บทที่ 5

เจียงเซิงเดินไปที่ระเบียงพร้อมกับโทรศัพท์มือถือ และกดรับสาย "ทำไมล่ะ ผู้อำนวยการเจียงเสียใจทีหลังเหรอ?"

เมื่อเจียงเวยได้ยินอย่างนั้น เธอก็กัดฟันแน่นแล้วพูดว่า "เจียงเซิง จะมากเกินไปแล้วนะ เรายอมจ่ายแกพันล้านเพื่อเชิญแกมาก็ถือว่าเราให้เกียรติแกมากแล้วนะ!"

"งั้นเหรอ? พูดเหมือนว่าฉันอยากจะได้พันล้านของพวกเธอมากอย่างงั้นแหละ" เจียงเซิงโน้มตัวไปที่ระเบียงพร้อมกอดอกแล้วยิ้มเบาๆ "ในเมื่อไม่ได้ความร่วมมือด้วยความจริงใจ ก็ไม่ต้องโทรมาอีก"

"เดี๋ยว!"

เจียงเวยตะโกนเรียกเธอเอาไว้ เธอนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา "เจียงเซิง แกอย่าลืมว่าฉันยังมีคลิปวิดีโอนั่นอยู่ในมือนะ"

เมื่อพูดถึงเรื่อง"คลิปวิดีโอ"ใบหน้าของเจียงเซิงก็ค่อยๆหม่นหมอง

เมื่อไม่ได้ยินความเคลื่อนไหวทางปลายสาย เจียงเวยก็ยิ้มๆ"ถ้าไม่อยากให้ฉันเปิดเผยสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหกปีที่แล้ว ฉันขอแนะนำให้แกมาคุยกับฉันพรุ่งนี้เช้านะ"

เจียงเซิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพยักหน้า "โอเค พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไป"

พอพูดจบ เธอก็วางสายไป

เจียงหนวนหนวนที่แอบฟังอยู่ด้านหลังได้วิ่งกลับไปที่ห้องด้วยเท้าเล็กๆของเธอ แล้วพูดกับพี่ชายทั้งสองของเธอว่า "ผู้หญิงเลวคนนั้นโทรมาหามามี้ แถมยังขู่มามี้ด้วยนะ!"

เจียงเหยียนเหยียน "ถ้าอย่างนั้นรอให้มามี้ไปหาเธอพรุ่งนี้ เราจะดำเนินการทันที"

เจียงเฉินเฉินทำท่าทางโอเค และส่งประวัติส่วนตัวของเจียงหนวนหนวนและเจียงเหยียนเหยียนพี่ชายของเขาไปยังเว็บไซต์อย่างเป็นทางการของ"ถงเหยียน"บริษัทแบรนด์เสื้อผ้าเด็กภายใต้TG กรุป

บังเอิญเหลือเกินที่บริษัทกำลังมองหานางแบบนายแบบอยู่พอดี และพวกเขาจะต้องถูกคัดเลือกอย่างแน่นอน!

ขอเพียงแค่อยู่ภายในTG กรุป พวกเขาก็จะสามารถเข้าใกล้ผู้ชายคนนั้นได้ เขาจะเป็นแด้ดดี้ของพวกเขาหรือไม่ พวกเขาต้องรู้ให้ได้!

วันถัดไป

เจียงเซิงมาที่บริษัทไวน์เนอร์ จิวเวลรี่ หลังจากเลขานุการพาเธอเข้าไปที่ห้องทำงาน เจียงเวยก็นั่งอยู่บนโซฟาเพื่อรอเธอก่อนแล้ว

เมื่อเลขาออกไป เจียงเวยก็ยืนขึ้นด้วยรอยยิ้มและเดินมาหาเธอ "ฉันคิดว่าแกจะไม่มาเสียอีก"

"คลิปวิดีโออยู่ในมือของแก ฉันจะไม่มาได้ยังไง" เจียงเซิงยิ้มๆ "ฉันรู้สึกขอบคุณมาก ที่ไม่เปิดเผยคลิปวิดีโอต่อสาธารณะตลอดหลายปีที่ผ่านมา"

สีหน้าของเจียงเวยเหยเกเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะเธอไม่อยากให้คลิปวิดีโอถูกเปิดเผยหรอกนะ แต่เพราะหากเธอเผยแพร่ออกไป ซือเย่เจ๋วก็จะรู้ว่าผู้หญิงในคืนนั้นไม่ใช่เธออย่างแน่นอน

แต่เมื่อพิจารณาจากท่าทีของเจียงเซิงแล้ว เธอคงไม่รู้ว่าผู้ชายในคืนนั้นคือ ซือเย่เจ๋ว เพราะไม่งั้นเจียงเซิงก็สามารถใช้คลิปวิดีโอนี้มาข่มขู่เธอได้

"เอาล่ะ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น ฉันเตรียมสัญญาไว้ให้แกแล้ว ขอแค่แกลงเซ็นชื่อ หนึ่งพันล้านก็จะเป็นของแก"

เจียงเวยเดินไปที่โต๊ะหยิบสัญญาขึ้นมาแล้วส่งมอบให้เธอ

เจียงเซิงไม่ได้รับแต่อย่างใด "ดูเหมือนว่าแกจะต้องการฉันมากจริงๆสินะ"

"เหอะ แกคิดว่าฉันอยากให้แกอยู่ที่ไวน์เนอร์งั้นเหรอ?"

