ท้ายไร่

            แต่ใครจะรู้ว่าภายนอกที่เข้มแข็งของหญิงสาวคนนี้ช่างเปราะบางเหลือเกิน คำพูดพวกนั้นเสียดแทงใจนารา จนเธอน้ำตาไหลออกมา และเหมือนฟ้าอยากจะกลั่นแกล้งกัน มันโหมกระหน่ำ สาดซัดใส่ตัวหญิงสาวจนเปียกโชกไปทั้งตัว นาราตากฝนร้องไห้อยู่แบบนั้นจนกระทั่งถึงบ้าน

            มาถึงหญิงสาวอาบน้ำ เตรียมตัวใส่ชุดนอนเข้าไปพักผ่อนในห้อง กระทั่งหลับไป โดยไม่รู้ว่าโทรศัพท์ของตนนั้นมีสายโทรเข้ามามากแค่ไหน

            “ทำไมไม่รับ” ร่างสูงหัวฟัดหัวเหวี่ยง หงุดหงิดที่คนปลายสายไม่กดรับสักที มือหนาเสยผมไปด้านหลัง เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพเจ้ามากขึ้น

            วันนี้สิงหราชแวะไปในเมือง เข้าไปคุยธุระเกี่ยวกับร้านค้าที่รับผลผลิตของธรภูมิไปขาย ตามด้วยซื้อของนิดหน่อยกระทั่งกลับมาตอนหกโมงเย็น ทว่าเมื่อมาถึงกลับต้องหงุดหงิดเพราะรู้ว่านาราไม่อยู่ไร่แล้ว

            ไปดื้อที่ไหน กลับมาจะตีให้ก้นลายเลย

            “โทรหาใครอยู่เหรอคะคุณสิง” นงรักเดินขึ้นเรือนมาพอดี เห็นนายหัวของไร่ทำท่าหงุดหงิดใจ โทรหาใครหลายรอบจึงถามเผื่อจะช่วยได้ เธอเห็นสิงหราชมาตั้งแต่เล็กแล้ว ถึงเขาจะน่ากลัว แต่ก็ยังเป็นเด็กในสายตาคนแก่แบบเธอ

            นายหัวของไร่นิ่งเงียบ ท่าทางไม่พอใจเหล่านั้นหายไป เขาไม่คิดจะบอกใครเรื่องนี้ แต่ก็อดถามไม่ได้จริงๆ

            “ยัยคนนั้นไปไหนครับ” ร่างใหญ่กำยำเดินมานั่งบนโต๊ะ

            “คนไหนคะ” ไม่ใช่นงรักไม่รู้ แต่เธออยากกวนประสาทนายใหญ่มากกว่า แล้วเหมือนจะได้ผลเพราะคนตรงหน้าเหลือบตามองเธอด้วยสายตาดุนิดหนึ่ง ถอนหายใจออกมา

            “ป้าก็รู้ว่าผมหมายถึงใคร แล้วจะถามทำไม” นงรักเคยเห็นนาราขึ้นมาบนบ้านหลายครั้ง กับข่าวคราวที่คนงานลือกัน จะว่าเปิดเผยก็เปิดเผยจะว่าปิดบังก็ปิดบัง เพราะแบบนั้นหญิงวัยป้าจึงตอบสิ่งที่นายหัวอยากรู้

            “หนูนาคน่าจะกลับบ้านค่ะ เพราะป้าเห็นขับรถแล้วออกไปเลย ยังไม่กลับมา เป็นแบบนี้ส่วนมากเธอจะกลับบ้านแล้วมาไร่อีกทีตอนเช้า”

            “กลับโดยไม่บอกเนี่ยนะ” เสียงเข้มเอ่ยอย่างหงุดหงิด นงรักยิ้มน้อยๆ

            “เดี๋ยวเธอก็กลับมาเองแหละค่ะ เด็กคนนี้ไม่เบี้ยวงานหรอก ป้าไม่เห็นเธอมาทำงานสายสักที ไม่ต้องห่วงเธอหรอกนะคะ”

            “ผมเปล่าห่วง แค่อยากให้รับผิดชอบงานได้ก็เท่านั้น” เพราะเขาไม่มีมาตรการให้คนงานออกไปค้างคืนข้างนอก ถ้าไม่จำเป็น แต่สำหรับนาราเธอไม่ใช่คนงานประจำ แต่เป็นคนงานพิเศษที่เข้ามาเพื่อใช้หนี้

