นายหัวของหนู

            สิงหราชยิงสวนเข้าไปในพุ่มไม้ไม่ใหญ่ไม่เล็ก คาดว่าคนร้ายอยู่ในนั้น ตอนนี้ไกรพบเข้าไปอ้อมด้านหลังแล้ว เพราะแบบนั้นเขาจึงอยู่ด้านหน้าเพื่อยิงประกบมันอีกที

            เวลานี้ดวงตาคมเห็นร่างชายสามคนที่ผลุบๆโผล่ๆตรงต้นไม้ เพราะอย่างนั้นสิงหราชเลยยิงขู่ไป อย่างที่บอกไม่อยากให้ใครตาย เพราะถ้าตายก็เท่ากับว่าความลับของคนที่วานมาจ้างฆ่าเขาดับสูญไปด้วย จึงต้องคอยพยายามตะล่อมพวกมันเข้ามาในกรงล้อมของเขาแล้วจับฮุบที่เดียว ดีนะที่ไอ้ไกรให้เครื่องมือสื่อสารที่เรียกว่าวอมา

            [มันยิงสวนไม่หยุดเลย] วอบอกเพื่อนที่ตอนนี้อ้อมไปตรงไหนไม่รู้ เสียงกระเพื่อมของลมหายใจเพื่อนรักดังเข้ามาให้ได้ยิน

            [ตอนนี้กูกำลังเตรียมเข้าชาร์จอยู่ แต่มันมากันหลายคนเลย ดูแล้วน่าจะเยอะกว่าห้า]

            [จ่าระวัง เชี้ยเอ๊ย มีคนโดนยิง!]

            เสียงไกรพบขาดหายไป ส่งผลให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่นในอกสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อรับรู้ว่ามีคนเป็นอะไร ในหัวก็คิดไปถึงร่างแน่งน้อยที่อยู่บนรถ ปานนี้คงกลัวจนร้องไห้ไปแล้ว เขาภาวนาว่าถ้าไม่ค่ำเกินไป นาราจะขับรถกลับไปไร่ไม่ต้องห่วงเขา

            จะกลับไปหาแน่นอน จะกลับไปแน่ๆ

             นายหัวของไร่ธรภูมิยังคงความตั้งใจตั้งมั่น ด้วยความไม่เกรงกลัวใคร นายหัวหนุ่มจึงบ้าบิ่น สาดกระสุนเข้าไปในพุ่มไม้ มีกระสุนออกมาเสียดเนื้อไม้ที่เขาใช้กำบังอยู่จนเนื้อของมันกระเด็นออกไปเพียงชั่ววิ

            แม่งเอ๊ย เขาต้องรีบจบแล้ว  

            ร่างสูงใหญ่หลบไปอีกต้นไม้ต้นหนึ่ง มือแกร่งรีบใส่กระสุนลงไปในปืน เห็นทีถ้ายิงสวนกันไปสวนกันมาอยู่แบบนี้ มีหวังกระสุนหมดแน่ เพราะแบบนั้นเขาจะล่อพวกมันออกมา

            “เชี้ย! เอ๊ยกระสุนหมด” เสียงสบถดังเข้ามาในพุ่มไม้ที่มีชายชุดโม่งนั่งอยู่ พวกมันมองหน้ากัน อีกส่วนหนึ่งยิงสวนไปด้านหลังที่มีพวกตำรวจกระหน่ำยิงอยู่อย่างไม่ลดละ

            “เอายังไงวะ มันบอกว่ากระสุนหมด จับมาเป็นตัวประกันเลยมั้ย” ‘เหมี่ยง’ เห็นว่าเป็นจังหวะดีมากที่จะยุติในเวลานี้ เกรงว่าถ้ายังสาดกระสุนกันต่อไป มีหวังพวกเขาได้แพ้ อีกพวกยิ่งเป็นตำรวจอยู่ด้วย ถ้าหนีไป แน่นอนว่าพวกมันต้องจับทัน อีกอย่างลูกกระสุนใกล้หมดแล้ว ถ้าจับนายหัวหนุ่มได้ตอนนี้ ก่อนที่ตำรวจจะอ้อมมาด้านหน้าและล้อมพวกเขาไว้ มีสิทธิ์ที่ทุกคนจะรอด  

            “จะดีเหรอถ้าเป็นกับดักล่ะ” ‘ไวโรจ’สวนขึ้น ตอนนี้เขายังไม่วางใจใครทั้งนั้น

            “แต่กระสุนเราใกล้จะหมดแล้วนะ ถ้าตำรวจมันอ้อมมาด้านหน้าได้เราเสร็จเลย ความจริงไอ้นายหัวนั่นมันก็ยิงปืนมาหลายนัดแล้ว มีสิทธิ์ที่จะเป็นไปได้นะเว้ย กูว่ารีบจับมันเถอะว่ะ ก่อนที่ตำรวจจะลากเราเข้าคุก” ‘เพื่อน’ โวยวาย สถานการณ์บีบคั้นแบบนี้เขากลัวจริงๆว่าตนต้องแพ้ เพื่อนยังมีลูกมีเมียให้ต้องเลี้ยงดู จะมาโดนจับกินข้าวแดงในคุกไม่ได้

