ทำไมถึงเป็นเธอ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะหมอนิล”

“อรุณสวัสดิ์ค่า~”

หัวคิ้วพลันขมวดฉับเมื่อคล้ายว่าเห็นเงาของใครบางคนในห้องตรวจ พอหันไปส่งสายตาถามพยาบาลผู้ช่วยก็ได้รอยยิ้มแหย ๆ กลับมาก่อนอีกฝ่ายจะพยักหน้าน้อย ๆ

“ค่ะ เจ้าเดิมมาอีกแล้วค่ะ”

ช่างเป็นการต้อนรับวันที่แสนสดใสของเธอจริง ๆ ไปราวน์คนไข้มาตั้งแต่ 8 โมงเธอหิวจนตาลายไปหมด กะจะแวบมาหาความสุขจากกาแฟและแซนด์วิชสักหน่อย เฮ้อ~

นิลกาฬถอนหายใจระบายความอ่อนอกอ่อนใจปนระอา จากนั้นจึงค่อยก้าวเดินด้วยใบหน้าที่ปั้นแต่งรอยยิ้มขึ้นประดับมุมปากเรียบร้อยแล้ว

“สวัสดีค่ะคุณท็อป”

นิลกาฬเอ่ยทักทายคนที่รออยู่ในห้องแล้วส่งยิ้มบาง ๆ ตามมารยาท สายตาจับจ้องไปยังช่อดอกลิลลี่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มแล้วขยับถอยห่างเพิ่มอีกก้าว ยังไม่ทันจับก็รู้สึกคันจมูกรอแล้ว

“พอดีผมผ่านมาแถวนี้ก็เลยแวะมาทักทายหมอนิลครับ นี่ครับ” ชายหนุ่มทำสีหน้าดีใจพลางยื่นช่อดอกไม้มาให้

“ขอบคุณค่ะ”

แต่ทีหลังไม่ต้องเป็นคนอัธยาศัยดี อยากทักกันบ่อย ๆ ก็ได้

นิลกาฬคิดประโยคหลังต่อในใจ รับช่อดอกไม้มาอย่างเสียไม่ได้ ก่อนรีบวางมันลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว

ชายตรงหน้าคือคนไข้ที่เธอเคยให้การรักษาเมื่อเดือนก่อน มาห้องฉุกเฉินด้วยสาเหตุหัวแตก โดนลูกหลงจากเหตุการณ์ตีกันในผับแห่งหนึ่ง ซึ่งเธอก็ไม่แน่ใจนักว่าสาเหตุที่แท้จริงนั้นเป็นตามที่เล่า หรือเพราะสาวสวยทรงสะบึ้มที่ยืนกอดแขน คอยส่งสายตาพิฆาตมาให้เธอตลอดเวลาทำแผลนั้นกันแน่

“วันนี้หมอนิลพอจะว่างไหมครับ ผมมีร้านอาหารร้านหนึ่งอยากจะแนะนำ”

“ขอโทษทีค่ะ วันนี้นิลนัดเพื่อนเอาไว้แล้ว นี่ไงคะโทรมาตามพอดีเลย”

นิลกาฬแทบอยากจะกราบแนบอกเพื่อนที่ต่อสายมาได้จังหวะพอดี เธอโชว์โทรศัพท์ที่มีสายเรียกเข้าพลางแสร้งทำหน้าเสียดาย โชคดีที่อีกฝ่ายไม่กล้าตื้อต่อเพราะเธอกดรับสายเพื่อนเป็นการตัดบท หลังเขาได้รับคำขอบคุณเรื่องช่อดอกไม้จึงจำต้องปลีกตัวออกไปจากห้องอย่างไม่มีทางเลือก

หญิงสาวแอบขยิบตาส่งซิกให้พยาบาลผู้ช่วยอย่างทะเล้น ก่อนจะรีบวิ่งแจ้นหนีหายเข้าไปในลิฟต์ ร้องทักทายคนในสายเสียงใส

“แกโทรมาโคตรได้จังหวะเลยฟ้า กราบขอบพระคุณเจ้าค่ะเพื่อนร๊าก~”

( อีกแล้วเหรอย่ะ นี่ถามจริงเถอะนะ ทำไมแกไม่ลองคุยดูอะ เขาก็หล่อดีนี่นา )

“โอ๊ย มองจากดวงพลูโตยังรู้เลยว่าเจ้าชู้ ถ้ามีแล้วไม่ดีฉันก็ไม่เอาอะ ขอเกาะคานแน่น ๆ ไปแบบนี้ดีกว่า”

( จ้า ๆ แม่คนสวยเลือกได้ แล้วนี่วันนี้ขึ้นเวรอีกไหมยะ ถ้าไม่ก็มาเจอกันหน่อย )

“ไม่ได้ขึ้นแต่วันนี้คงไปไหนไม่ไหวแล้ว ฉันเหนื่อยมากเลย”

( อ๊ะ ๆ เอางั้นก็ได้คุณหมอผู้ยุ่งตลอดเว! )

“ยังจะมาแซะอีก แค่นี้แหละจะไปหาข้าวกินแล้ว หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้วเนี่ย!”