            “แล้วป้าก็ไม่ต้องคิดด้วยว่าผมจะคิดอะไรกับเธอ” ดวงตาคมดุตวัดมองนงรัก หญิงแม่บ้านขนกายลุกวาบ นายหัวเป็นแบบนี้ทุกทีที่เธอพูดถึงนาราในเชิงมีความสัมพันธ์ชู้สาว ไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือแค่ปากแข็งกันแน่

            “ก็ได้ค่ะๆ ป้าจะไม่พูดแบบนี้อีกแล้ว” นงรักเปลี่ยนเรื่อง “แล้วเย็นนี้คุณสิงจะทานอะไรเหรอคะ เดี๋ยวป้าทำไว้ให้”

            ชายหนุ่มลุกขึ้น กล่าวเสียงกระด้าง

            “ไม่ต้องครับ ผมจะไปทานที่อื่นสักหน่อย” ว่าจบสิงหราชก็หยิบเอากุญแจเดินออกไปทางประตู เขาขับรถตรงดิ่งไปยังหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ใกล้ธรภูมิ

            แม้แต่ในความฝันคำพูดเหล่านั้นยังตามมาหลอกหลอนเธอ นาราตื่นมาน้ำตานอง หลังมือน้อยเช็ดน้ำตาตัวเอง เธอสัญญากับตนว่าจะไม่ร้องไห้กับเรื่องพรรคนี้อีกแล้ว ก็แค่ปากคน ใครจะพูดอะไรก็ได้ ไม่ควรที่เธอจะเก็บนำมาใส่ใจ  

            หญิงสาวเดินออกมาจากห้อง ตัดสินใจแล้วว่าจะเข้าไปทำกับข้าวช่วยแม่สักหน่อย ทว่าพอเดินเข้ามาในครัว กลับได้ยินเสียงรถเคลื่อนเข้ามาในบ้าน บ้านของเธอยังไม่ปิดประตู

            ร่างบางเดินออกไปดู แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นนายหัวของธรภูมิเดินย่างสามขุมเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัวตรงมาหานาราที่กำลังยืนค้างอยู่

            “ใครบอกให้เธอกลับบ้าน” เขาคว้าแขนเธอ บีบมันจนแน่น นาราเจ็บไปทั้งแขน เธอได้แต่จับมือใหญ่ไว้

            “นาคเจ็บ! นี่คุณจะทำอะไร”

            “ใครสั่งให้เธอมา” เขาเอ่ยเสียงไม่พอใจใส่ ซึ่งนาราก็โกรธเช่นเดียวกัน

            “ฉันจะกลับบ้านมันจะทำไม พรุ่งนี้ก็จะกลับไปทำงานเหมือนเดิมแล้ว ทำไมคุณต้องว่าด้วย”

            “แต่ฉันไม่อนุญาต กลับไร่เดี๋ยวนี้!”

            “ไม่ ปล่อย!” นารายื้อแขนตัวเองไว้ ไม่ยอมไปกับเขา ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องลากเธอกลับไปด้วย กลับไปแล้วทำไม กลับไปเพื่อนอนกับเขาเหรอ อยากขนาดนั้นเลย ทำไมไม่ไปซื้อกินล่ะ!

            “นี่มันอะไรกันลูก!” ประพาที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของลูกสาวและเสียงทุ้มใหญ่น่าเกรงของใครบางคน เธอจึงรีบออกมา ผู้เป็นมารดาตกใจอย่างมากเมื่อเห็นนายหัวของไร่กระชากแขนลูกสาวตัวเอง

            “มีอะไรหรือเปล่าคะนายหัว” ถึงรังสีอันน่ากลัวจะแผ่กระจายออกมาจากชายหนุ่มมากเพียงใด ทว่าเพื่อลูกสาวประพาจึงทำใจกล้าเอ่ยออกไป สิงหราชปรายตามอง เสียงที่ออกมายังคงแข็งกระด้าง

            “ผมมาตามคนงานกลับ ขอโทษที่รบกวน”

            “แต่ยัยหนูบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้นะคะ” เธอรีบขัด “เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันจะปลุกแกแต่เช้า ยังไงคุณสิงให้แกนอนที่นี่เถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวแกก็กลับเอง”

ใจของประพาแทบตกลงไปยังตาตุ่มเมื่อสิงหราชเอ่ยว่า

            “ไม่” ดวงตาสีน้ำตาลมองกดดันคนตัวเล็ก

            “กลับบ้านเดี๋ยวนี้!”

