EPISODE 02 เรือนไทย

~~ แต๋น แต๋น แต๋น ~~

รถอีแต๋นถูกขับเข้ามาจอดยังลานจอดรถบริเวณหน้าบ้านทรงไทยหลังใหญ่ ก่อนที่สองแม่ลูกจะเดินลงมาหยุดยืนอยู่ที่ท้ายรถของตัวเอง พร้อมกับเอ่ยบอกกับทั้งสามคนตรงหน้าออกไปด้วยน้ำเสียงที่สดใส

“ถึงแล้วจ้ะ...”

พอลเดินตามสองคนแม่ลูกเข้าไปภายในบ้านทรงไทยอย่างไม่วางใจ แต่เขาไม่ได้มีทางเลือกมากนักจะให้ลูกกับเมียของเขารออยู่ในรถที่จอดท่ามกลางสายฝนไปจนถึงเช้าก็คงจะไม่ปลอดภัย

“เชิญตามสบาย ขาดเหลืออะไรก็บอกน้ำหนึ่งได้เลยไม่ต้องเกรงใจ” แม้นเอ่ยบอกกับทั้ง 3 คนตรงหน้า ก่อนที่เธอจะเดินไปนั่งยังแคร่ไผ่ที่ประจำของเธอ

“เดี๋ยวหนูไปเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนนะจ๊ะ”

“ขอบคุณค่ะ” แมรี่เอ่ยบอกกับหญิงสาวตรงหน้ากลับไปอย่างนอบน้อม ก่อนที่เธอจะอุ้มลูกชายวัย 5 ขวบเศษไปนั่งลงยังแคร่ไม้ใกล้ๆ กับแม้น ท่าทางที่เป็นมิตรของพวกเธอทำให้แมรี่รู้สึกสบายใจอย่างน่าประหลาด ถึงจะพึ่งเคยพบกันเป็นครั้งแรก แต่เธอกลับรู้สึกคุ้นเคยกับทั้งสองคนอย่างบอกไม่ถูก

“พี่แม้นอยู่กับหนึ่งสองคนเหรอคะ?” แมรี่เอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าออกไปด้วยความสงสัย ตั้งแต่เธอมาถึงที่นี่นอกจาก 2 คนแม่ลูกแล้วเธอก็ไม่พบใครอีก

แมรี่รู้สึกประหลาดใจตรงที่บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้แต่กลับมีเพียงหญิงสาวอยู่ด้วยกัน 2 คนเท่านั้น

เรือนไทยหลังนี้ถูกรายล้อมไปด้วยทุ่งนาสุดลูกหูลูกตา มองไปไกลๆ ถึงจะเห็นแสงไฟเป็นระยะ ทำให้รู้ว่าไม่ใกล้ไม่ไกลยังมีบ้านของชาวบ้านคนอื่นอาศัยอยู่ ถึงจะไม่ได้อยู่ติดกันอย่างกับบ้านเรือนในกรุงเทพก็ตาม

“ใช่แล้วล่ะ เรามีกันแค่สองคนแม่ลูก”

“อะ อ่อ...”

“พวกนี้คืออะไรเหรอครับ?” เสียงหมอพอลดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ในขณะที่ตาคมยังคงจับจ้องไปยังกระด้งไม้ไผ่ตรงหน้านิ่งๆ ก่อนที่เข้าจะเอ่ยถามเจ้าของบ้านออกมาด้วยความสงสัย

“เขาเรียกว่าสมุนไพร ตรงหน้าของคุณเขาเรียกว่าเมล็ดมะรุม”

“มีไว้รักรักษาโรคอะไรครับ?”

“รักษาโรคปวดตามข้อ โรคเก๊า เวลากินต้องเคี้ยวเมล็ดให้แตก หรือจะตำให้แหลกก็ได้”

“รักษาได้จริงเหรอครับ?”

หมอพอลเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าออกไปอีกครั้ง เขาทำอาชีพหมอมาหลายปีนี่ถือเป็นครั้งแรกเลยที่เขาได้เห็น และได้สัมผัสกับสิ่งที่เรียกว่าสมุนไพรของจริงแบบนี้

ตั้งแต่เขาจำความได้เขาก็ถูกย้ายไปอยู่ที่ประเทศอังกฤษแล้ว เขาไม่เคยมีเพื่อนเป็นคนไทยมาก่อน จนกระทั่งครอบครัวของเขาย้ายกลับมาประเทศไทย อย่างว่าแต่เรื่องของสมุนไพรเลย แม้แต่ภูมิปัญญา หรือวัฒนธรรมไทยเขายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ

“คนที่มารักษา...เขาก็หายกันนะ” แม้นวางสมุนไพรในมือลงก่อนจะเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้ากลับไป

“ผมอยากเรียนรู้ครับ” ด้วยนิสัยอยากรู้อยากลองชายหนุ่มจึงเอ่ยบอกกับพี่สาวตรงหน้ากลับไปเสียงดังฟังชัด พร้อมกับเดินมาหยุดอยู่ที่แคร่ไม้ไผ่ข้างภรรยาสาวของเขา มือหนาลูบลงที่ไหล่มนของเมียรักอย่างอ่อนโยน