สองสาวกัดกันต่ออีกสองสามประโยคพอให้คลายความคิดถึงนิลกาฬก็กดวางสาย ประจวบกับลิฟต์เปิดออกที่ชั้น G พอดิบพอดี เธอหยุดมองป้าย ยืนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็หมุนตัวแล้วมุ่งหน้าไปทางร้านกาแฟร้านประจำแทนที่จะเป็นแคนทีนอย่างความคิดแรก

ริมฝีปากอิ่มระบายยิ้มหวาน รู้สึกผ่อนคลายขึ้นหลายส่วนเมื่อกลิ่นหอมละมุนของกาแฟและขนมลอยโชยมาแตะจมูกทันทีที่ผลักประตูเข้าไปด้านใน

“สวัสดีค่าหมอนิล วันนี้รับอะไรดีคะ”

“เอามัทฉะเฟรบเป้หวานปกติ แล้วก็มัฟฟินช็อกโกแลตชิ้นนึงค่ะ”

แจ้งชื่อพร้อมชำระเงินเรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็เดินหลบฉากมายืนอีกฝั่งของเคาน์เตอร์ จิ้มโทรศัพท์มือถือเลื่อนดูอัปเดตบนโลกโซเซียลรอเครื่องดื่มไปพลาง ๆ

กระทั่งห้านาทีต่อมาก็มีเสียงเรียกของพนักงานดังขึ้น

“มัทฉะเฟรบเป้ คิวที่หนึ่งร้อยห้าสิบสี่ค่ะ”

หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบหลอดมาคาบไว้ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปหมายจะคว้าแก้วเครื่องดื่ม ขณะที่สายตายังคงไม่ละสายตาไปจากหน้าจอมือถือ พลันหัวคิ้วก็ขมวดฉับเมื่อมือคว้าได้เพียงอากาศ

อ้าว ไปไหนแล้ว?

นิลกาฬหันรีหันขวางมองหาแก้วเครื่องดื่ม และตอนนั้นเองจึงพบว่ามันได้ย้ายไปอยู่ในมือของใครอีกคน แถมดันเป็นคนที่เธอไม่ค่อยชอบขี้หน้าเท่าไหร่เสียด้วย

คชาทำสีหน้าประหลาดใจเมื่อเงยขึ้นมาสบตากับหมอสาวโดยบังเอิญ มุมปากยกยิ้มด้วยความดีใจ แต่ปากกลับเอ่ยทักด้วยถ้อยคำที่แสลงหูอย่างยั้งตัวเองไม่ทัน

“โอ๊ะ! ยัยหมอผี ทำงานที่นี่เหรอ?”

นิลกาฬกลอกตาอย่างเหลืออด ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนสนิทของพี่สะใภ้นะ เธอจะทุบให้หลังแอ่นเลย มุ่ยหน้าใส่แล้วเลี่ยงการพูดคุยด้วยการยื่นมือออกไปข้างหน้า แบมือขอแก้วเครื่องดื่มคืน

หากคชากลับทำนิ่ง ไม่รู้ไม่ชี้

“ประทานโทษค่ะ นั่นของฉัน”

“แน่ใจ?”

“นี่! วันนี้ฉันเหนื่อยมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ ไม่มีเวลามาเล่นขายของกับนายหรอก เอาของฉันคืนมา”

น้ำเสียงเริ่มแข็งกระด้างขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ยิ่งคนตรงหน้าเอาแต่ยกยิ้ม ทำหน้ายียวน ความหงุดหงิดก็พุ่งสูง หน้าบูดบึ้งกลายเป็นหงิกงอ

คชาลอบยิ้มขำแล้วยอมยื่นเครื่องดื่มของตนไปให้ก่อน มองหมอสาวที่ทำแก้มป่อง คาบหลอดในปากด้วยสายตาขบขัน

“หมอนิลคะ มัทฉะเฟรบเป้กับมัฟฟินได้แล้วค่ะ”

เสียงพนักงานตะโกนเรียก ทำเอาเจ้าของชื่อถึงกับชะงักค้าง เธอหมุนตัวกลับไปมองแก้วเครื่องดื่มที่วางตั้งอยู่บนเคาน์เตอร์แล้วกะพริบตาปริบ ๆ

‘K.หมอนิล’

ชื่อที่ถูกเขียนเด่นชัดบนแก้วน้ำตอกหน้าเธออย่างแรงจนแทบหงายหลัง ปากเล็กค่อย ๆ อ้าคายหลอดออกมา สีหน้าประดักประเดิด แบบนี้มันแปลได้ว่าไอ้แก้วในมือที่กำลังดูดอยู่ มันไม่ใช่ของเธอหรอกเหรอ?

“เอ่อ...”

คชามองคนอ้าปากพะงาบ ๆ แล้วหัวเราะในลำคอ หยิบแก้วเครื่องดื่มของเธอมาดูดอย่างไม่ใส่ใจนักเพราะถึงอย่างไรก็สั่งเมนูเดียวกัน หากพอเหลือบตามองใบหน้าเก้อเขินอันแสนน่าเอ็นดู เขาก็อดหยอกเย้าไม่ได้

“ไม่เป็นไรยัยหมอผี อาการหูตึงกับสายตายาว พ่อฉันก็เป็นเหมือนกัน ไม่ต้องอายหรอก”

“ไอ้...!”