บทนำ ฝันร้าย 4

“เอ่ออออ” ข้าอ้ำอึ้งอยู่ในคอด้วยความตระหนกตกใจ ไม่คิดว่าเจี่ยเจียจะรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเร็วเช่นนี้ แต่ต้องยอมรับว่าไม่มีเรื่องใดที่จะปกปิดนางเอาไว้ได้เลย

“ใช่เขาใช่หรือไม่” ไป๋มี่อิงถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงดุ

ข้าสะดุ้งกายขึ้นตามเสียงของนาง ในหัวสับสนว่าจะกล่าวออกไปดีหรือเปล่า ถ้านางรู้เรื่องแล้วก็ควรจะยอมรับออกไป และขอร้องนางไปตามตรง

“ใช่เจ้าค่ะ...แต่เจี่ยเจียอย่าไปเอาเรื่องคุณชายจิ้นเลยนะเจ้าคะ”

ถ้าต้องแต่งงานกับบุรุษผู้นั้นที่แสดงออกมาว่าไม่ชอบข้า และคนที่เขาชอบนั้นคือพี่สาวตนเองแล้วล่ะก็ ข้ายอมใช้ชีวิตอยู่กับลูกจนแก่ตายดีกว่าต้องมีชีวิตคู่ที่ขมขื่น ดูอย่างไรข้ากับเขาก็ไม่มีทางที่จะใช้ชีวิตฉันสามีภรรยาได้เลย เพราะต่างคนต่างไม่ได้รู้สึกดีต่อกันแม้แต่น้อย

“ได้เช่นไรกัน!!! เสี่ยวฝานมันต้องมารับผิดชอบเม่ยเหม่ยและลูกในท้องของมัน” ไป๋มี่อิงยังยืนยันคำเดิมด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงโทสะยามนี้ของนางที่ปะทุขึ้นมา

“เจี่ยเจียได้โปรดเถิดเจ้าค่ะ ถือว่าน้องขอร้อง” ข้ากลืนเสียงสะอื้นลงคอ กล่าวออกไปเสียงสั่น เว้าวอนนาง ยกแขนขึ้นกอดรัดเจี่ยเจียเอาไว้

ไป๋มี่อิงกัดฟันแน่น หลุบตามองท่าทางของไป๋ซิงหนี่ว์ นางมิอาจเข้าใจได้เลยว่าเหตุใดถึงต้องปิดเรื่องนี้เอาไว้ จิ้นฝานทำผิด เขาต้องรับผิดชอบ เหตุใดไป๋ซิงหนี่ว์ต้องขอร้องและปกปิดด้วย

จะไม่ให้ไป๋ซิงหนี่ว์ปิดได้อย่างไร ที่จิ้นฝานขืนใจนางเพราะเขาเห็นนางเป็นตัวแทนไป๋มี่อิง ในคืนวันนั้นเขาคร่ำครวญพร่ำเรียกชื่อนางว่า ‘มี่เอ๋อร์’ นางไม่อยากให้พี่สาวตนเองมารับรู้เรื่องราวชวนปวดใจเหล่านี้

ไป๋มี่อิงนิ่งเงียบไปพักใหญ่ ราวกับว่ากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก พอคิดออกถึงได้กล่าวขึ้น

“แต่...เฮ้อ” นางกล่าวไม่ทันจบก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหัวเสีย และเอ่ยออกไปใหม่ “เอาเถิด แล้วแต่เจ้า” นางรับคำน้องสาวอย่างขัดใจ

“ขอบใจเจ้าค่ะ...ข้าจะมิกล่าวถึงเรื่องพวกนี้อีก” ข้ากล่าวบอกนางเสียงแผ่ว กระชับอ้อมกอดนางมากขึ้น มันช่างเป็นวันที่เหนื่อยล้ามากเหลือเกิน

เจี่ยเจียเปรียบดั่งท่านแม่อีกคนของข้า ทุกๆ เหตุการณ์ไม่ว่าจะสุข ทุกข์ เศร้า ต่อให้ข้าเกเรและกลั่นแกล้งนางมากเพียงใด เจี่ยเจียก็มิเคยทอดทิ้งข้าไปไหน อยากได้สิ่งใด หายากเท่าไร พอวันพรุ่งของเหล่านั้นจะถูกวางเอาไว้ในเรือนเหมย

นางเหนื่อยกับข้ามามากพอแล้ว...ตอนนี้ยังหาเรื่องหนักใจมาให้นางเพิ่มขึ้นไปอีก ข้ามิเคยเป็นน้องสาวที่ดีเลยสักครา เอาแต่ใจมาตลอด เห็นนางทุกข์ใจเช่นนี้แล้วรู้สึกละอายใจเหลือเกิน