            ไวโรจคิดหนักเพราะในกลุ่มนี้เขาถือว่าเป็นหัวหน้า รับงานจากนายใหญ่มา ถ้าโดนจับก็กลัวว่าคนที่จ้างเขามาจะแก้แค้นและลามไปทำร้ายถึงลูกเมียเขาด้วย เพราะแบบนั้นทางไหนที่ทำให้ตัวเองรอดได้มากที่สุด คนอย่างเขาจึงทำ

            “ก็ได้ เรียกมันมา”

            “ยกมือขึ้น” ชายในชุดโม่งออกมาพุ่มไม้สองคน สิงหราชแอบแสยะยิ้ม ก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะกลับเป็นเรียบนิ่งไม่กลัวสิ่งใดดังเดิม

            “ลองลั่นปืนสิ” พวกมันสั่งเขา เพราะแบบนั้นชายหนุ่มจึงลองยิงให้มันดู แล้วก็พบว่าปืนยิงไม่ได้

            “เข้าไปจับมัน” ไวโรจสั่ง จ่อปืนที่ตัวนายหัวหนุ่มตลอดเวลา จากนั้นก็บอกให้ลูกน้องล็อกตัวสิงหราชไว้ พวกมันใช้โอกาสนั้นมัดมือนายหัวหนุ่มไปด้วย สองคนประกบนายหัวของไร่ เดินไปทางเสียงปืนที่ยิงมาจากด้านหลัง

            “กูได้คนของมึงแล้ว หยุดยิงเดี๋ยวนี้ ก่อนที่เพื่อนของมึงจะโดนพวกกูฆ่า”

            ขณะที่โดนจับตัว สิงหราชก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะลอบมองลักษณะโจร แล้วก็ได้ใจความว่า พวกมันส่วนชุดดำทั้งชุด ไม่เพียงเท่านั้นยังมีโม่งปิดบังใบหน้าด้วย ถือปืนคนละกระบอก มีคนดูท่าทางเป็นคนกลางคนหนึ่งคน นอกจากนั้นเด็กหมด อยากรู้จริงๆว่าใครจ้างพวกนี้มา จะใช่คนคนนั้นมั้ย

            ดูเหมือนว่าหลังจากได้ยินเสียงโจรร้ายไกรพบเชื่อสนิทใจว่าเพื่อนของตนจนมุมจริงๆ ผู้กำกับหนุ่มสั่งให้ลูกน้องพาคนที่บาดเจ็บไปรักษาตัวก่อน ส่วนเขากับคนที่เหลือจะจัดการโจรพวกนี้เอง

            ทว่านึกไม่ถึงว่าสิงหราชจะโดนจับ และมันดูแปลกจนเขาตงิดใจ

            “อยากได้อะไร” ดวงตาคมสบมองกับเพื่อนนายตำรวจของตน เห็นอีกฝ่ายเริ่มแสดงความกดดันใจ ดวงตาของเขาก็วูบไหวดำลงอีกส่วนหนึ่ง

            “อยากได้อะไรเหรอ ปล่อยพวกกูไปสิ แล้วกูจะปล่อยเพื่อนของมึงไป” ปืนที่จ่ออยู่บนหัวจี้เขามามากขึ้น เริ่มรับรู้ได้ถึงกลิ่นความกลัวของพวกโจรร้าย ทว่าพวกมันยังคงมีความมั่นใจอยู่หลายส่วนเพราะจับตัวคนสำคัญมาได้

            ไกรพบมองโจรร้ายที่กำลังจับเพื่อนของตนไว้ ก่อนสบตาไปที่สิงหราช ที่บัดนี้มีใบหน้าคล้ายไม่รับรู้สิ่งใด ในหัวคิดไปว่าถ้าปล่อยให้มันทำตามที่ขอ นั่นเท่ากับว่าต้องลากเพื่อนของเขาไปด้วย แบบนั้นมีโอกาสที่สิงหราชโดนจับตัวมีมาก แต่ตอนนี้เขายังสงสัยอยู่ว่าคนแบบสิงหราชจะยอมโดนจับได้ยังไง เพราะแบบนั้นต้องมีสิ่งไม่ชอบมาพากลแน่

            และใช่ ทุกความผิดปกติของเพื่อน คือความไว้เนื้อเชื่อใจของเขาเสมอ ในเมื่อมันเลือกทำแบบนี้ เขาจะยึดถือเอาสัญชาตญาณเป็นหลัก

            “ก็ได้ เอาสิ หมวด เปิดทางให้มัน”

