ตอนที่ 2

นิลกาฬหันขวับ ทำตาขวางใส่คนปากเสียที่ไม่ว่าจะผ่านกี่ปีต่อกี่ปีก็ยังชอบกัดเธออยู่เสมอ

วูบหนึ่งเธอนึกอยากจะด่าเขาสักยกให้ลืมบ้านเลขที่บ้านไปเลย แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่เธอเป็นฝ่ายผิด แถมอีกฝ่ายก็ยอมสละเครื่องดื่มให้ก่อน สุดท้ายจึงกลืนคำด่าลงท้อง

พร้อมกันนั้นก็พร่ำบอกตัวเองว่า อย่า! ในร้านกาแฟมีคนอื่นอยู่เยอะแยะ เธอต้องรักษาภาพพจน์หมอที่ดี อ้อ แล้วอีกอย่างคือคนแบบหมอนี่ ด่าไปก็เหนื่อยเปล่า ไม่สะทกสะเทือนหรอก!

นิลกาฬหยิบถุงกระดาษที่บรรจุมัฟฟิน สะบัดหน้าให้รู้ว่าไม่พอใจก่อนจะก้าวเดินตรงไปยังประตูร้านโดยไม่พูดอะไรต่อ ทว่ายังไม่ทันได้ออกไปไหน คนที่เพิ่งชวนเธอไปทานข้าวเที่ยงก็ผลักประตูสวนเข้ามาพอดี

“อ้าว หมอนิล ยังไม่ได้ไปทานมื้อเที่ยงกับเพื่อนเหรอครับ”

หมอสาวเผลอทำหน้าเลิ่กลั่กคล้ายเด็กที่ทำความผิดแล้วถูกจับได้ จะอ้างว่ากินแล้วระยะเวลาก็ไม่เป็นใจ แถมในมือยังมีถุงขนมห้อยอีก เธอเลยได้แต่ยิ้มเจื่อน หันซ้ายหันขวาอย่างคนประกอบหน้าไม่ถูก

ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัวตอนสายตาเบนไปสบกับคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอ

เอาวะ! อย่างน้อยก็จะได้ทีเดียวจบ ไม่ต้องมาตอแยกันอีก

“อ้อ นิลกำลังจะไปค่ะ พอดีแวะมาซื้อของว่างรองท้องนิดหน่อย”

นิลกาฬร้องบอกเสียงใสจากนั้นก็เอี้ยวหน้าไปฉีกยิ้มกว้าง คว้าแขนคู่กัดมากอด ทำเอาคชาถึงกับสะดุ้งตกใจที่จู่ ๆ หมอสาวทำท่าออดอ้อนใส่ ทั้งยังซบศีรษะลงบนไหล่ของเขาอีกด้วย

“อย่าเพิ่ง”

นิลกาฬเค้นเสียงลอดไรฟันพลางเหล่ตาปรามขณะส่งข้อความ เพราะหากอีกฝ่ายสะบัดแขนเธอทิ้ง ความลับแตกโพล๊ะแน่ ๆ

“นี่เพื่อนหมอนิลเหรอครับ”

คำถามของอดีตคนไข้ทำให้หมอสาวละสายตาจากคนข้าง ๆ หันไปพยักหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้

“เอ่อ ค่ะ จริง ๆ แล้วก็กำลังคุย ๆ กันอยู่” ว่าแล้วก็ทำเป็นเสหลบสายตาอย่างคนเขินอาย

คชาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ปฏิกิริยาของหมอสาวและชายอีกคนทำให้เขาเริ่มเข้าใจสถานการณ์มากขึ้น เขาจึงขืนแรง แกะมือเรียวออกจากท่อนแขนก่อนจะย้ายไปตวัดรอบเอว รั้งตัวเธอเข้ามากอดแนบชิด

นิลกาฬตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ คิดไม่ถึงว่าคนข้าง ๆ จะยอมเล่นตามน้ำ แต่ไม่จำเป็นต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ก็ได้ไหม ทำไมต้องโอบซะแน่นด้วย อีกนิดเธอตัวจะแบนติดกับแผงอกเขาอยู่แล้ว

“ผมคชาครับ เป็นแฟนหมอนิล”

คชาแนะนำตัว เน้นเสียงที่ประโยคหลังเป็นพิเศษจากนั้นก็โน้มตัวเข้าไปหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่เพื่อความสมจริง โดยไม่สนเลยว่าการกระทำนี้จะทำให้มีคนตกใจกี่คน

“นี่!”

คนโดนขโมยหอมแก้มอย่างไม่ทันตั้งตัวตวาดแว้ด ฟาดมือเข้าที่แผงอกกว้างเสียงดัง แต่พอสบเข้ากับสายตาประหลาดใจของชายอีกคนเธอก็ได้สติ รีบหัวเราะกลบเกลื่อน แสร้งทำเป็นเขินอาย

“คือ... คนเยอะแยะนะ อายเค้า”

นิลกาฬบังคับริมฝีปากให้ยิ้ม เอนศีรษะลงซบไหล่คนข้าง ๆ ก่อนอาศัยจังหวะที่ไม่มีใครมองเห็น หยิกเข้าที่สีข้างเขาอย่างแรงเป็นการตอบโต้

ฮึ! อย่าคิดว่าจะมาหาเศษหาเลยกับคนอย่างเธอได้ง่าย ๆ!