“พี่จะไม่กล่าวถึงมัน...” ไป๋มี่อิงกล่าวเสียงแผ่วเบา ในหัวครุ่นคิดหาแผนการเอาไว้เต็มหัว และกล่าวขึ้นอีก

“แต่ว่า...ปัญหามันใหญ่เกินกว่าสตรีผู้หนึ่งจะรับไหว” ไป๋มี่อิงกล่าวปลอบ ลูบแผ่นหลังที่สั่นไหวในอ้อมแขน

“เจ้ายังมีพี่…การตั้งท้องไม่ใช่เรื่องน่าอับอาย พี่มองว่าเป็นเรื่องน่ายินดีเสียด้วยซ้ำที่จะมีเด็กเกิดขึ้น การให้กำเนิดชีวิตเล็กๆ ขึ้นมาเป็นเรื่องงดงาม” ไป๋มี่อิงเอ่ยขึ้นต่อ

“งดงามอย่างไรกัน...เด็กที่เกิดขึ้นจากความผิดพลาดนั้นน่ะหรือ” ข้าที่ซุกหน้าตรงอกนางเอ่ยขึ้น มองอย่างไรก็ไม่เห็นเป็นเรื่องน่ายินดีเลยสักนิดเดียว

“ซิงหนี่ว์ ถึงแม้ว่าเด็กจะเกิดจากความผิดพลาด แต่มันหาใช่ความผิดของเขาที่เกิดมาไม่ ถ้าพวกเขาเลือกเกิดได้ คงมิมาเลือกเกิดเป็นบุตรของบิดามารดาที่ไม่พร้อมหรอกนะ ในเมื่อผิดพลาดแล้วนั้นก็ต้องทำใจยอมรับ ถ้าวันใดที่ลูกเจ้าโตขึ้นมาแล้วรับรู้เรื่องราวในอดีตว่าแม่ของเขาไม่ต้องการ

มิคิดว่ามันโหดร้ายกับเด็กผู้หนึ่งเกินไปหรอกหรือ มันไม่ยุติธรรมสำหรับเขาแม้แต่น้อย ตอนเกิดก็เลือกเกิดไม่ได้ เลือกบิดามารดาตามใจก็ไม่ได้ สุดท้ายต้องเกิดมาเจอสภาพแวดล้อมที่น่าเศร้า ทั้งที่มิใช่ความผิดของเขาแม้แต่น้อย” ไป๋มี่อิงกล่าวอธิบายเนิบช้า

ในเมื่อเรื่องเกิดขึ้นแล้ว ก็ต้องเลือกที่จะมองทางให้สว่างขึ้น หากจมอยู่ในปัญหา จะมองหาทางออกได้อย่างไร

“แล้วมันใช่ความผิดของข้าหรืออย่างไร สุดท้ายผู้ที่ทุกข์ใจก็มีแต่ข้าผู้เดียว” ข้ากล่าวแย้ง คนที่แบกรับทั้งหมดคือข้า คนที่เผชิญหน้าคือข้า คนที่ต้องถูกตราหน้าก็คือข้า

“มันอาจจะไม่ยุติธรรมสำหรับเจ้าก็จริง แต่เมื่อปัญหาเกิดขึ้น และไม่อาจย้อนกลับไปแก้ไขได้ จึงต้องเรียนรู้จะมองมันให้กระจ่าง ฟังข้านะน้องรัก เจ้ามิต้องกังวลใจว่าผู้ใดจะนินทา พี่จะจัดการปัญหานี้ ขอแค่เพียงให้เจ้ากับหลานสุขภาพแข็งแรง ถึงแม้ว่าจะนานไปหน่อย แต่ปัญหาทั้งหมดจะคลี่คลายลง” ไป๋มี่อิงกล่าวอย่างใจเย็น

“ท่านส่งข้าไปอยู่ที่อื่นได้หรือไม่...ข้ามิอยากอยู่ในเมืองหลวงแล้ว” ข้าเอ่ยขอร้องนาง

“อดทนน้องพี่ ยิ่งเจ้าหายออกจากเมืองหลวงจะยิ่งชวนให้ผู้คนสงสัย” ไป๋มี่อิงเอ่ย

“ข้าต้องทำเช่นไร…ยิ่งช้าท้องข้าก็ยิ่งใหญ่ขึ้น” ข้าสูดลมหายใจเข้า แล้วกล่าวออกเสียงแหบปนสะอื้น

“เชื่อพี่อีกสักครา ดูแลตัวเองและหลานให้ดี อนาคตให้ข้าจัดการเอง” ไป๋มี่อิงตอบ

ข้านิ่งเงียบปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา มิแคล้วต้องให้นางแก้ไขปัญหาให้อีก แต่ยามนี้ข้าหมดหนทางแล้วจริงๆ ความหวังเดียวคือรอให้นางจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้นนี้ให้จบลง…