            เอ่ยสั่งลูกน้อง ที่ตอนนี้หันมองหน้าผู้กำกับหนุ่มด้วยสายตาไม่เข้าใจ เพราะถ้าเอาตัวประกันไป นั่นเท่ากับว่านายหัวของไร่ธรภูมิจะลดความปลอดภัยลงไปกึ่งหนึ่ง แล้วยิ่งก่อนหน้าที่พวกมันกะยิงเอาตายด้วย อันตรายมากจริงๆ ทว่าเมื่อเจ้านายสั่งแบบนั้นแล้ว ลูกน้องก็ไม่กล้าขัดอะไร ทั้งหมดหลีกทางให้โจรร้าย พวกมันหยามใจลากนายหัวสิงไปด้วย

            เคลื่อนตัวมาเรื่อยๆ ก็ต้องสะดุดลงเมื่อคนที่ถูกพวกมันจับมากระตุกกระติก

            “กูปวดฉี่” สิงหราชบอกพร้อมกับทำหน้าตาย พวกโจรหันมองกันเลิ่กลั่ก ก่อนที่ไวโรจเป็นคนพูดขึ้น

            “มาปวดอะไรตอนนี้ ปวดก็อั้นไว้ก่อนสิวะ ไม่เห็นเหรอว่าพวกกูกำลังทำอะไรอยู่”

            “เห็น แต่มึงจะให้กูฉี่ตรงนี้รึไง กูเป็นนายหัวนะ ถ้ารอดจากนี่ไปได้ พวกมึงเอากูไปประจาน รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น”

            โธ่ ยังจะห่วงอายอีก คิดเหรอว่ามันจะมีชีวิตออกไปจากที่นี่ได้ วิโรจคิดในใจ คำสั่งจากเบื้องบนสั่งมาแล้วว่าให้สังหารตายสิงหราชเพียงเท่านั้น ถ้าเขาไม่ทำ พวกเขานั่นแหละที่จะตาย

            “ไม่ต้องให้มันฉี่ ไปเลยพวกเรา” ไวโรจยังคงไม่ยอม ยังไงเขาจะไม่ยอมปล่อยให้ล่าช้าเด็ดขาด ตำรวจตามมาติดๆแล้ว เกิดมันตุกติกยิงพวกเขาขึ้นมาจะทำยังไง

            ทว่าคนตัวใหญ่ยังขืนตัวไว้ แล้วให้ตายแรงของนายหัวหนุ่มมหาศาลจนลูกน้องสองคนก็ยังหิ้วไม่ไป เสียงทุ้มเอ่ยอย่างต่อรองอีกครั้ง

            “กูไม่ไป จนกว่ากูจะได้ไปฉี่ มึงไม่เห็นเหรอ กูไม่มีอาวุธสู้กับพวกมึงได้สักอย่าง วิ่งหนีไปก็อาจจะโดนพวกมึงยิงตาย สิง สา รา สัตว์ข้างในอีก ทำไม หรือพวกมึงอยากฆ่ากูให้ตายตั้งแต่แรก บอกไว้ก่อนเลยถ้าพวกมึงทำร้ายกู พวกมึงไม่รอดแน่ ถ้ากูตาย เพื่อนของกูข้างหลังนั่นแหละจะยิงมึงให้แหลกเป็นจุณ”

            เสียงขบกรามที่ราวกับไม่ใช่แค่คำขู่พลันทำให้ไวโรจและพวกเสียวสันหลังวาบ ใช่ ถ้าพวกเขาทำร้ายสิงหราชตอนนี้ นั่นเท่ากับว่าตำรวจด้านหลังจะไม่มีความเกรงกลัวพวกเขาเหมือนกัน เมื่อไร้ซึ่งตัวประกันแล้ว พวกมันคงล่าจับพวกเขากันไปข้างหนึ่ง เพราะแบบนั้นทุกการตัดสินใจมีผล และจะวู่วามไม่ได้เด็ดขาด

            “เร็วๆ กูจะฉี่แตกแล้ว” สิงหราชเอ่ยเสียงกดย้ำ ในตอนที่ไวโรจลังเลอย่างหนัก จนวินาทีสุดท้ายโจรอย่างเขาจึงตัดสินใจได้

            “ก็ได้ ฉี่ใกล้ๆ ให้คนพาไป มึงสองคนพามันไป” สั่งเสียงเข้มเหมี่ยงกับเพื่อน นับว่ายังฉลาดที่เขาไม่เอ่ยชื่อลูกน้องออกไป และเพียงได้รับคำสั่งโจรร่างกำยำสองคนก็พาสิงหราชเดินมาที่พุ่มไม้

            “ตรงนี้แหละ” เหมี่ยงบอก

            “ตรงนี้?” สิงหราชมองที่โล่ง ที่ห่างจากหัวหน้าพวกมันไม่ถึงห้าก้าว ตอนนี้พวกนั้นตั้งปืนไปทุกทิศทางเพราะกลัวโดนตำรวจลอบจับ

            “ก็ตรงนี้สิวะ” ไอ้นายหัวเนี่ยมันเรื่องมากจริงๆเลย เพื่อนหงุดหงิด“ฉี่ตรงนี้แหละ รีบถอดกางเกงด้วย”

            ใบหน้าของสิงหราชมีแววสิ้นหวัง