และเพื่อป้องกันไม่ให้มีคนทำตัวรุ่มร่ามใส่อีกนิลกาฬจึงขอปลีกตัวโดยใช้ความหิวมาเป็นข้ออ้าง

ท็อปจำต้องเบี่ยงตัวหลบเพื่อให้ทั้งสองเดินออกจากร้านอย่างเสียไม่ได้ เหลียวมองตามอย่างนึกเสียดายที่เจอเธอช้าไป ก็นึกอยู่แล้วเชียวว่าทำไมเธอถึงพยายามบ่ายเบี่ยงเขามาโดยตลอด ที่แท้ก็มีแฟนแล้วหนำซ้ำยังดูรักกันดีเสียด้วย

เฮ้อ ครั้งนี้เขาคงหมดหวังแล้วจริง ๆ

“นี่! ปล่อยฉันได้แล้ว”

ทันทีที่พ้นระยะการได้ยินของเป้าหมายนิลกาฬก็หันมามองดุ หากอีกคนกลับโอบเธอแน่นไม่ยอมปล่อย

“หมอนั่นยังไม่เลิกมองเลย ถ้าปล่อยก็ความแตกดิ”

คชาบุ้ยใบ้ไปด้านหลัง นิลกาฬเลยเหลียวหลังไปมอง พอพบว่าเป็นอย่างที่เขาพูดจริง ๆ เธอจึงยอมให้เขาโอบกอดต่อไปถึงใจจะไม่อยากทำเท่าไรนัก

“เชื่อหรือยังครับคุณแฟน”

“รู้แล้ว อ๊ะ”

เพราะมัวแต่คิดว่าเมื่อไรจะจบเรื่องในตอนได้ยินคำถามประชิดใบหูนิลกาฬจึงเผลอหันไปตอบ ส่งผลให้ปลายจมูกของคชาที่โน้มตัวเข้าไปหาอย่างอดใจไม่ไหวฝังเข้าที่พวงแก้มอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ทั้งสองพลันชะงักฝีเท้า คนหนึ่งตื่นตกใจ ส่วนอีกคนนั้นแทบคลั่ง กลิ่นกายสาวและความนุ่มนิ่มที่ได้รับ ยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากเข้าใกล้เธออีกครั้ง

และเพียงแค่คิด ร่างกายก็ขยับไปตามที่ใจอยาก

“อื้อ!” ตอนนั้นเองนิลกาฬจึงได้สติ “นะ..นาย นายมาหอมแก้มฉันทำไมเนี่ย มันจะมากไปแล้วนะ”

ไม่รอให้พ้นสายตาใครอีกคน หญิงสาวสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรง ง้างมือขึ้นหมายจะฟาดเข้าคนชอบฉวยโอกาสสักที หากแต่อีกฝ่ายนั้นไวกว่า คว้าข้อมือของเธอเอาไว้แน่น

“จุ๊ ๆ คนเขาอุตส่าห์ช่วย จะตอบแทนกันแบบนี้จริง ๆ เหรอ”

“ก็นายมันรุ่มร่าม!”

คชาอมยิ้ม กระชากข้อมือคนตัวเล็กจนเธอเสียหลัก เซเข้ามาชนกับแผงอกกว้าง

“งั้นก็ลองทำสิ” เขาสบกับแววตาวูบไหวของเธอแล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นจนห่างกันแค่คืบเดียว “แต่บอกก่อนว่า ฉันเอาคืนนะ”

พูดจบก็เบนสายตาไปมองที่ริมฝีปากอวบอิ่ม สื่อให้รู้ว่าเขาจะเอาคืนแบบไหน แต่ให้ตายเถอะว่ะ พอมองใกล้ ๆ แบบนี้แล้ว ชักอยากโดนตบขึ้นมาเฉยเลย!

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจหนัก ๆ คลายมือแล้วผละออกห่างก่อนที่จะเผลอทำตามที่ขู่เข้าจริง ๆ กระนั้นก็ยังไม่วายส่งยักคิ้วหลิ่วตาตามแบบฉบับคนกวนก่อนจากไป

นิลกาฬเม้มปากแน่น ยังยืนนิ่งอยู่กับที่แม้ใครอีกคนจะจากไปนานแล้ว หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอก ทั้งคำขู่ ทั้งสายตาร้อนแรงที่มองมานั้นทำเอาเธอร้อนวูบวาบอย่างประหลาด

บ้าน่า มันก็แค่คำพูดอวดดีของคนปากเสียเท่านั้นแหละ ตลอดสองปีที่รู้จักกันเขาก็ดีแต่ปากมาตลอด

ใช่ เขาไม่ทำหรอก