3 ขอโทษให้มันดัง ๆเหมือนตอนด่าผมหน่อย

“ไอ้นนท์นี่กูถูกใส่ร้ายนะ ถือว่าเป็นผู้เสียหายเหมือนกันมึงเห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อนรึไง”

“เออ ๆ ช่างมันก่อน”

“ในฐานะที่ผมเป็นเจ้าของร้าน ผมต้องขอโทษคุณ…”

“เมย์ ค่ะ”

“ครับ ผมต้องขอโทษคุณเมย์ด้วยที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในร้านของผม จะให้ผมพาไปแจ้งความมั้ย”

“ไม่ต้องค่ะ ช่างมันเถอะเสียเวลาเปล่า ๆ ถือว่าทำบุญทำทานไป”

เมธาวีบอกอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะหันไปขอโทษชายอีกคนที่เธอต่อว่าเขาไว้มาก อย่างรู้สึกผิดทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ก็นะด้วยท่าทางที่น่าหมั่นไส้ของเขา ก็ทำให้เธอไม่ชอบขี้หน้าเขาอยู่ดี

“แล้วฉันก็ต้องขอโทษคุณด้วย ที่เข้าใจคุณผิด” กรวัฒน์กระตุกยิ้มอย่างพอใจ ยิ่งเห็นสีหน้าคนหน้าแตกเขายิ่งสะใจแต่มันยังไม่พอกับสิ่งที่เธอทำกับเขา

“ด่าผมต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น จะพูดแค่ขอโทษเบา ๆ แค่นี้เหรอง่ายไปหน่อยมั้ยคุณ”

“แล้วคุณต้องการอะไร”

“ขอโทษให้มันดัง ๆเหมือนตอนด่าผมหน่อย”

“ใครจะไปรู้ล่ะ ฉันหันมาก็เจอคุณยืนอยู่ตรงนั้น” ดวงตาโตกลมเหลือบมองหน้าเขาก่อนพูดต่อ “แล้วคุณก็เป็นแบบเนี้ย ใครเห็นใครก็ต้องคิดทั้งนั้นแหละ” พูดจบก็หลุบตาลงต่ำไม่กล้าสบตาเขา

“ผมเป็นแบบไหน” เสียงเข้มเค้นถาม

“ฉันพูดได้ใช่มั้ย”

“พูดมา”

“น่ากลัวเหมือนโรคจิต”

“นี่คุณว่าผมหน้าตาเหมือนโรคจิตอย่างนั้นหรือ” ดวงตาคมดุถลึงมองอย่างไม่พอใจ

“ก็ใช่น่ะสิ ที่บ้านคุณไม่มีกระจกให้ส่องบ้างรึไง อย่างน้อยเพื่อนคุณก็น่าจะเตือนหน่อย” เธอว่าจนเขาเริ่มควันออกหูเลยทีเดียว

“ยัยเม่นคุณนี่มัน... ไม่ดูตัวเองเลยนะ” กรวัฒน์ถึงกับเถียงไม่ออก

“ทำไม ฉันทำไม”

“พ่นขนไปทั่ว ทำผิดแล้วก็ไม่รู้จักสำนึก”

“เอาละๆ พอทั้งสองคนเลย ในเมื่อมันเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดกัน ก็ให้มันจบเท่านี้เถอะครับถือว่าผมขอ แกด้วยไอ้กรช่างมันเถอะเรื่องมันผ่านมาแล้ว ยังไงน้องเขาก็เป็นคนที่เสียหายมากที่สุด แล้วผมต้องขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับมันเป็นคนใจร้อน”

“ก็ได้ค่ะ เมย์เองก็ผิดถ้าไม่มีอะไรแล้วเมย์ขอตัวก่อนนะคะเมย์สายมากแล้ว”

“คุณเมย์จะไปไหนครับ ให้ผมไปส่งมั้ยแถวนี้เรียกรถยาก”

“ไม่ต้องค่ะ เมย์ไปเองได้ไม่รบกวนคุณหรอกค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นรอสักครู่นะครับ” ว่าแล้วธนนท์ก็เดินหายไปชั่วครู่ ก่อนเดินกลับมาพร้อมน้ำแดงโซดามะนาวยื่นให้ หวังให้เธอสดชื่นและอารมณ์ดีขึ้นบ้าง

“เมย์ยังไม่ได้สั่ง”

“ถือเป็นคำขอโทษจากทางร้าน ที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ดื่มแล้วอารมณ์จะได้เย็นขึ้นด้วยครับ” เมื่อเห็นว่าเขาหวังดีเธอจึงรับน้ำใจครั้งนี้ไว้

“ขอบคุณมากนะคะ ถ้าอย่างนั้นเมย์ขอตัวก่อน”

เธอรับน้ำแดงโซดาและเดินจากไป ปล่อยให้สองหนุ่มมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง กรวัฒน์มองตามคนตัวเล็กจนเธอเดินพ้นประตูไป

“คุณเมย์เขาน่ารักดีนะ ดูซื่อ ๆ ไม่มีพิษมีภัยจะมีโอกาสได้เจออีกมั้ยนะ” ธนนท์มองตามตาละห้อยอย่างคนเพ้อ

“น่ารักกับผีน่ะสิ แบบนี้น่ะนะซื่อ ไม่มีพิษมีภัยของมึงไปตัดแว่นไป" น้ำเสียงและท่าทางที่แสดงออกมาบ่งบอกว่าไม่ชอบขี้หน้าอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก

"แหมไอ้กรมึง.." ยังไม่ทันที่ธนนท์จะพูดจบ กรวัฒน์ก็พูดแทรกขึ้นทันที

"ถ้ามึงหมายถึงซื่อบื้อนะใช่เลย ทำตัวยังกับเม่น ปล่อยขนใส่คนอื่นไปทั่ว”

“ไอ้กรมึงนี่นะปากคอเราะรายจริง ๆ กับผู้หญิงและเด็กมึงก็ไม่เว้น”

“มึงดูผู้หญิงคนนั้น ไม่ถามกูสักคำ มาว่ากูเป็นตุเป็นตะ”

“มึงก็ไปตัดผมเผ้าให้มันดูเป็นผู้เป็นคนหน่อยสิวะ คนเขาจะได้ไม่เข้าใจผิดอีก”

“หน้ากูเหมือนโรคจิตเหรอว่าไอ้นนท์” ยอมรับเลยว่าคำพูดเธอทำเขาขาดความมั่นใจไปเลย

“ถ้ามองผ่านๆ ก็เหมือนนะ แต่ถ้าตั้งใจมองยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่”

ธนนท์ทำท่าคิดแล้วตอบอย่างกวนๆ แต่รอยยิ้มที่ตามมานี่สิกวนตีนชะมัด

“นี่มึงกวนตีนหรือพูดเรื่องจริงอยู่ กูแยกไม่ออก”

“ฮา ๆ ก็ทั้งกวนตีนและพูดเรื่องจริงนั่นแหละ”