บทที่ 33

บทที่ 33

รังสิมันต์กลับมาในตอนเย็นพร้อมกับผู้หญิงอีกคน จันทริกาจำได้ว่าเป็นคนที่เขาคุยด้วยในวันที่เขาพาเธอไปลาออกจากมหาวิทยาลัย

“เรียบร้อยไหม” รังสิมันต์ถามสั้นๆ ห้วนๆ

“ค่ะ” จันทริกาเองก็ตอบสั้นๆ เช่นกัน

“งั้นไปกันครับน้องสา”

รังสิมันต์กุมมือสาวสวยที่เดินมาด้วย จากนั้นก็พากันเดินตรงไปยังโต๊ะอาหารที่จันทริกาจัดไว้อย่างสวยงาม เขานั่งหัวโต๊ะ ส่วนสะบันงานั่งที่เก้าอี้ด้านซ้ายมือของเขา โดยที่จันทริกาเดินตามเข้ามาเงียบๆ เผื่อว่าเขาจะต้องการอะไรเพิ่มเติมอีก

“เธอตามมาทำไม?” เขาหันไปถามเจ้าของร่างบางที่เดินตามเข้ามา

“ตามมาดู เผื่อว่าคุณจะต้องการอะไรเพิ่ม”

“สิ่งที่ฉันต้องการคือ ให้เธอไปให้พ้นเดี๋ยวนี้”

“เอ่อ...ค่ะ...”

จันทริการับคำสั้นๆ สีหน้าเจื่อนๆ ก่อนจะรีบกลับเข้าห้องตัวเองตามที่ถูกไล่ โดยมีตาคู่คมมองตามอย่างค่อนข้างจะหงุดหงิด

รังสิมันต์กลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเองอย่างรวดเร็วด้วยการคว้ารีโมตมาเปิดเพลงในท่วงทำนองแว่วหวานโรแมนติก จุดเทียนและเดินไปปิดไฟ เพื่อให้แสงเทียนทำหน้าที่ของมัน ไวน์ราคาแพงถูกรินใส่แก้วสองแก้ว จากนั้นมันก็ถูกยกขึ้นชนกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะต่างคนต่างดื่ม

“น้องสาโอเคไหมครับกับการเลี้ยงอาหารแบบนี้” รังสิมันต์ถามพลางตักอาหารใส่จานให้กับสะบันงาอย่างเอาใจ น้ำเสียงผิดกับที่คุยกับจันทริกาลิบลับ

“ชอบสิคะ ชอบมากด้วย บรรยากาศเหมือนดินเนอร์ในโรงแรมหรูๆ เลยค่ะ”

“พี่ไม่ชอบโรงแรม พี่ว่ามันไม่เป็นส่วนตัว”

“สาก็ชอบอะไรที่เป็นส่วนตัวเหมือนกันค่ะ”

“เต้นรำกับพี่สักเพลงไหมครับ”

“ถ้าเป็นพี่ตะวันหลายๆ เพลงก็ได้ค่ะ”

เมื่อสะบันงาไม่ปฏิเสธ แถมยังส่งสายตามาอย่างหวานเชื่อม รังสิมันต์จึงลุกขึ้น ขยับมาใกล้หญิงสาว แล้วจูงมือเธอออกไปยืนกอดตระกอง ก่อนจะขยับตามจังหวะเพลงไปด้วยกัน

“พี่ตะวันนี่เป็นคนโรแมนติกจังนะคะ อยากรู้จังว่าพี่ตะวันโรแมนติกแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนหรือเปล่า”

“ไม่ครับ เฉพาะบางคน”

“แล้วตอนนี้มีกี่คนคะที่พี่ตะวันโรแมนติกด้วย”

“ไม่ตอบครับ ความลับ”

สะบันงาช้อนตามาขึ้นมองค้อนๆ รังสิมันต์เองก็มองตอบกลับมา ทำให้หญิงสาวกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ สะบันงายอมรับว่าผู้ชายที่กำลังกอดตัวเองเต้นรำอยู่นี้เป็นคนที่น่าค้นหาและมีเสน่ห์มากมายเหลือเกิน เธออยากจะรู้ยิ่งนักว่าใครจะเป็นผู้หญิงโชคดี ได้ครอบครองผู้ชายเพอร์เฟกต์คนนี้ต่อจากภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้วของเขา เขาไม่ยอมบอกว่าตอนนี้เขาคบผู้หญิงอยู่กี่คน แต่สะบันงาเชื่อแน่ๆ ว่าหนึ่งในตัวเลือกของเขาก็น่าจะมีเธออยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่พามาที่บ้านและเต้นรำด้วยกันอย่างสนิทสนมแบบนี้หรอก

