บทที่5 ข้อแลกเปลี่ยน

บทที่5

ข้อแลกเปลี่ยน

“ระวัง!”

ซ่งเจียซินร้องห้ามรีบโน้มตัวมาดึงผ้าปิดแขนของหลี่จื่อรั่วเอาไว้เหมือนเดิม

“จื่อรั่วถูกข้าวต้มลวก ฉันกำลังจะพาเขาไปโรงพยาบาล ไม่ได้จะพาไปปล่อย!”

พูดพลางจ้องมองดวงตาของเด็กชายตรงหน้า หลี่จื่อหมิงเมื่อรู้ว่าตนเองเข้าใจมารดาเลี้ยงผิด ในใจก็รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่เขาเข้าใจผิดแล้วอย่างไร หากไม่ใช่เพราะเธอเคยพูดเองกับปากว่าจะเอาพวกเขาไปปล่อยทิ้ง วันนี้เขาจะคิดเช่นนี้ได้ยังไง

“ไม่จริง เธอไม่มีทางพาจื่อรั่วไปโรงพยาบาล จื่อหมิงนายอย่าไปเชื่อเธอนะ”

หลี่จื่อชิงที่ถูกจูหลินอิงจับเอาไว้ร้องบอกพร้อมกับดิ้นรนต่อต้านการจับตัว เขาไม่มีทางเชื่อว่าหญิงใจร้ายคนนี้จะพาแฝดผู้น้องของเขาไปโรงพยาบาล เธอไม่ใช่แม่ที่แท้จริงของพวกเขาจะมาใส่ใจพวกเขาได้ยังไง

“จะไปโรงพยาบาลต้องมีเอกสารแสดงตัว คุณเอามาหรือยัง”

“จื่อหมิง นายเชื่อเธอหรือ”

“จื่อรั่วบาดเจ็บ ยังไงก็ต้องไปโรงพยาบาล จื่อชิงนายไปเอาสมุดประจำตัวของเขามา”

ซ่งเจียซินมองเด็กชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นชื่นชม ส่งสายตาให้จูหลินอิงปล่อยคน

“จื่อหมิงนายนี่รอบคอบจริงๆ อิงอิงเธอไปกับจื่อชิงเอาสมุดประจำตัวของจื่อรั่วมา”

“ไม่รู้จักเตรียมพร้อม”

“เอ๋... นี่ฉันชมนายนะทำไมถึงได้...”

“นอกจากเอกสารแสดงตัวแล้ว การรักษายังต้องใช้เงิน คุณเอากระเป๋าเงินมาแล้วใช่ไหม”

ซ่งเจียซินยิ้มแห้ง เมื่อครู่เธอรีบพาหลี่จื่อรั่วขึ้นรถมาด้วยความห่วงใย ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นสมุดประจำตัวของหลี่จื่อรั่วหรือเงินก็ล้วนไม่ได้หยิบจิดตัวมาเลยสักอย่าง

“สะเพร่า!”

เสียงบ่นเบาๆ ของเด็กชายทำให้ซ่งเจียซินร้อนผ่าวไปทั้งหน้า ทว่าไม่ทันได้พูดตำหนิถึงนิสัยไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ของเขา เด็กชายข้างกายก็ยื่นมือที่ไม่บาดเจ็บมาจับมือเธอเอาไว้ พร้อมส่งเสียงอ้อน

“แม่ หากต้องทำให้คุณเสียเงินอย่างนั้นผมไม่ไปโรงพยาบาลแล้ว แผลนี่ทายาไม่กี่วันก็คงหาย”

หลี่จื่อรั่วแม้จะอายุยังน้อย แต่ก็จดจำคำพูดของคนเป็นพ่อได้ขึ้นใจว่าตอนนี้ที่บ้านของพวกเขาไม่ได้ร่ำรวยเหมือนเมื่อก่อน จะใช้จ่ายฟุ่มเฟือยไม่ได้

“ไม่ได้!”

