บทที่ 45 จบบริบูรณ์

2 เดือนผ่านไป

อ้วกกกกก

พระเพลิงง่วนอยู่กับการลูบหลังให้คนน้อง เกวลินแพ้ท้องหนักมากทานอะไรแทบไม่ได้ พอได้กลิ่นอาหารก็เอาแต่อาเจียนออกมา บางครั้งทานเข้าไปแล้วได้เพียงพักหนึ่งก็ไปอาเจียนจนหมด ส่งน้ำให้น้องบ้วนล้างปาก พยุงให้มานั่งลงบนเตียงนอนแล้วลูบหัวน้องอย่างเห็นใจ พึ่งเคยเห็นว่าเวลาผู้หญิงท้องลำบากมากขนาดนี้เลย

เช็ดน้ำตาที่เอ่อคลอดวงตาให้น้อง แต่เกวลินก็ยิ่งร้องไห้มากกว่าเก่า ดูท่าแล้วอีกคนน่าจะทรมานมากกับอาการแพ้ที่เป็นอยู่ พระเพลิงดึงเกวลินเข้าสู่อ้อมกอดแล้วโยกตัวน้องไปมา พักหลังเธอชอบให้เขากอดโอ๋เธอแบบนี้ แล้วอาการเธอก็จะดีขึ้น

"ฮึก ทรมานจังเลยค่ะ"

"ไม่เป็นไรนะคะ พี่อยู่นี่"

"เกลขอโทษนะคะ ฮึก ที่บางครั้งเกลงอแงกับพี่เพลิง"

คำพูดน้องมีแต่ความรู้สึกผิด น้องงอแงขึ้นแล้วก็เอาแต่ใจบางในบางครั้ง เขาตามอารมณ์ขึ้นๆลงๆของเกวลินแทบไม่ทัน แต่ว่าก็พอเข้าใจได้ถึงอาการของคนท้อง พอเขาคิดว่าทำไปด้วยความรัก เขาก็ไม่ได้รู้สึกว่าจะต้องอดทนอะไรมากมายนัก แค่ทำไปเพราะรักก็ไม่รู้สึกเหนื่อยแล้ว

"ไม่ต้องขอโทษเลยค่ะ เกลจะงอแงเท่าไหร่ก็ได้ พี่รับมือไหวอยู่แล้ว อย่าคิดมากนะคะคนดี" พระเพลิงหอมแก้มน้องแล้วขยับ