            “แต่คุณ”

            “อื้อ”

            ไม่ทันแล้ว ไม่ทันให้เธอได้ค้านอะไร เขาก็ลากขึ้นมาบนรถปิดประตูดังปัง เพราะรู้อยู่แก่ใจว่านายหัวของไร่เป็นยังไง และเขาต้องเอาตัวเธอกลับบ้านให้ได้ เพราะแบบนั้นนาราจึงขอเก็บของก่อน เธอดีใจมากที่เขาอนุญาต หญิงสาวรีบเก็บสัมภาระตัวเอง ก่อนจะมานั่งหน้ามุ่ยเป็นตุ๊กตาหน้ารถของเขาอย่างไม่เต็มใจ

            เมื่อคืนนายหัวของไร่พาเธอไปนอนด้วยทั้งคืน แถมเขายังกอดเธอแน่นไม่ให้ไปไหน กระทั่งนาราหลับไปอีกทีตอนเช้า ตอนนี้หญิงสาวตื่นขึ้นมาแล้ว พอมองในห้องกลับไม่พบผู้ใด

            ทำยังไงดีล่ะเนี่ย เธอยังนอนอยู่ในห้องเขา ทุกคนไม่เอาไปนินทาหนักเลยเหรอ หญิงสาวคิดอย่างหนักใจ แต่อีกใจก็คิดว่าช่างเถอะในเมื่อทุกคนรู้เรื่องนี้แล้ว  ซ้ำยังเอาเธอไปนินทาไม่เว้นวัน นาราต้องมีอะไรให้เสียอีก เธอเพียงรอ รอสักวันจะออกไปจากที่นี่ ทว่าไม่รู้เมื่อไหร่เท่านั้นเอง

            หลังจากใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย หญิงสาวก็ออกมาจากห้อง ทว่าจากที่เคยคิดว่าสิงหราชไปทำงานแล้ว เขากลับนั่งทานข้าวต้มอยู่เงียบๆ โดยมีป้านงรักยืนอยู่ข้างๆ

            นารารีบก้มหน้าหลบด้วยความกระดากอาย เธอรู้สึกราวกับว่าตนเป็นหญิงหน้าด้านเข้ามานอนในบ้านผู้ชาย ตื่นเช้าขึ้นมาเจอคนในบ้านนั้น ซ้ำเธอยังตื่นสายอันเป็นสาเหตุพาลให้คิดไปไกลอีก

            “ตื่นแล้วเหรอคะ เอาข้าวต้มร้อนๆมั้ย” นงรักเอ่ยถามเมื่อเห็นหญิงสาวตัวเล็ก ใบหน้าสวยทำหน้าเกรงใจอย่างน่าเอ็นดู

            “ไม่ดีกว่าค่ะ” ทว่าตรงข้ามกับนาราที่อายแทบแทรกแผ่นดินหนี เธอเดินตรงไปที่บันไดโดยทันที ไม่กินแล้วข้าวอายขนาดนี้

            “มานั่ง” ทว่าก่อนที่จะได้เดินไป เสียงทุ้มใหญ่ของคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะเรียกเธอไว้ นาราจำใจหันไปมองทางเดิม ทว่าเธอไม่ได้เดินเข้าไปใกล้

            “นาคต้องรีบไปทำงานค่ะ วันนี้ต้องไปเก็บส้มด้วย” หญิงสาวเอ่ยไม่มองหน้าเขา

            “ไม่ต้องทำ เธอต้องไปกับฉัน”

            “กับคุณ?”

            สายตาคมปราดมองทางเธอ ทำเอานาราต้องรีบหลบสายตาคมดุนั่น บอกตามตรงเธอไม่อยากไปกับเขาเลย เพราะการที่ไปไหนมาไหนกับนายหัวใหญ่ เจ้าของพื้นที่เกือบห้าพันไร่นั้นมักได้รับการจับตามองเสมอ ที่ผ่านมาเธอหลีกเลี่ยงการใกล้ชิดต่อหน้าผู้คนกับสิงหราชมาโดยตลอด มันเลยทำให้นาราลำบากใจจนอยู่ไม่สุข

            “แต่ฉันไม่อยากไป ไม่ไปไม่ได้เหรอคะ” เธอขอร้อง เพราะไม่อยากไปจริงๆ ทว่าได้รับการปฏิเสธหนักแน่นกลับมา

            “ไม่ เธอไม่มีสิทธิ์ขัดคำสั่งฉัน ไปแต่งตัว ฉันจะพาไปท้ายไร่”

            นาราคอตก เธออยากเอ่ยอะไรมากกว่าจำยอม แต่รู้ดีว่าไม่ว่าจะพูดยังไง คนเอาแต่ใจอย่างเขาไม่มีทางยอมหรอก เพราะแบบนั้นจึงต้องรับสภาพไปกับเขาในที่สุด