หลี่จื่อหมิงพูดแย้งเสียงหนัก เมื่อครู่เขาเห็นบาดแผลของหลี่จื่อรั่วแล้ว แม้จะไม่เข้าใจหลักการรักษา แต่แผลขนาดใหญ่แบบนี้แค่ทายาคงไม่พอ

“จื่อหมิง ฉันไม่เป็นไร ปกติพวกเราเป็นแผลก็แค่ทายาไม่ใช่เหรอ”

“แต่...”

หลี่จื่อหมิงเม้มริมฝีปากกำหมัดแน่น พวกเขาสามคนแม้เกิดวันเวลาเดียวกัน แต่ตัวเขาที่ถูกยกให้เป็นพี่ใหญ่ย่อมสมควรปกป้องน้องทั้งสอง

“เสวี่ยชิงหยวน ถ้าคุณยอมจ่ายค่ารักษาให้จื่อรั่ว ผมจะ... “

ซ่งเจียซินเดิมทีก็คิดจะรับผิดชอบค่ายาให้หลี่จื่อรั่วอยู่แล้ว แต่เมื่อได้ยินว่าหลี่จื่อหมิงมีข้อเสนอแลกเปลี่ยนดวงตากลมก็เปล่งประกายเจ้าเล่ห์

“จะอะไร...”

“จะยอมเชื่อฟังคุณ”

“ได้ตกลง!”

แม้จะเพิ่งเห็นหน้าและทำความรู้จักกัน แต่ซ่งเจียซินก็สัมผัสได้ว่าหลี่จื่อหมิงมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของพวกเขาทั้งสามคนมากที่สุด ขอเพียงสามารถทำให้เขายอมรับเธอได้ การทำลายกำแพงใจคนที่เหลือก็ไม่ยากแล้ว

........................................

ซ่งเจียซิน นั่งอยู่กับเด็กชายทั้งสองและจูหลินอิง สายตามองไปที่ประตูห้องฉุกเฉินเบื้องหน้าด้วยความอดทน บาดแผลน้ำร้อนลวกของหลี่จื่อรั่วนั้นเธอรู้ดีว่าไม่อันตรายถึงชีวิต แต่เพราะมีขนาดใหญ่มากกว่าครึ่งแขนสิ่งที่เธอกังวลก็คืออาการติดเชื้อแทรกซ้อน ซึ่งไม่รู้ว่าหากเป็นเช่นนั้นช่วงยุคที่ทุกอย่างกำพัฒนาในตอนนี้จะสามารถรักษาเขาได้หรือไม่

“โอว้... ดูสินั่นใครกัน”

เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น หากแต่ซ่งเจียซินไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจ จนกระทั่งเจ้าของเสียงเดินมาหยุดที่เบื้องหน้าของเธอ

ไม่ไปหาเรื่อง เรื่องกลับมาหา คำนี้ช่างเหมาะสมกับเธอในเวลานี้นัก

แม้ว่าในครั้งแรกซ่งเจียซินจะจำไม่ได้ว่า เสวี่ยชิงหยวนผู้เป็นเจ้าของร่างเดิมรู้จักผู้หญิงตรงหน้าหรือไม่ แต่สายตาและท่าทางที่อีกฝ่ายจ้องมองมาก็ทำให้คาดเดาได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเสวี่ยชิงหยวนและผู้หญิงคนนี้ต้องไม่ดีอย่างแน่นอน

พลันวีรกรรมในอดีตของเสวี่ยชิงหยวนผุดขึ้นมาในความคิด ซ่งเจียซินหน้าร้อนผ่าว เมื่อค่อยๆ จำได้ว่าผู้หญิงตรงหน้านี้ก็คือ สิงฉู่หรัน เพื่อนสนิทร่วมชั้นเรียนของเสวี่ยชิงหยวน 

ในช่วงสามเดือนก่อนที่เสวี่ยชิงหยวนจะแต่งงานกับหลี่อี้โจว เฉินเซียวกับเสวี่ยชิงหยวนบังเอิญได้รู้จักกันผ่านการแนะนำของ

สิงฉู่หรัน ก่อนที่เฉินเซียวจะแสดงชัดเจนว่าสนใจและต้องการคบหากับเสวี่ยชิงหยวนอย่างออกนอกหน้า โดยที่เบื้องหลังแอบไปมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับสิงฉู่หรัน

