เจอกันอีกครั้ง...(2)

“ฮืออออ เจ้าของคนใหม่เขาหล่อมากเลยนะพี่แคท” เพื่อนร่วมงานแสดงความดีอกดีใจจนออกนอกหน้าอย่างเห็นได้ชัด

“นั่นสิ หล่อเหลาเอาการ ทั้งหล่อทั้งรวยแถมยังเป็นเจ้าของห้างฯ และโรงแรมชื่อดังอยู่ทั่วประเทศ” พี่แคททำสีหน้าเพ้อฝันอีกคนโดยลืมไปหรือเปล่าว่าตัวเองก็มีสามีอยู่แล้ว

ความกังวลใจเริ่มเข้ามาครอบงำจิตใจความกลัวตลอดหกปีที่ผ่านมากำลังจะเกิดขึ้นจริง สองมือประสานเข้าหากันจนเม็ดเหงื่อชื้นมือ

“เมื่อกี้คุณปีกุนหรือเปล่าครับ”

บดินทร์เอ่ยถามขณะเดินตามหลังคนเป็นเจ้านายเพื่อไปตรวจตราโซนต่างๆ ภายในห้างฯ แห่งนี้เพื่อปรับปรุงให้ทันสมัยขึ้น

“อือ” เขาครางในลำคอ

“อือ?”

บดินทร์ครางตามแล้วย่นคิ้วเข้าหากัน ไม่อยากจะเชื่อว่าเจ้านายตอบรับแบบนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนตามจิกตามกัดไม่ยอมปล่อย แต่อยู่ ๆ มาวันหนึ่งทุกอย่างกลับมาเป็นปกติโดยที่เจ้านายก็ไม่เคยพูดถึงผู้หญิงที่ชื่อปีกุนอีกเลย

“เหลือโซนไหนอีกที่เรายังไม่ได้ไปดูกัน ดูให้ครบฉันขี้เกียจนั่งรถมาที่นี่บ่อยนัก”

ธามวัฒน์หันไปถามเลขาฯ คนสนิท อันที่จริงจากกรุงเทพฯ เดินทางมาที่นี่ใช้เวลาแค่สองชั่วโมงเท่านั้นถือว่าใช้เวลาไม่มากและเขาตั้งใจว่าจะค้างที่โรงแรมในเครือสักอาทิตย์เพื่ออยู่เคลียร์งานทุกอย่าง แต่เพราะว่าวันนี้เขาเจอผู้หญิงคนนั้นที่นี่หลังจากเธอหายไปจากชีวิตเขามาตลอดหกปีจึงทำให้เขาเปลี่ยนใจจะกลับภายในวันนี้เลย

“ตอนนี้เหลือตรงโซนสวนสนุก เครื่องเล่นเด็ก แล้วก็โซนศูนย์อาหาร”

“อืม ถ้าอย่างนั้นเดินไปดูโซนเครื่องเล่นเด็กก่อนก็แล้วกัน” ธามวัฒน์บอกแล้วเดินนำหน้า

เพราะยังไงศูนย์อาหารมันอยู่ชั้นล่างสุดซึ่งเลยไปก็เป็นทางออกชั้นจอดรถด้วยค่อยแวะดูเป็นสถานที่สุดท้ายก็แล้วกัน

พี่แอนซึ่งเป็นหัวหน้าโซนเครื่องเล่นเด็กและสวนสนุกอยู่แล้วและเพื่อนส่งข้อความมาบอกว่าเจ้าของคนใหม่กำลังเดินมาทางนี้เธอจึงรีบสำรวจร่างกายตัวเองให้เรียบร้อย

แม้ว่าจะไม่เคยเห็นหน้าเจ้าของคนใหม่มาก่อนแต่พอมองไปยังโถงทางเดินเบื้องหน้าเธอก็สามารถรู้ได้เลยว่าคนนี้คือท่านประธาน ด้วยรูปลักษณ์ ท่าทางและการแต่งกายจึงทำให้เดาได้ไม่ยากพี่แอนจึงรีบปรี่เข้าไปหาทันที