“ไปอาบน้ำอาบท่ากันเสียก่อนเถอะ แล้วถ้าอยากรู้อะไรเดี๋ยวฉันจะบอกให้”

“เสื้อผ้ามาแล้วจ้ะ”

“ขอบคุณครับ / ขอบคุณครับ / ขอบคุณค่ะ” ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกเอ่ยขอบคุณหญิงสาวตรงหน้ากลับไปอย่างนอบน้อม ก่อนจะรับเสื้อผ้ามาถือเอาไว้

“พี่พอลอาบห้องน้ำข้างล่างก็ได้นะคะ”

“ครับ”

“ส่วนพี่แมรี่กับน้องเพิร์ชเดี๋ยวหนึ่งพาขึ้นไปอาบด้านบนค่ะ”

“ไปค่ะ”

-บนบ้านทรงไทย-

“เพิร์ชโตแล้วขออาบน้ำเองนะครับ” เพิร์ชเอ่ยบอกกับมารดาที่ยืนอยู่ไม่ไกล แต่สายตาของเด็กชายกลับมองเลยไปด้านหลังไม่ได้สนใจคุณแม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาเลยสักนิด มือน้อยยกขึ้นมาโบกเบาๆ สร้างความสงสัยให้กับแมรี่เป็นอย่างมาก...

“มองอะไรเหรอครับ?” แมรี่เอ่ยถามลูกชายออกมาด้วยความสงสัย พร้อมกับหันไปมองตามสายตาของเด็กชาย ก่อนที่คิ้วเรียวจะขมวดเข้าหากันเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ ‘เธอไม่เห็นใครเลยสักคน แล้วลูกชายของเธอยิ้มและโบกมือให้ใครกัน...?’

“ครับ? เพิร์ชเข้าไปอาบน้ำก่อนนะครับแม่”

“คะ ครับ”

เพิร์ชเดินเข้าไปในห้องน้ำตรงหน้า ก่อนที่เด็กชายจะจัดการอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวของตัวเองโดยที่มีแม่และพี่น้ำหนึ่งยืนคอยอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำอย่างไม่ยอมห่างไปไหน

10 นาทีผ่านไป...

“ต่อไปตาคุณแม่แล้วครับ”

“นั่งรอแม่อยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวพี่น้ำหนึ่งก็กลับมาแล้วค่ะ”

“ครับ”

เพิร์ชยกยิ้มออกมาก่อนที่เด็กชายจะเดินไปยังแคร่ไม้ไผ่ที่ตั้งอยู่ไม่ไกล ก่อนที่มือน้อยๆ ทั้งสองข้างของเขาจะถูกยกขึ้นมาไหว้คนตรงหน้าอย่างนอบน้อม

“สวัสดีครับ...พี่ชายมายืนทำอะไรกันตรงนี้เหรอครับ?” เพิร์ชเอ่ยถามเด็กชายทั้งสองคนที่แต่งตัวแปลกๆ ออกไปเสียงอ่อน

‘พวกข้าก็มาเฝ้าเองน่ะสิวะ’

“เฝ้าผม...?” เพิร์ชชี้มาที่ตัวเองก่อนจะพึมพำออกมาอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เด็กชายตรงหน้าพูดออกมา   

‘.../...’ ทั้งสองพยักหน้าเบาๆ เพื่อเป็นคำตอบให้กับเพิร์ช ก่อนที่ทั้งคู่จะขยับออกห่างจากกันเพื่อให้เพิร์ชนั่งลงตรงกลางได้สะดวก เด็กชายในวัย 5 ขวบยกยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปนั่งยังที่ว่างอย่างว่าง่าย

“อ่อ ผมชื่อเพิร์ชนะครับ พวกพี่ชื่ออะไรกันบ้างเหรอ?”

‘ข้าชื่อใบเงิน’

‘ส่วนข้าชื่อใบทอง’

“ชื่อแปลกจัง แต่ก็เพราะดีนะครับ...”

‘.../...’

“ว่าแต่พวกพี่ไม่ใส่เสื้อไม่หนาวเหรอครับ วันนี้ฝนตกอากาศหนาวมากเลยนะครับ ดูสิขนเพิร์ชลุกด้วยนะ”

“เพิร์ชแบ่งเสื้อให้นะครับ”

‘หึหึ’

‘เองเก็บไว้ใส่เถอะ พวกข้าไม่หนาวหรอก’

‘ดีนะที่พ่อของเองตัดสินใจมาอยู่ที่นี่’ ใบเงินพูดขึ้นก่อนที่มือของเขาจะลูบลงที่หัวของเด็กชายตรงหน้าอย่างเอ็นดู

“ทำไมเหรอครับ?”

‘บ๊ะไอ้เด็กนี่!! ถ้าไม่ได้พวกข้าช่วยเอาไว้ ป่านี่...’