“เป็นเธอที่ไม่มีความสามารถ ผู้ชายคนเดียวก็เอาไม่อยู่ อีกอย่างเขามาชอบฉันเอง จะโทษฉันได้ยังไง”

“เสวี่ยชิงหยวน เธอมันเพื่อนทรยศ รู้ทั้งรู้ว่าคุณเฉินกับฉันเป็นอะไรกันยังมายั่วยวนเขา”

“ยั่วยวน! ก็แค่เจ้าของสตูดิโอถ่ายรูปธรรมดาๆ คนอย่างนั้นน่ะไม่อยู่ในสายตาของฉันเลยสักนิด แต่มาคิดๆ ดูหน้าตาเขาก็ไม่เลว อืม... งั้นฉันขอยืมมาควงเล่นสักเดือนสองเดือนก็แล้วกันนะ”

เสวี่ยชิงหยวน! เหตุใดเธอจึงเอาแต่สร้างปัญหาไปทั่วแบบนี้นะ ซ่งเจียซินก่นด่าเจ้าของร่างเดิมในใจเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วตนเองก็จำไม่ได้ แต่เรื่องในอดีตที่อีกฝ่ายทำ ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ในตอนนี้มันก็คือเรื่องที่เธอทำ และต้องรับผิดชอบ

“เรื่องในอดีตเป็นฉันที่ผิดต่อเธอเองขอโทษด้วย”

ในเมื่อผิดก็แค่ต้องรู้จักขอโทษและสำนึก ซ่งเจียซินไม่ใช่คนปากหนักไร้เหตุผลเรื่องแค่นี้จึงไม่ละอายที่จะทำ เพียงแต่เธอยินดีทำเรื่องที่สมควรทำแล้วแต่คนตรงหน้ากลับไม่ยินยอมปล่อยผ่าน

“ขอโทษอย่างนั้นเหรอ เสวี่ยชิงหยวน! เธอคิดจะเสแสร้งให้ใครดู”

ซ่งเจียซินถอนหายใจอย่างระอาใจ ในเมื่อขอโทษไปแล้วอีกฝ่ายไม่คิดยอมรับก็ช่างเถอะ ตอนนี้สิ่งสำคัญก็คืออาการบาดเจ็บของหลี่จื่อรั่ว

“เสวี่ยชิงหยวน! นี่เธอจงใจยั่วโมโหฉันใช่ไหม”

สิงฉู่หรันเดินเข้ามาจับแขนของเสวี่ยชิงหยวนกระชากขึ้นตัวลอยลุกขึ้นยืนตามแรงของตนเอง หากแต่อีกฝ่ายไม่ได้กรีดร้องโวยวายเช่นทุกครั้ง กลับขมวดคิ้วเรียวจ้องมองมือของเธอ พร้อมกับบอกเตือนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ปล่อยฉัน!”

“เหอะ... ทำไม ไม่โวยวายกรีดร้องคิดรักษาภาพลักษณ์ของแม่เลี้ยงแสนดีต่อหน้าไอ้เด็กเหลือขอพวกนี้เหรอ”

“พวกเราไม่ใช่เด็กเหลือขอนะ!”

หลี่จื่อชิงลุกขึ้นตะโกนตอบพร้อมกับเข้ามาผลักสิงฉู่หรัน แต่แรงน้อยๆ ของเขาไม่กระทบกระเทือนหญิงสาวเลยสักนิด ยังถูก

สิงฉู่หรันผลักกลับจนล้มลงไปกองบนพื้น หลี่จื่อหมิงรีบเข้ามาประคองแฝดผู้น้อง ตวัดสายตาแข็งกร้าวมองคนลงมือด้วยความไม่พอใจ

“ทำไมไม่พอใจอย่างนั้นเหรอ เหอะ! เด็กถูกทิ้งอย่างพวกนายจะทำอะไรฉันได้”

“พวกเขาทำไม่ได้ แต่ฉันทำได้!”

........................................