“สวัสดีค่ะท่าน” ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

“โซนเครื่องเล่น มีแต่เครื่องเล่นเก่า ๆ ไม่มีอะไรน่าดึงดูดนักเรียนมัธยมเลยสักนิด ไม่แปลกหรอกที่จะมีแต่เด็กวัยอนุบาลมาเล่น ผลประกอบการก็ต่ำเตี้ยเรี่ยดินเรียกว่าขาดทุนเลยน่าจะง่ายกว่า”

ธามวัฒน์ไม่ได้สนใจหัวหน้าฝ่ายเสียด้วยซ้ำเขากวาดตามองไปรอบ ๆ แล้วดึงแฟ้มจากมือบดินทร์มาเปิดดูรายได้และรายจ่ายทีละหน้าแล้วส่ายหัว

พี่แอนได้แต่หน้าแห้งเพราะท่าทีนั้นเหมือนตำหนีเธอทางอ้อมที่ไม่สามารถจัดการหรือดูแลผลกำไรให้ได้มากกว่ารายจ่ายได้ แล้วจะให้เธอทำอย่างไรได้ในเมื่อเสนอปรับปรุงเครื่องเล่นไปกี่ครั้งก็ถูกปัดตกจากท่านประธานคนเก่าทั้งหมดโดยให้เหตุผลว่า

‘เครื่องเล่นอันเดิมมันยังดีอยู่’

ธามวัฒน์เดินนำหน้าโดยมีบดินทร์เดินตามแล้วต่อด้วยพี่แอนตามหลังเป็นคนสุดท้าย ชายหนุ่มมองทะลุปรุโปร่งเลยว่าจะต้องปรับปรุงและเพิ่มเติมอะไรบ้างถึงจะเรียกวัยเด็กทุกช่วงให้เข้ามาใช้บริการที่นี่ได้อีก

“บดินทร์เดี๋ยวคุณช่วยถ่ายรูปทุกมุมเอาไว้ด้วยนะ ประชุมวันพรุ่งนี้ผมจะเอาเรื่องนี้เข้าไปหารือ ผมเชิญคุณเข้าประชุมด้วยนะ” เมื่อสั่งเลขาฯ เสร็จเขาก็หันไปบอกพี่แอนทันทีซึ่งเธอก็พยักหน้าให้และยิ้มรับ

ขณะที่ธามวัฒน์กำลังจะหันหลังกลับเขาไม่ทันได้สังเกตว่ามีเด็กหญิงตัวน้อยวิ่งมาทางนั้นพอดีแล้วชนเข้าอย่างจัง ขนมถ้วยฟูสีสวยตกลงพื้น

เด็กน้อยมองตามตาละห้อยแล้วครางออกมา “ขนมของก่อ”

ธามวัฒน์ย่อตัวลงนั่งยองยอมองเด็กหญิงหน้าตาจิ้มลิ้ม แก้มป่อง ดวงตากลมโต ขนตายาวเป็นแพ ซึ่งหน้าตาน่ารัก ความรู้สึกจั๊กจี้เกิดขึ้นภายในหัวใจอย่างประหลาด

ทำไมเขาถึงถูกชะตากับเด็กน้อยคนนี้นัก?

“ลุงไม่ได้ตั้งใจ ลุงขอโทษนะครับ”

ก่อเกิดส่ายหน้าไปมาแล้วเอ่ยขึ้น “คุณลุงไม่ผิด ไม่ต้องขอโทษค่ะ”

“ไม่ผิดอย่างนั้นเหรอ?” เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าจะสื่ออะไร

“หนูเป็นคนวิ่งชนคุณลุงเอง มามี้บอกว่าก่อนที่เราจะไปโทษคนอื่นให้ดูก่อนว่าเรามีส่วนผิดไหม” ก่อเกิดมองคุณลุงหน้าตาดีตรงหน้าแล้วพูดต่อ

“มามี้เคยสอนหนูว่าถ้ามีของกินในมืออย่าวิ่งเดี่ยวมันจะตกพื้น แต่หนูไม่ยอมเชื่อฟัง เมื่อกี้หนูก่อวิ่ง”

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวลุงซื้อให้ใหม่ แล้วนี่หนูมากับใครลุงจะได้ไปบอกเขาว่าจะพาหนูไปซื้อขนาม แม่ของหนูอยู่ไหน” ธามวัฒน์หันซ้ายหันขวาเผื่อว่าแม่ของหนูน้อยคนนี้จะอยู่แถว ๆ นั้น

