อารัมภบท

        จากคุณหนู สู่การเป็นทาสสวาทของคนเลี้ยงม้า

        สถานะอันสูงส่งปลิดปลิว ราวกับใบไม้หลุดจากขั้ว

        ร่างกายบริสุทธิ์แปดเปื้อนรอยมลทิน

        จากสูงส่ง ถูกฉุดให้ตกต่ำ

        ท่ามกลางความมืดของราตรีกาล เสียงหวีดหวิวของสายลมในวสันต์ฤดู จิ้งหรีดเรไรขับขานบทเพลงอย่างแข็งขัน กระนั้นยังดังมิสู้เสียงหนึ่ง กึ่งโหยหากึ่งเจ็บปวด

        “เจ้าคนเลี้ยงม้า”

        “ข้ามาแล้ว”

        “เจ้าคนเลี้ยงม้า เจ้าอยู่ที่ใด รีบออกมาหาข้าเดี๋ยวนี้นะ”

        “เจ้าคนเลี้ยงม้า…ฮึก…ฮือ…ข้าขอโทษ”

        กลางดึกในทุกค่ำคืนจะได้ยินเสียงสตรีนางหนึ่งเรียกหาคนเลี้ยงม้า นานวันเข้ากลายเป็นความเคยชินสำหรับข้ารับใช้ในจวนเสนาบดีซูไปเสียแล้ว

        ทว่าน่าแปลกนักที่มิมีผู้ใดสนใจนาง ไร้คนสงสารหรือเห็นใจ มีเพียงความเวทนาและดูแคลน

        สตรีวิปลาสผู้นี้ ครั้งหนึ่งเคยเป็นคุณหนูผู้สูงส่ง ใบหน้าหมดจรดงดงาม เสียทีแต่ว่ามีจิตใจโหดเหี้ยม เมื่อถึงคราวตกต่ำจึงถูกซ้ำเติม เคราะห์กรรมที่ทำมาโหมกระหน่ำใส่ระลอกแล้วระลอกเล่า

        สกุลซูคือขุนนางเถรตรงและภักดีต่อราชวงศ์ บรรพบุรุษสร้างคุณงามความดีนานัปการ อำนาจและความมั่งคั่งส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น

        จวนเสนาบดีกว้างขวางครอบคลุมพื้นที่หลายลี้ แบ่งสัดส่วนชัดเจน เรือนหลังใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลางแยกย่อยเป็นปีกซ้ายขวา ด้านหลังเป็นเรือนของข้ารับใช้

        ประมุขของจวนและฮูหยินอาศัยอยู่เรือนหลัก ปีกซ้ายคือที่อยู่ของเหล่าอนุภรรยา บุตรชายและบุตรสาวอยู่ปีกขวา

        นายท่านซูมีภรรยาเอกคือ ‘ซูซือเย่’ แซ่เดิมคือ ‘หลิวซือเย่’ นางมีบุตรสาวนามว่า ‘ซูไป๋หลาน’ ด้วยความที่เป็นบุตรีเพียงคนเดียวของฮูหยินซู นางจึงมีนิสัยหยิ่งทะนงและเอาแต่ใจ ไม่มีอะไรที่คุณหนูซูอยากได้แล้วไม่ได้

        อนุภรรยามีทั้งสิ้นสามนาง ล้วนมาจากตระกูลระดับกลางและล่างทั้งสิ้น ต่างจากภริยาเอกที่มาจากตระกูลแม่ทัพใหญ่ ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่เสาหลักของแคว้น ฐานะนับว่าเท่าเทียมกันกับนายท่านซู ดังนั้นบุตรที่เกิดจากอนุภรรยาจึงมิได้รับความโปรดปรานจากประมุขของบ้านเท่าใดนัก

        เรียกได้ว่าบิดาลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งฮูหยินตั้งครรภ์ที่สองด้วยแล้ว นางจึงถูกประคบประหงมเป็นพิเศษ ด้วยหวังว่าในท้องกลมใหญ่นั่นจะมีทายาทผู้สืบสกุลอยู่ หลังจากที่รอมานานกว่าสิบปีจนเริ่มถอดใจ