"มันก็จริง เพราะความจริงแล้วคนที่ต้องการให้ฉันอยู่ในไวน์เนอร์คือผู้ชายที่จ่ายเงินพันล้านแทนแกต่างหาก ไม่ได้เจอกันหกปีเกาะเศรษฐีได้ซะทีนะ" เจียงเซิงแอบประชดประชัน

"แต่น่าเสียดายที่ว่า แกยังติดหนี้ตบฉาดนั้นกับฉันอยู่นะ ถ้าฉันเซ็นตอนนี้ ก็ขาดทุนแย่?"

ใบหน้าของเจียงเวยซีดเผือดเมื่อเธอได้ยินอย่างนั้น "จะมากเกินไปแล้วนะ"

เจียงเซิงเดินเข้าไปหาเธอ ประชิดเธอ เลิกคิ้วแล้วก็ยิ้มๆ "ฉันได้รับความไม่ยุติธรรมจากแกเมื่อหกปีก่อน หกปีหลังเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะปล่อยให้แกทำอะไรก็ได้ อยากให้ฉันเซ็นก็ได้ แต่แกต้องคุกเข่าขอโทษฉันก่อนนะ?"

เมื่อเห็นเจียงเวยยกมือขึ้น เจียงเซิงก็รีบคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ "แกยังคิดที่จะตบฉันอีกเหรอ?"

"เจียงเซิง ฉันแนะนำให้แกเซ็นชื่อซะ ไม่เช่นนั้น ฉันจะเผยแพร่คลิปวิดีโอนั้นให้ทุกคนในเมืองหลวงรู้ว่าผู้หญิงที่มีชื่อเสียงในอุตสาหกรรมเครื่องประดับแฟชั่นอย่างโซราเป็นคนไร้ยางอายแค่ไหน"

เจียงเซิงฟาดฝ่ามือโต้กลับ

"เพี้ยะ!"

เจียงเวยตกตะลึง หลังกลับมามีสติอีกครั้ง เธอก็กัดฟันแล้วพูดว่า "นังสารเลว..."

"คุณโซราปฏิบัติต่อผู้คนแบบนี้ในลักชัวรี่เหมือนกันงั้นเหรอ?"

เสียงที่อยู่ข้างหลังค่อยๆดังขึ้น

ซือเย่เจ๋วเดินเข้ามาพร้อมกับผู้ช่วยของเขา และได้เห็นกับฉากนี้โดยบังเอิญ

เขาเคยประสบพบเจอกับความเย่อหยิ่งของเธอมาแล้ว แต่เขาได้คิดเลยว่าเธอจะบ้าคลั่งขนาดนี้

เจียงเซิงโพล่งคำพูดออกมา ช่างบังเอิญจริงๆ

เจียงเวยแอบมีความสุขที่ซือเย่เจ๋วมาถูกเวลา เธอกัดริมฝีปากเพื่อแสดงความอ่อนแอ "เย่เจ๋ว อย่าตำหนิคุณโซราเลยนะ มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด บางทีฉันอาจทำอะไรผิดไปก็ได้"

ซือเย่เจ๋วเดินไปหาเจียงเซิงและพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส "หากคุณยังมีทีท่าแบบนี้อยู่อีก ผมมีวิธีมากมายที่จะไม่ให้คุณกลับไปใช้ชีวิตที่ลักชัวรี่ได้อีก"

"คุณกำลังขู่ฉันอยู่เหรอ?" เจียงเซิงเงยหน้าขึ้น สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิตคือการถูกข่มขู่!

เมื่อเห็นความเกลียดชังในดวงตาของเธอ ซือเย่เจ๋วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ถ้าข่มขู่จริงๆล่ะ แล้วจะทำไม?"

เจียงเซิงหัวเราะ "คุณเชิญฉันกลับมา ตอนแรกละเลยฉัน แถมลงมือทำร้ายฉันก่อน ทำไมล่ะคะ ฉันดูเหมือนจะถูกรังแกได้ง่ายๆงั้นเหรอคะ?"

"เธอผิด เธอขอโทษคุณ" ซือเย่เจ๋วเดินเข้ามาหาเธอ "คุณผิด คุณไม่ควรขอโทษงั้นเหรอ?"

"ฉันผิดตรงไหน?"

เจียงเซิงผายมือออกแล้วพูดว่า "ดีมาดีตอบร้ายมาร้ายตอบ คืนเธอหนึ่งฉาดถือว่าเราหายกัน ฉันผิดตรงไหน?"

"นี่ไม่เหมือนกับการช่วยหญิงชราคนหนึ่งที่ล้มลงข้างถนน แต่หญิงชราคนนั้นกลับมาให้ร้ายฉันเพื่อคิดที่จะเอาเงินจากฉัน แจ้งความจับฉัน แล้วก็หาว่าฉันไม่เคารพผู้สูงอายุงั้นเหรอ?"

ดวงตาที่เย็นชาของซือเย่เจ๋วเฉียบคม "หยุดหาข้อแก้ตัวได้แล้ว"

เจียงเซิงหัวเราะเบาๆ หันกลับมาและสะบัดมือ "อย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้านี้ เราไม่มีอะไรที่ต้องเจรจากันอีกแล้ว"

เจียงเซิงเดินไปที่ลิฟต์ จู่ๆแขนของเธอก็ถูกคว้าไว้ และถูกลากตัวไปที่บันได

เจียงเซิงพยายามดิ้นรน "คุณกำลังทำอะไรอยู่น่ะ ปล่อยฉันนะ!"

ซือเย่เจ๋วหรี่ตาลง พูดอย่างเฉียบแหลม "ทางที่ดีคุณกลับไปขอโทษเธอซะ"