เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 50 ส่งข่าว(ตอนปลาย)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-16 21:21:42
บทล่าสุด
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บบที่ 52 เมื่อชิงชิงหิวหิว (ตอนปลาย)
บบที่ 52 เมื่อชิงชิงหิวหิว (ตอนปลาย) ซวินเหิงเยว่หันมาส่งยิ้มทรงเสน่ห์พร้อมยักคิ้วให้หญิงสาว ก่อนย้ายวรกายยั่วยวนสายตาไปอยู่หลังโต๊ะทำครัว รับสั่งลูกน้องให้เป็นลูกมือระหว่างที่ตนเริ่มหยิบแป้งมาเตรียมทำเส้นบะหมี่ "ชิงยวี่หยิบผัก….ไปล้างให้เปิ่นหวาง" "ชิวเยี่ยหยิบเนื้อหมูกับซี่โครงในห้องใต้ดินมาให้ที่" "วันนี้ข้าจะทำบะหมี่หมูตุ๋นน้ำแดงสูตรของเสด็จแม่ให้ชิงเอ๋อร์กิน” ชายหนุ่มเอ่ยบอกคนรักเสียงนุ่มพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ระหว่างตวงแป้ง จากนั้นจึงหันมาใส่ใจกับการทำเส้นสด แป้งสาลีเนื้อละเอียดสีขาวนวลถูกเทใส่อ่างไม้ใบใหญ่ ตามด้วยเกลือป่นละเอียดเล็กน้อยคลุกให้เข้ากัน น้ำด่างสำหรับใช้นวดแป้งทำเส้นถูกเทลงทีละน้อยและเริ่มนวด เมื่อแป้งเนื้อเนียนกริบไม่ติดมือจึงทำเป็นก้อนกลมและพักไว้ ซวินเหิงเยว่เลือกมีดทำครัวที่จับถนัดมือมาควงอย่างคล่องแคล่ว ลงมือสับซี่โครงหมูเป็นชิ้นพอดีคำ หยิบเนื้อหมูชิ้นใหญ่มาหั่นเป็นชิ้นขนาดเท่าๆกัน จากนั้นคลุกเคล้าซี่โครงหมูและเนื้อหมูกับเครื่องเทศรวมกับเครื่องปรุงที่เลือกสรรมา เสร็จจากตรงนั้นจึงหันไปซอยกะหล่ำปลีเป็นจังหวะด้วยความรวดเร็ว กะหล่ำปลีทุกเส้นล้วนม
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 52 เมื่อชิงชิงหิว (ตอนต้น)
บทที่ 52 เมื่อชิงชิงหิว (ตอนต้น) เช้าวันนี้เซียวหนิงชิงตื่นขึ้นมาด้วยอาการครั่นเนื้อครั่นตัวคล้ายจะเป็นไข้ ท้องน้อยของนางเสียดปลาบจนแทบขยับไม่ได้ "เฮ้อ ให้ตายสิ ทำไมเวลามีประจำเดือน ชีวิตคนสวยต้องทรมานหมดสภาพอย่างนี้ด้วยนะ แค่มาให้มันจบๆ ไปไม่ได้หรืออย่างไรกัน" เสียงบ่นกระปอดกระแปดของหญิงสาวดังลอดออกไปนอกห้อง หลี่โหยวที่รอมาอยู่ก่อนแล้วจึงส่งเสียงเรียก "เถ้าแก่เนี้ยตื่นหรือยังเจ้าคะ ให้บ่าวเข้าไปได้หรือไม่เจ้าคะ" ปกติเซียวหนิงชิงจะลุกตั้งแต่กลางยามเหม่า (05:00-06:59) แต่เวลานี้ปลายยามเฉิน (07:00-08:59) แล้ว หลี่โหยวจึงมาดูว่าเหตุใดนายหญิงถึงยังไม่ตื่น แม้ว่าวันนี้ร้านเล่อไฉ่เฟิ่งไม่เปิดบริการ เพราะเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ ทว่าเซียวหนิงชิงก็ไม่เคยตื่นสายขนาดนี้มาก่อน "เข้ามาเถิดเจ้าค่ะ ข้าตื่นแล้ว" หญิงสาวลงไปนอนขดตัวใต้ผ้าห่มต่ออย่างเกียจคร้าน หลี่โหยวเปิดประตูเข้ามา ก้าวไปหานายหญิงของตน ครั้นเห็นดวงหน้าซีดเซียวของหญิงสาวก็ตกใจรีบเอามือมาแตะหน้าผากเพื่อตรวจดูว่าอีกฝ่ายมีไข้หรือไม่ "ข้าแค่มีระดูไม่ได้เป็นไข้เจ้าค่ะ รู้สึกปวดท้องไม่อยากขยับตัว อาการปวดดีขึ้นเมื่อไหร่ ข้าจะล
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 51 จุดจบของคนโง่ (ตอนปลาย)
