัน จะพาจันทร์ไปไหน” เสียงหวานร้องอุทธรณ์พลางพยายามบิดข้อมือจากพันธนาการของมือใหญ่แข็งแรง

“อย่ามาทำหน้าไร้เดียงสาหน่อยเลย ผู้ชายที่พาผู้หญิงขึ้นห้องเขาต้องการอะไรเธอน่าจะรู้ดีนะ ก็ในเมื่อผ่านมันมาแล้วนี่”

“ไม่นะคะ!”

จันทริการีบส่ายหน้าและออกแรงขึงขืนเต็มที่ ทำให้รังสิมันต์ระบายลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด เขายอมปล่อยมือ แต่ไม่ใช่เพื่อให้จันทริกาเป็นอิสระหรือเพราะว่าเห็นใจ เขาเพียงแค่เปลี่ยนจากจูงเป็นย่อตัวลงแล้วยกร่างบางของเธอขึ้นพาดบ่าต่างหาก

“หยุดร้องเสียทีมันน่ารำคาญ ถ้าเธอยังดื้อดึง ฉันจะฟาดสะโพกเธอให้ช้ำไปเลย” รังสิมันต์ขู่เมื่อจันทริการ้องออกมาอย่างตกใจ

“ปล่อยจันทร์เถอะนะคะ จันทร์ขอร้อง...”

“เอาไว้ร้องตอนที่ฉันเข้าไปในตัวเธอก็แล้วกัน ตอนนั้นอยากร้องเท่าไหร่ก็ร้อง ฉันไม่ถือหึๆ”

รังสิมันต์หัวเราะเสียงเหี้ยมตามหลัง และไม่ถึงสองนาทีต่อมาเขาก็แบกร่างเล็กนั้นเข้าไปยังห้องน้ำในห้องนอนของตัวเอง จันทริกามองเขาอย่างหวาดหวั่น ขณะที่ร่างสูงก้าวรุกคืบประชิดตัว ในที่สุดเธอก็ถูกเขาผลักไปยืนใต้ฝักบัว ก่อนที่สายน้ำที่พ่นเป็นละอองเล็กๆ จะโปรยลงมา ทำให้ร่างบางเปียกปอนอย่างรวดเร็ว

                จันทริกาเตรียมจะขยับหนีจากความหนาวและความใจร้ายของคนทำ แต่ยังไม่ทันขยับรังสิมันต์ก็ก้าวตามเข้ามายืนเบียดจนชิด

                “อย่าค่ะ ได้โปรด...”

                เสียงร้องห้ามหายไป เมื่อรังสิมันต์ยกสองมือประคองใบหน้าหวานไว้มั่นแล้วประกบริมฝีปากลงมาอย่างร้อนแรง จันทริการ้องอึกอักในลำคอ ตอนนี้เธอสำลักทั้งน้ำทั้งสำลักรสจูบอันดิบเถื่อนและเรียกร้องอย่างรุนแรงของเขา ร่างกายด้อยประสบการณ์เริ่มอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน กระทั่งรังสิมันต์ดันร่างบางไปยืนพิงผนังห้องน้ำ จากนั้นก็กระชากเสื้อผ้าของเธอและเขาออกจากร่างกายอย่างร้อนรน ก่อนที่ขาเรียวข้างหนึ่งจะถูกช้อนขึ้นไปในวงแขนแกร่ง ไม่กี่อึดใจต่อมาจันทริกาก็รู้สึกว่าตัวเองเต็มแน่นจนแทบแตกปริ เมื่อรังสิมันต์โจนจ้วงเข้ามาสุดตัว จากนั้นเขาก็โยกขยับอย่างหนักหน่วงและไม่ออมแรง

                ปากเล็กที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระแล้ว ตอนนี้ไม่ได้เอ่ยเสียงห้ามปรามใดๆ ออกมา เพราะปากนั้นต้องทำหน้าที่เปล่งเสียงครางเพื่อระบายความรู้สึกภายในของตัวเองออกมา จันทริการู้สึกอับอายกับปฏิกิริยาของร่างกายที่เกิดขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม เธอพยายามจะเอาชนะมัน แต่ก็พบว่าความปราชัยมันอยู่ใกล้แค่เอื้อม โดยเฉพาะตอนนี้ที่รังสิมันต์ทั้งโจนจ้วงและระดมจูบไซ้ลงไปยังซอกคอ มือก็ลูบไล้อย่างประกาศความเป็นเจ้าของต่อร่างกายเธอ

                กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ผสมมาจากลมหายใจของเขาถูกละอองน้ำชะล้างให้เจือจางลงอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับการต่อต้านของจันทริกาซึ่งตอนนี้ถูกสลายลงด้วยความร้อนแรงของไฟปรารถนาจนหมดสิ้นแล้ว

และคืนนั้นจันทริกาก็ได้เรียนรู้อีกอย่างหนึ่งว่า ไฟสวาทอันน่าหวาดหวั่นของรังสิมันต์เมื่อมันลุกโชนแล้ว จะไม่มีทางดับลงง่ายๆ เพราะหลังจากที่เขา ‘รังแก’ เธอในห้องน้ำเสร็จ เขาก็อุ้มเธอมาวางลงบนเตียงนอน จากนั้นร่างกายของเธอก็ถูกความเร่าร้อนแผดเผาอีกหลายระลอก...                    