“มามี้ไม่อยู่ค่ะ มามี้ไปทำงาน”

“แล้วลุงจะไปขอใครได้ว่าจะพาหนูไปซื้อขนมใหม่”

ก่อเกิดชี้นิ้วไปยังพี่แอนที่กำลังขายบัตรรางรถไฟชมสวนสนุกอยู่ เธอหันไปเห็นท่านประธานกำลังยืนคุยกับลูกของปีกุนอยู่ก็ถึงกับหน้าซีดจึงรีบก้าวเท้ายาว ๆ เข้าไปหา

“เด็กคนนี้เป็นลูกของคุณเหรอ”

ชายหนุ่มเอ่ยถามแต่พี่แอนรีบปฏิเสธว่าไม่ใช่แล้วบอกว่าเป็นลูกของพนักงานอีกแผนกหนึ่งที่เอามาฝากไว้ชั่วคราวก็เท่านั้น

“ผมจะพาเธอไปซื้อขนมใหม่ พาไปได้หรือเปล่า”

“ได้ค่ะ เชิญเลยค่ะท่าน” หญิงสาวรีบผายมือ

ขายาวกำลังจะก้าวเท้าเดินแต่หนูน้อยก็กระตุกแขนไว้ไม่ยอมเดินตามจนเขาหมุ่นคิ้ว

“คุณลุงไว้ใจได้ใช่ไหมคะ มามี้บอกว่าอย่าไปกับคนแปลกหน้า”

คำถามนี้เรียกรอยยิ้มให้กับบดินทร์และเรียกเสียงหัวเราะผ่านลำคอผู้ชายเย็นชาอย่างธามวัฒน์ได้เป็นอย่างดี ย่อตัวลงยกมือลูบศีรษะทุย

“ไว้ใจได้สิครับ ลุงเป็นเจ้าของห้างฯ นี้” เด็กน้อยชั่งใจว่าจะเชื่อดีไหมจึงหันไปหาป้าแอนแล้วเห็นว่าพยักหน้าให้ เด็กน้อยจึงยิ้มรับแล้วคว้ามือใหญ่

ปีกุนเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือแล้วเห็นว่าเป็นเวลาพักพอดีจึงเดินอ้อมไปยังหลังเคาน์เตอร์เพื่อหยิบกล่องข้าวใบเล็ก ซึ่งเมนูเที่ยงนี้เธอเลือกทำเป็นข้าวผัดไข่ใส่แครอตของโปรดของก่อเกิด

“อ้าว กุนมาแล้วเหรอ แต่ว่า...” พี่แอนมีสีหน้าเลิ่กลั่กเพราะกลัวจะถูกต่อว่าที่ปล่อยให้ลูกเธอไปกับคนอื่น

“แต่ว่าอะไรคะ แล้วหนูก่อล่ะคะ” เธอมองเลยเข้าไปในบ้านลมซึ่งมีลูกบอลหลากสีนับหมื่นลูกอยู่ในนั้น เมื่อไม่เห็นก็มองไปยังมุมนั่งวาดเขียนแต่ก็ไม่เจออีกเหมือนเคย

“คือว่าท่านประธานพาหนูก่อไปซื้อขนมน่ะ แต่ว่าไปนานแล้วนะเดี๋ยวก็กลับมา”

“อะไรนะ!” ข้าวกล่องในมือหล่นลงพื้น

เหมือนมีสายฟ้าฟาดผ่านลงมากลางกระหม่อมโดยไม่ทันตั้งตัว เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะเจอกับก่อเกิดไวขนาดนี้ เพราะความจะเป็นไปได้แทบเป็นศูนย์ที่คนอย่างเขาจะมาสนใจเด็กน้อยคนหนึ่งได้

ใบหน้าอวบซีดเผือดขึ้นมาทันทีเพราะกลัวเหลือเกินว่าเขาจะมาพรากลูกไปจากตัวเอง ปีกุนกำลังจะขยับขาออกไปตามหาลูกแต่แล้วก็ได้ยินเสียงแจ้วคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง

“มามี้ขา”

“ก่อเกิด” เธอรีบถลาเข้าไปดึงหนูน้อยผิวขาวแก้มป่องเข้ามากอดทันที

ธามวัฒน์จับจ้องแล้วขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ‘ลูกอย่างนั้นเหรอ?’