‘พอแล้วไอ้ทอง พูดไปเด็กมันก็ไม่เข้าใจเหรอ’ ใบเงินเอ็ดเพื่อนรักของตัวเองเบาๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะมองไปยังเด็กชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าเป็นตาเดียว

“เพิร์ชเข้าใจนะครับ”

‘หึหึ ต้องฉลาดแบบนี้สิวะหลานเขยกู’ ใบทองหัวเราะออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะหันไปยักคิ้วเล่นหูเล่นตากับใบเงินเพื่อนรักของเขาที่นั่งอยู่ไม่ไกล

“หลานเขยหมายถึงอะไรเหรอครับ?”

‘ก็หมายถึง...’

‘พอๆ เองยังเด็กยังไม่ต้องรีบเข้าใจตอนนี้หรอก’ ใบเงินยกมือของมาห้ามเพื่อนของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะหันกลับมาเอ่ยบอกกับเด็กชายตรงหน้าอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู

“ครับ”

‘พวกข้าไปก่อนนะ’

“ครับ?”

“เพิร์ช!! นั่งคุยกับใครอยู่ครับ?” แมรี่เดินออกมาจากห้องน้ำก่อนที่เธอจะเอ่ยถามลูกชายออกมาด้วยความสงสัย ตั้งแต่เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำเธอก็ได้ยินเสียงลูกชายพูดคุยกับใครสักคน แต่เธอไม่ได้ยินเสียงของอีกฝ่าย

“อ่อ เพิร์ชคุย...อ้าวไปไหนแล้ว” เพิร์ชกำลังจะแนะนำพี่ชายทั้งสองคนให้กับคุณแม่ของเขาได้รู้จัก แต่พอเขาหันกลับมาอีกทีเขาก็ไม่เจอใครเสียแล้ว

“เราลงไปหาคุณพ่อกันดีกว่านะครับ”

“ครับ ว่าแต่พี่หนึ่งไปไหนเหรอครับคุณแม่?”

“พี่น้ำหนึ่งไปเตรียมห้องพักให้กับพวกเราน่ะครับ”

“อ่อ”

“ไปกัน”

“ครับ”

เช้าวันต่อมา...

“ขอบคุณมากนะครับ นี่ถือว่าเป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ สำหรับที่พัก อาหาร และความรู้เรื่องสมุนไพรครับ” พอลเดินเข้ามาหาแม้นและน้ำหนึ่งก่อนจะยื่นซองสีขาวให้กับทั้งสองคนตรงหน้า

“ไม่ต้องให้อะไรพวกเราหรอกจ๊ะ พวกเราเต็มใจช่วย” น้ำหนึ่งเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าเสียงใส พร้อมกับส่งยิ้มหวานออกมาให้กับทั้งสามคน

“แต่ว่า...”

“อย่าคิดมากในสักวันหนึ่งพวกเราคงมีโอกาสได้พบกันอีก”

“ก่อนเด็กคนนี้จะอายุครบ 37 ปี จะเกิดเคราะห์ใหญ่มีทางเดียวที่จะช่วยได้ก็คือ...(ต้องแต่งงานกับหลานสาวของฉัน) หลานสาวของพี่”

“ครับ? / คะ?” พอลและแมรี่ร้องออกมาอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองพึ่งจะได้ยิน

“หลานสาวของพี่แม้นจะช่วยเพิร์ชได้เหรอคะ แต่ว่า...” แมรี่เอ่ยขึ้นมาด้วยความสงสัย ตอนนี้น้ำหนึ่งพึ่งจะอายุ 18 ปี เธอยังไม่มีแฟนเลยด้วยซ้ำ แล้วทำไมพี่แม้นถึงได้มั่นใจว่าเธอจะได้หลานสาว และหลานสาวของเธอจะช่วยเหลือลูกชายของเธอในวัย 37 ได้

“หึหึ รีบไปเถอะคุณหมอมีอีกหลายชีวิตที่กำลังรอคุณอยู่” แม้นเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าเสียงอ่อน พร้อมกับเดินเข้าไปลูบลงที่หัวน้อยๆ ของเด็กชายอย่างเอ็นดู

“อยู่เย็นเป็นสุขนะลูก...ในอนาคตมือของหนูคู่นี้จะได้ช่วยเหลือคนอีกเยอะเลย”

“ครับคุณป้า”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอฝากสิ่งนี้ไว้นะครับ ไม่ว่าพี่แม้นกับน้ำหนึ่งจะมีเรื่องอะไรให้พวกเราช่วยส่งจดหมายมาตามที่อยู่นี้นะครับ”

“ไม่ต้องเกรงใจนะครับ” แมรี่เอ่ยสมทบสามีของตัวเองด้วยอีกคน ก่อนที่ทั้งสามคนจะเอ่ยร่ำลา และเดินทางไปยังที่หมายของพวกเขาในทันทีด้วยรถหรูที่ทางโรงพยาบาลของเขาส่งมารับ