                เช้านี้จันทริกายังคงตื่นมาแต่เช้ามืดอย่างเช่นวันก่อนๆ เพื่อเตรียมอาหารรอรังสิมันต์ แม้จะไม่รู้ว่าเขาจะกินหรือไม่กิน แต่มันก็เป็นหน้าที่ของเธอซึ่งไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้...หน้าที่ของเมียบำเรอที่ต้องดูแลความเรียบร้อยทุกอย่างภายในบ้าน รวมถึงหน้าที่บางอย่างที่เธอไม่เต็มใจสักนิด

                ‘จริงหรือที่ว่าไม่เต็มใจ?’

                จันทริกาถามตัวเองขณะที่แก้มนวลแดงซ่าน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้และเมื่อหลายวันก่อน ทำให้เธอรู้ซึ้งแล้วว่า ร่างกายนี้ไม่ใช่ร่างกายที่สมองของเธอสามารถควบคุมได้อีกต่อไป ในยามที่ถูกไฟปรารถนาของรังสิมันต์แผดเผา เธอไม่ต่างอะไรกับเนยที่ถูกความร้อนแรงหลอมละลายอย่างง่ายดาย

                อาหารเช้าซึ่งเป็นข้าวต้มทะเลร้อนๆ ถูกนำมาเสิร์ฟ เมื่อรังสิมันต์ลงมานั่งที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว จันทริกาพยายามไม่สบตาเขา วางถ้วยข้าวต้มและกาแฟเสร็จ ก็เตรียมจะผละหนีไปหลบอยู่ในครัว ทว่ารังสิมันต์ไม่ยอมให้เธอทำเช่นนั้น

                “นั่นจะไปไหน”

                “ไปเก็บของในครัวค่ะ” เสียงหวานเอ่ยตอบเบาๆ แต่ไม่ยอมสบตาคนถาม

                “อยู่นี่ก่อน เผื่อฉันอยากได้อะไรเพิ่ม”

                ออกคำสั่งเสร็จรังสิมันต์ก็ลงมือทานมื้อเช้า จันทริกาจึงได้แต่ยืนรอเงียบๆ อยู่ข้างโต๊ะตามคำสั่ง ทว่าตาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบไปมองข้าวต้มฝีมือตัวเองที่ตอนนี้พร่องลงไปอย่างค่อนข้างจะรวดเร็ว เขาช่างทำหน้าได้เฉยเมยเหลือเกิน เหมือนกับว่าความสัมพันธ์ลึกซึ้งระหว่างเธอกับเขาไม่เคยเกิดขึ้น ในขณะที่เธอไม่อาจจะสลัดความจริงเรื่องนี้ออกไปจากใจได้เลย

                อย่าไปคาดหวังอะไรเลยจันทริกา สิ่งที่เขาทำไปก็เพื่อต้องการแก้แค้นและเพื่อให้เธอเจ็บปวดเท่านั้น ความรู้สึกอื่นใดนอกจากนั้นมันคงไม่มีวันที่จะไม่เกิดขึ้นกับเขา

            “ฉันอิ่มแล้ว”

                เสียงทุ้มๆ ดุๆ ที่ดังขึ้นหลังจากดื่มกาแฟเสร็จ ดึงจันทริกาออกมาจากห้วงความคิดของตัวเอง รีบขยับไปยังโต๊ะเพื่อเก็บถ้วยและแก้ว ทว่าพอขยับเข้าไปใกล้ รังสิมันต์กลับรวบข้อมือของเธอ แล้วออกแรงกระตุกจนเธอเสียหลักลงไปนั่งบนตักเขา จากนั้นแขนแกร่งก็ตวัดกอดรอบเอวเล็กและล็อกไว้อย่างแน่นหนาจนจันทริกาขยับไปไหนไม่ได้

                “คุณตะวัน...ปล่อยจันทร์ค่ะ...” เมื่อดิ้นไม่หลุดจันทริกาก็เลยได้แต่เอ่ยปากขอร้องเขาด้วยเสียงที่นุ่มหวานตามแบบฉบับของเธอ หากรังสิมันต์กลับไม่คิดจะสนใจ

                “เมื่อกี้เธอไม่ได้ยินหรือไง ที่ฉันบอกว่าให้อยู่ก่อนเผื่อฉันต้องการอะไร”

                “คุณตะวันอยากได้อะไรอีกเหรอคะ”

                “อยากได้แบบนี้”

                แบบนี้ของเขาก็คือการกดริมฝีปากลงบนเรียวปากนุ่มอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็บดจูบเบียดเคล้าเพื่อแยกริมฝีปากของจันทริกาให้เผยอออก หญิงสาวพยายามจะเอนหน้าหนี แต่กลับถูกมือข้างหนึ่งยกขึ้นประคองที่ท้ายทอยแล้วตรึงให้เธอรับรสจูบสวาทจากเขา