ตอนที่ 52 พี่รองแปลกไป

ชิงอันไม่กล้าหันไปมองเขาอย่างเต็มตาเพราะคำเอ่ยนั้นทำให้หน้านางยิ่งร้อนมากขึ้นกว่าเดิมจนนางเริ่มควบคุมไม่อยู่ แต่ก่อนที่ผู้ใดจะได้เอ่ยอะไรเพิ่มเติม อันเฟยก็เดินเข้ามาสมทบได้ทันเวลา

“พี่รอง พี่สาม พวกท่านมาแล้ว พี่ใหญ่เหตุใดท่านเดินมารวดเร็วกว่าข้าเสียอีก เห็นสาวใช้บอกว่าท่านอ่านจดหมายเสด็จพ่ออยู่ในห้องมิใช่หรือเพคะ”

“คือข้า......เห็นว่าเจ้าไม่ออกมาเสียทีเกรงว่าชิงอันกับน้องหลินอีจะรอนาน นั่งก่อนสิอีกเดี๋ยวท่านอ๋องคงจะกลับมาแล้วล่ะ”

อันเฟยหันไปมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยพิรุธของพี่ชายตัวเองและหันไปมองชิงอันแวบหนึ่งก่อนจะหันไปสบตาของหลินอีที่ยิ้มเป็นนัย ๆ ให้กับนางได้เข้าใจ

“อ่อ หลินอี เจ้ารับปากว่าหากข้ากลับมา เจ้าจะทำขนม....”

“นั่งได้ก็ทวงเลยนะเพคะพระชายา ไม่ลืมหรอกเพคะ”

“ฟังเจ้าพูดนั่น ข้าจะโกรธแล้วนะ เหตุใดมาใช้คำพวกนี้กับข้าอีก พี่รองท่านไม่ได้บอกนางก่อนที่จะมางั้นหรือ”

“ไม่ ๆๆ โทษพี่รองไม่ได้ นางเองก็ใช่ว่าจะไม่สับสน คือว่าตอนนี้พวกเราไม่รู้ว่าสมควรเรียกพวกท่านว่าอย่างไร แต่เมื่อครู่พี่ใหญ่คุณหลิงบอกแล้วว่าให้เรียกเขาว่าพี่คุณหลิง เช่นนั้นข้าก็จะเรียกเจ้าว่าน้องสี่ตามเดิม”

“ต้องแบบนี้สิ