บทที่ 51 จุดจบของคนโง่ (ตอนปลาย) "เดี๋ยวก่อนนน จะรีบไปไหนกัน อึกอักก็จะไปโวยวายเอาความผู้อื่น เจ้าไม่คิดจะถามเสียหน่อยหรือว่า เพราะเหตุใดบุตรสาวคนดีของเจ้าถึงไปตายอยู่ในคุกได้น่ะ" ชิวยวี่ยืนพิงกำแพงกอดอกด้วยมาดสุดเท่ห์ ขณะกล่าววาจาด้วยโทนเสียงทุ้มติดแหบพร่าเลียนแบบหย่งหนานโหว เขาไม่กล้าเลียนแบบโทนเสียงนายเหนือหัวเพราะกลัวงานเข้า… ถึงแม้มู่อวิ๋นเทาจะเกเรไม่รักดี ทว่าเขาก็ร่ำเรียนอยู่ในสถานศึกษามาหลายปี ความรู้เรื่องกฎหมายเล็กน้อยๆ จึงพอมีอยู่บ้าง แต่เพราะมัวตกใจกับการตายของมู่อวี๋โหรวจึงทำให้ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิท "นะ น้องสาวข้าไปตายอยู่ในคุกได้อย่างไรขอรับ" มู่อวิ๋นเทาเอ่ยถามบุรษในชุดองครักษ์น่าเกรงขามเสียงสั่น "อยากรู้ก็ตามข้ามา" ชิวยวี่เดินนำสองพ่อลูกออกไปจากห้องเก็บศพ ซวินเหิงเยว่ในอาภรณ์สีดำปักดิ้นทองแดงลายพยัคฆ์คำรามน่าเกรงขาม รัศมีสูงส่งของเชื้อพระวงศ์กอปรกับจิตสังหารที่แผ่ออกรอบกายบางเบา กดข่มพ่อลูกสกุลมู่ที่หมอบราบอยู่บนจนพื้นร่างกายสั่นเทา เหงื่อกาฬแตกเต็มแผ่นหลัง ทั้งคู่ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง ดวงเนตรคู่คมหรี่มองบุรุษทั้งสองก่อนรับสั่งถาม "พวกเจ้าทั้งสองเป็
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 51 จุดจบของคนโง่ (ตอนต้น)
บทที่ 51 จุดจบของคนโง่ (ตอนต้น) คำกล่าวของทหารเฝ้าคุกที่รุดมารายงานสุ่ยกงกง สร้างความตื่นตระหนกให้สองแม่ลูกที่นั่งอยู่ในโถงรับรอง ว่านหลีหมิ่นปรี่ไปเข้ากระชากคอเสื้อของทหารผู้นั้นต่อหน้าขันทีวัยกลางคน เขาร้อนใจจนลืมรักษามารยาท "เกิดอะไรขึ้นกับว่านกั๋วกงบอกข้ามา!!" "ว่านซื่อจื่อ!! ช่วยสำรวมกิริยาด้วย ที่นี่จวนเจ้าเมืองอี้เฉิงของรุ่ยอ๋องหาใช่จวนว่านกั๋วกงของท่าน!!!" สุ่ยหลงดึงมือของชายหนุ่มออกจากคอเสื้อทหารผู้โชคร้าย "ข้าร้อนใจจนลืมตัว ขอกงกงโปรดอภัย" ว่านหลีหมิ่นรีบหันไปกล่าวคำแก้ตัว สุ่ยหลงจิกตามองอีกฝ่ายด้วยสายตาดูแคลนก่อนหันไปถามทหารที่มารายงาน "ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่านกั๋วกง" "ว่านกั๋วกงมิได้เป็นอะไรขอรับ คนที่เป็นคือแม่นางมู่อวี๋โหรว ที่โดนคุณหนูจิ้งจื่อเหลียนบีบคอจนเสียชีวิตขอรับ!!" "ไอหยา! เป็นเรื่องจริงรึ? หน้าตาก็ดีไม่น่าเชื่อว่าอำมหิต คนเรานี่รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ" ขันทีวัยกลางคนยกมือทาบอกด้วยสีหน้าตะลึงลาน หันไปมองจิ้งซื่อและบุตรชายอย่างไม่ไว้ใจ พลางรีบขยับเท้าห่างจากสองแม่ลูกพอสมควร "เจ้าพูดใหม่อีกทีซิ หลานสาวข้าทำอะไรนะ?!!" จิ้งซื่อดวงตาเบิกกว้าง ตกใจร้อ
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 50 ส่งข่าว(ตอนปลาย)