หญิงสาวเกิดอาการหวามหวิว การยืนเบียดชิดขณะเต้นรำด้วยกัน ทำให้เธอรู้ว่าอะไรๆ หลายอย่างที่อยู่ภายใต้อาภรณ์ราคาแพงของรังสิมันต์นั้น ช่างแน่นตึงและบ่งบอกถึงความเป็นผู้ชายเต็มตัวของเขา จนเธอใคร่รู้อีกว่าหากเขาโจนจ้วงใส่เธอด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี มันจะให้ความรู้สึกที่วิเศษแค่ไหน

“พี่ตะวันเมื่อยหรือยังคะ” สะบันงาช้อนสายตาขึ้นถามเขาเมื่อคิดบางอย่างได้และมุ่งมั่นว่าจะทำมันให้สำเร็จ ถ้าเธอโง่ปล่อยโอกาสแบบนี้ให้หลุดลอยไปก็บ้าเต็มทีแล้ว

“ทำไมครับ น้องสาเมื่อยแล้วเหรอ”

“เปล่าค่ะ ที่สาถามก็เพราะถ้าพี่ตะวันเมื่อย สาจะได้นวดให้ไงคะ”

“อืม...น่าสนใจนะ งั้นพี่รีบเมื่อยดีกว่า”

“ถ้าเมื่อยก็ไปนั่งสิคะ เดี๋ยวสาจะนวดให้”

“ครับ”

รังสิมันต์ทำตัวเป็นเด็กว่าง่าย ไปนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมของตัวเอง ส่วนสะบันงาไปยืนซ้อนหลัง แล้ววางมือลงบนไหล่ของเขา ก่อนจะเริ่มลงน้ำหนักหนักสลับเบา แต่เธอรู้ดีว่าการทำเช่นนั้นนอกจากจะทำให้เขาสบายแล้ว ยังเป็นการปลุกเร้าให้รังสิมันต์เกิดอารมณ์บางอย่างด้วย

ขณะที่ปล่อยให้ผู้หญิงอีกคนนวด สมองก็คิดบางอย่างออก รังสิมันต์จึงหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาแล้วกดโทร.ออกทันที

“ฉันกับคุณสะบันงาทานอาหารเรียบร้อยแล้ว เธอมาเก็บโต๊ะเลย”

เขาพูดแค่ประโยคเดียวก็วางสาย ไม่นานร่างบางของคนที่ถูกสั่งก็เดินมาที่โต๊ะอาหาร จันทริกาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งที่รังสิมันต์กับสะบันงาปฏิบัติต่อกัน แต่เธอมองแค่แวบเดียวก็รีบหลุบตาแล้วรีบเก็บจานออกไปจากโต๊ะอย่างรู้ตัวดีว่า ตัวเองเป็นส่วนเกินของสถานที่นั้น และไม่มีสิทธิ์มอง ไม่มีสิทธิ์คิด ไม่มีสิทธิ์รู้สึกใดๆ นอกจากทำหน้าที่ของตัวเองตามคำสั่งและความต้องการของรังสิมันต์เท่านั้นอ

“พี่ว่าน้องสาน่าจะเมื่อยแล้ว ให้พี่นวดให้บ้างดีกว่านะครับ” ปากพูดกับผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลัง แต่ตากลับมองเขม็งไปยังผู้หญิงอีกคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาเก็บโต๊ะอยู่

“พี่ตะวันพูดเล่นหรือเปล่าคะ” สะบันงาโน้มหน้าลงมากระซิบถาม

“พี่จริงจังครับ”

“งั้นก็ตกลงค่ะ แต่สาไม่อยากนั่งนะคะ อยากนอนให้พี่ตะวันนวดจะได้สบายตัวที่สุด”

“ตกลงครับ งั้นเราไปกันเลยนะ”

ว่าแล้วรังสิมันต์ก็ลุกขึ้นแล้วขยับมากุมมือของสะบันงา ตระกองกอดกันเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง โดยที่จันทริกาแอบมองตามอย่างอดไม่ได้