บทที่ 50 ส่งข่าว(ตอนปลาย) ตำหนักเทียนจื่อ "ฮ่าๆๆๆๆ ว่านกั๋วกงพลาดท่าจนถูกสั่งโบยแปดสิบไม้เชียวหรือ ไปทำอีท่าไหนเข้า รุ่ยอ๋องถึงได้สบโอกาสเล่นงานกลับได้" ฮ่องเต้ซวินเสวียนคงทรงพระสรวลดังลั่นห้องทรงงานอย่างเบิกบาน ยามได้ยินเรื่องที่หวายกงกง มหาขันทีคนสนิททูลถวาย ป่านนี้ว่านไทเฮาคงกำลังเดือดดาล จนหนังหน้าแก่ๆกระตุกเป็นแน่ เพียงแค่นึกถึงใบหน้าของหญิงชรากระหายอำนาจ แม่เลี้ยงสารพัดพิษของพระองค์บันดาลโทสะจนแดงก่ำ ฮ่องเต้ซวินเสวียนคงรู้ก็สึกสำราญพระทัยขึ้นมาทันที "เอาเรื่องของว่านกั่วกงไปกระจายให้ทั่วเมืองหลวง ระบุรายละเอียดทุกอย่างอย่าให้ตกหล่น" "น้อมรับพระบัญชาพะย่ะค่ะ…ยังมีอีกเรื่องพะย่ะค่ะฝ่าบาท รุ่ยอ๋องประสงค์จะขอกลับเมืองหลวงก่อนหิมะตก" เสียงแหลมของหวายกงกง เอ่ยทูลโอรสสวรรค์ในชุดคลุมมังกรสีดำเสียงแผ่วเบา มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่ารุ่ยอ๋องทำงานลับๆ ให้ฮ่องเต้อยู่นอกเมืองหลวง กองกำลังของตระกูลว่านและตระกูลหลินที่แอบซ่องสุมเอาไว้ ถูกคนของรุ่ยอ๋อง สืบค้นจนพบที่ซ่อนไปหลายแห่งแล้ว บางส่วนถูกกวาดล้างไปจนหมดสิ้น และเหตุที่ซวินเหิงเยว่ขอกลับมาเมืองหลวงในครั้งนี้ ก็เพื่อรายงานเรื่องสำ
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง บทที่ 50 ส่งข่าว (ตอนต้น)
บทที่ 50 ส่งข่าว (ตอนต้น) หลังจากโบยคนทั้งสี่จนครบแปดสิบไม้ ทหารของซวินเหิงเยว่ก็หิ้วปีกร่างไร้สติ แผ่นหลังแตกยับของพวกเขาไปโยนไว้ในคุก ระหว่างนั้น ว่านหลีหมิ่นรีบสั่งให้องครักษ์กลับไปยังจวนริมทะเล เพื่อบอกให้เส้าต่งรีบส่งสาส์นไปหาว่านไทเฮา หากมิได้ความช่วยเหลือจากท่านป้าของเขา เกรงว่ารุ่ยอ๋องคงไม่ปล่อยให้บิดาและจิ้งจื่อเหลียนออกมาจากคุกอย่างมีชีวิตแน่ มาถึงตอนนี้เขากระจ่างแจ้งแก่ใจแล้วว่า แท้จริงรุ่ยอ๋องเป็นบุรุษเจ้าแผนการและอำมหิตผู้หนึ่ง หาได้เป็นเพียงอ๋องครองเมืองแสนเย็นชาเรื่องมากเอาแต่ใจอย่างที่ใครๆคิดกัน ที่ผ่านมา รุ่ยอ๋องคงเล่นละครตบตาขุนนางหลายคนที่ไทเฮาส่งมาสืบข่าว ทว่าเวลานี้กลับมิได้เก็บซ่อนขี้ยวเล็บอย่างที่เคยทำอีกต่อไป กระทั่งวางแผนตลบหลังจนพวกเขาพลาดท่าติดกับ จนทำให้บิดาถูกลงทัณฑ์อย่างน่าอับอาย "พี่รอง ทุกคนหายไปไหนกันหมดหรือเจ้าคะ" เสียงของว่านหวังลี่ดังขึ้น เรียกสติที่ลอยไปไกลของว่านหลีหมิ่นกลับมา "ลี่เอ๋อร์เจ้าหายไปไหนมา ข้าตามหาเจ้าตั้งนานแต่ก็ไม่พบ!" ว่านหลีหมิ่นที่นั่งอยู่ในศาลารับลม ข้างประตูวงเดือนหน้าทางเข้างานเอ่ยถามน้องสาวอย่างตำหนิ "ข้าออกไปเดิ
บางทีคุณอาจจะชอบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
หว่านชิงอิ๋น399.0K viewsท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน
สายธารสะท้อนเงา469.1K viewsแต่งกับขุนนาง
หอมดังเดิม108.6K viewsได้โอกาสอีกคราข้าไม่ขอเป็นอนุ
เสี่ยวชิงเทียน10.2K viewsเมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร
อิ่น เยว่954 viewsท่านแม่ทัพข้าจะเอาตัวรอดจากท่านให้ได้
Futhaone878 viewsจวนแห่งนี้มีเมียเด็กของผู้ตรวจการ
ป่าดอกท้อ5.4K viewsสวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น
Lailafun / เฉิงเอ๋อร์ / มอ.อาร์.ยอ21.6K views
